Al sinds mijn kindertijd worstel ik met een laag zelfbeeld. Als oorzaken zie ik een autoritaire, verbaal agressieve vader met een alcoholprobleem, een moeder die niet in staat is tot empathie en ben ik erg gepest sinds de lagere school. Mijn zus ontwikkelde al vrij jong ernstige psychische problemen, waardoor alle aandacht naar haar ging en ik me nog meer ben gaan afsluiten. Daardoor ben ik me eenzaam en angstig gaan voelen. Ook zijn er in mijn familie heel wat mensen met psychische problemen, wat maakt dat ik genetisch belast ben.
Ik heb al van jongsaf verschillende depressies doorgemaakt. Steeds wel getriggerd door negatieve gebeurtenissen en overmatige stress. Tot mijn dertigste heb ik tijdens die zware depressies ook pogingen tot zelfdoding ondernomen. Telkens op een andere manier omdat de vorige niet lukte. De laatste was gelukt, maar men heeft mij kunnen reanimeren. Ik heb er wel fysieke letsels aan overgehouden.
Door lange intensieve therapie heb ik mijn zelfdestructieve mechanismen kunnen ombuigen.
De laatste jaren zit ik echter terug in een depressie die schommelt van mild naar zeer zwaar. Momenteel heb ik het zeer zwaar en is de gedachte aan zelfdoding weer heel aanwezig. Hetgeen me nu tegenhoudt (en 14 jaar geleden nog niet) is dat ik nu een kind heb. Ik voel mij verantwoordelijk voor hem en wil hem liefst geen trauma bezorgen. Maar de gedachten worden alsmaar concreter. Ik heb momenteel totaal geen levensvreugde meer. Ik heb therapeutische hulp en neem al 6 maanden terug antidepressiva maar die lijken deze keer niet te helpen.
Heeft er iemand soortgelijke ervaring? Wat erkenning of begrip zou helpend kunnen zijn. Wat heeft er jullie kunnen helpen in soortgelijke omstandigheden?