HI Allemaal,
Ik weet niet zo goed hoe ik alles moet uitleggen en beschrijven hoe ik mij voel maar gaan het gewoon proberen.
Alles is een beetje begonnen 6 jaar geleden. Tijdens de zwangerschap van ons tweede kind is het helemaal begonnen, we hadden ook tussen ons 1 en 2 kind een miskraam gehad wat heel zwaar was. Nu was mijn vrouw opnieuw zwanger, maar na 2 maanden kregen we niet zo goed nieuws en het kwam erop neer dat mijn vrouw voor de rest van het zwangerschap in bed moest doorbrengen, dit was heel zwaar. We hadden een klein dochter waar ik voor moest zorgen en dan ook voor mijn vrouw. Elke week dat we verder waren waren we blij maar hoe groter de schrik werd om het kind te verliezen.
Ontelbare keren werd ik in het midden van de nacht wakker met geroep van mijn vrouw en waren we op een plas bloed aan het slapen, en elke keer met een bang hartje naar het ziekenhuis. Ook verschillende keren vrouw moet oprapen van de grond in toilet en zo met overal bloed, dit was een hel. Nu onze zoon is er uiteindelijk goed doorgekomen en gezond geboren. We waren heel blij, maar 1 maand na zijn geboorte ben ik gecrasht. Hartkloppingen, beven, paniek, etc... dacht dat ik aan het sterven was. Dit gebeurde heel vaak, tot ik mij heb laten opnemen en na 1 week in het ziekenhuis en allerlei testen, kwamen ze tot de conclusie dat het psychologisch was en dat ik dus bij een psychiater en psycholoog in behandeling moest. Ik heb gedurende 3 jaar alles geprobeerd. Verschillende soorten medicatie, ademhalingstherapie, mindfulness, yoga, sporten,.... alles wat ze mij voorstelde heb ik geprobeerd. Na 3 jaar voelde ik mij iets beter, maar na paar maanden ben ik hervallen en is alles terug opnieuw begonnen.
Dit heeft ook heel veel druk op ons relatie gehad. Nu vorig jaar had ik het gevoel dat ik wat beter aan het worden was en toen kwam Corona en dan kreeg ik de diagnose van trombose en gevolgd door hersenbloeding.... ik ben 36 jaar en dus is dit volgens de dokter niet normaal voor. Weer een hele weg afgelegd om dit door te komen. Al deze jaren bij de psycholoog heb ik ook geleerd om controle los te laten, of ik probeer het toch. En dit heeft ook geresulteerd dat ik gevoelens die ik in mij altijd heb gehad en onderdrukt had naar boven zijn gekomen en ik er niet meer naast kon kijken. Ik hou van mannen... Ik heb altijd van mannen gehouden.
Dit wil niet zeggen dat ik niet van mijn vrouw hou, want dan doen ik wel, maar ik kan niet ontkennen dat ik van mannen hou. Ik heb dan beslist om het tegen haar te zeggen, want wou eerlijk zijn en vond dat niet meer dan normaal tegenover haar. Ik kon dit niet van haar verstoppen en ook voor mij eigen kon ik het niet meer onderdrukken. Ik heb het verteld en ze toonde meer begrip dan ik had durven denken. We zijn dan even uit elkaar gegaan, maar na een tijd hebben we beslist om terug te proberen, maar dit is ondertussen ook gedaan, want we waren allebei ons kop in het zand aan het stekken. Ik kon haar niet beloven dat ik binnen weet ik hoeveel tijd niet zou ontploffen ivm mijn gevoelens voor mannen en sinds de eerste keer dat ik het heb verteld hadden we ook geen fysieke contact meer gehad, zelfs niet toen we terug aan het proberen waren. Zij kon dat niet en ik begrijp dat, weet zelfs niet of ik dat zou kunnen moest zij dat willen. Nu zijn we uit elkaar en we wonen nog samen, hebben we ook zo beslist voor de kids.
Maar ik weet niet wat ik moet doen, ik wil alles doen voor mijn gezin maar ik voel dat ik ook mijn eigen moet zijn en wil graag een leuke man ontmoeten. Maar wil dit ook niet in het geheim doen. Ik heb ondertussen iemand leren kennen die ik super graag heb en gevoelens voor heb, maar wat moet ik doen???? Ik heb mij al super lang niet zo gevoeld. En ook weet ik dat die man mij leuk vind, maar weet niet of het hetzelfde is als ik voor hem voel? Hij is niet zo een spreker en ik heb moeite om hem te lezen. We hebben super tijd samen als we samen zijn en sorry dat ik het zo zeg, is de seks ook zalig, dus alles klikt, maar we hebben tegen elkaar gezegd in het begin dat we geen relatie wilden, maar ik weet niet of dat voor mij nog steeds het geval is.
We kennen elkaar nog maar 2 weken, maar het voelt als een eeuwigheid. Alles voelt goed en perfect. Hij heeft ook al gezegd dat hij voelt alsof we elkaar al veel langer kennen. Als ik bij hem kom, dan voel ik mij thuis, alles is juist. Maar ik heb ook nog een gezin... hij weet alles over mijn situatie en ik denk dat het feit dat ik 2 kids heb en mijn situatie hem ook wat afschrikt, al gaat hij dat niet toegeven. Ik weet niet wat ik moet doen... elke keer dat ik iets meer laat blijken, krijg ik niet veel terug. Ik heb nood aan duidelijkheid, maar ik voel niet dat ik het hem kan vragen, omdat ik schrik heb om druk te leggen bij hem ofzo, of hem te verliezen daardoor, of om het antwoord dat ik gaan krijgen niet is wat ik wil horen, of dat ik gewoon niets krijg want mij nog zotter gaat maken. Ik weet echt niet wat ik hiermee moet, dit is nieuw voor mij en ik kan mij niet herinneren dat ik mij ooit zo gevoeld heb. Ik weet niet wat te doen, of hoe ik mij moet gedragen.
Ik heb hem leren kennen via een app en als ik op die app gaan en zien hem online dan voel ik jaloezie en ben ik niet gewoon en zeker als ik zie dat hij online is en ik heb niet gehoord heb want zo is hij ook, niet echt iemand om iets te sturen. Ik heb een paar keer geprobeerd om iets te sturen, maar dan krijg ik korte antwoord en nooit iets duidelijk vind ik. Ik weet niet of dit is omdat ik een beetje verblind ben door mijn gevoelens, of omdat hij echt niet meer dan fun met mij wil. Meestal kon ik mensen goed lezen, maar bij hem weet ik het niet en dit maakt mij zot. Ik wil niet iemand zijn die zo is. Ik denk heel de tijd aan hem.
Ik ben moe, de laatste jaren zijn zo moeilijk geweest en ik ben vaak neergeslagen en elke keer ben ik opgestaan, maar voel dat ik nu niet gaan kunnen opstaan, ik ben op. Ik wil gewoon in bed gaan liggen en niet meer wakker worden. Soms als ik in de auto ben, denk ik als ik nu eens tegen de muur zou rijden en zo een paar weken in coma ben, dan rust ik even mijn hoofd. Ik weet dat dit zot is, maar ik ben bang dat dit gaat verergeren naar ergere dingen en dat wil ik niet. Ik ben bij een psycholoog nog en zo en die weet alles maar ik voel niet dat ik verder kom.
Ik kan hier nog veel schrijven maar gaan stoppen, wou even mijn verhaal doen.
Als iemand dit leest alvast bedankt