Hoi Nijntje,
in aanvulling op de vorige sprekers: mbt. de diagnose 'borderline' is er gelukkig heel veel veranderd.
In de duistere middeleeuwen, tot en met zo'n 15 jaar terug waren borderliners vooral "moeilijke en vaak gevaarlijke patienten, waar je voor moest uitkijken en die je op een afstand moest zien te houden, want ze waren er maar op uit, om jou als therapeut te manipuleren".
Ik ben dit citaat ooit tegengekomen in een verhaal van een therapeut over zijn opleiding, en werd er bepaald niet blij van.
Zou ik een therapeut met deze houding (...en dus: een reguliere opleiding...) tegenover me hebben gehad, dan was ik subiet dichtgeklapt.
(Waarna dus een akelig soort "om elkaar heen draaien volgt: de peut vertrouwet mij niet, ik de peut niet". Gevolg: "zie je wel: de lui zijn niet te vertrouwen" roep je allebei na verloop van tijd, etc.etc.)
Dus dat je bang bent voor de diagnose 'borderline' - dat snap ik. Tot plm. 15 jaar terug was er ook gewoon geen behandeling tegen. (Jaahaa - veel borderliners "consumeerden" veel psychische zorg, maar resultaat boeken: ho maar.)
In het nederlandse was het proefschrift van Thomas Rinne een mijlpaal: hij maakte een keurige 4 deling, want "borderline" was ook een beetje (beetje boel) de vergaarbak van alle 'onmogelijke' mensen geworden: "doe die daar maar etiketje borderline" is niet echt respectvol. (Kijk eens hier:
http://www.kennislink.nl/publicaties/me ... op-de-ziel)
Ik stem in, met wat Radius schreef (volgens het boekje werken, dat is geen garantie voor een fatsoenlijke behandeling) - maar Rinne had wel het benul, om goed te kijken, of er bepaalde patronen waren, die vaak voorkwamen, dan kun je dat meenemen in de therapie.
Zo vond hij een groep vrouwen, die systematisch waren mishandeld, misbruikt of verwaarloods in hun jeugd. Ze voldeden niet aan de criteria van post traumatische stresssyndroom, maar waren wel duidelijk beschadigd geraakt. (En dan alleen maar roepen "het is geen ptss, het is borderline" als excuus om niets therapeutisch met die nare ervaringen te doen - nee.)
Wat hij als arts vond: de emotionele regelsystemen in je brein werken minder ideaal. (In plaatselijk jargon: neuro - endocriene littekens.) Voorheen 'borderline' is dus een aantoonbaar lichamelijke stoornis, dus zijn (ook) lichamelijke therapieen aan de orde: pillen en emdr. Het kan herstellen, maar het duurt een tijd.
In Amerika was er een briljante therapeute annex professor psychologie, die de zogeheten "dialectische gedragstherapie" ontwikkelde, Marsha Linehan. (We weten inmiddels, dat ze niet alleen zeer kundig is en was, maar na haar pensionering vertelde ze, dat ze ook ervaringsdeskundige is/ was.)
Het woord "dialectisch" gaat over de paradox, dat je in therapie volledig aanvaard hoort te worden, zoals je bent met alle "gebreken" die je nu eenmaal hebt - terwijl het tegelijkertijd ook de bedoeling is, dat je je 'gedrag' verandert.
(En dat gedrag is vaak weer verankerd in heftige, nare ervaringen, ook dat wordt meegenomen in therapie. En vanuit de nare ervaringen is het dus bij sommige mensen erg meoilijk om je emoties te reguleren - anderen hebben het helaas nauwelijks geleerd in hun opvoeding en combinaties komen helaas ook voor.)
Ofwel: uit haar rijke ervaring als professor, therapeute en client heeft ze allerlei technieken, adviezen, structuren etc.etc. verzameld, die doorgaans goed blijken te werken.
De aanpak van Linehan (DGT) is psychisch (...dat heb je zo
met psychologen) maar kan heel goed worden gecombineerd met het aanpakken van de lichamelijke aspecten van ERS.