Het kwartje is gevallen, mijn partner heeft Asperger. En daarmee vallen alle puzzelstukjes op z'n plek. Niet alleen voor mij. Opeens heeft ze veel minder moeite te accepteren dat ze dingen niet zo goed kan en mag ik helpen met structuur aanbrengen. Wat een verademing is. De dingen gaan nu weer in liefde. Ik help met liefde waar nodig en zij zet zich niet meer tegen me af omdat ze haar onmacht niet kan accepteren. Want ja, we hebben allemaal dingen waar we minder goed in zijn, zoals we allemaal onze talenten hebben. Ik zie haar niet (meer) als iemand met een handicap. Alleen omdat zij zichzelf accepteert als iemand met Asperger. Beide heeeeel erg opgelucht nu. En emotioneel stroomt het ook weer.
Dus voor alle mensen die nog worstelen met de diagnose of met wel/niet laten diagnosticeren. Zo kan het dus ook. We zijn beide minder eenzaam, mooi toch?
Dus ja, benieuwd naar de reacties hierop, maar verder is de grote noodzaak van dit forum voor mij voorbij. Dank iedereen voor het meelezen, meedenken, herkennen, begrijpen. Dat was erg waardevol. Ik sta weer stevig op mijn pootjes.