Zoals de titel van het topic al zegt, had ik graag jullie mening/ervaring/kennis gekregen ivm het verwerken van verdriet.
Om de situatie even kort te schetsen: mijn moeder is een maand geleden gestorven aan kanker. We wisten allemaal dat die moment er ging aankomen maar de laatste weken is het toch zeer snel gegaan. Ik ben de laatste nachten steeds bij haar gebleven en ze is in mijn armen gestorven. Ik woonde heel mijn leven alleen samen met haar en ze heeft altijd voor me gezorgd, we hadden ook een zeer goede band.
Ik heb heel erg moeten huilen de moment dat ze in mijn armen stierf en later die dag ook als ze haar lichaam kwamen halen. Daarna heb ik enkel op de begrafenis even gehuild en met kerstmis ook even bij het bekijken van filmpjes.
Voor de rest niks, op de begrafenis heb ik zelfs nog de kracht gehad om zonder te wenen een tekst voor te lezen. Ik dacht de eerste week dat dit wel normaal was aangezien ik het dan heel druk had met het regelen van de begrafenis e.d. Maar nu al een hele tijd later vind ik het raar dat ik niet meer moet huilen. Ik mis ze uiteraard erg maar het lijkt alsof ik al een hele tijd op mijn eigen benen heb moeten staan, terwijl zij altijd alles voor me heeft gedaan en ik nooit iets moest doen thuis. Het is ook niet dat ik slapeloze nachten heb of zo, mijn leven lijkt gewoon door te gaan.
Nu eerder dit jaar ben ik uiteen gegaan met een meisje waar ik amper 11 maanden mee samen was. Dit was door mijn eigen beslissing, maar heb dan toch enkele maanden met een serieuze krop en leegte gezeten.
En nu bij mijn moeder, iemand waar ik mijn hele leven mee heb samengewoond, heb ik die krop niet. Er is uiteraard wel een leegte maar ik reageer er helemaal anders op...
Moeilijk om mijn gevoelens echt neer te schrijven, maar ik hoop dat jullie toch begrijpen wat ik wil zeggen. Als er iemand is die hier meer over weet ofzo, ik had graag jullie mening geweten.
Groetjes,
Kevin