Hoi alle lezers.
Ik ben een jongen van 23, en heb een stabiel leven. Met mijn studie gaat het goed, al zit ik wat onder mijn niveau wat ik jammer vind. Verder sport ik 3 keer per week, eet gezond, drink niet, slaap genoeg en heb een stabiele omgeving. Verder is mijn stemming redelijk stabiel. Ik voel me alleen niet gelukkig, al mijn hele leven lang eigenlijk. Ik ben er inmiddels achtergekomen dat een grote reden hiervan is dat ik niet genoeg voldoening haal uit mijn sociale leven.
Ik ben in mijn leven redelijk op mijzelf geweest. Als kind zijnde had ik minder vrienden dan de rest en participeerde minder aan activiteiten, maar ik was hier wel tevreden mee. Ik had de meeste tijd één goede vriend, en haalde hier genoeg voldoening uit. Toch voelde ik me nooit echt gelukkig, al vanaf mijn eerste herinnering. Ik was wat angstig voor nieuwe dingen en mensen. Het ging niet allemaal vanzelf. Ik dacht veel na over dingen, en stelde veel vragen. Toen ik kind was ben ik ook naar de psycholoog geweest.
Nu ik 23 ben voel ik me nog precies hetzelfde als vroeger. Er is niks veranderd, daarom voelt het zo hopeloos. Het valt me op dat als ik een dag heb waarin in een leuke sociale ervaring had, ik mij goed voel. Ik stop eindelijk met al dat nadenken, en geniet gewoon van het moment. Het jammere is dat ik weinig van deze dagen heb.
Ik ben weer meer sociaal contact proberen aan te gaan om mijn leegte op te vullen. Soms is het leuk, maar niet vaak genoeg. Ik voel me diep van binnen als degene die niet echt een diepe band heeft met iemand. Ik word toch als wat vreemd ervaren. Het contact is vriendelijk, maar ik hoor iets te vaak negatieve dingen over mij terug in 'grapjes'. Dat ik zielig ben, somber ben, saai ben, niet slim ben, niet sociaal ben, niks doe met mijn leven, ed. Het wordt echter nooit direct gezegd. Ik was deze vakantie even weg, en bij terugkomst had ik niet één berichtje gekregen. Ik krijg hier een leeg gevoel van. Zelf probeer ik overigens wel interesse te tonen in anderen, het moet van twee kanten komen immers.
In het sociale contact voel ik me niet vaak echt op mijn gemak. Ik heb het gevoel dat ik moeite moet doen om te participeren in gesprekken en leuke dingen te zeggen. Ik had zelfs een tijdje dat voordat ik met vrienden ging afspreken, ik dingen opschreef die ik kon gaan zeggen. Dit bleek ook succesvol, omdat ik socialer was op die manier.
Ik kreeg een paar jaar de diagnose dat ik wat sociale angst had. Dit klopt, en heb heb er nog steeds wat last van. Ik begin me alleen af te vragen in hoeverre het 'angst' is. Ik heb inmiddels bijna geen angst meer, maar de weerzin bij sociaal contact is er nog steeds. Die weerzin is er niet omdat ik ongegronde negatieve gedachtes heb over hoe het zal zijn. Het ís gewoon vaak niet leuk. Ik haal er minder plezier uit dan anderen. De reden hiervan is als volgt: Ik heb niet het idee dat mensen naar mij willen luisteren. Als ik in een vriendengroep zit, antwoorden mensen vaak niet op wat ik vroeg of zei, en lijken zich wat meer ongemakkelijk te voelen bij 1 op 1 contact met mij. Dit terwijl het vroeger goede vrienden van mij waren. Ook in mijn familie wordt ik minder serieus genomen. Als ik bij mijn vrienden zit, heb ik soms het idee van waarom zit ik hier eigenlijk. Ik verlies steeds meer vrienden helaas.. Als ik soms wat zeg, zegt iemand anders ook wat midden in mijn zin, en degene waar ik dan mee praat ditched volkomen wat ik zei. Dit doet echt pijn.. Dit komt omdat ze het gewoon niet zo interessant vinden wat ik zeg, neem ik aan.
Ik ga niet speciaal zwaar depressief door het leven, ik haal er meer niet echt plezier uit. Ik zie de toekomst donker in. Soms loop ik langs een trein, en zie ik dat ik maar een stapje opzij hoef te doen om aangereden te worden. Dan denk ik, waarom niet eigenlijk? Ik betrap mij dan op deze gedachte, en word er echt somber van. De enige reden waarom ik het niet doe, is omdat ik het mijn ouders niet wil aandoen.
Ik voel mij hopeloos. Heeft iemand advies? Ik heb het idee dat ik mij voor altijd zo blijf voelen.. Tijdens mijn tienerjaren hoopte ik dat het door de pubertijd kwam, maar ik voel me helaas nog precies hetzelfde.
Ik heb meerdere vriendenkringen gehad, en zie de negatieve dingen bij elk van die terug (ligt dus meer aan mij). Ik vind minder dingen leuk in het leven. Daarnaast ben ik bij meerdere psychologen geweest en AD geprobeerd, alles zonder enig succes.
Ik vind het moeilijk om in een verhaal zo even alles te vertellen. Ik heb maar een paar dingen kunnen bedenken, en heb deze niet volledig uitgeschreven.
Graag jullie advies!