Hallo iedereen,
Mijn partner is depressief en ik weet niet goed hoe ik hier moet mee omgaan.
Een "korte" schets van de situatie:
Wij zijn zo'n 2,5 jaar samen. Op deze korte tijd is er heel veel gebeurd en veranderd in ons leven. We hebben samen een huis gekocht, zijn dit volop aan het verbouwen (doen dit zelf), hebben ondertussen ook een dochtertje die net 1 jaar is geworden. Mijn partner heeft ook nog een dochter (6 jaar) uit een vorige relatie.
Na de geboorte van onze dochter heb ik heel veel last gehad van mijn hormoonspiegel waardoor ik ook niet echt de persoon was van voor de zwangerschap. Toen onze dochter 3 maand oud was, besloot mijn partner om een affaire te hebben. Deze heeft 5 maanden geduurd en is ondertussen volledig gedaan. Hij vroeg een 2de kans en ik wil hem die geven. We zijn bij een relatietherapeut gegaan, maar sinds dan gaat het eigenlijk alsmaar slechter. Volgens mij zijn er heel veel dingen naarboven gekomen waar hij nu geen blijf meer mee weet.
Ik hou zoveel van hem dat ik hem zijn misstap vergeef. Het probleem is dat hij zichzelf niet kan vergeven en gebukt gaat onder de schuldgevoelens van zijn misstap ten opzichte van mij. Sinds zaterdag zit hij het helemaal niet meer zitten, maar hij ziet mij wel nog graag. Hij slaapt sindsdien terug bij zijn moeder thuis. Ik heb hem kunnen overhalen om gisteren mee te gaan naar de huisarts en deze vermoed dat hij wel degelijk met een depressie te kampen heeft en evt ook een "gedragsstoornis". Volgende week gaan we naar een psychiater om eens te praten.
Mijn vraag eigenlijk naar jullie toe is: Hoe moet ik het het beste aanpakken? Ik heb momenteel heel veel nood aan emotionele bevestiging (gezien die affaire, nu zo'n 4 maand geleden). Deze kan hij mij niet geven momenteel. Ik kan dat wel verstaan, maar ik zit nu met een immense schrik dat hij onze relatie geen kans meer zal kunnen/willen geven.
Ik wil ook weten of ik er goed aan doe om hem knuffels te geven en te vragen om terug naar huis te komen wonen... Of ik hem lieve smsjes mag sturen, .....
Alvast bedankt om te "luisteren"
Groetjes,
Elke