Hallo allemaal, ik ben nieuw hier, maar ga proberen een begrijpbaar verhaal te schrijven.
Ik ben een 20-jarige man en ik studeer biomedische wetenschappen aan de universiteit. Mijn studie kost me ongelooflijk veel tijd, ik moet bijvoorbeeld vanaf volgende week elke dag van 9 tot 17 verplicht aanwezig zijn. Als ik thuis ben, moet ik eten en moet ik de hele dag uitwerken en volgende dag voorbereiden. Daarnaast wil ik nog sporten, maar na zo'n lange dag kom ik vaak met hoofdpijn thuis. Ik heb ook vaak afspraken met vrienden moeten afzeggen omdat ik moest studeren, zelfs in het weekend. Vaak wordt het niet begrepen dat mijn studie zo zwaar is, omdat andere studies dat niet zijn. Ik was een tijdje aan het daten maar dit is van het een op het andere moment opgehouden en ik heb daar geen enkele verklaring voor, omdat ik heel goede signalen terug kreeg en het leek de goede kant op te gaan. Het enige wat ik kan bedenken is dat ik niet veel tijd voor afspraakjes had door mijn studie verplichtingen. Ik ben vastberaden de studie af te maken, want ik vind het super interessant en heb dit als klein jongetje aan mezelf beloofd. Mijn moeder kreeg kanker (wat ze heeft overwonnen) en ik heb vanaf dat moment in mijn hoofd gehad dat ik het wilde genezen. Als klein jongetje lijkt dat simpel, maar als iets oudere jongen snap ik dat dat niet zomaar is gedaan, maar ik wil wel ervoor zorgen dat we dichterbij een genezing kunnen komen.
Mijn vrienden en familie zijn op dit moment allemaal vakantie aan het vieren, maar ik heb alleen vakantie tijdens de kerst en zomer. Afgelopen kerstvakantie kon ik echter niet genieten, want ik had de dag na de vakantie een tentamen. Ik heb erg het gevoel dat ik heel veel zit te klagen en het maar moet accepteren dus dat probeer ik, maar ik heb het gevoel dat ik nergens meer blij van word. Er zijn dingen wat vrienden of familieleden van mij meemaken, waarover ik blij wil zijn voor ze en dan stuur ik ook een blij berichtje, maar ik voel eigenlijk helemaal niks. Ik kreeg laatst de vraag waar iemand mij 's nachts voor kan wakker maken en ik wist er geen antwoord op te geven, ik denk nu eigenlijk alleen maar aan: rust.
Nogmaals, ik heb heel erg het gevoel alsof ik me aanstel en te veel zit te klagen, maar ik hoor constant van leeftijdsgenoten wat voor "zwaar" leven zij hebben en vervolgens kunnen ze wel elk weekend uitgaan of winkelen en tussendoor nog een vriendje of vriendinnetje hebben. Ik vind dat zo klagerig klinken en wil dus niet zo overkomen als ik praat over hoe zwaar ik mijn studie vind. Maar ik merk wel dat als ik bij mijn ouders ben, dat een momentje is waarop ik wel kan klagen, maar dan ga ik na een dag weer naar huis en heb ik eigenlijk alleen maar een beetje depressief zitten klagen, terwijl ik juist heel gezellig had willen zijn, omdat ik ze maar een dag zie.
Ik weet niet goed hoe ik dit moet afsluiten, maar dit was mijn betoog en ik zou het fijn vinden erover te praten met jullie.