Hallo iedereen,
zoals duidelijk denk ik: ik ben volslagen nieuw hier. Ik wil liever nog niet teveel over mezelf kwijt behalve dat ik man ben, en tussen de 30-40 jaar.
Reden dat ik me aanmeld is dat ik het even gehad heb met mezelf, vandaar het "rant" gedeelte. Ik denk niet echt dat ik een eetstoornis heb, maar zeker wel dat ik een eetprobleem heb.
Zolang als ik weet heb ik eigenlijk al een moeilijke relatie met mijn gewicht en figuur gehad, al kon het me niet overal in mijn leven even veel schelen. Aan het eind van de basisschool begon ik gepest te worden met het feit dat ik mollig was, daar kon ik slecht mee omgaan. Ik ging al jong (succesvol) afvallen (weinig eten, veel hardlopen). Ik heb toen op de rand van een eetstoornis gezeten en daar ook hulp voor gehad. Daarna was ik niet dik, niet dun, redelijk normaal. In mijn studententijd kwam ik aardig aan. Maar dat kon me niet zoveel schelen toen. Rond mijn 25ste was ik het echter zat, en ging ik afvallen met het toen zeer populaire Sonja Bakker-dieet. Ik haalde een gezond gewicht, en kon dat vrij gemakkelijk vasthouden.
Kortom, ik was tevreden.
Maar een paar jaar erna werd er een stemmingsstoornis bij mij geconstateerd, waarvoor ik onder andere lithium en seroquel moet slikken. Mensen die bekend zijn met deze medicaties weten al waar dit heen gaat: geleidelijke, maar zeer duidelijke gewichtstoename. Ik zit nu weer ongeveer 20 kg boven het gewicht dat ik na het Sonja-dieet had. Los van de gewichtstoename heb ik in elk geval ook gemerkt dat je 'craving' naar met name zoet groter wordt.
Ik ga echt proberen het niet te lang te maken. Maar het echte probleem dat ik nu zat begin te worden, en dat ik pas na mijn diagnose heb ontwikkeld, is nachtelijk eten. Het gebeurt vaak als ik niet goed kan slapen of een stressvolle dag voor de boeg heb. Hoewel ik van mijn psychiater al een slaapmiddel krijg dat vooral goed helpt met inslapen, word ik vaak midden in de nacht wakker, en heb dan het knagende gevoel dat ik dit alleen maar op kan lossen met eten. Ik ben er dan trouwens 100% 'bij' met mijn gedachten.Mijn koelkast is om die reden altijd relatief leeg.
Ik heb dan enorme trek in de Drie Boosdoeners: vet, zoet en zout. Vroeger loste ik dat op door naar een redelijk nabijgelegen 24h-tankstation te gaan. Maar dat pad is nu door de gemeente afgesloten, waardoor je als voetganger een enorme omweg moet nemen. Ik heb mijn toevlucht gezocht tot bezorgeten. Pizza, broodjes, etc, via Thuisbezorgd. Maar omdat je daar met een minimum bestelbedrag te maken hebt, koop ik dan vaak veel te veel, en je voelt het al aankomen: dat gaat allemaal op.
Mijn psychiater weet ervan. Het 'probleem van het probleem' is dat het foute eten dat ik koop gewoon simpelweg werkt. In die zin: ik val erdoor in slaap. Op dat moment voel ik me hooguit "verkeerd". Maar als ik wakker word voel ik een enorme schaamte en walging. Ik heb het al een keer geprobeerd in te dammen, dat lukt me een tijdje, en ergens komt er dan een moment dat ik heel langzaam terug glijd. Nog even ter verduidelijking: ik doe nooit aan 'purging' erna. Hoewel ik overdag altijd ook wel enigszins op moet letten, gaat het daar eigenlijk altijd wel goed. Op een dag vol schaamte zoals vandaag is het enige waarmee ik het gevoel een beetje kan compenseren bewegen.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik wil er in elk geval over beginnen te praten met mensen die hopelijk geen onbekende zijn met dit probleem.
Ik ben in elk geval benieuwd of er mensen zijn die het probleem deels of geheel herkennen.
In elk geval bedankt dat je dit wilde lezen,
Groeten,
Daikan