Beste forumleden,
Na een lange periode inactief te zijn geweest hier, wil ik toch weer een berichtje kwijt.
De situatie:
Op mijn stage gebeurde er iets in het oogcontact tussen mij en een cliënt. Die blik in zijn ogen had een aantrekkingskracht op mij en ik merkte dat dit andersom ook het geval was. We zochten elkaar op internet op, spraken daar even gezellig met elkaar en lieten elkaar verder met rust.
De tweede keer dat hij als cliënt bij me kwam gebeurde hetzelfde in het oogcontact. Het voelde prettig.
Na dat gesprek stuurde hij me een bericht en begon over die aantrekkingskracht. We raakten aan de praat. Hij schreef dat hij tijdens dat gesprek op stage alleen maar kon denken aan hoe graag hij me wilde nemen. Ik schrok van deze opmerking en voelde me er niet prettig bij, maar schoof dit aan de kant. Hij was verder hartstikke aardig en gezellig, dus ik moest maar niet moeilijk doen over deze opmerking.
Het leek ons leuk om binnenkort iets af te spreken, om samen een wandeling te maken. Hij stelde voor om dit af te sluiten met seks en ik zag dat niet zitten. Zijn aantrekkingskracht was voor mij niet meer dan een kortstondig moment, daar zaten van mijn kant geen verlangens achter. Ik wilde niks met hém, ik wilde alleen maar zijn áándacht.
Ik voelde me niet prettig bij zijn vraag om seks met mij te hebben, maar vragen staat natuurlijk vrij. Nee zeggen ook.
Hij stuurde het gesprek steeds meer richting seks en stelde vragen over mijn seksleven. Ik vond het wel wat ver gaan dat hij me deze vragen zo vroeg in het contact stelde, maar ik gaf wel overal eerlijk antwoord op, zonder erover na te denken. Waarom zou ik geen antwoord geven aan iemand die zoveel aandacht voor me heeft... Ik heb me ver laten meeslepen in dit seksueel getinte gesprek, ook al wist ik diep van binnen al dat ik niets met hem wil.
Hij heeft me een paar keer expliciet om seks gevraagd en ik heb elke keer nee gezegd. Maar niet duidelijk genoeg. Ik wilde de vrede bewaren en niet te hard zijn, dus ik heb gezegd dat ik het OP DIT MOMENT niet wil en dat ik niet zomaar seks met iemand kan hebben, dat geduld altijd nodig is bij mij.
En toch wist ik al dat ik nooit werkelijk seks met hem zou willen. Ik wist alleen dat ik me in een gevoelige bui wel zou kunnen laten verleiden tot seks, om daar vervolgens spijt van te krijgen. Mijn remmingen lijken de laatste weken te vervagen. Dat heb ik al gemerkt aan mijn toegenomen koopgedrag en de neiging om teveel nachtrust in te leveren omdat ik slapen zonde van mijn tijd vind. En nu gebeurt dat ook in het contact met anderen.
Na een paar keer te hebben gezegd dat ik nu geen seks met hem wil, vroeg hij of ik erin mee zou gaan als hij me gewoon tegen de muur duwt en mijn kleren van mijn lijf scheurt. Ik antwoordde dat hij me niet ‘gewoon’ tegen de muur mag duwen en geen seksuele handelingen bij mij mag doen zonder mijn toestemming. Ik heb hem gezegd dat ik bang ben dat hij mijn grenzen overschrijdt en dat hij me de ruimte moet geven om te weigeren als ik iets niet wil. Daarop antwoordde hij dat het nu wel lukt om zich in te houden, maar dat dit moeilijker zal worden als hij me weer ziet. En hij was nog steeds niet uitgesproken over het onderwerp seks. Hij lijkt mijn grenzen niet te respecteren en ik voel me bedreigd. Heb hier ook melding van gemaakt op stage (wordt nog vervolgd)
_
Waar ik nu mee worstel: ik vind dat deze man te ver over mijn grenzen gaat, ben bang dat hij er nog verder overheen zal gaan (dat hij me gaat opwachten of zo), maar... ik heb in dit hele verhaal zelf ook meerdere fouten gemaakt waardoor de situatie nu is zoals het is: het privécontact met iemand waarmee ik een professionele relatie zou moeten hebben, me laten verleiden door zijn aandacht, de vragen over mijn seksleven beantwoorden, mijn onderbuikgevoel niet serieus nemen, meepraten, valse hoop geven voor de toekomst, om maar een paar dingen te noemen.
Dus conclusie: het is voor een deel mijn eigen schuld dat ik me nu bedreigd voel. En dat maakt het extra moeilijk om met de situatie om te gaan. Ik neem het mezelf kwalijk en voel me ook nog schuldig tegenover deze man, omdat ik nu onverwacht achter zijn rug om melding heb gemaakt van seksuele intimidatie (en waar hij ook al bericht over heeft gehad van mijn begeleider). We zijn nu beiden dader en slachtoffer in een vervelende situatie.
Hebben meer mensen hier een vergelijkbare situatie meegemaakt? Herkennen meer mensen de schuldgevoelens over de eigen rol in de situatie en de schuldgevoelens tegenover de ander? Hoe kun je hier goed mee omgaan?
(PS: ik doe vandaag even niet aan spellingcontrole en controle op de zinsbouw, want daar heb ik de puf niet meer voor. Dus alvast mijn excuses voor eventuele kromme zinnen en schrijffouten)