Hallo iedereen,
Voordat ik verder ga rondneuzen op het forum vind ik het wel zo netjes om me eerst even voor te stellen. Ik ben een 20-jarige studente uit het hoge noorden. Ik heb me aangemeld omdat ik een aantal interessante topics ben tegengekomen. Ook heb ik zelf zoals ik het noem 'een steekje los'
Ik zal mijn verhaal even zo kort mogelijk samenvatten. Toen ik van de basisschool kwam voelde ik me angstig in de 'grote boze wereld', omdat ik mijn eerste 11 levensjaren alleen maar in een veilige en vertrouwde omgeving heb doorgebracht. Het onbekende zag ik als onveilig. Wat ik nodig had om me veiliger te voelen, was iets waar ik me vertrouwd bij voelde en een sterk gevoel zodat ik de wereld beter aan zou kunnen. Om deze gevoelens te bereiken heb ik nogal wat onhandige keuzes gemaakt. Ik heb mezelf meerdere keren vastgezet in vaste patronen die me eigenlijk alleen maar belemmerden. Wel is het me elke keer gelukt om uiteindelijk die vaste patronen te doorbreken, maar elke keer kwam er weer iets anders voor in de plaats.
Toen ik voor mijn gevoel alles zo'n beetje had opgelost was ik moe van alles. Moe van mezelf slopen en moe van telkens de schade herstellen. Kort daarna ben ik wegens omstandigheden ruim 2 maanden uit huis geweest wat ook veel energie vroeg. Toen ook dat achter de rug was, had ik 2 weken rust en moest ik voor het eerst op stage. Voor mijn gevoel had ik nog onvoldoende de kans gehad om tot rust te komen en ik voelde me dan ook volledig gesloopt door de stage. Mijn hoofd had zoals ik het noem de stekker eruit getrokken, en mijn lichaam voelde vaak uitgeput. Ook kreeg ik vaak op willekeurige momenten een zenuwachtig gevoel in mijn lichaam, terwijl ik me in mijn hoofd niet zenuwachtig voelde. De hartslag was hierbij normaal. Na een week of 5 hebben mijn begeleiders me uit de stage bevrijd.
Nu ben ik een tijdje thuis en heb mijn oude bijbaantje als postbezorger weer opgepakt. Ik dacht dat het beter zou gaan omdat ik meer rust zou krijgen. Toch voel ik me nog vaak gesloopt. Mijn energie en humeur gaan met ups en downs en hoe ik me over een kwartier voel is niet in te schatten. Ik heb nu vaak de angst dat ik mezelf sloop met alles wat ik doe, maar ik wil ook niet niks doen. Mijn baantje is mijn hobby, en het kan toch niet slopend zijn om daar hooguit 2 uur op een dag op een rustige tempo mee bezig te zijn? Ik voel me regelmatig angstig als ik moet werken, terwijl ik het werk erg leuk vind. Ook ben ik vaan al uitgeput als ik van te voren weet dat er veel post is. De angst vooraf zorgt soms al voor een uitgeput gevoel. En vaak weet ik niet eens meer of de vermoeidheid lichamelijk is of dat het de angst is, en weet ik dus ook niet waar mijn grenzen liggen. Toen ik vorige week een keer weer duidelijk over mijn grenzen heen was geweest heb ik me 2 dagen ziek gemeld omdat ik niet durfde werken. Ik wil niet dat dit op deze manier verder gaat.
Verder ben ik via mijn begeleiding van school naar een schoolpsycholoog gestuurd. Zij vond dat ik maar een half jaar moest nemen om te herstellen, en als ik problemen zou houden zou ik via de huisarts een doorverwijzing moeten vragen naar tweedelijns psychologische hulp. Nou heb ik op aandringen van mijn moeder, beste vriend en studiebegeleider meteen een afspraak gemaakt voor morgen, omdat zij (en ikzelf ook) er geen vertrouwen in hebben dat alles uit zichzelf goed komt. Ik heb het gevoel dat ik nooit een normale stage of baan aan zal kunnen. Alleen al het idee dat ik dan werkdagen van 8 uur moet maken maakt me al bijna ziek. Ik ben alleen wat bang voor de afspraak bij de huisarts, omdat ik moeite heb met duidelijk overkomen. Mensen die veel van me zien hebben vaak wel door dat er iets niet goed gaat, maar mensen die ik voor het eerst spreek zien het probleem vaak niet zo, zoals de decaan en mijn andere huisarts waar ik al was geweest.
En zoals ik van mezelf gewend ben is het verhaal dus niet kort geworden Nu stop ik echt. Als iemand nog iets wil weten, vragen maar raak
xx