Losing my grip

[ano3613]

Hallo allemaal,

Allereerst, bedankt voor het nemen van de tijd om mijn stukje te lezen en eventueel erop te reageren.

Ik ben een jongen van 21 jaar oud en heb nu al een tijdje het gevoel dat ik mij op de rand van de afgrond begeef. Het zal erg lastig worden om mijn situatie, gevoelens en denkpatroon te omschrijven omdat ik deze zelf amper in kaart heb, maar ik begin gewoon en hoop dat het een beetje een lopend verhaal wordt.

Mijn gedachtes zijn momenteel all over the place, weet niet meer wat ik voel of wie ik ben. Ik ben nu al 2 jaar lang bezig mijn problemen weg te drukken en voor me uit te schuiven maar heb steeds meer het gevoel dat ze me aan het inhalen zijn, dit zorgt ervoor dat ik op momenten in absolute paniek raak.

Toen ik net 18 was ben ik op mezelf gaan wonen, in mijn thuissituatie ging het niet goed en ik wist niet hoe ik daar mee om moest gaan dus ben ik er maar voor weggerend. Ik begon met mijn studie en omdat ik leerstof snel opneem redde ik het met minimale inzet steeds. Toen escaleerde echter de situatie in mijn ouderlijk huis. Mijn zusje ontspoorde compleet. Begon zichzelf te snijden, drugs te gebruiken, bleef nachten weg en kwam in het criminele circuit terecht, Uiteindelijk is zij vastgezet in een instelling voor jeugddetentie.

Ik kon de situatie niet meer aan en zonderde mij af in mijn studentenkamer waar ik mezelf constant verdoofde door elke dag te blowen. Ging niet meer naar school waardoor ik aan het eind van het jaar een bindend studieadvies kreeg. Op dat moment begon ik doemgedachtes, rare ideeën en hersenspinsels bij mezelf te constateren waar ik enorm bang voor werd. Een periode van liegen tegen en manipuleren van iedereen in mijn omgeving brak aan waardoor ik bij vrienden en derden een bepaald vertekend beeld van mezelf creëerde, ik kreeg het hierdoor ook voor elkaar om uitstel van mijn studie te krijgen en ging vervolgens op de oude voet verder. Intussen ging onze studentenwoning uit elkaar en ben ik verhuisd naar een zelfstandige studio. Toen was ik helemaal alleen, ik stopte met blowen omdat angsten daardoor juist meer naar voren kwamen en begon meer medicijnen te gebruiken (benzodiazepinen voor dagelijks gebruik, ritalin, uppers tijdens het uitgaan etc). Mijn destructieve gedrag ontwikkelde zich steeds verder en ik drukte al mijn problemen weg in een uithoek van mijn bewustzijn, waar zij tot op heden sluimeren. Een periode volgde toen waarin ik nieuwe manieren moest vinden om alles onder de oppervlakte te kunnen houden. Ik me stortte in het underground nachtleven kreeg ongezonde one night stands met veel vrouwen (wat totaal niet past binnen mijn oorspronkelijke persoonlijkheid) en mengde me in twijfelachtige kringen, alles wat er ook maar voor nodig was om de realiteit te vermijden.

Ik leef sindsdien in een neerwaartse spiraal, heb wel werk om mijn levensstijl te kunnen onderhouden maar het kost me steeds meer moeite om het netwerk van leugens en mijn façade in stand te houden. Paniekmomenten doen zich steeds vaker voor en ik weet niet hoe ik vanaf dit punt verder moet. Ik kan niet zien hoe ik normaal kan gaan leren functioneren en mijn plaats binnen de samenleving kan innemen maar weet wel dat ik op deze manier niet verder kan.

Inmiddels woont mijn zusje weer bij mijn ouders en stabiliseert die situatie zich, mijn problemen sluimeren echter gewoon door. Ik heb ten gevolge van een ware paniekavond bij mijn ouders aangegeven dat het mentaal niet goed met me gaat en dat ik hulp nodig heb, maar vertel ze lang niet alles. ze steunen me wel en zijn alles bereid te doen om ervoor te zorgen dat het beter met me zal gaan. Opgekropte gevoelens van diepe schaamte, toenemende verwarring van gedachten en haat voor de persoon die ik geworden ben nemen nu steeds meer de voorgrond in. Ben nu doorverwezen en zal op korte termijn een psychiatrisch traject ingaan waar ik enorm tegenop zie omdat ik mezelf daar enorm ga tegenkomen.

Nogmaals bedankt voor het nemen van de tijd en moeite om mijn verhaal te lezen, snap dat het misschien erg chaotisch overkomt en er zijn natuurlijk meerdere gebeurtenissen geweest die tot dit punt hebben geleid maar die ik niet allemaal tot in detail kan gaan beschrijven. Hoop dat ik in ieder geval een ruw beeld heb kunnen schetsen. Graag hoor ik jullie visie met betrekking tot mijn situatie, Wellicht herkent iemand hier enige aspecten en kan misschien advies geven om het heelproces makkelijker te maken? Alvast enorm bedankt voor de input, groetjes!

[volhoudertje]

Ben nu doorverwezen en zal op korte termijn een psychiatrisch traject ingaan waar ik enorm tegenop zie omdat ik mezelf daar enorm ga tegenkomen.

Ik denk dat je er alleen maar voordeel aan kunt hebben dat je een dat psychiatrisch traject in gaat. Als ik je verhaal lees, denk ik ook dat het hard nodig is dat jij je leven weer op orde krijgt. Dat je jezelf enorm gaat tegenkomen in dat traject kan het begin van een heilzaam proces zijn.

[tengeltje]

ik volg mijn voorganger.

op jezelf redt je het niet,dat maar je duidelijk en zie je toch zelf ook wel in.

geloof dan gewoon in de hulp die je zal krijgen.
grijp deze aan met 2 handen en ga er gewoon voor.
natuurlijk ga je jezelf keihard tegenkomen,maar daar is niets mis mee.
je moet eerst leren leven met jezelf,jezelf leren kennen en pas daarna kan je gelukkig worden.
probeer dat altijd voor ogen te blijven houden.

het zal niet makkelijk zijn,maar zoveel mensen deden het je voor,dus het is haalbaar en jij kan het ook!