Gebruikersavatar
SanneDR
Berichten: 2
Lid geworden op: 16 nov 2016 19:20

Moe van die vermoeidheid van mijn man...

Hallo, ik ben Sanne. Ik heet echt zo, maar dat ik m'n echte naam gebruik hindert me niet, want er zijn nog duizend-en-één vrouwen in Nederland die zo heten. Het kan me gewoon niet (meer) schelen, weet je dat ?

Ik ben 35 jaar, ik werk 20 uur per week ergens administratief.

Daarnaast verzorg ik veel in het huishouden en ik heb twee dochtertjes van veertien maanden waar ik -ondanks ik 4 uur per dag van huis ben om te werken- toch het meest voor doe en voor zorg.

Mijn man had ooit een baan, maar die zit nu al vier jaar thuis.
Vier jaar geleden slipte hij met de fiets op een nat wegdek na een dag werken en kwam hij ten val.
Z'n verwondingen leken op het moment mee te vallen, maar twee weken nadien kreeg hij toch last van z'n voet.

Foto's gemaakt, dokter erbij, gewoon een kneuzing en zou wel weer genezen. Zwachtel om voet en naar huis.

Toch zat hij een half jaar thuis vanaf toen en kon hij helemaal niks van de pijn.
We hadden de kinderen nog niet dus toen werkte ik fulltime en hij zat ziek thuis op de bank. Hij kon niks doen.

Na m'n werk wachtte er dus een berg afwas, moest ik nog koken en ik deed dat allemaal uit liefde, maar het was wel zwaar met zo'n 'gehandicapte'.

Mijn zus dacht dat hij zich aanstelde, maar ergens geloofde ik wel dat hij echt leed. En ook omdat je van iemand houdt zet je gewoon even alles op alles om hem er door te krijgen.

Na 6 maanden ging hij weer werken, maar hij zat al snel weer thuis. Er werd te veel van hem verwacht, hij zei nog steeds pijn te hebben en ook irriteerden zijn baas en collega's zich aan zijn werktempo.

Hij werkte daar 10 jaar. Nooit geen klachten verder gehoord.

Weer zat hij thuis voor een paar weken dan volgde er een tijd van werken... ziek... werken... ziek. Steeds iets anders : Van spierpijn tot keelpijn tot rugklachten, enz.

Uiteindelijk hebben ze hem aan de deur gezet en raakte mijn man overspannen en zelfs depressief van zijn ontslag.

Voor het ongeluk met de fiets waren we met baby-plannen bezig. Ook omdat ik 31 was en ik wist natuurlijk niet of we meteen raak zouden hebben. Ik wilde heel graag moeder zijn.

Toen ik natuurlijk zag dat m'n mannetje zo depri was en zo af zag heb ik afgezien van onze kinderwens en deze maar even uitgesteld. Zijn hoofd stond er niet naar toen denk ik en ik wilde ook niet eventueel zwanger zijn met een man die heel de dag doelloos en depri rondloopt.

Wat hij deed was erg veel klagen en slapen. Hij sliep soms wel 16 tot 18 uur per dag. Ik voelde me heel eenzaam toen. Ik zat veel alleen. Ik ging werken zonder gedag en als ik terug kwam lag hij nog steeds in bed.

Een psycholoog heeft hem een beetje kunnen helpen. Hij werd iets beter, veel beter en uiteindelijk leek hij zo goed als de oude.
Het ging een tijd zo. Zo goed, zeg maar.

Hij was twee jaar depressief en lamlendig geweest en nu leek het weer een tijd beter te gaan. In die tijd zag hij het ook weer zitten om vader te worden.
Ik vond het wel jammer dat hij geen werk had, maar misschien door de komst van een baby zou hij zich wel weer geroepen voelen om te solliciteren. Dat liet hij ook wel uitschijnen.

Wonder boven wonder raakte ik meteen zwanger en na een tijdje zwanger te zijn bleek ook dat ik de toekomstige mama werd van een eeneiige tweeling.

Onze meisjes kwamen begin september ter wereld en mijn man was zo trots op ze. Vader van twee dochters zo zei hij. Hij stond al op te scheppen en te lollen over later aan elke arm een mooie meid als hij een oude vent was.

Heel mijn moederschapsverlof ging het goed en hielp hij erg mee tot ik weer moest werken.
Omdat ik een tweeling had gekregen en mijn man nog geen werk had gevonden (later bleek dat hij niet zo z'n best had gedaan) had ik mijn leidinggevende gevraagd om halve dagen te werken zodat m'n man er thuis niet alleen voor stond.

M'n ouders wonen erg ver en m'n schoonouders daar hebben we geen goed contact mee, gelukkig kwamen mijn twee zussen wel eens langs om hem te helpen, maar ook zij hadden het vaak druk met hun leven. Begrijp ik ook. Ze wonen ook ver, want ik ben tenslotte verhuisd voor mijn man (zie afstand Hoogeveen-Delft)

Toen ik weer werkte ging het al meteen mis. Hij kon het niet aan, hij was steeds moe, als ik thuis kwam wilde hij meteen slapen.
Ik deed zowat alles. Heel af en toe verschoonde hij een luier en dan meestal bij vrienden die dan in hem een super vader zagen, omdat hij zo spontaan en persé dat wou doen.

Dit duurde zo een jaar. Van werk zoeken kwam niks terecht en als ik er maar over begon dan had ik meteen ruzie en zette ik hem zogezegd onder druk.
Ruzies hebben we veel gehad. Terwijl hij lag te slapen moest ik verdorie m'n vriendin in huis vragen als ik op m'n werk was om voor de meisjes te zorgen, omdat meneer in coma lag.

Op den duur stortte ik in. Ik had een babycam boven de bedjes gehangen zodat ik ze wat in de gaten kon houden als ze sliepen en ik bijvoorbeeld de was deed. Kon ik ze zien op m'n smartphone.

Toen ik op m'n werk zat en eens in m'n pauze keek zag ik ze toevallig in hun bedje wakker heen en weer rollen.
Toen ik een uur later keek lagen ze er nog steeds, maar dan hevig huilend.

Ik was vreselijk geschrokken en belde naar huis.
Eerst werd er niet opgenomen, na een tijdje wel.
M'n man lag zo diep te slapen zei hij dat hij de baby's niet gehoord had met een duffe net ontwakende stem.
Ik ben meteen naar huis gegaan. Dit kon niet meer. Dat geslaap en dat gedut. Ten koste van onze kinderen. Ik vertrouwde hem niet meer. Ik vertrouwde niet erop dat ze goed verzorgd werden. Ik had het met mijn eigen ogen gezien.

Een babysitter/thuishulp in huis wilde hij niet. Vond hij beledigend, maar zelf zorgen ging niet meer.
Ik raakte in de put. Op m'n werk zat ik zo gestrest en zo in over m'n kindjes. Ik deed niets anders dan aan hen denken en hopen dat ze alles kregen wat ze nodig hadden. Scenario's van huilende gezichtjes en onvoldoende eten spookten door m'n hoofd. Hoewel ik alles klaarzette en hij het alleen moest opdienen, aantrekken of geven was ik nerveus.

Ik werd zelf ook ziek. Niet lichamelijk. Geestelijk.

Nu zat ik wel thuis en zorgde ik volop. Net als een huisvrouw vroeger deed. En hij maar slapen en suffen.

Hij is een lieve man met z'n kwaliteiten, maar wat scheelde er in godsnaam met hem ???
Alle dokters, specialisten afgelopen. Noem maar op. Niks duidelijk. Puur tussen z'n oren.

Wat was er toch gebeurd ? Vroeger waren we zo'n leuk stel. Het ging ook weer even tot drie maanden na de tweeling. Hoe kon dit ?

Uiteindelijk is hij in de psychiatrie beland. Twee maanden heeft hij daar gezeten en is er een vermoeden op autisme.
Toen ze dat 'wisten' hebben ze hem naar huis gestuurd.

Klinkt raar, maar zijn 'ziekte' nam zo'n beslag op den duur op mij en de tweeling dat ik blij was dat hij twee maanden weg was. Niet voor altijd, maar voorlopig. In de weekenden kwam hij thuis.

Ik had wel rust in die twee maanden. Ik kreeg gek genoeg ook meer gedaan dan toen hij nog in huis was. De sfeer was zo bedrukkend.
Ook genoot ik van m'n moederschap met volle teugen. Ik deed veel met de tweeling. Lekker zwemmen, rondrijden in de twinbuggy, oude vrienden van vroeger opzoeken zonder " gaan we weer eens op huis aan, schat ".

Toen ze zeiden dat hij weer naar huis mocht klonkt dat als een kanonschot in m'n oren. Erg, maar waar.
Het idee van uit elkaar gaan (waar ik zeker over na gedacht heb) ligt me niet. Ik hou toch van deze man. Ik ben ook al erg lang samen en we hebben ook zo'n lange tijd zo genoten en het goed gehad. Dat vergeet je niet zomaar en daar wil je weer voor gaan. Ik ben ook verhuisd voor deze man van Hoogeveen naar Delft. Juist omdat ik zo gek van hem was !

Hij zegt dat hij nog enkele testen om autisme (en welke soort van ASS) moet laten bevestigen door een psychiater. Hij doet ook al uitspraken van niet meer kunnen werken misschien door z'n eventuele autisme als hij een ernstige vorm heeft.

Vreselijk die gedachten. Ook omdat hij zegt zo moe steeds te zijn, hij zegt niet optimaal voor de kinderen te kunnen zorgen ook.

Ik vecht hier enorm tegen. Ik probeer van alles om hem toch weer aan het werk te krijgen, maar niks helpt of ik push hem of er komt ruzie.
Soms lijkt het wel of ik me er bij neer MOET leggen. Bij het feit dat hij thuis blijft en (zie bovengenoemde).

Ik voel me niet thuis in deze positie als kostwinner en duizendpoot. Ik weet niet wat ik nog kan doen om zelf niet overwerkt te raken (want ik neem echt alles over).
Hij doet wel enkele huishoudelijke dingen en daar moet ik zeer dankbaar voor zijn en steeds bedanken. Vreselijk.

Hoe komt het dat ik dit niet gewoon kan accepteren. Dat ik niet gewoon kan zeggen : Ach, dan heeft hij maar geen werk en zorg ik meer voor alles, we hebben elkaar nog.

Waarom kan ik dit niet ? Waarom frustreer ik me zo ? Waarom kan ik dit niet naast me neerleggen ?
Ik voel zo'n woede en ik weet niet eens waarom.
Hij kan het zo goed uitleggen allemaal en ik niet.

Weet iemand wat ik kan doen ? Ik geloof gewoon niet meer, ik durf gewoon niet meer te geloven. Erg, he ?
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Moe van die vermoeidheid van mijn man...

SanneDR schreef:Hoe komt het dat ik dit niet gewoon kan accepteren. Dat ik niet gewoon kan zeggen : Ach, dan heeft hij maar geen werk en zorg ik meer voor alles, we hebben elkaar nog.
Het lijkt me niet dat je deze uiterst frustrerende situatie, die ten koste gaat van jou en je gezin, ooit zou moeten accepteren.
Maar het is moeilijk om uit deze situatie te geraken. Dat je man depressief is en wellicht een vorm van autisme heeft ontslaat
hem er niet van zijn verantwoordelijkheid te nemen. Dat is een wat al te gemakkelijk excuus om de boel maar te laten sloffen
en er met de pet naar te gooien. In zulke situaties lijkt het wel eens goed om een ultimatum te stellen.
Je hebt bewezen dat je heel goed twee maanden zonder hem kon, je bent kostwinner, ik zou hem duidelijk maken dat het
voor hem nu kiezen of delen is. Of hij stelt zijn gedrag bij, of hij bekijkt het maar.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
SanneDR
Berichten: 2
Lid geworden op: 16 nov 2016 19:20

Re: Moe van die vermoeidheid van mijn man...

Je hebt helemaal gelijk. Het is alleen zo moeilijk dat hij ondanks alles toch nog z'n lieve kanten heeft. Ergens wil ik hem niet kwijt. Klinkt misschien zakelijk, maar ik heb ook erg veel geïnvesteerd in deze man.

Ik heb hem ooit leren kennen tijdens het uitgaan op een concert en we hebben toen contact gehouden.
Ik heb heel wat heen en weer gereisd van Hoogeveen naar Delft.

Van Drenthe naar Zuid-Holland was voor mij toch een hele aanpassing. Ik vond de mensen in Delft in het begin helemaal niet aardig.

Sorry (haha).

Verschil was wel dat hij een koophuis had daar en ik een huurflatje.
En ja, je bent verliefd. Je wilt er helemaal voor gaan dus ben ik ook naar hem toe verhuisd.

Baan gevonden in Den Haag, vrienden gemaakt. De meisjes zijn ook hier geboren. Ik heb echt een leven hier.

Ik vind hem gewoon geen krachtfiguur nu.
Ik hou erg veel van mijn eigen vader, maar ik hem heb ik wel altijd een soort van sul gezien. Mijn vader lachte altijd alles weg.

Ik zeg niet dat m'n man ook zo is, maar de gedachten dat mijn tweeling opgroeit zonder hun vader een dag te hebben zien werken is geen beeld dat ik ze graag meegeef.

Of ik nog van hem hou ? Ja, toch wel. Maar soms wil ik gewoon uit m'n lijden verlost worden.
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Moe van die vermoeidheid van mijn man...

Misschien wil hij dat ook ? Uit zijn lijden verlost worden.

Ik zal even de andere kant laten zien . Denk je dat hij ervoor kiest zich zo te voelen, niks te kunnen of als een zombie door het leven te gaan? Soms is het ook gewoon op, valt er niks te vechten of weet je niet meer waar te beginnen. En omdat ze niks vinden wordt het al snel afgedaan als tussen 'de oren' Ik heb zo bijna mijn hele leven geploeterd om te blijven werken, alles doen, relatie (wel bewust geen kinderen) dat er 'niks mis was tot na 12 jaar ineens een heleboel mis was dat over het hoofd gezien was . en het ergste was niet eens de pijn of het niet kunnen maar het schuldgevoel van falen.

Je hebt het volste recht je eigen leven op te pakken en verder te gaan zonder zijn 'ballast'
hopelijk kan je alles dan regelen zodat de kinderen toch hun papa zien terwijl ze opgroeien. Ik betwijfel of ze ooit een probleem hebben met feit dat ie niet werkt. als ze oud genoeg zijn zullen ze een psychisch probleem of ziekte wel begrijpen en hem er niet minder graag om zien.

Het is een moeilijke situatie, en waarschijnlijk had iedereen het graag anders gezien.
sterkte voor jullie beide
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
Mark80
Berichten: 99
Lid geworden op: 05 aug 2014 14:13

Re: Moe van die vermoeidheid van mijn man...

Hoi Sanne,

Ik herken veel in hem en zijn verhaal. Zelf heb ik ook gedurende lange tijd zwaar in de put gezeten. En nog steeds soms.
Hierdoor heb ik wel de overtuiging gekregen dat Je alleen kan veranderen als je dat ZELF wilt. Psychologen e.d. zijn zinloos als je zelfs niet wilt en niet bereidt bent om zelf hard te werken. En als anderen wilden dat ik veranderde, dan werkt dat bij mij alleen maar averechts, ik werd nog passiever en sloot me nog meer af.

Hopelijk heb je er wat aan. Sterkte in deze moeilijke tijd!
Gebruikersavatar
ANGEL
Berichten: 35
Lid geworden op: 23 mei 2016 09:43

Re: Moe van die vermoeidheid van mijn man...

Ik meen dat je echtgenoot naar een reumatoloog zou moeten gaan, Dr *** .
Het doet me denken aan iemand die ik zelf ken. Ik kan hem echt aanraden.

Het is niet omdat ze zogenaamd niets vinden dat er niets aan de hand is.

*** kan de oorzaak vinden.
Laatst gewijzigd door volhoudertje op 24 dec 2016 00:22, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: Naam reumatoloog verwijderd

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”