Ik ben nieuw hier en zit echt met mijn handen in mijn haar. Ik moet mijn verhaal even kwijt en ben op zoek naar lotgenoten, mensen die in hetzelfde schuitje zitten of zaten, hoe zij er mee omgaan en gingen, steun.
Laat ik eerst beginnen met mijn verhaal. Als je het leest zul je je misschien verbazen over wat er de laatste jaren in mijn kleven is gebeurd.
Ik ken mijn man inmiddels 17 jaar, waarvan we 14 jaar samen wonen en 9 jaar getrouwd zijn. Ik ben 37 jaar mijn man 42. We hebben 2 kinderen van 2 en 5.
Toen we een relatie kregen heb ik al vrij snel steeds momenten van twijfel gehad. Natuurlijk hadden we leuke momenten, veel zelf. Maar het initiatief moest van mijn kant komen en praten over dieper zaken ging lastig, of beter gezegd niet. Ik heb best vaak gedacht om te stoppen want als gevoelsmens miste ik zoveel. Iets weerhield me. Ik denk nu ik terug kijk angst oom alleen te zijn. Maar vooral ook het feit dat mijn omgeving , als ik iets aankaartte vaak het probleem bij mij neer legde. Jij hebt ook zo sterke mening 'partner is een leuke vent etc. Zo kabbelde het eigenlijk steeds door maar had ik zeker ieder anderhalf jaar echt wel wat weken waarin ik de relatie niet zag zitten. En ging ik me steeds eenzamer voelen en stopte wie ik eigenlijk was steeds verder weg.
Mijn man was een drama in sommige opzichten, gelijk moeten halen in het verkeer, unitvallen tegen mensen die niet in zijn straatje handelde, tijdens verjaardagen etc tot aan irritatie toe met mensen discussiëren zonder rekening te houden met de ander. Ongemerkt was ik niets anders aan het doen dan situaties aan het screenen om eventuele zaken niet uit de hand te laten lopen.
Ook kreeg hij steeds meer ticks en moest alles in een vast stramien. Hij vouwde de was op, deed ik dat eens een keer kon hij niets anders oppakken maar bleef uit het veld geslagen rond lopen. Bij de groene bordjes moesten de groene mokken. etc etc.
Toen ik zwanger raakte van ons dochtertje miste hij de eerste echo, dit was een spoed echo vanwege krampen, omdat hij vond dat hij te lang moest wachten. Daar lag ik dan moederziel alleen. De zwangerschap ging godzijdank zonder grote problemen. Wel is hij tijdens een discussie eens zo kwaad geworden dat hij op sokken het huis uit stormde. Mij hoogzwanger achterlatend. Na anderhalf uur ging de telefoon, de politie.. ze hadden mijn man gevonden omdat buurtbewoners belde over een mand die op sokken rondstruinde. Of hij nog wel naar huis mocht (vraag van p[politie ivm mogelijk huiselijk geweld), heel ontspannend als je hoogzwanger bent .
De weeen begonnen. 3 dagen en nachten heb ik pijn gehad. Hij is geen een keer s nachts komen kijken hoe het met mij ging. En dat deed zelfs nog meer pijn. Na die tijd hield ik het niet meer vol. Hup naar het ziekenhuis. Spoedkeizersnede waarbij ik zelf bijna overleed. Het herstel was lang hierdoor en ons dochtertje door medische zaken ook nog eens een huilbaby. Hij kon dit niet aan. Ik moest wel om te overleven, maar was fysiek en mentaal stuk. Na het verlof weer aan het werk, me groot gehouden.
Na twee jaar een miskraam, nooit gevraagd aan mij hoe het na de curettage met mij ging.
De volgende zwangerschap ging gelukkig goed. al waren er wel continu verdachte zaken waardoor we van ziekenhuis naar ziekenhuis moesten. Tegelijkertijd werd bekend dat mijn vader kanker had. Ik kon niet instorten want wist dat ik alle moest regelen mbt de ziekenbezoeken vanwege mijn zwangerschap. Ik hield me groot en sterk maar was soms erg emotioneel. Weer knapte mijn man omdat hij dit niet aankon. Hij trapte een deur in (niet de eerste keer dat iets kapot getrapt werd en ik daarna moest regelen dat het gemaakt was, ik was immers de aanstichter in zijn ogen) en stormde het huis uit. Mij met een huilende peuter achterlatend. Nooit sorry gezegd maar altijd mij de schuld gegeven het uit te lokken.
Vrij onverwacht begon de bevalling. Hij bleef in bed liggen. Ik stond een tas in te pakken om mijn dochtertje elders onder te brengen. na het ziekenhuis. Daar meteen aangesloten op apparatuur. Natuurlijk zelf bang ivm de heftige situatie bij de eerste bevalling. Partner in een bed naast het mijne. In de ochtend kwamen verpleegkundigen die meteen aan de slag wilde ivm de op hande zijnde bevalling en er bij wilde. Partner vond dat hij best nog wel even kon blijven liggen etc. Ik zag de geïrriteerde gezichten en was zelf ook boos. Probeerde dus toch maar de situatie te redden door dingen goed te praten met een lach, de rol die ik mij inmiddels in zoveel situaties had aangemeten..
Ons zoontje werd geboren maar nog geen uur later kwam het bericht dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. De dagen erna waren hektisch. Ons zoontje is twee keer opgenomen gewest in het zieken huis. Ik racedde in mijn kraamweken van ene ziekenhuis naar mijn vader in het andere. En nooit eens de vraag hoe het ging met mij.
Ik ging weer aan het werk. Mijn vader werd in de maanden daarna zieker en zieker. Ik was bezig met overleven. De lange ritten naar mijn vader , een drukke baan (die wel afleiding gaf), een actieve peuter, zelf veel onverwerkt verdriet, een kindje dat oook weer een huilbaby is. je slaapt niet relaxed als je kindje huilt en je regelmatig je man tegen je baby hoort roepen: hou nou toch eens je kop dicht, bij de eerste kik stond ik steeds naast mijn bed om de baby rustig te krijgen om dit te voorkomen.
Mijn vader overleed en ik knapte. Ik ben in overleg met mijn leidinggevende een paar maanden thuis geweest en heb zoveel nagedacht. Twee trajecten met psychologen doorlopen.
Maar voel me nu leeg.
De steun die ik niet kreeg, de uitbarstingen als hij emotioneel iets niet aan kon of iemand iets deed wat niet in zijn straatje paste. Het altijd maar horen dat het aan mij ligt. Nooit eens een goed gesprek.
Tot ik op een gegeven moment riep jij gaat nu naar de huisarts. Wilde hij eigenlijk niet maar toch gegaan., en nu naar onderzoek de diagnose autisme.
Het geeft mij een dubbel gevoel. Ik weet nu dat hij veel dingen niet deed omdat hij een slecht mens is maar omdat hij het gewoon niet anders zag/voelde. aan de andere kant is dit dus wie hij is, heeft hij bepaalde zaken niet in zich. En dat zijn wel de zaken die voor mij belangrijk zijn: kunnen bouwen op iemand in moeilijke tijden, steun kunnen krijgen, over zaken discussiëren zonder steeds verwijten te krijgen of een aangevallen houding.
Ik besef me dat dit een heel verhaal is maar i weet echt niet hoe ik hier mee verder moet. Ik kan nog zo veel gekke onmogelijke gedragingen opschrijven, maar ik ben eerst benieuwd of er mensen zijn die ook in zon situatie zitten of hebben gezeten. En of er mensen zijn die dingen herkennen en hoe zei er mee omgaan.
Ik hoor graag van jullie.