Hallo forumleden,
Sinds een tijd leef ik met bepaalde gevoelens / gedachten die ik niet kan plaatsen. Soms vraag ik me af of het door bepaalde gebeurtenissen uit het verleden komt, maar tergelijketijd vraag ik me dan af of ik aanstel?
Ik wil mijn verhaal hier even kwijt en wil graag jullie reactie's horen, zodat ik mijn gevoelens hopelijk beter kan plaatsen.
---------------------------------------------------------------------------
Ik wil beginnen met het feit dat ik geen 'moeilijke jeugd' heb gehad. Toch zijn er bepaalde dingen gebeurd die bij elkaar (denk ik) invloed hebben gehad op de persoon die ik nu ben geworden.
Toen ik klein was (basisschool tijd) had ik het gevoel dat ik vaak vergeten werd en/of weinig aandacht kreeg van mijn ouders. Misschien was dit niet met opzet (want ze werkten veel en daar heb ik zeker respect voor) maar toch had ik dat gevoel. Toen ik iets ouder was was mijn zus ongeveer 16 jaar en had ze veel last van pubergedrag. Vrijwel de hele dag door was er ruzie in huis en elke keer waren er problemen die werden veroorzaakt door haar. Mijn vader werd hierdoor soms agressief naar mijn zus en mijn moeder werd hierdoor erg verdrietig. Ze was erg gevoelig (en ik destijds ook). Ze heeft veel nachten gehuild en ik heb hier veel met haar over gepraat. Ze heeft zelfs een keer iets over zelfmoord gezegd, wat mij toen behoorlijk raakte. Ondanks alle problemen die mijn zus veroorzaakte leek het toch alsof zij bijna alle aandacht kreeg en ik weinig terwijl ik mij vrijwel altijd goed gedroeg. Daarnaast was mijn zus ook altijd 'gemeen' tegen mij en gaf ze me van veel dingen de schuld die ik niet gedaan had. Hierdoor werd mijn vader vaak boos op me, waardoor ik een soort haat naar hem en mijn zus ontwikkelde.
Later op school merkte ik dat ik vaak druk was en aandacht vroeg.. Als ik dit probeerde te beheersen en te minderen lukte dat voor even, maar deed ik 5 minuten later alweer iets druks of stoms en was ik het vergeten. Hierdoor moesten mijn ouders vaak op school komen en kreeg ik de wind altijd van voren, terwijl ik alles niet eens met opzet deed.
Toen ik op de middelbare school kwam kreeg ik ook nog een bepaalde onzekerheid. Ik twijfelde veel over hoe ik eruit zag en vermeed dan ook situaties waarin mensen naar me zouden kijken. Ik kan hier niet veel over uitleggen, maar het is een lastig gevoel dat mijn gedachten de hele dag door kon domineren.
Ondertussen deed ik ook aan een aantal sporten. Ik zette mij hier altijd erg voor in en wou altijd de beste worden. Misschien omdat ik hiermee wat aandacht probeerde te pakken van bijv. mijn ouders? Ik zag andere kinderen die simpelweg slecht waren, maar hun ouders kwamen alsnog kijken en gaven ze complimenten. Mijn ouders kwamen vrijwel nooit kijken, (alleen mijn moeder heel soms) en vroegen ook nooit thuis iets over hoe het sporten (of iets anders in mijn leven) ging. Ik had het gevoel dat ik me inzette voor niks. Daarnaast had ik ook het gevoel dat wat ik ook deed, het nooit goed genoeg was.
Ook had ik het gevoel dat ik een vaderfiguur miste in mijn leven. Hij was er in mijn ogen nooit, alleen als ik wat fout had gedaan.. Ik weet nog dat ik een keer bij een meisje (bijna vriendin) thuis was en haar broertje thuis kwam. Ik zag dat haar vader de deur open deed en hem een soort aai over zijn hoofd gaf en zei: 'Alles goed knul?'. Ik was toen rond de 13 en kreeg een brok in mijn keel had een onzettend rot gevoel in mijn buik. Ik had zelfs moeite met het inhouden van mijn tranen. Het leek alsof haar broertje al zonder iets te doen wat liefde en aandacht van zijn vader kreeg, terwijl ik dat in niet kreeg. Wat ik ook deed of hoe ik mij ook inzette voor iets.
Mijn problemen op school bleven aanhouden en ook thuis begon ik vaak ruzie te krijgen. (Vooral met mijn vader). Ik heb hem veel uitgescholden, en hij mij ook. Soms eindigde dit in een (in mijn ogen) overdreven agressieve reactie van hem tegenover mij.. Door alles bij elkaar voelde ik me wat waardeloos, wat mijn onzekere gevoel versterkte. Ik weet nog dat ik een keer naar een appel keek en me minder voelde dan die appel. Het werd zo erg dat ik mensen en zelfs lessen ging ontlopen omdat ik gewoon niet in het bijzijn van mensen meer kon of wou zijn. Licht pesterige-opmerkingen hebben dit ook een tijd verergert. Door het ontlopen van de lessen kreeg ik problemen op 2 scholen waar ik op heb gezeten, waardoor mijn ouders mij nog meer de wind van voren gaven. Ze dachten dat ik hele dagen door niets zinnigs deed en behandelde me dan ook alsof ik lastig was, waardoor er weer nog meer ruzies kwamen en ik mij nog slechter voelde..
Ik besloot dat ik niet als een zwakkeling door kon leven en begon mijn leven te veranderen. Nu, ben ik zo geworden dat ik me niet meer onzeker voel en ook niemand meer over mij heen kan lopen. Ook voel ik geen 'rot gevoel' meer omdat ik eerder een vader figuur miste. Maar wat ik in plaats van dit alles nu heb is dat:
De laatste tijd ik soms het idee heb dat ik soms geen gevoelens meer heb. Gebeurd er iets ergs, dan weet ik wel dat het erg is, maar heb ik dat gevoel er niet meer bij.. Heb ik een leuke avond gehad, dan kom ik thuis met het gevoel alsof ik niets leuks of zinnigs gedaan heb.. Ook heb ik soms een gevoel van leegte. Daarnaast ben ik snel prikkelbaar, voel ik me snel aangevallen en kan ik exploderen om de kleinste dingen die er gebeuren. Mijn woede wordt dan zo intens dat ik zonder na te denken al dingen sla of kapot schop. Ik kan het simpelweg niet binnenhouden, en eigenlijk ben ik geweld soms zelfs fijn gaan vinden. Ik voel me ook gestressed zonder dat ik hier echt een reden voor kan aanwijzen.. Heb soms ook last gehad van een 'racend hart', plotselinge duizeligheid, nekpijn, veel zweten. En er gaan veel soorten gedachtes door mijn hoofd. Hierdoor kan ik me ook slecht concentreren en vergeet ik veel simpele dingen.. Ook lijkt het alsof ik van alles meer het negatieve dan het positieve inzie.. Al met al kan ik zeggen dat ik 'ongevoelig' en ''hard'' ben geworden.
Hoe komt dit? Komt dit door een aantal van de dingen hierboven? Ik hoop eigenlijk wat antwoorden te vinden op mijn vragen of verklaringen voor mijn gevoel..