Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

ik weet het niet meer

Bijna 9 jaar terug ben ik gescheiden. En dan is alles begonnen. Ik voelde me een nietsnut, ik voelde me weggegooid. Mijn ex is er vandoor met iemand van onze gezamenlijke vriendinnen. Zo hard, heb alles geprobeerd om ons huwelijk te redden, wilde relatietherapie, zou alles in doofpot steken, maar nee, zijn liefde voor haar was groter dat moment.

Heb 2 kinderen, ene kind heeft gerebelleerd daardoor, en maar best ook, mijn dochter kon haar emoties op die manier kwijt. Mijn zoon daarentegen, was toen 12 jaar, miste zijn vader en kropte alles op, kon er niet over praten, ook niet met vrienden. Hij zocht zijn toeverlaat in computer en ging voetballen en had wel nog wat vrienden. Zelf was ik gewoon kapot. Nooit heb ik hulp ingeschakeld, ik wilde een sterke moeder zijn... Ik kreeg ook geen hulp aangeboden van bijv. mijn ouders of zo, ook geen steun. Gelukkig had ik wel een paar vriendinnen.

Na paar maanden leerde ik nieuwe vriend kennen, waar ik heel gelukkig mee werd, maar toch was er een donkere kant, mijn dochter had het moeilijk hiermee... een nieuw samengesteld gezin was moeilijk, toch deden we door. Op een gegeven moment 4 jaar later heeft mijn vriend me laten stikken voor zijn vorige vriendin. Toen liep de druppel over, ik kon niet meer, ik voelde me niks meer... ik kreeg enorm last van angst en paniekaanvallen en wou er niet meer zijn; Ik ging verder werken want met twee pubers moest er brood op de plank komen. Mijn ex trok hem weinig aan van zijn kinderen, moest alles alleen oplossen.

Na 6 maand is mijn vriend terug bij mij komen wonen, hij wilde me nog een kans geven, kon me niet missen. Dat heb ik toegestaan, ik heb hem altijd blijven graag zien. Mijn zoon heeft ondertussen een depressie gehad, is nu 21 jaar. 3 jaar terug is hij heel diep gegaan, zijn vriendin maakte het uit en hij kon het niet verwerken, nu nog niet. Wilde er niet meer zijn. Heeft medicatie genomen en psycholoog geweest. Alles heeft hij zelf gestopt. Door zijn problemen heeft hij veel beginnen gamen, dus een gameverslaving nu. Zelf kan ik het niet meer aan, ik ben gewoon stikkapot .... gevoel in alles gefaald te hebben.

Met mijn ex hebben de kinderen heel zelden contact. Ik wil het beste voor mijn zoon, hij is dezelfde niet meer, al 3 jaar sluit hij zich op in zijn kamer, verwaarloost zich, komt niet buiten. Ik weet het echt niet meer. Meer en meer heb ik weer het gevoel er beter niet meer te zijn, ik kan toch niemand helpen. Mijn vriend is er wel voor me maar moeilijk om mee te praten, het is zijn eigen zoon niet hé.

Ik ga nu sinds september wekelijks naar psycholoog, dat gaat wel goed, maar soms heb ik het gevoel dat ik me aanstel, waarom moet hij naar die stomme verhalen van mij luisteren? Er zijn toch veel ergere gevallen? Mijn vriend is ook al 2 keer moeten meegaan, gaat meestal om mijn zoon de gesprekken dan. Nu wil psycholoog meer met mijn vriend erbij en andere gesprekken over ons, ik vind dit heel moeilijk...wat als ik me aanstel volgens hen?
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: ik weet het niet meer

antje schreef:Ik ga nu sinds september wekelijks naar psycholoog, dat gaat wel goed, maar soms heb ik het gevoel dat ik me aanstel, waarom moet hij naar die stomme verhalen van mij luisteren? Er zijn toch veel ergere gevallen? Mijn vriend is ook al 2 keer moeten meegaan, gaat meestal om mijn zoon de gesprekken dan. Nu wil psycholoog meer met mijn vriend erbij en andere gesprekken over ons, ik vind dit heel moeilijk...wat als ik me aanstel volgens hen?
Een psycholoog zal niet zo snel het oordeel vellen dat iemand zich aanstelt. Uit het feit dat de psycholoog ook jouw vriend uitnodigt voor een gesprek blijkt dat jouw verhaal beslist niet 'stom' is, maar dat je serieus genomen wordt.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Ja, misschien wel maar soms heb ik het moeilijk dat ik denk dat als we samen naar psycholoog gaan, het meer naar hem ook gericht is. Want met mijn vriend erbij durf ik zoveel niet te zeggen. Ik zeg dat wel aan pycholoog maar toch. Er komen nu ook soms andere dingen aan bod en daar zou ik zeker niet meer over praten met vriend erbij dan. En daaruit komt ook wel mijn angst en paniek, uit die bepaalde dingen denk ik. Zou ik het dan melden aan psycholoog als ik vind dat ik weer eens alleen een gesprek nodig heb? Ben altijd zo bang dat ik raar overkom.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: ik weet het niet meer

antje schreef:Zou ik het dan melden aan psycholoog als ik vind dat ik weer eens alleen een gesprek nodig heb? Ben altijd zo bang dat ik raar overkom.
Ik denk dat het heel goed is om aan te geven dat je liever 1 op 1 gesprekken met je psycholoog wilt.
Dat is helemaal niet raar.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Crocro
Berichten: 54
Lid geworden op: 25 jan 2016 18:33

Re: ik weet het niet meer

Dat is idd niet raar.
Een goede hulpverlenere zal het begrijpen.
En aanstellen doe jij je zeker niet. Paniekaanvallen zijn erg serieus. En je zei zelf dat je er doorheen zat.
Dus wat rest je dan nog behalve hulp zoeken. Het gaat niet om de situatie het gaat om wat dat met jou doet.
En blijkbaar doet het erg pijn.

Als iemand kanker heeft stelt hij zich toch ook niet aan als hij naar de dokter gaat?
Dat je het niet kan zien wil niet zeggen dat het er niet is.

Ik heb ook een vraag aan jou: Hoe erg moet het zijn wil je niet meer het gevoel hebben dat je je aanstelt. Moet je wachten tot je instort soms. Een zenuwinzinking, catatonisch, suïcidaal. Geloof me hoe eerder je erbij bent hoe makkelijker de weg terug!
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Juist terug van psycholoog, ja paasmaandag mocht ik gaan. Heel moeilijk met mijn zoon. Zelf heb ik weer paniek en angstaanval gehad in het weekend. Mijn zoon gaat terug achteruit,bedoel terug meer en meer verslaafd, geen contact...voel me zo schuldig...voel me zo'n slechte moeder. En hetgeen het ergste is, ik kan niet meer, ik kan het niet meer opbrengen verder voor hem te zorgen, me veel inzetten. Is al 3 jaar en heel weinig verbetering, voel het als falen. Nu mag ik volgende week op gesprek samen met mijn zoon, ben benieuwd..is eigenlijk ook voor mij , om samen eruit te geraken...maar nu moet ik het nog overbrengen naar mijn zoon..dat hij moet meegaan...of hij dat wilt is nog de vraag.
Gebruikersavatar
Crocro
Berichten: 54
Lid geworden op: 25 jan 2016 18:33

Re: ik weet het niet meer

Succes antje.
En hoe oud is je zoon eigenlijk?
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Hij is 21 jaar en op zich een doodbrave gast, te braaf eigenlijk, niks van zelfvertrouwen. Durft nergens meer contacten te leggen. Heb hem zien veranderen van een sociale actieve jongen naar iemand die zich laat wegrotten tussen 4 muren met nog juist een computer. Zou zo graag eens weten wat er in zijn hoofd speelt..
Gebruikersavatar
Crocro
Berichten: 54
Lid geworden op: 25 jan 2016 18:33

Re: ik weet het niet meer

Hm, Heb je al geprobeerd te chatten met cactus. Misschien hebben zij een idee?
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Wat een rotnacht. Terug niet geslapen en paniekaanvallen. Onze beste vrienden, die man , zijn moeder heeft zelfmoord gepleegd. Is in het water gesprongen. Alles komt van mij naar boven, zit ook soms met zwarte gedachten. Mijn zoon heeft ook soms zwarte gedachten. Ik weet het echt niet meer, is heel zwaar voor het moment. Onze vrienden zijn gisteren langsgekomen om erover te praten. Ik probeer er te zijn voor hen..ben blij dat ik iets voor hen kan betekenen. Maar achteraf zo zwaar, ik zie zelf geen uitweg meer soms. Heb begin deze week met mijn zoon gepraat over zijn toekomst, hij heeft er geen zegt hij...alles is zo moeilijk. Waarom toch? De gesprekken met psycholoog verlopen goed, maar hij zegt dat ik moet harder worden , dat ik meer eisen moet stellen aan mijn zoon, meer grenzen. En dat vind ik zo moeilijk, ik kan dat niet, voel me daar te zwak voor. Ik moet vb zijn gamen doen verminderen, maar als ik hierover begin tegen zoon kan dat niet zijn. Ik kan hem toch niet buiten zetten? Hij is nog maar 21 en heeft geen inkomen. Maar inderdaad, psycholoog heeft wel beetje gelijk, want ik voel ook wel dat mijn zoon het uitspeelt naar mij toe. Maar ik kan het niet, ik kan niet hard zijn....voel me zo alleen...voel me zo machteloos. Moet nu maandag met zoon naar psycholoog, voor eerste keer, is maar voor één keer. Zoon gaat tegen zijn gedacht mee...hoe moet ik dat aanpakken? Ik weet het soms niet meer. Soms wou ik dat ik mijn zoon kon laten opnemen...voor zijn gameverslaving, maar volgens mijn zoon zelf heeft hij dit niet...en weigert dat..heb daar al eens over gehad als hij het zelf niet aanpakt...
Maar in België zijn er zo weinig centra waar je naartoe kan...en financieel is dat ook niet haalbaar voor mij..ben gescheiden, heb wel een vriend maar ja de kosten van zoon zijn natuurlijk voor mij wat normaal is..Weten jullie tips?
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Terug heel slechte nachte gehad met allerlei zwarte gedachten. Verleden week naar psycholoog geweest met zoon mee, eigenlijk viel dat nog mee, ik had weer hoop, ik had de indruk dat mijn zoon het wat begreep...maar wat hield ik mezelf weer stom..ik bedoel, ik geloofde het weer, hoopte weer...zoals al die drie jaar en eigenlijk is er weer niks veranderd thuis. Ik ben blijkbaar niet sterk genoeg om hem aan te moedigen..en alleen kan hij het niet.
Gisteren moest ik naar psycholoog met mijn vriend. Het waren nogal hevige discussies. Psycholoog zegt dus dat wij niet kunnen communiceren. Ik ben dus teruggetrokken en klap volledig dicht als ik te bot wordt afgesnauwd en dat blijft dagen in mij hangen...gevoel alles te mislukken , dat alles mijn schuld is...Dus zegt psycholoog dat hij daar rekening moet mee houden; zoon heeft niks van zelfvertrouwen...en nu komt het...wat stelt psycholoog voor::: dat mijn vriend assertiever moet zijn tegen mijn zoon en hem kordater moet aanpakken...ik begrijp dat eigenlijk niet...hij zal nog meer toeklappen...en ik moet toezien...mag mijn zoon niet verdedigen.
Dat is nu iets waar ik het zo moeilijk ga mee hebben, want mijn vriend is heel dominant en en heel hard karakter...dus wat voel ik nu zelf..en niksnut, me niet begrepen door de psycholoog...ik voel me schuldig dat ik niks aankan...
Ik ben gewoon bang dat mijn vriend nu in huis "alles " zal te zeggen hebben, want dat heeft hij al veel, en hij voelt zich daar zo goed mee dat iedereen naar hem "moet" luisteren... ik weet niet of dit goedkomt...ofwel doet de psycholoog dit omdat hij denkt dat Gilles zich toch niet zal laten doen, ik weet het niet. Ik voel me er in ieder geval héél slecht bij...zwarte gedachten...Mijn vriend vond zich wel super, hij krijgt de volle aandacht...
Wij hadden een weekend met vrienden achter de rug en daar is het misgelopen...hij is heel hard en agressief geweest verbaal en beginnen schoppen tegen iets..zijn eigen zoon zei zelfs tegen onze vrienden dat ik veel te braaf ben en dat zijn papa soms zo is tegen mij...nochtans weet psycholoog dat..mijn vriend wil niks gezegd zijn...zijn wil is wet...ben zo bang voor mijn zoon..
Ik laat het een weekje bekoelen en dan zie ik wel hoe het verder loopt..wat denken jullie? Ik ben volledig verslagen buiten gegaan bij psycholoog...
Gebruikersavatar
Mickey~
Berichten: 319
Lid geworden op: 16 mar 2016 17:57

Re: ik weet het niet meer

Het lijkt me het beste als je met de psycholoog bespreekt wat je moeilijk vindt aan wat zij heeft voorgesteld. Als je het moeilijk vindt om het te bespreken kun je het ook opschrijven en dan voorlezen of laten lezen. het moet in ieder geval bespreekbaar worden gemaakt.
soms moet je doorgaan, tot je denkt dat je niet meer kunt, voordat het leven je weer een lichtpuntje gunt.
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: ik weet het niet meer

Beste Antje
Ik heb je topic gelezen en het raakt me erg. Wat heb je een hoop moeten verstouwen en wat sta en stond je er alleen voor. Alsjeblieft geloof in je hulpverleners, want die zijn er voor jou, twijfel alsjeblieft niet aan je eigen hulpbehoefte en of dat wel mag. Het mag, het moet zelfs. Want als het niet goed met jou gaat, kun je ook je zoon niet uit zijn verslaving/depressie trekken.
Ik heb me ook veel zorgen gemaakt om mijn zoon (18)met zijn gamen. Die begint daarmee met zijn ontbijt en houdt ermee op als hij moet slapen. Ik heb hem voorgesteld dat hij begint met 1 dagdeel niet gamen, om te leren hoe hij zijn vrije tijd ook nog kan besteden. We hebben besproken wat hij dan nog zou kunnen doen (bv boek lezen, sporten, iets met vrienden)en of ik me ermee moest bemoeien of niet. Hij wil niet dat ik me ermee bemoei. Is ok, maar dan hebben we er na 2 weken wel een gesprek over hoe het nu gaat.
Tot dusver neemt hij het erg serieus en is meteen ook een stuk gezelliger. Ik laat hem de verantwoordelijkheid, maar heb ondertussen wel de touwtjes in handen.
Hij is te groot om nog op te voeden met verbieden en inperken. Maar oh, wat is hij blij met een beetje coaching.
Misschien heb je hier iets aan?
Heel veel sterkte. En die depressie is rot, maar er komt ook weer een andere tijd, zeker omdat je nu hard met jezelf aan de gang bent. Hou je haaks!
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Ja, ik weet ook dat mijn zoon beetje meer structuur nodig heeft. En daar zijn we wel mee bezig. Hij staat nu alle dagen op om 8u30 en in voormiddag zit hij niet op zijn computer. Hij doet taken in huis of buiten of gaat op boodschappen, wandelen met hond enz...hij doet wel wat gevraagd wordt. In namiddag kijkt hij wat tv , meestal beneden, dus dat is ook al veranderd en we hebben afgesproken dat hij pas na 16u op pc gaat om te gamen. Hij gaat nu ook ten laatste om 23u30 slapen , stopt dus met gamen en niet meer tot 3u a 4u s'morgens. Geleidelijk aan lukt het wel, en praat hij wel wat meer. Dus zie ik wel verbetering, alleen naar werk toe is moeilijk. Hij is al 3 jaar dat hij thuiszit, depressie gehad en moeilijk om zich te herpakken. Gaat werk zoeken maar vindt er nog geen, gaat naar jobcentrum waar ze hem helpen werk zoeken, maar daar zeggen ze ook eerlijk dat het moeilijk is , omdat hij al 3 jaar niks gedaan heeft. Maar we moeten hoop hebben dat het eens komt. Alleen ben ik bang als mijn vriend nog harder is dat hij terug toeslaat...vb als hij s'avonds zit te gamen en dan moet hij direct iets doen, dat dit heel moeilijk zal zijn.
Gebruikersavatar
Tsoort
Berichten: 62
Lid geworden op: 07 apr 2016 11:28

Re: ik weet het niet meer

Dag Antje,

Eerst en vooral moet ik kwijt dat je een "ferme" madam bent om het in het Vlaams te zeggen : ik ken er toch heel wat die voor heel wat minder onderuit zijn gegaan.
Onderschat niet wat je hebt meegemaakt en nog meemaakt : schending van een basisvertrouwen, tot twee maal toe, een niet zo simpele relatie met jouw vriend en daar bovenop het probleem met jouw volwassen zoon, waar je je erg schuldig over voelt.
En jij durft jezelf aanstellerig te noemen : hoe kom je er bij ! :angry:

Ik ben het volledig eens met Parsie en Mickey : de benadering van jouw zoon dient mi op een gestructureerde en coachende manier te gebeuren met welomschreven afspraken en vooropgestelde doelen.
Dit lukt alleen als de "coaches" - jouw vriend en jij - er klaar voor zijn om op een wel overwogen manier weerwerk te geven, unisono.

Jouw psycholoog kan dit traject opmaken, jullie daarbij steunen en jullie op weg helpen,kortom jullie coachen, dat is zeker.
Het is dan ook primordiaal dat je open bent tegen haar, dat je voor jezelf duidelijk vraagt wat haar bedoeling is en hoe ze dit denkt te bereiken en vooral of jij je daar in het diepste van je gevoelens kunt in vinden.
Neem die vraagtekens niet mee naar huis, maar stel die vragen, direct of in uitgesteld relais door middel van bijvoorbeeld een dagboek, die je invult als die vragen, gevoelens of paniek bij je opkomen : je slaapt dan immers toch niet meer, benut deze vrijgekomen tijd om op te schrijven wat er in jouw leeft op dat moment ;-)

Want jouw eerste zorg is nu jezelf : hoe zet ik nu mijn verleden met bijhorende schuldgevoelens aan de kant om er in de eerste plaats voor jezelf, jouw relatie en in de derde plaats je zoon het beste van te maken.


Je staat er niet alleen voor : je hebt de juiste stap gezet naar de psycholoog, er zijn professionelen in het jobcentrum waar je beroep op kunt doen en er is jouw vriend, die duidelijk ook wil helpen. Zijn benadering is misschien niet helemaal de jouwe: maak dit dan ook bespreekbaar, mogelijks met hulp van de psycholoog. Dit wordt o zo belangrijk in de aanpak van jouw zoon.

En vooral : jij bent niet verantwoordelijk !

Samengevat : je bent een straffe madame om die andere uitdrukking te gebruiken, maar zorg nu vooral eerst een keer voor jezelf !
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: ik weet het niet meer

Hai Antje
een paar bijdrages van jou terug gaf je aan dat je bang bent dat je zoon wellicht slecht zal reageren op de hardere aanpak door jouw vriend.
Dat hij zich wellicht nog meer gaat terugtrekken en in zijn schulp kruipen. Je zegt daarmee ook dat jouw vriend harder is dan jij gewenst vindt. Het lijkt me heel belangrijk dat je hierover met je vriend en de psych in gesprek gaat. Je hebt recht op een aanpak waar ook jij in gelooft. Jij kent je zoon het beste en dat niet alleen, jij moet je er ook op je gemak mee voelen. Nu klinkt het alsof jij het niet kan en je vriend moet maar eens flink en nog dominanter optreden. Hallo!!! Jij bent de moeder en als het al moeilijk is om hierin voldoende zelfvertrouwen te hebben, dan stimuleert die psych dat nou ook weer niet op deze manier.
Het kan niet zo zijn dat jij te soft bent en dat hij dus hard moet zijn. Alsjeblieft, of je durft of niet, het is heel belangrijk om nu niet meer over je te laten lopen.Zeg op de manier die voor jou past, wat je er zelf van vindt. Ik weet uit ervaring wat onderdrukking is en wat het van je overlaat. Maar op de goede manier of de minder goede manier, laat je horen. En als je vriend daar niet tegen kan, is hij jou misschien niet waard. Is er iets mis mee dat jij wat zachtaardiger bent? Tuurlijk niet, is juist een waardevolle eigenschap in onze harder wordende wereld. .Dat mag en moet ook ruimte krijgen.
Heel veel sterkte ermee. Zet em op. Ik leef met je mee.
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Hallo, ik ben inderdaad wat braver maar ik wil ook wel structuur in zijn leven van mijn zoon. Hij heeft een planning waar hij zich aan houdt. Hij doet echt wel zijn best. Alleen dat gamen s'avonds kan hij niet laten, maar is al veel veel vermindert. Mijn vriend en ik hebben erover gepraat dat mijn vriend zelf vindt dat hij toch niet te hard mag zijn, dat hij anders zo mijn zoon de put induwt. Dus tot nu toe valt dit mee. Maar toch vindt ik het moeilijk, gewoon omdat ik het anders wil. Ik wil dat hij meer initiatief neemt om werk te zoeken, hij zoekt wel, maar niet genoeg volgens mij. Dat is nu ook zo moeilijk, doordat hij 3 jaar al thuiszit vindt hij er moeilijk; hij solliciteert wel maar ik voel dat hij soms in zijn schulp terugkruipt omdat hij niks vindt. Hij vindt zich dan weer niet goed genoeg voor maatschappij en ik heb het daar moeilijk mee. Daarover kunnen mijn vriend en ik niet praten, is zo van...ja, hij moet maar zoeken enz...ik heb dan wel wat meer medelijden...nadat hij zware depressie had heb ik zoiets van..mijn zoon heeft het moeilijk...
Mijn psycholoog wil dus assertieve hardere reacties van mijn vriend, maar ik voel me daar zo slecht bij. Ik was dan ook heel slecht toen ik buitenkwam bij psycholoog. Waarschijnlijk moet hij dat toch gezien hebben, ik was de kluts kwijt , ik ging bijna weg zonder groeten en nam zelf de deur in handen om zogezegd weg te vluchten, kon het niet meer aan. Ben benieuwd wat volgend gesprek zal zijn..nu moet ik woensdag gaan zonder partner. Hopelijk durf ik alles zeggen, hoe ik me voel. Er zijn ook nog dingen gezegd geweest in sessie met mijn vriend over mijn moeder, wat mijn vriend niet zo goed wist, eigenlijk over hem, ben nu bang dat hij nog meer afwijkend naar mijn moeder zal reageren, want hij wil nu al niet veel gaan naar mijn ouders.. heb het daar ook moeilijk mee;
Ik heb een slechte band met mijn moeder, mijn moeder heeft me nooit beschermd en na mijn scheiding kon ik nooit iets goed doen, terwijl mijn scheiding toch niet aan mij alleen lag denk ik, mijn ex-man ging jaren vreemd.Nadien deed ik nooit genoeg voor mijn kinderen en een nieuwe vriend was niet welkom.. Ik probeer een stuk mijn moeder los te laten in die zin dat ze me niet meer kan kwetsen...maar heb het wel moeilijk, ik wil wel nog gewoon gaan, vooral dan naar mijn vader toe, die is een heel lieve brave man.. maar mijn vriend wil zo weinig mogelijk gaan. Ik ben er nog niet, ik voel me veel een nietsnut. Wil me soms bewijzen, maar dan toch is alles weer mijn schuld.
Ik zal toch wat opschrijven voor psycholoog woensdag denk ik, ik zal het nodig hebben.
Gebruikersavatar
Tsoort
Berichten: 62
Lid geworden op: 07 apr 2016 11:28

Re: ik weet het niet meer

Antje,

Goe bezig !
Gesprek met je vriend: check !
Je gevoelens, gedachten en vragen opschrijven ter voorbereiding van het gesprek met je psycholoog : check !
Je moet zeker laten weten wat jouw bedenkingen zijn bij zijn of haar gesuggereerde aanpak.
Jullie hebben duidelijk al goeie stappen gezet en met resultaat. Overleg over de aanpak tussen jullie coaches blijven zeer belangrijk om terugval te voorkomen.

Ook naar jouw ouders toe pak je dit heel goed aan : relativering en negeren waar nodig. Het is duidelijk wie te kort heeft geschoten, dat vraagt geen uitleg. Enkel de vraag of wat in het verleden gebeurd is jouw contact met hen vandaag moet in de weg staan.
Innig met jouw moeder wordt het waarschijnlijk nooit meer, maar wederzijds respect kan al heel wat betekenen. En het heeft je de mogelijkheid om je vader te zien.
Wat je vriend betreft : ik ga ook niet graag naar mijn schoonmoeder zunne, terwijl wij wel een goed contact hebben, maar dat belet niet dat mijn echtgenote daar regelmatig komt, dikwijls zonder mij :D

Ik zie opnieuw de madame die van aanpakken weet, zoals ze dat doorheen al die moeilijke jaren heeft gedaan en waar ze verdorie trots op mag zijn.
Enkel mis ik haar nog een beetje in jouw betoog : jouw eerste prioriteit is nu vooral jezelf, maar neem van mij aan : goe bezig !

Nog een uitsmijter : wist je dat mensen in 80% van de gevallen wat komen gaat donkerder, zwaarder of moeilijker inschatten, dan wat achteraf uiteindelijk blijkt ? Zo bereiden we ons altijd op het ergste voor, maar is dit ook nodig ?
Wat denk je ?
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Naar psycholoog geweest vandaag. Heb hem verteld dat ik me de vorige keer niet goed voelde na dat gesprek. Ik moest vertellen hoe ik me voelde. Hij zei dat hij het gezien had dat ik het heel moeilijk had de laatste keer en dat ik volledig van slag was. Dat vond ik dus al goed dat hij me toch al kent, dat hij inziet hoe ik me voel. Hij heeft dus die reactie uitgelokt omdat ik en mijn vriend beter zouden praten, en over mijn zoon ook, dat hij meer contact zou zoeken met mijn zoon. Dat hij niet alles doorschuift naar mij. Ik moet nu bij ieder probleem in communicatie die zich voordoet hem me niet meer laten overheesteren. Dat ik dus evenveel te zeggen heb. Bij discussies hem zeggen dat hij rustig moet zijn en even op zijn arm drukken, als hij te hard is. Ben benieuwd. Voel me nu wel al meer begrepen.
Maar nu zit ik nog met een ander (klein) probleem.IK heb soms de indruk dat ik me aanstel, en aandacht vraag aan psycholoog. Soms denk ik dat mijn problemen niet groot genoeg zijn en me aanstel. Ik voel me soms al iets beter, maar toch denk ik dat ik nog die therapie goed kan gebruiken. Ik durf daar niet over te praten met mijn psycholoog; zou hij dat zelf aangeven als hij vind dat ik goed genoeg ben om te verminderen of te stoppen? Ik ben iemand die heel veel twijfelt, aan mezelf enz;..
Dat durf ik dus ook niet te zeggen aan psycholoog maar dat weet hij wel denk ik. Ik ga al wekelijks sinds eind september. Ook zei de psycholoog dat hij zei dat ik heel bang was , dat hij dat zag dat hij dus tijdens onze sessie samen laatste keer, dat mijn vriend iets teveel zou te weten komen. Vb over mijn tests die ik afgelegd had in het begin, psycholoog zei, je mag me vertrouwen hé, ik weet wel wat ik wel en niet mag tonen. Ik was inderdaad heel bang dat mijn vriend dingen zou lezen, die ik liever voor mezelf en psycholoog hield. Maar er is niks verkeerd getoond geweest, oef...zo'n schrik heb ik soms dat mijn vriend een raar beeld of zo van mij krijgt
Gebruikersavatar
Tsoort
Berichten: 62
Lid geworden op: 07 apr 2016 11:28

Re: ik weet het niet meer

Dag Antje,

Ik zei het al : goe bezig !

Ik denk dat jouw psycholoog nog wel wat gespreksstof heeft : steun voor jou, de communicatie tussen jou en je vriend en niet te vergeten als finaal doel steun om via jullie jouw zoon te helpen.
Vergeet niet dat de bestaande situatie er jaren over heeft gedaan, het systematisch oplossen er van zal zeker ook de nodige tijd in beslag nemen. Jammer genoeg bestaat de wonderremedie niet, hoe graag we dat ook zouden hebben.
Stapje per stapje, inzicht per inzicht , afspraak per afspraak : maar lees zelf eens je eerste bijdrage terug : al heel iets anders he ! :)
Er zijn al wat stappen gezet, maar neem van mij aan : er volgen er nog heel wat.

Natuurlijk zal de psycholoog zelf aangeven als zijn vooropgesteld doel is bereikt en zal hij de frequentie van jullie ontmoetingen in die zin aanpassen, als de tijd daarvoor rijp is. Maak je daar voorlopig maar geen zorgen over.

En neem van mij aan : je stelt je zelf niet aan. De situatie bij jouw thuis is ernstig, zeer ernstig, en je hebt de goeie stap gezet door hulp van buitenaf te zoeken en bent bezig verder goede stappen te nemen.
Geef het en vooral jezelf tijd.

En die aandacht, die heb jij dubbel en dik verdiend, als jij daar na je jarenlange eenzame strijd geen recht op zou hebben , wie dan wel ?

Echt : goe bezig ! Houden zo !
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Maandag terug naar psycholoog geweest, was zonder vriend of zoon. Ging vooral over de communicatie met mijn vriend, dat ik op een bepaald punt altijd blokkeer, als hij te dominant is of te overheesterend , sla ik toe, en kruip ik in mijn schulp en zeg ik niks meer. Psycholoog zei dat hij dat ook mooi ondervond toen we samen waren, dat mijn vriend iemand is die altijd boven een ander wil staan, en doordat ik wat minder zelfvertrouwen heb, sla ik dus vlug toe. Nu moet ik proberen om zoveel mogelijk gelijk te staan met mijn vriend, wat niet makkelijk is.
Daarna ging het gesprek over mijn zoon, dat hij dus een grote sociale angst heeft en dat de reden is dat hij bang is om werk te zoeken en initiatief te nemen. Dat ik hem daarin moet steunen en zoveel mogelijk helpen werk te zoeken samen met hem, dus wat tijd erin steken. Voor mij is dat zeker geen probleem, heb het soms wel druk maar ik wil dat mijn zoon gelukkig is en werk heeft en zou er alles voor doen..dan pas ben ik zelf gerust en gelukkiger. Dus mijn psycholoog zei me dat en zelfs eventueel meegaan naar interimbureau, maar dat klinkt wat raar vind ik, dat ik denk dat ze daar dan denken dat mijn zoon niks kan. Maar zou eerder zijn om hem te steunen zei psycholoog en hun juist wel te zeggen wat hij kan. Maar vriend mag dat zeker niet doen, volgens psych, want die zou hem niet juist aanpakken. Ik moest er wel thuis over spreken met vriend wat ik gedaan heb. Amai, huis was te klein met zijn scheldtirade...dat psycholoog zeker niet wist welk werk ik al had, dat ik daarvoor geen tijd zou hebben, dat mijn zoon zijn plan maar moet trekken...en steunen zei hij...wie gaat er jou steunen? enz... Ik was weer zo onder de indruk van zijn luidruchtigheid en zijn standpunt dat ik toeklapte....voelde me zo eenzaam en alleen, en kon weer geen discussie aan...
Het was vooral omdat mijn vriend zoals hij veel doet het niet kan hebben dat ik veel tijd voor mijn kinderen uittrek, terwijl hij voor zijn kind hetzelfde zou doen, ben ik zeker van...maar zelf vind ik het maar normaal dat ik zou dat doen voor mijn zoon als dat daarmee helpt...alleen vind ik het zo erg dat ik geen steun vind van mijn vriend; Wat vinden jullie hiervan?
Gebruikersavatar
Kyron
Berichten: 325
Lid geworden op: 17 okt 2009 14:24

Re: ik weet het niet meer

Beste Antje,

Al langere tijd geleden volgde ik al dit topic, omdat het me fascineert hoe koppels, ondanks één van de moeilijkste relatievormen die er bestaan: “nieuw-samengesteld gezin”, om van die relatie een succes te maken.

(Ik heb tot hier toe niet gereageerd, omdat ik ook zelf met mijn innerlijke conflicten zit en daarom minder ruimte ervaarde voor de problemen van anderen…)

Tevens je schreef hierboven iets van dat je het gevoel hebt dat je aanstelt? Het tegendeel is eerder het geval. Slechts 40% van de nieuw-samengestelde gezinnen, blijven samen. (Belgische cijfers) Amerikaanse cijfers zijn nog straffer. Het is ook niet meer dan normaal dat je op problemen aanbotst in die relatie. Alles wat je meemaakt en schrijft zijn ook normale reacties gevoelens gedachten van mensen die in dezelfde soort situatie zitten dan u.

Omdat je tot hiertoe veel hebt geschreven, en het ondoenlijk voor me is op alles te reageren, wil ik vooral op je laatste bijdrage reageren, omdat je dit het meest actueel ervaart, waarin vooral het verschil tot uiting komt tussen jouw nieuwe partner en jij hoe men jou kinderen opvoed.

Wat mijns inziens veel voorkomt bij partners van een nieuwe relatie met kinderen is een “ga je gang maar opvoedingsstijl”… Op het eerste gezin lijkt ook jouw vriend deze stijl te hanteren.
Men gaat ervanuit dat men de kinderen zo min mogelijk tot last te zijn. Ouders stellen vaak (onbewust) vooral hun eigen belang voorop. Er worden geen grenzen en regels gesteld en ouders laten hun kinderen aan hun lot over. Kinderen leren niet van hun ouders maar van hun omgeving waar ze goed en minder goed in zijn. Door deze manier van opvoeden is er weinig tot geen betrokkenheid bij het kind, waardoor het kind niet gezien wordt. Deze manier van opvoeden draagt verwaarlozen elementen in zich en wordt als zeer ongunstig beschouwd voor kinderen.

Waarschijnlijk zijn dat ook elementen die je bij je vriend merkt… Hij voelt (bijna)geen band met je kind, Hij geeft hem veel vrijheid, Hij houdt weinig rekening wat jouw kind echt nodig heeft.

Het is me duidelijk dat je een andere opvoedingsstijl hanteert, vandaar is het ook normaal dat er conflicten zijn. Met behulp van jouw therapeut werk je waar ik even voor het gemak van uitga naar een ja hoe zou ik het noemen: Liefdevolle-grenzen opvoedingsstijl vooral in de context met jouw zoon.

Deze opvoedstijl stellen ouders duidelijk grenzen, met liefde en betrokkenheid.
De opvoedingsstijl worden door deskundige ook als de meest gunstige voor de ontwikkeling van het kind beschouwd. Kinderen leren dat er grenzen zijn er tegelijkertijd worden zij begripvol en liefdevol opgevoed. Dit heeft een positieve invloed op de ontwikkeling tot zelfbewuste en zelfstandige volwassenen. Het draagt bij aan een positief zelfbeeld en het kind ontwikkelt verantwoordelijkheidsgevoel en zelfvertrouwen. En dat is vooral wat je zoon nodig heeft meen ik . Ouders die op deze manier opvoeden zijn sterk op hun kind gericht. Er is sprake van tweerichtingsverkeer, maar ouders hebben wel degelijk het heft in handen. Je helpt het kind op deze manier als het ware zelfstandig te worden.

Mijn tip is:
- Probeer zoveel als mogelijk dezelfde opvoedstijl te hanteren.
- Als jullie opvoedstijlen te ver uit elkaar liggen, wat het geval is, is het verstandig om advies te vragen aan jouw therapeut. Juist voor kinderen in samengestelde gezinnen is duidelijkheid heel belangrijk.

Groet,

Kyron
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: ik weet het niet meer

Dit is inderdaad het probleem dat we op verschillende golflengte zitten naar opvoeden toe, in dat geval van mijn zoon.
Gisteren terug naar psycholoog geweest. Voor hem komt het dus heel duidelijk dat mijn vriend heel dominant is naar mij toe en naar mijn kinderen toe. Dat ook de basis van vroeger er is ,die niet makkelijk was voor mijn kinderen, dan naar vertrouwen toe naar mijn vriend. Mijn vriend is dus heel vlug bij mij komen wonen en nadien terug weggeweest van mij, maar na 6 maand is hij terug bij mij gekomen. Ondertussen woonde hij bij een ex-vriendin waar hij een relatie mee had. Toen hij terugkwam is hij na 2 dagen al terug bij mij ingetrokken, wat heel zwaar was voor mijn kinderen. Vooral mijn dochter had het daar heel lastig mee, zoon ook, maar die zei niet veel. Dochter wilde zelfs eerste weekend niet thuis slapen. Waarom ik hem zo vlug bij mij liet inwonen...omdat hij mij voor een keuze stelde...ofwel kwam hij direct terug, want wij kenden mekaar toch al lang..ofwel niks. Ik was verblind door liefde en heb hem altijd blijven graag zien, en ik heb toegegeven. Achteraf vond ik het natuurlijk veel te snel gaan, vooral voor mijn kinderen.
Mijn psycholoog begint nu een gevoelige snaar te raken bij mij, zo van..hoe zit de liefde echt tussen jullie? Hij begint dieper te graven...best wel zwaar...
Gebruikersavatar
Tsoort
Berichten: 62
Lid geworden op: 07 apr 2016 11:28

Re: ik weet het niet meer

Dag Antje,

Ik voel met je mee. Het wordt er niet eenvoudiger op, dat staat in de sterren geschreven.

De relatie met je vriend : ik denk dat het voor jou erg belangrijk is dat je de wel en wee's hiervan onder woorden kunt brengen met hulp van jouw psycholoog.
Oké, de relatie wordt niet gemakkelijk gemaakt door wat in het verleden is gebeurd, het verschil in karakters en aanpak, de dominante stijl, de problemen met de kinderen,...
Maar wat voel je zelf ? M.i. is dit het eerste wat je moet aanpakken, en zoals je zelf aangeeft : dit is voor jou knap lastig !

De verschillende 'opvoedingsstijl', ok, die is er . Ik denk ook dat jouw psycholoog aangeeft dat een combinatie van beide stijlen positief kan zijn (jouw vriend zijn "assertief hardere reacties" 15/4) tegenover jouw "steunende en helpende" -28/4).
Van belang is echter dat dit met de nodige afspraken gebeurt, met respect van beide spelers voor ieders aanpak : beiden moeten weten wat en waarom jullie het doen met een duidelijk doel voor ogen. Een dergelijke aanpak vraagt veel van de "coaches" : inzicht, tijd, energie en vooral veel respectvolle communicatie.
Onderwerp voor een nieuw gezamenlijk onderhoud bij de psycholoog ?

Ik heb soms zo'n beetje het gevoel dat er een illusie bestaat dat als je zoon werk vindt, zijn problemen dan zullen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik vrees daar een beetje voor.
Werk vinden is vandaag voor geen enkele jongere makkelijk. Werkgevers worden overspoeld door kandidaten zonder ervaring, maar de bereidheid die ervaring te laten opdoen is heel gering, gezien er ook voldoende andere, meer ervaren kandidaten zijn.
Als die jongere dan al die kans krijgt, dan wordt er ook verondersteld dat hij er voor de volle 200% voor gaat : is jouw zoon daar momenteel klaar voor ? Erg is het geen werk te vinden, erger is het dit werk dan nog snel te verliezen.
Mijn ervaring is ook duidelijk dat het niet voor een kandidaat pleit als hij "onder begeleiding" zich komt inschrijven of komt solliciteren.
Nu d.i.ook niet nodig : tegenwoordig worden alle vacatures snel op het internet gepubliceerd, ook en vooral door de interimbureau's, naast de VDAB. Hun sites laten ook toe een eigen profiel aan te maken, zodat zij je kunnen uitnodigen, als er een min of meer passende vacature zich voordoet. Het kan dan wel een hele hulp zijn om met die vacature in de hand het gesprek thuis voor te bereiden, om er het maximum uit te halen op het gesprek zelf.
Intussen kun je met hem de gepubliceerde vacatures bekijken en bespreken. Belangrijk is ook dat je heel regelmatig zijn profiel aanpast : iedere keer wordt het interimkantoor dan verwittigd dat er iets veranderd is en komt hij terug onder de aandacht ;-)
Geeft de werkwinkel geen mogelijkheid om sollicitatietraining te volgen of stage te lopen ? IBO ?

Maar opnieuw dezelfde conclusie : goe bezig !!!!!!
Gebruikersavatar
Kyron
Berichten: 325
Lid geworden op: 17 okt 2009 14:24

Re: ik weet het niet meer

Beste Antje,

Wat je allemaal schrijft klinkt enerzijds wel heftig, tevens ook zeer invoelbaar.

Je schrijft o.a dat dat de relatie met jouw vriend heel zwaar was/is voor je kinderen. Zijn dominante karaktertrek maakt het er ook niet gemakkelijker op schrijf je met andere woorden.

In het algemeen is het ook zo dat kinderen met moeite een nieuwe partner accepteren, vaak gedraagt alsof hij zijn vader is. Soms accepteren ze deze partner zelfs helemaal niet en drijven een wig tussen jou en je vriend.

Wat voor jou een gevoel kan zijn toen je verliefd op hem was geworden: eindelijk weer gelukkig….; is voor jouw kinderen “rouw”. De komst van een nieuwe partner is meestal zo’n fase. Voor kinderen wier ouders gescheiden zijn, kan de komst van een nieuwe partner het besef geven dat de ouders nu definitief niet meer bij elkaar komen. Daardoor kan het kind zich gaan verzetten tegen de nieuwe partner. De kinderen zullen dit niet gauw uit zichzelf naar voren brengen, omdat ze zien dat je weer gelukkig was, (is?).

Over wat je verder nog schreef dat het heel zwaar was voor je kinderen, omdat je vriend weer zo snel bij je kwam inwonen…

Ook al is het te begrijpen dat je de persoon waar je hart naar uitgaat dichtbij je wilt hebben.

Tevens voor je kinderen zal dit aangevoeld hebben alsof ze verloochend worden door hun moeder.

Uiteraard kies je wel voor je kinderen, tevens voelen uw kinderen op een andere manier dan u.

In het algemeen gesproken voelen kinderen in stiefgezinnen zich tekortgedaan als er een nieuwe partner bij komt en vaak op de eerste plaats komt.

In ieder geval verwachten dat je kinderen zich gaat hechten aan je nieuwe partner is niet reëel . Geef je kind de ruimte om contact te zoeken met je vriend als hij of zij daar zelf behoefte aan heeft.

Jongeren zijn vaak erg gesteld op hun privacy en kunnen er daarom veel moeite mee hebben als de nieuwe partner komt inwonen. Een kind kan er veel moeite mee hebben om zich open te stellen voor een nieuwe partner.

Vertrouwelijkheid moet groeien. Dit gaat niet van de ene op de andere dag. Dit kan jaren duren. Dat is eigenlijk heel normaal. Wees hierin niet teleurgesteld. “Je bent mijn vader niet, bemoei je er dan ook niet mee!”, zijn veel gehoorde uitspraken bij samengestelde gezinnen.

Ik besef nu dat ik deze keer nogal veel vanuit jouw kinderen geredeneerd heb. Wellicht omdat ik ervaringsdeskundige op dat gebied ben. (Ik was/ben ook kind van een samengesteld gezin) Ook al ben ik nu reeds laaaaaang volwassen. Tevens heb ik proberen zo objectief mogelijk te blijven. Want voor iedereen is het moeilijk de situatie. Voor jou, voor je kinderen, en ongetwijfeld ook voor jouw partner.

Als ik nog een tip mag geven:

- Blijf een-op-een contact aan elk kind apart besteden. Exclusieve tijd voor je kind, zonder de nieuwe partner is belangrijk.
- Geef je kind de ruimte om een band op te bouwen als hij/zij behoefte aan is; Dwing het contact met je nieuwe partner vooral niet af, dit werkt averechts.

Ondanks ik de intentie had om zo kort mogelijk te zijn, is mijn reactie lang uitgevallen. Ik wou nog op een paar details reageren, die wellicht het belangrijkste zijn, namelijk “je gevoelige snaar” “de liefde tussen jullie twee” maar dan wordt mijn reactie te lang en daar heeft Tsoort al ergens op zijn kwalitatieve manier van schrijven op gereageerd.

Hopelijk heb je ook enigszins iets aan mijn bijdrage en ik wens je sterke toe,

Van harte,

Kyron

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”