Moeilijk om mijn diagnose te accepeteren.

[MoeilijkeTijden2018]

Hallo,

Ik ben nieuw pas hier en Ik wil graag hier mijn verhaal kwijtraken. Ik ben een jongenman die pas 23 jaar oud is en ik heb een vorm van autisme (PPD-NOS). Mijn probleem is dat ik het niet weet hoe ik ermee moet omgaan.

Toen ik 9/10 jaar oud was. Kwam ik vanuit mijn geboorteland naar NL verhuizen. (moeder komt uit Midden-Amerika en vader is Nederlands, maar meer daar opgegroeid). Het was heel anders voor mij om hier te komen wonen, de cultuur begrijpen, de traditie begrijpen. Ik was een kleine, verlegen en angstig jongetje. Ik ging eerst in de eerste jaren naar een taalschool om Nederlands te leren. Ik had daar naar mijn zin, omdat ik niet engiste kind was die geen een woord Nederlands kon spreken. Voelde ik niet eenzaam zeg maar.

Toen ik voor het eerst naar de basisschool ging (laatste jaar) werd ik veel gepest in de klas. Omdat ik onzeker was, slechte taalbeheersing en heel angstig over. Ik haalde slechte cijfers, omdat ik nooit mijn zin had op school en ik kreeg altijd kritiek dat ik niet een normale leerling was zoals de anderen kinderen in mijn klas toen.

Hierna moest ik naar het parktijkschool, omdat ze dachten dat ik een laag IQ had. Maar na een tijd op school gezeten te hebben ging ik naar een andere school (MAVO) vanwege mijn een IQ score en toch was ik te slim voor het praktijkonderwijs. Het ging beter, maar dat dacht ik. Toen ik vastgesteld werd aan autisme en werd ik daarna depressief dat ik het moest hebben. Ik wou een normale leven hebben als andere mensen, erbij zijn, ik ben ook maar een mens ik heb natuurlijk gevoelens.

Daarna ging ik naar de cluster4, omdat ik school niet afmaakte en slecht bezig was (met taalproblemen+mijn eigen schuld ook een deels). Toen ook niet gehaald, ik voelde mij een mongool en wilde daar weg. Nu dat al mijn tienerjaren voorbij zijn. Vond ik het een rotzooi, ik wou dat ik als de meeste hier was. Ik vroeg me ook altijd af. Ging dit nooit gebeuren als ik in mijn eigen land bleef of hier geboren was. Dat was het misschien een andere verhaal voor mij zijn geweest.

Ik werd altijd als de zielige jongen gezien. Ik haat het zo erg dat mensen me zo zien. Vanwege dat begin ik mensen erg te haten dat ze mensen met autisme snel onderschatten. Ik heb een trots karakter, daarom word ik altijd boos.

Nu ben ik ouder, 23 jaar oud, ik heb nu werk (tijdelijk), ik ga een nieuwe opleiding beginnen (bedrijfsadministrateur) en qua vrienden heb ik 3 of 4 beste vrienden. Wat ik het grootst mist is zelfvertrouwen, een vriendin (ik heb wel een relatie daarvoor van drie jaar gehad, maar ik mis het wel na zeker meer dan een jaar) en hoe ga ik met mijn eigen zelf om. Ik ben van plan weer om naar een psycholoog te gaan voor hulp, meer socialer zijn met mensen dat ik me niet eenzaam gaat voelen, Ik had tegen mezelf beloofd dat het jaar 2018 mijn jaar gaat worden. Hebben jullie hetzelfde verhaal of kennen jullie ook mensen met autisme die ook problemen als ik hebben? Als het zo is dan zou ik graag tips willen krijgen. Sorry voor mijn spelling, ik doe erg mijn best. Aangezien Nederlands mijn derde taal is.

Alvast bedankt.

[Maan]

Ik wil je om te beginnen eerst een compliment geven over je Nederlands.
Je komt heel helder over en zonder storende schrijffouten of zo, petje af.

Wat me opvalt in je verhaal is dat je nergens echt positieve feedback hebt gehad. Niet op school waar je opviel door een taalachterstand waar je niets aan kon doen. Dan een diagnose die best pittig is en onzekerheid hoe daar mee om te gaan.
Dat is een hoop op een bordje van een jongetje dat zich nergens gesteund voelt.

Ondanks dat lukt het je tijdelijk werk te krijgen, een relatie te hebben die weliswaar is beëindigd maar waar je wel 4 jaar hebt ingestoken wat mij toont dat je het vermogen hebt je te binden. Je start een opleiding en je hebt vrienden.
Dat zijn kwaliteiten die je in je draagt.
Je ziet het misschien niet, maar dat zijn flinke pijlers die je ondanks alle problemen wel zelf gebouwd hebt en daar mag je jezelf best een schouderklopje voor geven.
Ik doe het in ieder geval wel!

En toch voelt het niet zo voor je. Je gebrek aan zelfvertrouwen vergalt al die successen.
Ik vind dat onterecht, maar dat neemt dat vervelende gevoel niet weg.
Mijn advies? Je bent van plan naar een psycholoog te gaan, werk aan je zelfvertrouwen en laat 2018 het jaar worden waarin je leert dat je schittert, dat je mag zijn wie je bent. Leer je eigen waarde kennen.
Je bent het waard!