Bijna 9 jaar terug ben ik gescheiden. En dan is alles begonnen. Ik voelde me een nietsnut, ik voelde me weggegooid. Mijn ex is er vandoor met iemand van onze gezamenlijke vriendinnen. Zo hard, heb alles geprobeerd om ons huwelijk te redden, wilde relatietherapie, zou alles in doofpot steken, maar nee, zijn liefde voor haar was groter dat moment.
Heb 2 kinderen, ene kind heeft gerebelleerd daardoor, en maar best ook, mijn dochter kon haar emoties op die manier kwijt. Mijn zoon daarentegen, was toen 12 jaar, miste zijn vader en kropte alles op, kon er niet over praten, ook niet met vrienden. Hij zocht zijn toeverlaat in computer en ging voetballen en had wel nog wat vrienden. Zelf was ik gewoon kapot. Nooit heb ik hulp ingeschakeld, ik wilde een sterke moeder zijn... Ik kreeg ook geen hulp aangeboden van bijv. mijn ouders of zo, ook geen steun. Gelukkig had ik wel een paar vriendinnen.
Na paar maanden leerde ik nieuwe vriend kennen, waar ik heel gelukkig mee werd, maar toch was er een donkere kant, mijn dochter had het moeilijk hiermee... een nieuw samengesteld gezin was moeilijk, toch deden we door. Op een gegeven moment 4 jaar later heeft mijn vriend me laten stikken voor zijn vorige vriendin. Toen liep de druppel over, ik kon niet meer, ik voelde me niks meer... ik kreeg enorm last van angst en paniekaanvallen en wou er niet meer zijn; Ik ging verder werken want met twee pubers moest er brood op de plank komen. Mijn ex trok hem weinig aan van zijn kinderen, moest alles alleen oplossen.
Na 6 maand is mijn vriend terug bij mij komen wonen, hij wilde me nog een kans geven, kon me niet missen. Dat heb ik toegestaan, ik heb hem altijd blijven graag zien. Mijn zoon heeft ondertussen een depressie gehad, is nu 21 jaar. 3 jaar terug is hij heel diep gegaan, zijn vriendin maakte het uit en hij kon het niet verwerken, nu nog niet. Wilde er niet meer zijn. Heeft medicatie genomen en psycholoog geweest. Alles heeft hij zelf gestopt. Door zijn problemen heeft hij veel beginnen gamen, dus een gameverslaving nu. Zelf kan ik het niet meer aan, ik ben gewoon stikkapot .... gevoel in alles gefaald te hebben.
Met mijn ex hebben de kinderen heel zelden contact. Ik wil het beste voor mijn zoon, hij is dezelfde niet meer, al 3 jaar sluit hij zich op in zijn kamer, verwaarloost zich, komt niet buiten. Ik weet het echt niet meer. Meer en meer heb ik weer het gevoel er beter niet meer te zijn, ik kan toch niemand helpen. Mijn vriend is er wel voor me maar moeilijk om mee te praten, het is zijn eigen zoon niet hé.
Ik ga nu sinds september wekelijks naar psycholoog, dat gaat wel goed, maar soms heb ik het gevoel dat ik me aanstel, waarom moet hij naar die stomme verhalen van mij luisteren? Er zijn toch veel ergere gevallen? Mijn vriend is ook al 2 keer moeten meegaan, gaat meestal om mijn zoon de gesprekken dan. Nu wil psycholoog meer met mijn vriend erbij en andere gesprekken over ons, ik vind dit heel moeilijk...wat als ik me aanstel volgens hen?