Mijn redenen om mezelf redelijk altruistisch te noemen zijn de volgende:
- Ik verveel me vaak in mijn vrije tijd* en ben daardoor altijd beschikbaar om mensen met plezier te helpen leuke dingen te doen, als bioscoop, gamen, uitgaan, cafeetje, noem het maar op. *Ik besteed nauwelijks geld aan PC gaming of andere games, doe niet aan abonnementen van Netflix, bioscoop, sportschool, museumkaarten en dat soort dingen, ik spaar niks en ik maak me ook niet schuldig aan verslavingen.
- Ik kan nauwelijks alleen zijn. Thuis gamen gaat bijvoorbeeld niet. Daarom koop ik ze ook niet. Download ik een gratis smartphone game, dan kan dit me amper een half uur bezig houden. Ik heb dus echt mensen nodig. De kunst om de juiste mensen te helpen is het vinden van eenzame mensen. En ik kom ook graag bij die mensen langs. Met 2 mensen gamen of TV kijken is nu eenmaal gezelliger dan alleen.
- Gebrek aan geld. Ik heb een dure auto met alle toeters en bellen erop en. Hierdoor kan ik nu eenmaal geen Nintendo of game PC kopen. Een Chromebook kopen kan ik nog voor 250 euro, maar een game PC voor 1500? Nee, echt niet.
Nu is er zo'n vriend van mij met een heel goed inkomen, een lekker groot appartement en itt mij wel het geld voor het meeste hierboven en zelfs meer. Zijn probleem is dat hij hopeloos opzoek is naar een vriendin en die maar niet kan vinden. Niet zo gek ook, als je bijna alleen maar thuis zit.
Dus kom ik spontaan langs met hamburgers bij hem langs om een leuke zaterdagavond tegemoet te gaan; ff lekker gezellig gamen, bioscoopje en dan stappen in een leuk cafe om een leuke meid tegen te komen. Mijn verlies? Wat vrije tijd en geld voor hamburgers. Zijn verlies? Vrije tijd en geld voor de bioscoop en wat drankjes. Dat was de deal. Ik betaal de hamburgers en patat, hij de bioscoop en eten.
Nu deden we dat een paar keer, maar hij begint mij ineens een egoist te noemen omdat ik alleen maar kijk naar zijn games enzo. En hij vind het brutaal dat ik spontaan voor de deur sta want ik schijn niet tegen "vanavond even niet" te kunnen. Hij beweert een introvert te zijn en af en toe thuis te willen zitten. "Oke, dan ook geen vriendin." heb ik verteld. De ruzie daarop volgend kan ik hier niet in kwijt, maar aangezien hij zo tekeer ging begon ik toch wel te twijfelen aan mijzelf...
Waaromzou ik geen altruist zijn, als ik juist mijn tijd, geld en energie opoffer aan het hem helpen aan een vriendin? En waarom dringt het hem niet door met introvert zijn dat hij juist aan zichzelf denkt?