Ik wist niet goed waar ik dit bericht moest plaatsen maar ik doe het maar hier omdat het het meest met angst te maken heeft..
Ik ben nu 19 jaar en ik heb al sinds mijn 15e last van paniek/angstaanvallen. Vooral ik sociale situaties, zoals verjaardagen/feestjes, etentjes, afspraakjes maar ook als ik heimwee heb of te gespannen. Volgens mijn psycholoog heb ik een sociale fobie, omdat ik altijd maar bezig ben met wat mensen van me vinden en of ze me wel mogen.
Ik zit er op dit moment helemaal doorheen. Ik ben heel onzeker maar ik heb nu sinds een jaar een hele fijne relatie. Het is mijn eerste serieuze relatie. Ik ben in het verleden wel vaker verliefd geweest maar ben altijd gekwetst. Mijn huidige vriendje is niet zo, hij houdt van mij om wie ik ben en ik ben zo dankbaar dat hij in mijn leven is. Het is alleen sinds een maand ongeveer helemaal mis.
Hier mijn verhaal:
Sinds ik een relatie heb ging het veel beter met me, ik was dolgelukkig met mijn vriendje en hij met mij en we konden samen de wereld aan. Het enige probleem is dat ik wel heel onzeker ben. Ik vind het moeilijk te accepteren dat hij al eerder een relatie heeft gehad en voel me heel erg geintimideerd door dat meisje. Ik kan ook snel jaloers zijn en bezitterig, maar gelukkig kon mijn vriend hier mee om gaan en leverde het nooit echt problemen op.
Tot 1 a 2 maanden geleden. Ik ging op vakantie met een vriendin en hij met vrienden, we gingen tegelijkertijd weg en dat was misschien geen goede keus want ik kreeg ontzettende heimwee. Ik was bang, at niet, sliep niet, kreeg paniekaanvallen. Ik miste hem zo erg, en was tegelijkertijd bang dat hij een te gekke tijd had op zijn vakantiebestemming en mij zou vergeten. We konden elkaar bijna niet spreken, want hij had geen internet en bellen/smsen zou veel te duur worden. Mijn vakantie was best wel verpest en ik voelde me heel schuldig tov mijn vriendin, want ik was bang dat ik haar vakantie ook had verpest.
Toen ik weer terug was in nederland en hij ook was het heerlijk, we hadden elkaar zo gemist en het was geweldig om weer samen te zijn. Een week later kreeg ik opeens weer last van paniek en angst, dit keer omdat we een gesprek hadden over zijn ex (ik had het onderwerp zelf aangesneden). Ik raakte totaal in paniek van de gedachte van hem met iemand anders en kreeg weer een aanval. Dit gebeurde nog twee keer. Ik dacht dat hij nog heel veel met haar bezig was en hoe erg hij me ook verzekerde dat dit niet zo was ik vond het moeilijk om te geloven. Uiteindelijk legde ik me er bij neer en was het goed.
Toen begon school weer. Ik voelde me minder lekker in mijn vel, en ook tegenover mijn vriend. Toen we op een avond in bed lagen sloeg opeens de paniek toe, opeens dacht ik dat ik het uit moest maken, dat ik lesbisch was, dat ik niet meer van hem zou houden en kreeg ik weer een paniekaanval. De volgende dag weer, de dag daarna weer en dat duurde uiteindelijk bijna een week. Overdag was ik gespannen en gestresst en op het moment dat mijn vriend bij me kwam kreeg ik een aanval. Ik kon niet meer bij hem in de buurt zijn, zelfs bij het krijgen van een sms van hem werd het me al te veel en moest ik overgeven.
Ik lag alleen maar te huilen, wist niet meer wat ik moest doen. Aan de ene kant wou ik hem niet kwijt maar het voelde ook niet fijn om bij hem in de buurt te zijn. Dat is uiteindelijk over gegaan. Ik kan nu weer in de buurt zijn van mijn vriend, maar het is nog steeds niet altijd fijn. Ik voel me soms nog heel gespannen bij hem, en ik let op elk klein dingetje die hij doet, wat hij zegt enz. Uit angst dat ik het niet leuk vind. Ik ben bang om niet meer van hem te houden, terwijl ik dat wel doe, maar het zorgeloze gevoel is weg. Dat gevoel dat het allemaal vanzelf gaat.
Verder is er ook nog steeds de angst dat ik lesbisch ben, terwijl ik weet dat het niet zo is, ik geniet namelijk van intimiteit met mijn vriend. Dit is ook wel moeilijker geworden omdat ik tijdens het vrijen me soms te veel dingen afvraag; voelt het wel fijn? is dit wel wat ik wil? zou ik liever met een vrouw zijn? of met iemand anders. Hierdoor krijg ik paniekaanvallen, want door die gedachtes voelt het ook niet fijn en kom ik in een vicieuze cirkel terecht. Ik blijf m'n gevoel maar controleren en controleren en het maakt me zo bang. Ik heb zelfs op het punt gestaan om het uit te maken een paar keer maar ik deed dat steeds niet, omdat als ik nadenk ik weet dat het niet kan zijn dat het zomaar over is, dat gaat niet van de ene op de andere dag toch? en dan zou het me ook niet zoveel verdriet doen.
Ik heb ook goede momenten met mijn vriend hoor, dan weet ik weer dat het goed zit, en voel ik dat. Maar op momenten dat het minder goed voelt schiet ik in de stress. Ik heb nergens meer zin in, zit alsmaar te tobben en te huilen en doe bijna geen leuke dingen meer. Ik voel me bijna depressief lijkt het wel.
De reden dat ik dit schrijf is omdat ik hoop dat er mensen zijn die iets herkennen, zodat we elkaar kunnen helpen.
Groetjes en liefs