Eerst even voorstellen en een stukje voorgeschiedenis.
Ik ben vrouw, 65 jaar, sinds 1 jaar weduwe, twee volwassen kinderen, huisvrouw, werk graag in de tuin en doe de klussen in en rond het huis.
Mijn geschiedenis: Als enig kind opgegroeid in een gezin, dat laag op de sociale ladder stond. Een vader die af en toe in de gevangenis zat, een moeder die met alles dat ze kon, probeerde de boel draaiende te houden. Er werd daarover wel gefluisterd. Gevolg was dat ik veel alleen was en groeide ik op in een heel onveilige en onrustige omgeving. Mijn moeder probeerde te compenseren door mij veel toe te staan. Zij scheidden toen ik 13 was. Er kwam nooit familie of vrienden over de vloer en dus vermoed ik dat ik dat 'familie-gedoe' gewoon nooit geleerd heb. Mijn vader had na (en tijdens) het huwelijk veel vriendinnen, vaak jongere vrouwen. Waar ik ook bij uitgenodigd werd en me ongelooflijk ongelukkig voelde in die situatie. Naderhand vestigde hij zich met de laatste vriendin en kreeg daar twee kinderen bij. Ik werd met kleine regelmaat bij die 'gezinnetje' uitgenodigd en voelde me daar ook heel ongelukkig en buitengesloten. Ondanks dat het zeer zeker niet de bedoeling was. Het zat binnen in mij en ik vermoed dat het daar in de rest van mijn leven nooit meer weg is gegaan.
Heb me altijd geschaamd voor mijn achtergrond. In mijn huwelijk heeft het me ook steeds dwars gezeten, omdat ik altijd een heel sterke weerzin had tegen familiebezoek, vrienden te bezoeken of te ontvangen. Ik deed het wel; ging er in mee om mijn man een plezier te doen, maar heb er nooit van genoten. Wist eigenlijk niet goed hoe het allemaal te doen en compenseerde die onzekerheid, door of stil te zijn of juist heel druk te praten.
Nu op het punt dat mijn man is overleden (1 jaar geleden), heb ik er eigenlijk alleen maar de behoefte aan om met rust gelaten te worden. En dan kom ik nu bij de kwestie waarin ik advies zou willen hebben:
De kwestie. Man overleden (1 jaar), alleen overgebleven met enkel familie van zijn kant. Zijn zuster zie ik twee keer in de week en hoor daar de verhalen van de zoon, de kleinkinderen, wordt er hoog opgeven van wat er bij de zoon gebeurt, kortom, eigenlijk dingen waar ik niet echt op zit te wachten. Waarom niet? Welnu, ik heb kinderen met een apart karakter. Zijn net als ik geen echte familiemensen. Ze zijn er wel voor me, maar niet op een overdreven, opdringerige manier. Heb ik ze nodig, dan kan ik vragen en dan zijn ze er voor me. Dat voelt goed voor mij. Nu heeft de schoonfamilie het plan opgevat om mij in alles rond hun familie te betrekken, maar wat erger is, ze willen en hebben de eerste stappen al gezet, ook mijn kinderen daarin betrekken. Eind volgende maand is er een familiefeest. Iets waar ik eigenlijk helemaal niet van houd. Het laatste familiefeest, toen mijn man nog leefde, heeft een traumatische indruk achter gelaten. Het was bij mij thuis en zoon, toen nog ca. 18, werd door zijn vader min of meer verplicht aanwezig te zijn en was dus niet te harden. Dochter liet het allemaal over zich heen komen. Ik heb aan dat feest destijds zo'n nare herinneringen en weet hoe de schoonfamilie oordeelt en veroordeelt (ik zit altijd bij de gesprekken waarbij er over iedereen een mening gevormd wordt). Ik weet dus dat ook nu mijn kinderen gemeten worden en gewogen. En er een mening wordt gevormd. Alles in het kader van 'wat zijn we toch allemaal fijn met elkaar, knuffel, knuffel en wat zijn wij (de organisatoren) toch goed bezig die dag voor jullie te regelen.
Nu is de schoonzuster heel zorgzaam en ik zorgzaam (zij zijn reeds bejaard) naar hen toe en heb ik geen moeite die om me heen te verdragen; probleem zit in de aanhang. En zit ik voor een groot probleem. Mijn zoon heeft zojuist in de FamilieApp (jaja ) een datum bevestigd en genoteerd. Ik weet echter dat hij er naartoe zou gaan om mij (!!!) een plezier te doen, zo idem dito mijn dochter. En ik zit op die dag op hete kolen, mezelf goed proberende te houden en heb er naderhand heel veel last van (spanningspijn door fibromyalgie) en emotioneel gezien, nou daar zal ik het maar niet over hebben.
Aanvullend: ik heb last van angststoornissen en paniekaanvallen (ook toen voor het eerst de familiedag genoemd werd), probeer het overlijden van mijn man te verwerken door alsmaar bezig te zijn. Ik heb ook geen plezier meer in mijn leven en probeer dat weer een beetje terug te krijgen, maar heb helemaal (echt helemaal) geen behoefte aan mensen om me heen. Zelfs bij mijn kinderen voel ik me niet altijd op mijn gemak en praat ik om dat te camoufleren druk en probeer ik een luchtige noot te vinden. Weet echter dat de aanhang van mijn dochter bijvoorbeeld, mij maar een rare vindt. Ook alweer zo'n 'familie'- gezin.
Kortom, ik zit met een heel naar gevoel en mijn omgeving (dat snap ik helemaal), begrijpt dat niet. Niemand kan zich daarin verplaatsen omdat zij mijn achtergrond niet hebben en ik wil zeker niet in detail treden naar hen, omdat daar altijd zwaar afgegeven wordt op mensen zoals zij waarvan ik afstam: a-soos zoals ze strijk en zet worden genoemd en als waardeloos weggeschreven. Dat ik me ontwikkeld heb tot die ik nu ben (een beschaafd mens zoals wèl door hen wordt geaccepteerd), dat heb ik op eigen kracht moeten doen.
En dus is mijn vraag, hoe pak ik het aan om niet in conflict te komen, maar toch duidelijk te maken dat ze mij er echt niet blij mee maken.
Of... en dat kan natuurlijk ook, hoe kan ik de oorzaak van de weerzin en de boosheid op hen, de gesprekken, het oordelen en frustratie van het machteloos staan, wegnemen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik kon het zo snel niet samenvatten.
Met vriendelijke groet,
Gee