Hoi allemaal,
Het is al lang geleden dat ik voor het laatst iets op het forum heb gepost. Ik heb simpelweg niet de behoefte gehad om hier een dagboekje bij te houden en niet de puf om berichten van anderen te lezen en te beantwoorden (ik spaar simpele app'jes soms al een week op). Nu even geen dagboekje over mijzelf (over de afgelopen maanden zou ik wel een hele boekenserie kunnen schrijven), maar een vraag over iemand anders en wat ik daarmee kan.
Een jongetje van een jaar of zeven loopt vaak alleen buiten. Hij begroet mij altijd heel vriendelijk en komt soms naar me toe om iets te vragen of zeggen. Hij lijkt mij niet alleen maar te willen begroeten, maar ook aandacht te zoeken. Als ik in de auto zit en hem tegenkom, zwaait hij altijd naar me. Het begint me op te vallen dat hij dan meestal een beteuterd gezichtje heeft en een verloren indruk maakt. Het kleine beetje achtergrondinformatie wat ik over hem heb: moeder is amper thuis en er is geen vader in beeld. Wel komt moeder om de paar maanden met een nieuwe vriend thuis, die vaak net zo snel weer vertrekt als dat 'ie is gekomen. Ik heb verder geen idee hoe de zorg voor hem is geregeld en of er iemand in zijn leven is die hem oprecht ziet staan. Daar heb ik mijn twijfels over. Ik heb vermoedens van emotionele verwaarlozing, maar ik vind het wel heel heftig als ik dat denk en het blijkt uiteindelijk niet te kloppen, ook al geloof ik niet dat zoiets opzettelijk zou zijn.
En nu vraag ik mij af of mijn vermoedens kloppen, of dat ik dingen denk te zien die er niet zijn. Ik heb natuurlijk zo mijn eigen gevoeligheden die mijn interpretaties sterk kunnen beïnvloeden. Dus de vraag is of ik de signalen nu interpreteer vanuit mijn gezonde verstand of vanuit mijn kwetsbaarheid. Of misschien zie ik inderdaad goed dat er iets aan de hand is, maar gaat het om iets heel anders.
Misschien valt het wel mee en misschien gaan mijn alarmbellen wel te snel af. Wellicht denk ik te snel aan emotionele verwaarlozing omdat ik het zelf heb meegemaakt. Misschien zie ik een verdrietig en eenzaam jongetje omdat ik mij zelf zo voelde. Misschien projecteer ik nu mijn eigen situatie op hem. Ik zag hem later vandaag met een aantal andere kinderen voorbij rennen. Ze kwamen ook nog bij me om te vragen of wij nog elastiekjes hadden (postbezorgers komen daar namelijk in om). Hij heeft vriendjes en speelt leuk met hen. Dat lijkt allemaal een goed teken. Maar misschien is het onterecht om te denken dat het wel meevalt. Ik liep er ook niet altijd verdrietig en eenzaam bij. Ik had ook wel vriendinnen. Bij mij leek het voor de buitenwereld ook mee te vallen, terwijl het helemaal niet meeviel en dit heel diepe sporen heeft achtergelaten. Als er één iemand was geweest die mij had zien staan en naar me had willen luisteren, denk ik vaak, dan was ik nu niet zo vreselijk beschadigd geweest. Misschien zit hij in een soortgelijke situatie en heeft hij ook zo iemand nodig.
Ik maak me zorgen en ik heb geen idee of dat terecht is. Hier wil ik meer van weten, want ik weet hoe vreselijk de gevolgen kunnen zijn als er wel sprake is van emotionele verwaarlozing en niemand dat ziet of wil zien. Beter té bezorgd dan niet bezorgd genoeg. Maar wat kun je zeggen tegen een kind van een jaar of zeven, als je vermoedt dat het niet goed met hem gaat en dat hij mogelijk bij niemand terecht kan, maar het allemaal niet zeker weet?