Ik heb jaren geleden anorixia en boulimia gehad. Ik ben er dankzij en enkel mezelf doorgeraakt waardoor ik terug kan eten zonder te braken of wat ook dat bij deze ziekte hoort.
Ik heb wel een lactose -en glutenintolerantie gekregen.
Bijgevolg kan ik niet zomaar eten wat ik wil.
Ik eet gezond en weinig.
Mijn echtgenoot wil nu graag met Allerheiligen met zijn broers uit eten gaan maar ik zie dat dus niet zitten.
Hun ouders zijn zo'n 15 jr geleden overleden.
Ik heb ook een ouder die overleden is.
Waar ik van geniet is met hem, zoals wij al jaren doen, een ingetogen wandeling maken op het kerkhof/park en nadien naar een van mijn ouders gaan - anders is ie alleen.
En ik ben daar dan ook graag.
Zonder te vragen (of ik dat wil en of ik mij dan wil vrij maken), voor te stellen of wat ook legt ie op, onderneemt, beslist zijn broer nu dat ie een restaurant gaat zoeken waar ik ook kan eten.
Zulke handelingen zorgen ervoor dat ik mij van mensen verwijder.
Ik zie dat dus absoluut niet zitten en heb dat ook via mail laten weten.
Het zorgt zo voor stress bij mij, midden in de nacht word ik dan wakker en zit er dan aan te denken. Ik moest mijn grenzen stellen en voor mezelf opkomen.
En duidelijk, rechtuit zijn waardoor ik misschien hard overkom.
Zij, noch mijn vrienden, familie maar enkel mijn echtgenoot wéét wat ik al dan niet kan eten en vooral HOE het klaargemaakt moet worden.
Het feit is ook dat ik heel weinig eet (of vis of groenten of aardappelen) en een poes eet zelfs meer dan ik.
In mijn mail had ik geschreven dat ik dat lief vond dat ie rekening met me wil houden maar achteraf vond ik dat totaal niet meer, en kon ik het totaal niet appreciëren.
Vorig jaar wou ie onaangekondigd langskomen. Ik zit met een spierziekte en moet vaak slapen. Dus heb ik ook laten weten dat dat niet kon en dat ie beter op voorhand afspraken maakt (zodat ik wakker ben en er niet als een zombie bijloop).
Hij heeft dat na heel de uitleg begrepen maar blijkbaar heb ik mij vergist en begrijpt ie dat totaal niet.
Ik ben uiteindelijk een vrije mens en ik bepaal wat ik al dan niet wil.
Hij moet niet in mijn plaats gaan beslissen.
Ik wil niet dat ie mijn ruimte met zijn behoefte, goed bedoelde adviezen invult.
Voor mij is allang uit eten gaan niet meer aan de orde.
Trouwens, stel dat ik uit eten zou gaan, dat bepaal ik zelf waar en geef ik aan de kok wel zelf door hoe het moet. Maar gelet op mijn ervaring is uit eten dus niet meer aan de orde.
Fijne avond,
Angel