In Münster hebben ze schizotype persoonlijkheidsstoornis vast gesteld en heb deze ziekte geaccepteerd. Nu woon ik in een beschermde woonvorm, alleen willen ze dat ik zelfstandig ga wonen, alleen voel ik mij hier niet klaar voor en voel mij niet begrepen. Ook al geef ik voor de buitenwereld een prachtig plaatje in mijn binnenste is het een grote chaos. Ik leef voor anderen maar niet voor mezelf.
De druk die op mij wordt uitgeoefend ervaar ik als aanval op mijn leven en maakt meer kapot dan hun lief is. Ik verlies namelijk het vertrouwen in de hulpverlening. Ik ga me terugtrekken en sta stijf van de stress als mensen binnentreden in mijn gevoelsterratorium en heb ik het gevoel dan dat ze mij iets aan willen doen.
Ook staan mijn zintuigen op scherp, in de supermarkt of andere plekken waar veel mensen zijn schiet ik in de stress. Ik neem de luchtcirculatie, schaduwen, glans, geluid, bewegingen extreem waar. Stemmen die door mekaar spreken daar wordt ik helemaal kierewiet van en denk vaak dat mensen expres mijn leven proberen te beïnvloeden en te sturen en door hen geleefd wordt.
In de woning leef ik niet administratie laat ik liggen, tandenpoetsen doe ik al jaren niet meer, eten heb ik moeite mee, alles wat ik voor mijzelf moet doen is me vaak teveel en moet mij hiertoe zelf dwingen. Ik laat meer dingen liggen als voor heen. Ook heb ik geen levenslust meer
Ook al ben ik best pienter en heb als vrijwilliger in de ouderenzorg gewerkt, ben lid van 3 cliëntenraden en dat doe ik met plezier, toch begint dit voor mij steeds zwaarder te worden en krijg steeds vaker het gevoel dat ik mij ergens naar toe moet slepen.
Ook is er groepsgenoot verhuist naar een andere woning binnen de beschermde woonvorm, hij was super irritant en had een anti sociale persoonlijkheidsstoornis. Toch zijn gedrag hielp mij om niet met mezelf bezig te zijn. Ik zorgde voor hem en dat deed me goed. Los gezien van het gedrag was het een hele lieve jongen waarvan ik ben gaan houden.
Het verlies van mijn basisveiligheid en het verlies van mijn bondgenootje verzetten mij in angst voor de toekomst. Ik zie alles afbreken en weet mij geen raad. De toekomst is een groot zwart gat voor mij, waar ik in zal vallen.
Kunnen jullie mij een advies geven, ik ben namelijk als de dood voor sociaal contact op dit moment, ook is op dit moment een stap naar mijn psychiatrisch verpleegkundige een stap te ver. Ik heb ggen vertrouwen meer en heb het gevoel in een ruïne te storten. Ik zie het even niet meer zitten.