Ik weet niet goed of ik het hier op de juiste plaats zet of niet. Ik kan zeggen dat ik als volwassene geen hechte band met mijn ouders heb. Ben nooit niets tekort gekomen, op materieel vlak toch niet. Emotioneel voel ik geen sterke band. Mijn moeder heeft in heel haar leven een slechte band met veel mensen opgebouwd. Niemand is goed genoeg. Haar eigen familie niet, schoonfamilie niet, buren niet. Als kind hoorde ik altijd maar één kant van het verhaal en kon ik haar begrijpen.
Nu ik ouder ben, snap ik exact waarom mensen met haar breken. Ik heb een sterk vermoeden dat ze een vorm van autisme heeft. Ze piekert continu, vooral over uitspraken die mensen doen. Ze heeft haar eigen fotieve taalgebruik. Ze blijft malen om details, kan geen hoofdzaken van bijzaken onderscheiden. Als je haar iets vraagt lijkt ze nooit iets begrepen te hebben of te reageren. Ze voelt zich heel haar leven het zwarte schaap overal en praat mensen altijd slecht. En vooral, ze interpreteert alles wat je zegt letterlijk. Vooral dat laatste vind ik moeilijk om mee om te gaan. Sinds ik zelf kinderen heb, moet er meer met haar gecommuniceerd worden.
Er ontstonden de laatste jaren ruzies omdat ze alles verkeerd interpreteerde. Met name wat mijn man tegen haar zegt. Hij bedoelt het niet slecht met haar, maar wanneer zij bepaalde uitspraken doet, verdedigt hij zijn eigen mening. Hij durft zijn gedacht te zeggen, terwijl ik mij mond houd om geen ruzie te veroorzaken. Kortom, hij is de vijand. Mijn vader is op dat vlak de laatste jaren precies dezelfde kant opgegaan als haar. Hij is altijd een asociaal persoon geweest die niet over gevoelens kan praten. Hij kon verbaal altijd agressief uit de hoek komen tijdens ruzies, met de meest vreemde argumenten op de proppen komen. Tot een aantal jaar geleden kon hij mij nog ergens verdedigen, wetende hoe mama is. Nu totaal niet meer. Hij geeft haar volledig gelijk en viseert ook mijn partner. Totaal onterecht.
Maar daar sta je dan. De zoveelste ruzie, een discussie die je niet kan winnen omdat zij hun eigen leugens geloven. Ik heb de laatste jaren geprobeerd op een rustige manier zaken uit te praten. En ik voel met zekerheid dat ze doen alsof het uitgepraat is, terwijl ze er nog steeds hetzelfde over denken en wellicht slecht praten achter mijn rug. Ik ben op het punt gekomen dat ik dit niet meer aankan. Ik wil geen relatie die grotendeels schone schijn is, ik wil een gelukkig leven zonder gedoe. Maar ik ga nooit reden in hun krijgen...op dit moment weet ik dus even niet wat gedaan.