Huwelijk redden

[Lotus]

Wij hebben 22 jaar een relatie en zo in 5 jaar getrouwd. In die 22 jaar was het afgelopen maart de derde keer dat ik de relatie wilde beëindigen. De reden? Lompe respectloze opmerkingen en het niet kunnen beantwoorden/ uiten van liefde, genegenheid of respect. Een " ik hou van je" werd vaak beantwoord met " hmhm", knuffels en zoenen kwamen altijd van mijn kant. Op praktische kant had ik geen klagen hoor. Wasmachine kapot, hup op de werkbank en repareren, niet te repareren? Hup nieuwe.

Hoe dan ook terug naar afgelopen maart, ik was er klaar mee, helemaal op en zei dat ik wilde scheiden. Nog nooit heb ik iemand zo zien huilen en kapot zien gaan. Hij vroeg nog een laatste kans en die gaf ik op voorwaarde dat hij naar therapie zou gaan. Ik kreeg van de ene op de andere dag een andere man. Volop liefde, er werd geknuffeld, gezoend, complimenten gegeven en gepraat. Eindelijk werd er gepraat. Ook ik ging naar therapie om al die jaren van emotionele verwaarlozing ( de woorden van beide therapeuten) te verwerken .

Na enkele weken gaf mijn man aan zich een veel beter mens te voelen. Ik daarbij had twijfels...hoe kun je van de ene op de andere dag zó veranderen? Omdat wij toen open konden praten heb ik ook gezegd dat ik het moeilijk vond. Want wie was mijn man nu ?? Deze persoon, warm, liefdevol, open of toch die andere gesloten en koud? Ik vond het moeilijke om ervan te genieten en dat zal ik vast ook uitgestraald hebben. Toch heb ik geprobeerd om alles te beantwoorden.

Na enkele weken nam de intimiteit af, de gesprekken werden meer monologen van mijn kant en af en toe weer een rotopmerking. Hij is gestopt met therapie omdat toen we een keer samen gingen, de therapeut iets te zweverig naar mij toe. (Iets met het kunnen voelen van andermans energie en daar op reageren. Ik geloof daar in, mijn man niet)
Er werd geen moeite gedaan een andere therapeut te zoeken. Enkele weken geleden waren eigenlijk weer op het nulpunt. Behalve de botte opmerkingen, die zijn stukken minder. Voor de rest is het weer eenrichtingsverkeer.

Tijdens een gesprek hierover heb ik aangegeven dat het misschien een goed idee is als hij de therapie weer oppakt al dan niet bij iemand anders. Het beviel hem immers heel goed en hij had er heel veel aan. Maar er gebeurt niks.... Ik kan hem natuurlijk ook niet dwingen maar zie ondertussen ons huwelijk langzaam maar zeker stuk gaan...

Pppfff heel verhaal.... Eigenlijk ben ik op zoek naar tips en adviezen. Is het bijvoorbeeld handig zijn gedrag een poosje te spiegelen? Moet ik steeds maar overal wat van zeggen?? (Als hij bijvoorbeeld wéér mijn apje niet leest maar wel drie keer online is geweest. We hebben dit meerdere keren besproken en hij zegt dan in het vervolg in elk geval mijn AP te lezen. Moet ik na drie keer vragen of hij de wasmand naar beneden wil brengen omdat ik dat met een gescheurde hamstring niet kan gewoon een vierde keer vragen, (en we zijn dan een week verder hé)

Moet ik het werkelijk maar accepteren dat als ik een knuffel geef het 9 van de 10 x niet beantwoord wordt omdat hij " in zijn hoofd zit"??

[volhoudertje]

Is het bijvoorbeeld handig zijn gedrag een poosje te spiegelen? Moet ik steeds maar overal wat van zeggen??

Moet ik het werkelijk maar accepteren dat als ik een knuffel geef het 9 van de 10 x niet beantwoord wordt omdat hij " in zijn hoofd zit"??

Misschien is dat de enige manier om iets duidelijk te maken, steeds opnieuw er iets van zeggen en uitleggen. Uitleggen wat het met jou doet als hij zich zo gedraagt. Daarnaast ook proberen te achterhalen waarom hij zich zo gedraagt. Ligt het misschien aan het gezin waarin hij is opgegroeid? Hoe was de relatie met zijn ouders, broers en zussen?

Blijven proberen, maar als het echt niets oplevert, dan zou ik een ultmatum stellen: of hij verandert, of het huwelijk is voorbij.