Dag allen
Het is weer zo een moment dat ik het even van me af moet "typen" [crying]
Ik kan hier onmogelijk alles vertellen, want dan moet ik een boek vertellen...
Maar ik zal mijn best doen om het kort te schetsen...
De reden dat ik hier op het forum post, is omdat ik me zo eenzaam voel in mijn situatie, in real life vrienden genoeg, maar niet om over dit onderwerp te discussiëren of vrienden die me daarin kunnen begrijpen/steunen. Ook mijn familie heeft het soms nogal moeilijk met "de situatie".
Ik heb 2 zoontjes, 9 en 11 jaar(Allebei gemiddelde intelligentie) Al sinds de kleuterklas werd geïnsinueerd dat ze adhd hadden. Ik was zo een ouder die daar niet in geloofde,.. zelf opgevoed met het idee dat enkel opvoeding je kind maakt.
Je kunt je dus voorstellen hoe ik ertegen gevochten heb... maar ... toen me keer op keer weer werd ingefluisterd dat ik mijn kinderen kansen zou afnemen door hen dit label niet aan te plakken en eventueel te starten medicatie(rilatine), ben ik bezweken door de druk.
De oudste haalde eind 3de leerjaar voor rekenen maar net 60%, dus heb ik eigenlijk zelf voorgesteld om het 3de jaar nog eens opnieuw te doen. Vele ouders verklaarden me gek, maar de juf kon erin komen..
2x 3de leerjaar gestart met medicatie en intensieve begeleiding in het revalidatiecentrum (rekenen, taal en sherborn)
Sindsdien is ie goed mee, maar moet nog steeds heeel hard werken voor zijn resultaten.
Nu zit hij eind 5de leerjaar en doet het goed in de klas... het is een superleraar, en zijn gedrag is meestal goed tot zeer goed. Ook zijn punten zijn heel goed.(hij neemt sinds september geen medicatie meer en volgt ook geen bijlessen meer)
MAAAR... zijn gedrag buiten de klas, daar komen steeds commentaren op... nota's a volonté. Zo frustrerend ook allemaal omdat ze niet altijd terecht zijn.. Hij is een gemakkelijk slachtoffer om de schuld op te steken. Zo is hij niet zo intelligent genoeg om op tijd te stoppen of om valkuilen van anderen te doorzien. Door zijn slechte taalvaardigheid en impulsiviteit, wordt hij weinig geloofd en veel (onterecht) gestraft. Tot zijn eigen ergernis, met onbeleefdheid, onzekerheid, frustratie,... tot gevolg, zijn vrienden wisselen elke dag, hij heeft ook niet echt 'goede, vaste' vrienden.
Thuis merken wij daar weinig van. Behalve eens ambetant doen omdat hij moet werken voor school of eens blazen/ ruzie met zijn broer, maar niks echt uit de hand lopend.
De kleinste heeft bovenop zijn adhd een uiterst slecht auditief geheugen ( echt héél slecht) Zijn kortetermijngeheugen werkt echt heeeel slecht. Waardoor het in het gewoon onderwijs veeel te snel ging en hij dus sinds vorig jaar in het bijzonder onderwijs les volgt. Je kan je al voorstellen dat het opvoeden van dit kereltje ook niet van een leien dakje loopt. Bij een 'normaal kind' moet je al veel herhalen, maar bij hem moet het nog zoveel meer gebeuren, vooraleer hij het fits heeft. Het is zo frustrerend als je dan ergens bent, waar ze je niet kennen. Voor buitenstaanders lijkt het alsof hij gewoon niet luistert en geen manieren heeft, met als gevolg een veroordelende blik naar 'de incompetente ouders'
het is zooo frustrerend allemaal. Onlangs kwam hier een kindje (vanuit de buurt) spelen de woensdagnamiddag. Hij kwam om 12u en ik zei hem later nog eens terug te komen omdat we eerst moesten eten. Ik vroeg of hij niet moest eten?
Hij zei: neen, mijn mama komt maar pas tegen 17u30 thuis, ik ben alleen thuis (10j).
Vervolgens heeft dat ventje heel de namiddag bij ons met de kinderen gespeeld en daar was dus niks op aan te merken!
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat IK zoooo mijn best doe en gewoon alles verkeerd loopt????
En ja alles, kweet het niet alles loopt verkeerd, maar soms kan ik het niet meer zien, soms is alles zo somber.
Bovendien ben ik een kleine 2 j geleden gescheiden van de papa van de kinderen. Heb intussen een nieuwe relatie... en dat maakt het er ook niet allemaal simpeler op.
Nu pff, mijn tekst is alweer veel te lang. Ik hoop dat iemand de moeite doet om mijn relaas te lezen.
grtjs