Psycholoog.net/forum

ik ben bang en onzeker over hoe het verder moet. ik realiseer me wel dat er dingen moeten veranderen , maar aan de andere kant ben ik bang voor de gevolgen. klinkt misschien tegenstrijdig? of toch herkenbaar? ik weet het niet.

Verandering is eng, dat vinden heel veel mensen. Als dingen veranderen hebben 95% van de mensen de neiging om gelijk de hakken in het zand te zetten en heel hard in de weerstand te schieten. Veranderen kost moeite, het brengt onzekerheid met zich mee, het is daarom eng want je weet niet wat je er voor terug gaat krijgen, waar het naar toe gaat, wat het gaat doen. Mensen houden daarom niet van veranderingen tenzij ze zeker weten dat het een positieve uitkomst heeft maar meestal weet je dat niet en moet je een sprong min of meer in het diepe maken.

Laat het maar eens even bezinken. Denk na over de vragen die je gesteld zijn in het gesprek vandaag. Probeer niet teveel te piekeren maar het te beperken tot een uur per dag en verder afleiding te zoeken. Ik weet, dat is niet makkelijk (ik heb vanaf hier makkelijk praten) maar dat maakt toch dat je je hele weekend er niet aan opoffert.

Minerva schreef:Verandering is eng, dat vinden heel veel mensen. Als dingen veranderen hebben 95% van de mensen de neiging om gelijk de hakken in het zand te zetten en heel hard in de weerstand te schieten. Veranderen kost moeite, het brengt onzekerheid met zich mee, het is daarom eng want je weet niet wat je er voor terug gaat krijgen, waar het naar toe gaat, wat het gaat doen. Mensen houden daarom niet van veranderingen tenzij ze zeker weten dat het een positieve uitkomst heeft maar meestal weet je dat niet en moet je een sprong min of meer in het diepe maken.

helemaal waar!!!
en voor die sprong te maken , moet ik `sterk` genoeg zijn om die veranderingen aan te kunnen , want tenslotte zijn de gevolgen hiervan niet alleen voor mij.

Minerva schreef: Laat het maar eens even bezinken. Denk na over de vragen die je gesteld zijn in het gesprek vandaag. Probeer niet teveel te piekeren maar het te beperken tot een uur per dag en verder afleiding te zoeken. Ik weet, dat is niet makkelijk (ik heb vanaf hier makkelijk praten) maar dat maakt toch dat je je hele weekend er niet aan opoffert.

nee , makkelijk zal het niet zijn (zeker niet voor zo`n beroepspiekeraar als ik) , maar toch ga ik je raad proberen toe te passen en er een soort van tijdslimiet op te zetten , een `piekeruurtje` als het ware.
maar wat je ook zegt : eerst even laten bezinken , even het laten voor wat het is.
maar zelfs dat is niet simpel , maar wel noodzakelijk , want anders slaan gedachten weer totaal `op hol` en daar wordt het (ik) niet beter van.

wordt vervolgd ....

lieve katleen
weinig woorden maar wel een boel troostknuffels voor jou

slaapzacht zometeen meisje
lieve groet
caro

het weekend weer voorbij en ook de eerste schooldag van de week zit er weer op.
het weekend viel wel mee : ik zorgde voor afleiding (wandelen , joggen , uit eten , chatten , ...) en dat werkte wel. hoewel het natuurlijk ook wel een beetje dubbel gevoel is : het lijkt een beetje op `vluchten` en/of negeren.
hoewel ik tijdens een wandeling met man ook al heeeeeel voorzichtig heb aangehaald dat ik toch wel met een aantal dingen rondloop die ons beiden aangaan. de opening is gemaakt zeg maar om hierop verder te gaan.
ik heb ook een beter gevoel bij het plan om in de paasvakantie even samen met de camper weg te gaan in plaats van weer alleen naar de abdij of namaste-huis. maar op geen enkel plan zeg ik nu reeds ja (of nee) ; omdat ik dat niet kan momenteel.
vandaag was het ook een drukke werkdag maar dat vond ik wel fijn : verzet de zinnen en dan is er geen `tijd` voor piekeren.
dus als antwoord op de vraag `hoe gaat het?` zou ik zeggen : `redelijk`.
nu het `vage` van mijn `ongelukkig zijn` zowat veranderd is in toch wel duidelijkere pijnpunten , geeft dat toch wel een stukje `opluchting`. ja , opluchting is het juiste woord. klinkt raar misschien , maar toch voelt het zo. hoewel het de situatie niet makkelijker maakt , nee dat niet ; want op een gegeven moment zal ik die pijnpunten toch moeten aanpakken heh.
maar ook dit zal langzaamaan gebeuren ... niet omdat ik dat wil , maar omdat ik dat niet anders kan.

ergens wel goed dat het vage nu plaatsneemt voor concrete pijnpunten waar je mee aan de slag kan. stap voor stap meisje

ook even een bemoedigende kracht en rustigevende knuffel voor jou
en een zachte nach gewenst zometeen


caro

katleen schreef:het weekend weer voorbij en ook de eerste schooldag van de week zit er weer op.
het weekend viel wel mee : ik zorgde voor afleiding (wandelen , joggen , uit eten , chatten , ...) en dat werkte wel. hoewel het natuurlijk ook wel een beetje dubbel gevoel is : het lijkt een beetje op `vluchten` en/of negeren.
hoewel ik tijdens een wandeling met man ook al heeeeeel voorzichtig heb aangehaald dat ik toch wel met een aantal dingen rondloop die ons beiden aangaan. de opening is gemaakt zeg maar om hierop verder te gaan.
ik heb ook een beter gevoel bij het plan om in de paasvakantie even samen met de camper weg te gaan in plaats van weer alleen naar de abdij of namaste-huis. maar op geen enkel plan zeg ik nu reeds ja (of nee) ; omdat ik dat niet kan momenteel.
vandaag was het ook een drukke werkdag maar dat vond ik wel fijn : verzet de zinnen en dan is er geen `tijd` voor piekeren.
dus als antwoord op de vraag `hoe gaat het?` zou ik zeggen : `redelijk`.
nu het `vage` van mijn `ongelukkig zijn` zowat veranderd is in toch wel duidelijkere pijnpunten , geeft dat toch wel een stukje `opluchting`. ja , opluchting is het juiste woord. klinkt raar misschien , maar toch voelt het zo. hoewel het de situatie niet makkelijker maakt , nee dat niet ; want op een gegeven moment zal ik die pijnpunten toch moeten aanpakken heh.
maar ook dit zal langzaamaan gebeuren ... niet omdat ik dat wil , maar omdat ik dat niet anders kan.

Wat mooi om te horen dat het weekend wat is meegevallen,een afleiding zoals joggen,wandelen enz...is toch niet vluchten of negeren.Ben blij voor je dat deze afleiding je een beetje een goed gevoel geeft.
Erg goed van je dat je je man hebt gezegd dat je met dingen zit die jullie beiden aanbelangen en ik wens je toe dat je hier verder op kan ingaan.
Samen met de camper ergens de natuur in trekken lijkt me wel wat om eens positief tot rust te komen.
Het maakt me blij om te lezen dat jij nu kan zeggen dat je je redelijk en opgelucht voelt nu je weet waar de pijnpunten vandaan komen en dat je ze ook wil aanpakken.Het zal niet makkelijk zijn om deze een plaats te geven,met kleine stapjes op je eigen tempo zal het je wel lukken.

Veel sterkte,liefde,licht en kracht

het weekend viel wel mee : ik zorgde voor afleiding (wandelen , joggen , uit eten , chatten , ...) en dat werkte wel. hoewel het natuurlijk ook wel een beetje dubbel gevoel is : het lijkt een beetje op `vluchten` en/of negeren.

Goed om te lezen dat je afgelopen weekend je beter hebt gevoeld! De afleiding zoeken is zeker een hulpmiddel om niet te vervallen in piekergedrag.

Waardoor komt 't dat het voor jou lijkt op vluchten of negeren?

Helpt piekeren bij jou?

@ Ka en Caro : dank jullie voor jullie positiviteit en `geloof en vertrouwen` in mij.
dat sterkt me wel.

Minerva schreef:Waardoor komt 't dat het voor jou lijkt op vluchten of negeren?

tja , ik ben iemand die gewend is (was) om de dingen `aan te pakken` , om problemen op te lossen en te doen wat moet gebeuren.
en nu gaat dat dus niet zo makkelijk , niet zo vlot als ik zou willen. nu `dwingt` mijn gemoedstoestand om het heel rustig aan te pakken , wil ik niet compleet doorslaan ; en ja , dat voelt een beetje tegen mijn aard in denk ik.

Minerva schreef:Helpt piekeren bij jou?

heel duidelijk antwoord : NEE. piekeren ontstaat als denken oncontroleerbaar wordt en gedachten als het ware op hol slaan. en nee , dat helpt niet want dan komen vaak de `zwartste` en meest negatieve bedenkingen domineren.
maar .... dat piekeren kan ik niet altijd tegenhouden. soms is er gewoon niet genoeg afleiding of `positief gevoel` waardoor het piekeren toch toeslaat.

vandaag beetje dubbel gevoel : ergens voel ik me wel best oke (op school was het fijn en gezellig met de kleuters en collega`s) maar aan de andere kant gaan mijn gedachten vaak terug naar het gesprek met psychiater en dan voel ik mijn maag ineen krimpen van zenuwen en angst. straks nog een uurtje joggen : prima manier om gedachten op een rijtje te zetten. (en goed voor conditie)

lieve katleen geniet van je looptochtje

ik blijf in jou geloven!


caro

1 april 2012 - 1 april 2013 ...
een jaar geleden kwam ik op dit forum.
onder dit topic schreef ik aarzelend mijn verhaal.
een jaar waarin veel gebeurd is ; vele ups en downs ; vele vragen en antwoorden ; veel denken en veel doen ; veel weten en veel twijfelen.
een jaar geleden zat ik midden in de depressie ... zo diep , zo ongelukkig en zo verdrietig. en nu ... nog steeds (nee , dat is een van mijn flauwere cynische grapjes)
oh ja , er is veel veranderd : na de zeer ingrijpende depressie is mijn kijk op het leven toch wel anders dan voorheen. en daarmee kwamen ook de vragen : wat wil ik anders in mijn leven , hoe wil ik het anders.
en na een lange , heel lange zoektocht kwamen stilaan de antwoorden ; dankzij vele mensen rondom mij : huisarts , psychiater , acupuncturist , maar ook vriendinnen , man , en natuurlijk jullie.
en nu ben ik daarmee bezig : ik weet zo`n beetje de antwoorden op de vragen en nu is het een kwestie van die antwoorden in de praktijk om te zetten. klinkt makkelijk heh... maar .... dat is dus heeeeeeel moeilijk.
maar ; om met jullie vertrouwen in mij te spreken ; ... ik kom er wel. (hoop ik ... dat ben ik die spreekt , zonder jullie vertrouwen)
dank jullie voor het fijne jaar. dankzij jullie werd dit forum een beetje een 2de thuis.

Lieve Katleen,

Jij hebt veel bereikt vind ik, in het jaar dat jij hier tot nu toe bent. Je hebt stap voor stap naar jezelf leren kijken. Jij hebt gevoelens en emoties toegelaten. Dat was een begin naar wegen van verandering, verbetering, vertrouwen en goede zorg. Jij hebt in het dal gezeten, je hebt ook al vaker de top mogen ervaren. En telkens, ook als je het eens helemaal zat was, klom jij weer terug naar boven. Kon je de warmte van zon en vriendschap ervaren en ging je verder met de tocht. Een tocht die zwaar was, maar dat niet alleen, het bracht je ook veel mooie dingen, inzicht, hoop en geduld. Steeds weer zocht je naar mogelijkheden en werd je zicht gericht op oplossingsgericht kijken en zoeken.

Je bent een warm, mooi mens en jij hebt het hart op de juiste plaats. En ik hoop dat je dat ook zelf steeds meer gaat zien en ervaren. Dat is het wel waard en het zal je naar nog meer geluk en kracht brengen. Je hebt veel voor een ander over. Je probeert dat ook steeds meer toe te passen naar jezelf toe. Ik ervaar je als lief, betrokken en een doorzetter. Woorden die je hopelijk ook gaat voelen. Jij mag er zijn. Met alles wat jij hebt. Met alles wat je met ons deelt.

Ik wens je nog vele jaren toe op dit forum. Met alles wat daarbij hoort. Zoals jij bent. [love]

hmmm men post is verdwenen

maar ik ga akkoort met memo lieve katleen$
ik wens je nog vele mooie jaren toe op het forum en je mag trots zijn op wat je al bereikt hebt tot nu toe en de stappen die je al gezet hebt

ik blijf je volgen


caro

@ memories :
wow , wat een mooie , lieve , lovende woorden ... ik ben er helemaal ontroerd van , moest zelfs een (ale ja , meerdere) traantje wegpinken.
dank je wel.

@ caro :
steeds krijg ik bij jouw reacties een warm gevoel. dank je.

het zijn maar woorden , zeggen ze dan .... maar wat kunnen woorden deugd doen!!!

Hoi Kathleen,

Toen ik het eerst op dit forum kwam, las ik als eerste jouw verhaal. En jouw verhaal kwam binnen bij mij. Omdat ik veel herkende en ook je zoektocht. Het stoppen met werken, accepteren van de depressie, je verhaal over hoe zwart je alles zag en heel langzaam in je verhaal zie je dat je steeds sterker wordt. Ik putte er ook hoop uit, omdat ik las dat je viel maar ook weer opstond. Ik stond aan het begin van de zoektocht toen ik het verhaal las en hield en houd me vast aan jouw berichten.

Weet dat ieder voor zich het zelf moet doen, maar je berichtjes geven hoop en geven door dat je moet volhouden en dat ondanks de zware weg alles goed komt uiteindelijk.
Het is zo moeilijk, maar het leven is het zo waard. En ik wens je het aankomende jaar veel geluk en kracht toe in je zoektocht naar jezelf....

gr

Renee

Ik wens je nog veel plezier,steun en begrip van het forum zodat je het volgende jaar kan zeggen dat je nog steviger in je schoenen staat en dat je alles weer aan kan.

[045] [045] [045] Je bent een echte doorzetter.

Veel sterkte,liefde,licht en kracht.
Duizend

Mooi omschreven Kathleen. Ik hoop dat je volgend jaar kan schrijven dat je een heleboel stapjes gezet hebt en dat er al diverse dingen ten goede zijn veranderd. Fijn om te lezen dat je inmiddels al een andere manier van denken hebt gevonden en dat je al diverse antwoorden op je vragen hebt kunnen vinden. [045] Je komt er wel... stapje voor stapje.

Dankjewel voor je lieve berichtje!

reneemulder schreef:maar je berichtjes geven hoop

lieve renee , dank je voor je mooie reactie.
ik ben blij dat ik anderen kan helpen door mijn verhaal te delen.

Ka-yicka schreef:[045] [045] [045] Je bent een echte doorzetter.

pfff , hier word ik toch een beetje verlegen van hoor. dank je

Stud7 schreef:Dankjewel voor je lieve berichtje!

heel graag gedaan

4 dagen na de feestdag van het 1jarig jubileum ....
je kan je niet voorstellen hoeveel er kan gebeuren op slechts 4 dagen tijd : awel heh : heeeeeeeel veel.
ongelooflijk wisselende gemoedstoestanden van best wel oke naar totale zwartheid.
maar .... toch gaat ook dat voorbij. op het moment van de zwartheid geloof ik dat niet , maar toch is het zo ... soms begin ik echt te geloven dat ik inderdaad sterk genoeg ben.
maar ; en blijkbaar kan dat ; ondanks mijn `sterkte` ben ik ook nog fragiel en kwetsbaar.
en nu , na die zwarte sombere dagen ... weer zoeken naar andere wegen die ik kan bewandelen (soms is het ook strompelen hoor) om toch weer `gelukkig` te zijn.
en zoals dat nu eenmaal gaat in het leven ; er zijn op elke levensweg verschillende soorten wegen : mooie rechte banen , zandwegjes , modderpaden met veel rotsen , en soms zelfs doodlopende straten. en dat zijn nog de meest rotte : want dan moet je heel die straat weer terug om op je eigenlijke startpunt weer te vertrekken.
gelukkig heb ik een goei conditie en draag ik altijd makkelijke schoenen.
dit is toch een mooie beeldspraak heh? (is misschien een idee : een nieuwe uitdaging voor katleen : `iets` doen met die grote taalvaardigheid) tips zijn welkom.

poezie schrijven of een boek das wel leuk en taalvaardig
ja het is nogal wat he al die verschillende paadjes maar dat doe je goed hoor loop schoenen aan en elke weg bewandelen soms met wat angst voor wat er komt maar toch steeds de moed hebben om die stappen te zetten

[applaus] [045] [AAI]

caro

lang niet meer iets gepost hier ... het is geleden van begin april , dus meer dan twee maanden geleden.
en nu `neem` ik het toch weer op. waarom? om wat van me af te schrijven , omdat ik het `praten` met jullie toch wel mis want ik heb daar altijd veel aan gehad.
en ja , op twee maanden gebeurt er een heleboel. fijne , mooie , warme en gelukkige dingen , maar ook moeilijke , sombere , verdrietige zaken zoals het gedoe met mijn broer.
en ik , tja , ik blijf zoeken naar mezelf. of nee , niet naar mezelf maar eerder naar wat ik wil met en voor mezelf. en met de vakantie voor de deur maakt me dat toch weer een beetje angstig : veel vrije tijd , waarin ik inderdaad moet gaan nadenken over onder andere mijn gebrek aan motivatie in mijn baan. maar ik ben bang dat dat denken zal overgaan in piekeren. en oh ja , ik weet als geen ander dat dat niet echt goed is voor me.
maar wat ik ook geleerd heb deze maanden is dat ik wel degelijk een heel pak steviger in mijn schoenen sta en dat ik niet `zomaar` ineen stort. dus dat is wel positief heh. maar ook tevens mijn valkuil : onbewust neem ik toch weer die rol van sterke regelaar op als er een noodsituatie voordoet. moeilijk : die balans zoeken tussen sterk willen zijn en aangeven van grenzen.
voila , weer een keertje iets geschreven. alleen al dit schrijven doet me goed. en ik kan alleen maar hopen dat de reacties me weer even veel zullen `raken` (en dat bedoel ik positief) als twee maanden geleden.

Hoi Katleen,

Ja- lang geleden dat je weer eens iets postte.

Kan je eens nadenken over de volgende vragen ?

Over je baan; je mist een hoeveelheid motivatie. Waar zit 'm dat in? Wat zou je anders willen en hoe? Is het zover dat je eigenlijk een ander baan wilt?
Zo ja; wat lijkt je dan inspirerend, leuk en motiverend? Welke richting zou je dan op willen?
Zo nee; wat moet er precies veranderen, wat mis je?

valkuil : onbewust neem ik toch weer die rol van sterke regelaar op als er een noodsituatie voordoet. moeilijk : die balans zoeken tussen sterk willen zijn en aangeven van grenzen.

Het aangeven van grenzen, is júíst sterk.

Memories schreef:Over je baan; je mist een hoeveelheid motivatie. Waar zit 'm dat in? Wat zou je anders willen en hoe? Is het zover dat je eigenlijk een ander baan wilt?
Zo ja; wat lijkt je dan inspirerend, leuk en motiverend? Welke richting zou je dan op willen?
Zo nee; wat moet er precies veranderen, wat mis je?

mijn baan op zich doe ik wel nog graag : ik vind het nog altijd heel fijn om kleuters dingen bij te brengen , en ik geniet ook nog van hun verwondering , hun kijk , hun persoontjes.
maar alles wat erbij komt , staat me tegen : het papierwerk (dagelijkse agenda , jaaroverzichten , kindvolgsystemen , handelingsplannen , stappenplannen , leerplan en eindtermen , ...) , de vergaderingen , soms de gesprekken met ouders , ....
ook kan ik moeilijker en moeilijker om met sommige `denkwijzes` van ouders. en moet ik vaak op mijn woorden letten om hen niet ongezouten mijn mening te zeggen.
en wat ik mis in mijn baan? een stukje uitdaging denk ik. soms lijkt het alsof ik bijna niet meer moet `denken`. oh ja , een nieuw gedichtje bedenken of een of andere taaloefening uitzoeken , dat wel ; maar echt uitgedaagd worden dat ik op de toppen van mijn tenen moet lopen , dat ik `moeite` moet doen ... dat mis ik.
alsof mijn verstand maar op halve kracht moet werken en toch functioneer ik normaal.
snap je?
dit is allemaal gevoelsmatig .... maar er is ook nog de nuchtere kant heh ; ik ben vastbenoemd dus werkzeker , ik woon dicht bij de school , ik verdien goed en heb veel vakantie .... ook dingen die meespelen heh.
en dit in combinatie met een boel persoonlijke dingen waarover ik niet ga uitweiden hier in mijn topic maken dat ik met een heleboel twijfels en onzekerheden zit naar de invulling van mijn leven.

lieve katleen
ik snap je!!!!


caro

Goed idee om terug de draad op te nemen met schrijven als het je deugd doet .
Waarschijnlijk zal het opnieuw leiden tot piekeren ; als je -zoals over je werk- niet zeker meer bent of het ideaal is voor jou, of het dat wel is wat je wilt in je leven = als het niet zo blijkt te zijn is het gemakkelijker indien je een 20'tal jaar jonger bent.
No hard feelings ; ik ben al even "oud"

Al zie ik het "algemener" doordat je schrijft op zoek naar jezelf te zijn.
Misschien dat de periode van de vakantie niet enkel gepieker hoeft te zijn.
Kan je -eventueel samen met je therapeut- overlopen waar je vragen en noden liggen om jezelf te vinden, en kom je er na deze periode uit met duidelijkheid voor jezelf zodat je verder kan gaan met de Katleen waar je op zoek naar bent.

Het is gemakkelijk neer te schrijven, echter besef ik wel dat het omzetten ervan in de praktijk en het vinden van oplossingen niet zo evident kan zijn.
Ik kan je er enkel succes en sterkte bij wensen [AAI]

ik schenk je een regenboog (omdat ik weet dat je die mooi vind)
het is goed dat je voorzichtig weer van je gaat afschrijven en natuurlijk blijf ik er voor je zijn om jou elke dag te steunen.