De laatste jaren merk ik erg aan mezelf dat ik steeds onverschilliger lijk te zijn over mijn single-bestaan.
Althans als ik bepaalde gevoelens bij mijzelf zo nu en dan waar lijk te nemen.
Dit kan echter ook doorschieten in gevoelens van eenzaamheid en ook onmacht en frustratie.
Het lijkt dus heen en weer te schommelen
Soms weet ik echt niet meer hoe ik met mijn situatie om moet gaan; het lijkt best wel wat perspectiefloos soms te zijn.
Natuurlijk zou ik meer uit mijn eigen (comfort)zone moeten gaan komen; dat geef ik zeer zeker toe.
Maar daarmee ben je er nog niet.
Het kan zo moeilijk zijn om nieuwe contacten te leggen en iemand echt te leren kennen.
Niet dat ik een beperkt sociaal netwerk heb.
Eigenlijk ben ik hier best tevreden over.
Toch heb ik vaak wel het gevoel dat er iets mist in mijn leven.
Het kan echter natuurlijk niet zo zijn dat iemand anders deze 'leegte' zou moeten gaan opvullen.
Daar wil ik mijn niet te afhankelijk in opstellen.
Toch kan ik de eenzaamheid hierin soms wel voelen.
Hoe ervaren jullie eenzaamheid in de liefde, in het singlebestaan etc?