2004 mijn oudste zoon wordt geboren.
vanaf het moment dat wij als ouders merkte dat er wat was en wij hiervoor hulp
vroegen bij instanties werd alles naar mij terug gewezen het lag aan mij!
Makkelijk iemand met een diagnose is zou dingen zien die er niet waren en ik zou hem niet kunnen opvoeden
enz... ben daardoor medere keren opgenomen geweest en onzeker erdoor geworden.
Hij word volgende week 11 jaar ik ben in tussen voor alles uit gemaakt en beschuldigd.
Maar ondertussen is bij hem duidelijkheid gekomen na een opnamen van hem zelf dat het
dus niet aan mij ligt.
Afgelopen zomervakantie hebben we onze jongste zoon van 7 laten onderzoeken omdat hij duidelijk
niet lekker in zijn vel zit en op school gaat het ook niet echt lekker.
Uit onderzoek is gebleken dat hij ook angstig is en depresieve treken heeft en aan aanpassingsstoornis heeft.
Na het onderzoek hebben mijn man en ik over de uitslag een gesprek gehad die verliep prima opzicht alleen dat ze
op het moment ons niet veel kunnen bieden omdat hij net overal te weinig op scoort maar volgens hun kon het kopp-team
ons wel veder helpen.
Kopp-team:Kinderen van Ouders met Psychische Problemen
Nou had ik vorige week een gesprek met mijn eigen begleidster en vertelde haar dat ik me er niet lekker door voelde en
zij snapte mij en vroeg zich ook af waarom er nu ineens dit besluit genomen wordt.
Maar goed we geven het een kans had ik met mijn man en mezelf afgesproken.
Kreeg ik gisteren niet een brief van het gehele onderzoek
Wordt ik daarin niet neergezet als een moeder die mijn zoon alles ontneem en hem niet loslaat enz..enz...
Voelde mij al niet geheel happy laatste weken maar dit was weer de druppel het wel bekende vingertje dat het weer
aan mij ligt grr grr
Mijn diagnose die heb ik nu eenmaal en opnames heb ik in het verleden ook gehad en gezeik met jeugdzorg enz...
waneer houd het nu eens op om elke keer de vinger naar mij te wijzen...
Sorry moest het ff kwijt