Gebruikersavatar
ZonnetekenRam
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 jun 2015 20:59

Als therapie geen optie meer is

Ik ben een man van 35 jaar. Mijn hele leven voel ik me ongelukkig met mezelf en gaat het op alle vlakken mis. Op school en opleidingen ging het nooit goed. Ik begon op het atheneum in de brugklas en haalde 5 jaar later met hakken over de sloot mijn MAVO-diploma. Mijn vervolgopleidingen mislukten ook allemaal.

Dat kwam o.a. omdat ik vreselijk met mezelf in de knoop zat. Ik wist niet wie ik was en waar ik bij hoorde; ik had het idee dat ik een heel slecht en minderwaardig persoon was en mijn uiterste best moest doen om nog enigzins door anderen geaccepteerd te worden. Ik zat ook seksueel helemaal in de knoop met mezelf. Het was voor mij duidelijk dat ik homoseksueel ben, maar ik voelde mij als man totaal falen. Ik wilde mij ondanks mijn homoseksualiteit wel een volwaardige man voelen, maar ik was bang dat dat niet zou lukken en ik bijvoorbeeld door het leven moet als transseksueel of travestiet. Over seksualiteit heb je weinig macht: je bent hetero, homo, transgender, pedofiel of whatever, of je dat nou wilt of niet. Je hebt het maar te accepteren. Ik voelde me zo bedreigd door mijn eigen seksualiteit en ik voelde me zo'n freak dat ik op den duur ook bang was dat ik op kleine kinderen zou gaan vallen. Dat was de ergste periode van mijn leven. Ik woonde thuis bij mijn moeder en had straatvrees. Ik durfde niet naar buiten uit angst dat de kans bestond dat ik seksuele gevoelens zou krijgen wanneer ik een kind zag. Ik voelde me Marc Dutroux in spé en vond dat ik zelfmoord zou moeten plegen om mijn medemens een hoop ellende te besparen. Ik durfde ook niet door mijn moeder alleen gelaten te worden uit angst dat ik mezelf wat aan zou doen.

Ik had al vanaf mijn 17e veel psychologen en therapeuten bezocht, maar het hielp weinig tot niks. Pas op mijn 26e vond ikzelf op internet informatie over persoonlijkheidsstoornissen en ook een kliniek waar ze mensen die dat hebben kunnen behandelen. Ik meldde me bij die kliniek aan. Ikzelf dacht aan een persoonlijkheidsstoornis, maar mijn omgeving herkende in mij eerder een autist omdat ik zo introvert ben. (Ik vond het trouwens verschrikkelijk dat mensen mij niet begrepen en mij zagen als een autist. Mijn hele leven kreeg ik te horen of ik mogelijk autistisch was, maar ik werd er nooit op getest.) Bij de kliniek waren ze er ook niet zeker van, dus ik onderging een uitgebreid psychologisch onderzoek. Er kwam uit dat ik niet autistisch ben en wel persoonlijkheidsproblemathiek heb. Na een wachtlijst van driekwart jaar kon ik terecht in de kliniek.

De kliniek had absoluut geholpen. Mijn angst nam af, alsook de overtuiging dat ik een gevaarlijke pedofiel zou zijn. Verder werd ik wat socialer en wat relaxter en minder agressief. Na de hele behandeling was ik vastbesloten om wat van mijn leven te maken. Maar ik liep op den duur weer vast en belandde ik weer in een sociaal isolement.

In de kliniek zaten veel mensen met borderline en ik herkende daar zoveel in dat ik snel dacht dat ik het ook heb. Door de therapeuten werd dat echter ontkend omdat ik volgens hen niet impulsief genoeg daarvoor ben. Op mijn 31e meldde ik me voor de zoveelste keer weer aan voor therapie omdat het niet ging en pas toen bleek dat ik wel degelijk borderline heb. Vooral die verwarring en angst betreffende mijn eigen identiteit en het gevoel minderwaardig en een freak te zijn, wijst daarop. Weer een wachtlijst volgde en op mijn 32e begon ik met mentalisation based treatment.

Ook die therapie heeft wel geholpen. De verwarring betreffende mijn eigen identiteit is afgenomen en ik heb wat meer overwicht op mijn emoties.

Maar ik heb nog steeds problemen. Mijn leefstructuur is nog steeds slecht, ik heb moeite om verplichtingen na te komen, terwijl ik juist best ambitieus ben. Zonder discipline bereik je weinig in het leven.

Mijn discipline-problemen hebben te maken met faalangst - ik ben van mezelf gewend dat dingen mislukken - maar ook met dat ik nogal chaotisch ben. Ik heb geen ADD en ook geen PDD-NOS, maar ik heb van beide wel trekken die mijn functioneren erg in de weg staan.

Ik wil echt nog wat van mijn leven maken. Ik zou graag hulp willen bij die discipline-problemen. En dan geen psych die weer op mijn emoties gaat spelen en het gaat zoeken in wat voor verschrikkelijke jeugd ik heb gehad en wat voor slechte ouders ik heb. En het vervolgens weer afdoen met dat ik niet te hoge eisen aan mezelf moet stellen en wat liever voor mezelf moet zijn. Borderline of niet: ik ben geen debiel! Ik geloof erin dat wanneer mensen dat willen ze heel veel kunnen bereiken. Ikzelf zie borderline niet als een beperking of als iets waardoor je zielig bent. Ik zie het meer als dat je je eigen gebruiksaanwijzing niet kent en wat is gaan escaleren in een hoop andere problemen zoals depressies, paniekstoornissen, gedragsstoornissen en zelfbeschadigingen. Borderline betekent niet dat je minder kan. De wisselende emoties maken het moeilijker maar niet onmogelijk. Ergens in die onzekere persoon met diverse psychische problemen schuilt een krachtig mens!
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Als therapie geen optie meer is

Hoi Ram,
Ten eerste: welkom op het forum!
En mogelijk heb je je iets, of zelfs veel aan een coach.

(En een psycholoog die alleen maar gaat praten over dat je lief voor jezelf moet zijn - dat heeft twee of drie sessies zin. Daarna hoort er iets ""diepers"" te volgen. Waardoor het makkelijker voor jou wordt om liever voor jezelf te zijn of iets van dien aard. Anders doe je enkel blraaf wat iemand anders zegt - wat meestal gigantisch zwaar is.)

Succes! !
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Als therapie geen optie meer is

Ergens in die onzekere persoon met diverse psychische problemen schuilt een krachtig mens!
Je laatste zin raakte me en laat zien dat je niet geknakt of gebroken bent. Mooi dat je ondanks al je moeilijke perioden toch telkens weer geprobeerd hebt om jezelf te verbeteren, de juiste hulp te zoeken en er voor te gaan. Hoe moeilijk het ook was.

Ik ben het met Janneke eens dat coaching (of counseling) voor jou helpend zou kunnen zijn om doelen die je je stelt, te kunnen bereiken. Reken wel dat als je Borderline hebt dat het wel moeizamer zou kunnen gaan doordat er vaak negatieve gedachten in de weg zitten.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
ZonnetekenRam
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 jun 2015 20:59

Re: Als therapie geen optie meer is

Bedankt voor jullie reacties. :)

Wordt dat coaching vergoed door de zorgverzekering?

Ik heb echt ontzettend veel hulp gehad en ik vind het daarom ook moeilijk om erin te geloven dat ik er wat aan heb. Ik ben erg bang voor betutteling: dat ik niet serieus genomen wordt of niet voor vol wordt aangezien en dat degene die mij helpt lagere eisen aan mij stelt dan aan 'normale mensen'.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Als therapie geen optie meer is

Hoi Ram,
Begrijp ik nou dat jou wel verteld is "dat het komt door faalangst en je nare jeugd" - en dat het daar bij is gebleven?
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Als therapie geen optie meer is

ZonnetekenRam schreef:Bedankt voor jullie reacties. :)

Wordt dat coaching vergoed door de zorgverzekering?

Ik heb echt ontzettend veel hulp gehad en ik vind het daarom ook moeilijk om erin te geloven dat ik er wat aan heb. Ik ben erg bang voor betutteling: dat ik niet serieus genomen wordt of niet voor vol wordt aangezien en dat degene die mij helpt lagere eisen aan mij stelt dan aan 'normale mensen'.
Coaching wordt niet vergoed. Counseling in sommige gevallen wel. Afhankelijk van welke therapeut je kiest en of deze is aangesloten bij een beroepsvereniging en een eigen AGB code etc. heeft. Dan hangt er ook vanaf of je een aanvullende polis hebt waarin psychosociale zorg is opgenomen. Check je zorgverzekering.

Dat overzicht kan je hier vinden: https://www.de-nfg.nl/images/20141126%2 ... eraars.pdf
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
ZonnetekenRam
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 jun 2015 20:59

Re: Als therapie geen optie meer is

Vergeef me mijn late reacties. Ik weet gewoon niet goed wat ik moet posten, omdat mij gedachten alle kanten opgaan.

Er is bij mij nooit echt onderzocht waardoor de problemen ontstaan zijn. Ik heb heel veel zelf moeten uitpluizen. O.a. dat ik last heb van persoonlijkheidsstoornissen. Was er geen internet en had ik niet urenlang geGoogled wat mij precies mankeert, dan zou ik nu nog bij de zoveelste psycholoog lopen waar ik 1x per 3 weken mijn verhaal kwijt kan en voor de rest gebeurt er niks. Misschien had ik nu nog niet eens geleefd of was ik helemaal knettergek geworden.

Ik weet dat je 'het zelf moet doen', maar mijn ervaring is dat veel psychologen te bureaucratisch te werk gaan. Ik heb bij hen initiatief gemist, bijvoorbeeld door te bedenken dat ik mogelijk aan persoonlijkheidsstoornissen lijdt en dat een gesprekje eens per drie weken niet genoeg is en ik een intensievere behandeling nodig had. Ik vertrouwde op hun kundigheid en op die manier hebben ze dat vertrouwen beschaamd. Het frappante is dat de diagnose 'borderline' al sinds mijn 20e in medisch dossier staat, maar ik er pas op mijn 31e achterkwam.

Ik heb dus nu vooral veel problemen met mijn structuur. Op dagen dat ik me wat minder voel, ben ik erg passief. Het is dan onoverzichtelijk in mijn hoofd, want alles wat ik dan zou moeten of kunnen doen, gaat tegelijkertijd door mijn hoofd. Ik zou het fijn vinden als iemand me daarbij helpt op een objectievere manier en het niet afdoet door meteen te roepen dat ik perfectionistisch en veeleisend ben. Wat moet ik met dat soort informatie? Het klopt wel, maar het is niet alleen dat.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Als therapie geen optie meer is

ZonnetekenRam schreef:Ik heb dus nu vooral veel problemen met mijn structuur. Op dagen dat ik me wat minder voel, ben ik erg passief. Het is dan onoverzichtelijk in mijn hoofd, want alles wat ik dan zou moeten of kunnen doen, gaat tegelijkertijd door mijn hoofd. Ik zou het fijn vinden als iemand me daarbij helpt op een objectievere manier en het niet afdoet door meteen te roepen dat ik perfectionistisch en veeleisend ben.
Misschien kun jij je zelf een aantal doelen stellen die je op een dag moet halen?
Gewoon een lijstje maken met taken die je daarna kunt aanvinken. Het kunnen simpele taken zijn,
jezelf verzorgen, een paar huishoudelijke zaken, schoonmaken etc. Zo kun je de dag een simpele en overzichtelijke structuur geven.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Als therapie geen optie meer is

Vergeef me mijn late reacties. Ik weet gewoon niet goed wat ik moet posten, omdat mij gedachten alle kanten opgaan.

Er is bij mij nooit echt onderzocht waardoor de problemen ontstaan zijn. Ik heb heel veel zelf moeten uitpluizen. O.a. dat ik last heb van persoonlijkheidsstoornissen. Was er geen internet en had ik niet urenlang geGoogled wat mij precies mankeert, dan zou ik nu nog bij de zoveelste psycholoog lopen waar ik 1x per 3 weken mijn verhaal kwijt kan en voor de rest gebeurt er niks. Misschien had ik nu nog niet eens geleefd of was ik helemaal knettergek geworden.

Ik weet dat je 'het zelf moet doen',
Je mag zoveel tijd nemen als je zelf wilt als je nog wilt reageren. Er valt verder niets te vergeven ;) Als je gedachten alle kanten op gaan, dan is het moeilijk voor jou om dingen helder te krijgen en te weten wat wel en niet helpend voor je is. Op internet uitpluizen en kijken wat je hebt is ondoenlijk want er staat zoveel op internet en niet alles klopt wat er staat. Daarbij is jezelf diagnosticeren niet erg handig omdat je er teveel midden in zit en zoals je zegt, je gedachten gaan alle kanten al op.

Je hoeft het ook niet alleen te doen.. en je kan ook vaker dan 1x per 3 weken hulp krijgen als je dat zou willen... Er zijn nog andere mogelijkheden, andere opties zoals hierboven genoemd.

Wat zou voor jou nu een eerste stapje kunnen zijn om je gedachten wat meer gefocused te krijgen?
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
ZonnetekenRam
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 jun 2015 20:59

Re: Als therapie geen optie meer is

Excuus voor de zeer late reactie. Ik heb diverse keren eerder willen posten, maar mijn gedachten gaan alle kanten op.

Ik leef nu nog als een psychiatrische patiënt met een uitkering. Op slechte dagen lig ik alleen op bed en kan ik het hooguit opbrengen om mezelf te fatsoeneren, boodschappen te doen en de afwas na het eten. Daar word ik enorm gefrustreerd van. 'Normale mensen' hebben vaak een druk leven en lijken hartstikke veel te doen en alles voor elkaar te krijgen. In vergelijking met dat voel ik me een ontzettende loser en vind ik eerlijk gezegd ook dat ik niet streng genoeg voor mezelf ben en mijn mislukte leven geheel aan mezelf heb te danken.

Maar wat maakt dat ik elke keer uit de running ben? Zijn dat mijn psychische problemen? Dat is wel erg makkelijk toch om het elke keer daarop te gooien? En dat wil ik niet; ik ga me er niet bij neerleggen en ik ben echt niet zo zielig en psychisch gestoord als enkele mensen van mij blijkbaar denken! Ik wil weten waarom de meeste mensen wel kunnen functioneren en ik niet. En ik wil weten hoe ik van de situatie nu naar hetgeen kan komen wat ik van mezelf verlang.

Ik heb hulp nodig zodat ik kan leren mezelf meer discipline op te leggen, maar ook hoe ik dingen beter kan plannen. Het is vaak chaotisch in mijn hoofd. Ik wil altijd alles tegelijk. En terwijl ik met het één bezig ben, denk ik ondertussen al aan het andere en begin ik van de hak op de tak daarmee. Ik weet dan wel dat ik het bij het ene moet blijven houden, maar het lukt me dan niet om dat te doen. Als ik ergens geen zin in heb, is dat zo sterk dat het me niet lukt om het toch te doen. Ik raak daardoor vaak passief en de drempel om ook maar iets te ondernemen is erg groot. Bij dingen waarbij ik mijn hoofd niet hoef te gebruiken en/of die routine zijn, lukt het me veel beter om in actie te komen.

Hier heb ik echt mijn hele leven veel last van en het heeft ook gemaakt dat mijn studie niet gelukt is. Ik heb hierdoor uiteraard ook veel faalangst. Ik zou best alsnog een studie willen gaan volgen en er zijn ook heel veel dingen die me interesseren. Maar voor zover ik mezelf ken weet ik dat ik de discipline toch niet kan opbrengen.

Ik heb officieel geen AD(H)D. Maar er zijn mensen met AD(H)D die ondanks hun beperking hun studie kunnen voltooien. Dan moet het mij toch ook lukken om iets op poten te zetten? Wat in ieder geval niet bij mij gaat werken: een psych die in mijn verleden gaat wroeten en tot de conclusie komt dat ik te weinig liefde van mijn ouders heb gekregen en dat ik te perfectionistisch ben en te hoge eisen aan mezelf stel. Of een maatschappelijk werker die me behandeld alsof ik één of andere zielige randdebiel ben. Maar bij de psychische hulp die ik tot nu toe heb gehad - en ik heb al zóóóóveeel gehad - komt het er wel elke keer op neer. Misschien is die interpretatie verkeerd, maar ik heb het idee dat álle hulpverleners mij teveel zullen betuttelen, met als gevolg dat ik niet vooruitkom.

Ik wil zo graag uit dit patroon komen en echt mezelf eruitwerken en mijn ambities waarmaken.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Als therapie geen optie meer is

ZonnetekenRam schreef:Wat in ieder geval niet bij mij gaat werken: een psych die in mijn verleden gaat wroeten en tot de conclusie komt dat ik te weinig liefde van mijn ouders heb gekregen en dat ik te perfectionistisch ben en te hoge eisen aan mezelf stel.
Iedere psych zal een andere conclusie trekken. Toch is het niet onbelangrijk om de oorzaak van je problemen te achterhalen, omdat je van daar uit kan werken aan een oplossing.
ZonnetekenRam schreef:Misschien is die interpretatie verkeerd, maar ik heb het idee dat álle hulpverleners mij teveel
zullen betuttelen, met als gevolg dat ik niet vooruitkom.
Is het betuttelen werkelijk de oorzaak waardoor je niet vooruit komt? Ik kan me best voorstellen dat je er de voorkeur
aan geeft dat te geloven, omdat je de oorzaak dan namelijk niet bij jezelf hoeft te zoeken.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
ZonnetekenRam
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 jun 2015 20:59

Re: Als therapie geen optie meer is

volhoudertje schreef:
ZonnetekenRam schreef:Wat in ieder geval niet bij mij gaat werken: een psych die in mijn verleden gaat wroeten en tot de conclusie komt dat ik te weinig liefde van mijn ouders heb gekregen en dat ik te perfectionistisch ben en te hoge eisen aan mezelf stel.
Iedere psych zal een andere conclusie trekken. Toch is het niet onbelangrijk om de oorzaak van je problemen te achterhalen, omdat je van daar uit kan werken aan een oplossing.
ZonnetekenRam schreef:Misschien is die interpretatie verkeerd, maar ik heb het idee dat álle hulpverleners mij teveel
zullen betuttelen, met als gevolg dat ik niet vooruitkom.
Is het betuttelen werkelijk de oorzaak waardoor je niet vooruit komt? Ik kan me best voorstellen dat je er de voorkeur
aan geeft dat te geloven, omdat je de oorzaak dan namelijk niet bij jezelf hoeft te zoeken.
Borderline ontstaat vrijwel altijd uit een heel ingewikkelde combinatie van interne en externe factoren. Ik heb absoluut mijn dingen meegemaakt die eraan hebben bijgedragen dat ik nu onzeker ben en minder eigenwaarde heb. Maar dat heeft ieder mens.

Het heeft bij mij niet zo'n zin meer om bijvoorbeeld mijn ouders of andere personen en dingen als zondebok aan te wijzen voor mijn problemen. Juist dát is vermijden. En de hedendaagse problemen gaan daardoor niet weg. Ik heb echt wel baat gehad bij therapie en heb meer contact met mijn gevoel en kan dingen beter plaatsen.

Maar sorry dat ik het zeg, ik vind veel psychische en maatschappelijke hulp vaak te betuttelend. Om een voorbeeld te noemen: ik ben altijd met muziek produceren bezig en heb thuis een digitale piano en opname-apparatuur staan. Ik krijg af en toe een maatschappelijk werker over de vloer en die heeft zeker honderd keer gevraagd of ik bij hun band wil; dat wil zeggen een groep van hun cliënten die samen musiceren. Ik had dat een keer gezien en het sprak me totaal niet aan. Om het cru te zeggen, ik vond het een beetje overkomen als zanger Rinus. Dus ik had elke keer bedankt. Vaak netjes, maar soms ook wat directer, omdat ik geïrriteerd werd dat ik continu gevraagd werd, terwijl ik duidelijk ben dat ik het niet wil. Ik had ook eerlijk uitgelegd waarom ik het niet wilde en ze zeiden dat ze dat wel begrepen. Na de honderdste keer vragen, besloot ik toch een keer te gaan kijken, want ik erkende wel dat ik te bevooroordeeld hierin was. Maar het beeld wat ik ervan had, klopte ook. Het grootste deel van die groep waren mensen die nooit op een normale manier in de maatschappij kunnen staan en altijd afhankelijk blijven van maatschappelijke en psychosociale zorg. Dus ik had aangegeven dat het niks voor mij is. Buiten dat: qua muziek maken is zoiets mijn ambitie helemaal niet. Maar de laatste keer dat die maatschappelijk werker bij mij was, kreeg ik wéér het verzoek of ik in de band wil komen met daarbij dat het zogenaamd zo goed voor mij zou zijn omdat ik dan sociale contacten opdoe. Toen was ik dus behoorlijk geïrriteerd. Ook omdat ik eruit opmaak dat de maatschappelijk werker nogal een lage dunk van mij heeft. Hij ziet mij dus niet als iemand die met een beetje hulp zichzelf kan opwerken en een normaal zelfstandig leven kan leiden. Hij gooit mij op één hoop met iedereen met psychische issues.

Mijn problemen over het aanbrengen van structuur en mijn beperkingen mbt functioneren had ik ook besproken met mijn psych. Heel vaak zelfs. En dan kwam ze vaak uit dat ik te streng voor mezelf ben en niet moet vergeten dat ik een heel ander leven heb gehad dan mensen die wel baan hebben. Ik vind dat persoonlijk nogal makkelijk geconcludeerd en weer met een lage dunk van mij. Waarom probeert zo'n iemand zich niet in mijn situatie te verplaatsen, te begrijpen hoe frustrerend het voor mij is en mij echt te helpen om eruit te komen? Daarmee bedoel ik niet dat zij het voor mij moet oplossen, maar ik mis oprechte betrokkenheid.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Als therapie geen optie meer is

ZonnetekenRam schreef: Maar de laatste keer dat die maatschappelijk werker bij mij was, kreeg ik wéér het verzoek of ik in de band wil komen met daarbij dat het zogenaamd zo goed voor mij zou zijn omdat ik dan sociale contacten opdoe. Toen was ik dus behoorlijk geïrriteerd. Ook omdat ik eruit opmaak dat de maatschappelijk werker nogal een lage dunk van mij heeft. Hij ziet mij dus niet als iemand die met een beetje hulp zichzelf kan opwerken en een normaal zelfstandig leven kan leiden. Hij gooit mij op één hoop met iedereen met psychische issues.
Nou nou, overdrijf je nu niet een beetje? Je bent er anders zelf ook niet vies van om neerbuigend te oordelen over anderen. Waarom zou je de mensen die in dat bandje spelen anders vergelijken met de verstandelijk beperkte zanger Rinus?
ZonnetekenRam schreef: Mijn problemen over het aanbrengen van structuur en mijn beperkingen mbt functioneren had ik ook besproken met mijn psych. Heel vaak zelfs. En dan kwam ze vaak uit dat ik te streng voor mezelf ben en niet moet vergeten dat ik een heel ander leven heb gehad dan mensen die wel baan hebben. Ik vind dat persoonlijk nogal makkelijk geconcludeerd en weer met een lage dunk van mij. Waarom probeert zo'n iemand zich niet in mijn situatie te verplaatsen, te begrijpen hoe frustrerend het voor mij is en mij echt te helpen om eruit te komen? Daarmee bedoel ik niet dat zij het voor mij moet oplossen, maar ik mis oprechte betrokkenheid.
Je lijkt nogal snel te vinden dat mensen een lage dunk van je hebben. Vertel eens, wat zou voor jou het bewijs van oprechte betrokkenheid zijn?
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Als therapie geen optie meer is

Hoi Ram,
er is iets dat heet "hulp die klein houdt" - of afhankelijk, of die het probleem in stand houdt. Of nu ja: het oorspronkelijke probleem blijft intact, maar "baat het niet, dan schaadt het wel".

Ik weet niet precies hoeveel er over op het internet staat, in de 70er jaren werd er veel over geschreven.

Wat ik lees, is dat jouw hulpverleners nogal wollig doen. (Ja, dat verwijt klinkt ook vaak als het over de 1970er jaren gaat. )
Zo vind ik het nergens op slaan, dat er 100 keer gevraagd wordt of je bij die band wilt.
"Specifiek graag!" (....ka heerlijk op de melodie van Handel's 'halleluja')

Concreet: er is een band, meneer x vertelt daar 1x over om *een reden*.
Het past niet bij jouw ambities, dus zeg je nee.

Nu kan een hulpverlener vinden, "eerst komen kijken, dan pas oordelen".
Dat oordeel is er inmiddels.
Qua muziek past het niet, punt.
Welke mogelijke andere reden er geweest is, om die band te noemen.....vraagteken. (Ook bij een band die lelijke muziek maakt, zitten wellicht goede musici, verwante zielen, of mensen die een waardevol netwerk kunnen vormen.) Maar laat dat dan helder zijn!


Of jouw formulering "het ligt aan mijn psychische problemen dat ik niet functioneer zoals ik zou willen".
Je bent wel helder is wat je niet wilt: het leven wat je nu hebt, bevredigt je niet. Ik kan me dat goed voorstellen.
Maar is er iemand, die een helder idee heeft aangedragen, welke problemen dan precies, en wat daar zoal aan te doen zou zijn? (En ik ;) blijf even in de 70er jaren: de dsm blijft dicht. Of je te ja of te nee borderline hebt, aan etiketten doen we efkes niet.)
Welke emoties, gedachten, gevoelens, herinneringen, pijnlijke "leer"punten, etc etc etc, maken dat je leeft, zoals je nu leeft?

Ik vind het stuitend, dat als jij praat over structuur willen hebben, dat je dan geen coach oid krijgt toegewezen die goed kan helpen met structuur opbouwen (die mensen bestaan echt, heussies waar, maar dat schijnen jouw "behandelaars" niet te weten) maar dat je een gewauwel krijgt over 'niet te streng zijn'.
(Geen stom advies als onderdeel van een structuur plan - maar nadrukkelijk niet het een en al.)
Gebruikersavatar
ZonnetekenRam
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 jun 2015 20:59

Re: Als therapie geen optie meer is

volhoudertje schreef:Nou nou, overdrijf je nu niet een beetje? Je bent er anders zelf ook niet vies van om neerbuigend te oordelen over anderen. Waarom zou je de mensen die in dat bandje spelen anders vergelijken met de verstandelijk beperkte zanger Rinus?
Ik heb me daar best schuldig over gevoeld trouwens, want het is idd neerbuigend. Maar zou jij anders reageren in mijn situatie? Zou jij je thuis voelen in zo'n setting? Ik weet niet of ze echt verstandelijk beperkt zijn; ik haalde zanger Rinus erbij om het duidelijk te maken. Maar het waren wel grotendeels verwarde mensen die niet in staat om zonder psychische begeleiding te functioneren. Daar kunnen zij niks aan doen en hen neem ik niks kwalijk. Ik neem het wel de maatschappelijk begeleiders kwalijk dat ze schijnbaar iedereen met psychische problemen in één hokje plaatsen en denken dat het voor iedereen geschikt is.

En ik merk vaak dat psychische hulpverleners hun cliënten niet serieus genoeg nemen. Ik twijfel niet aan hun goede bedoelingen, maar het contact wat je met je behandelaar hebt, is nooit gelijkwaardig. Dat kan ook niet, want anders kunnen ze hun functie als hulpverlener niet uitvoeren. Ik merk echter vaak dat ze zich teveel boven hun cliënten plaatsen. Ze zien mij in de eerste plaats als borderliner en als ik het ergens niet mee eens ben, gooien ze het vaak op mijn stoornis en gaan ze er vanuit dat zij gelijk hebben in plaats van dat ik misschien ook weleens een punt zou kunnen hebben. Ik ben niet zo dat ik niks van iemand aan kan nemen en ik weet best dat ik soms door mijn emoties onredelijk kan zijn. Maar verder ben ik een gewone man van 35 en zo wil ik ook graag behandeld worden.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Als therapie geen optie meer is

ZonnetekenRam schreef:En ik merk vaak dat psychische hulpverleners hun cliënten niet serieus genoeg nemen. Ik twijfel niet aan hun goede bedoelingen, maar het contact wat je met je behandelaar hebt, is nooit gelijkwaardig.
Voordat dit topic verzandt in allerlei kritiek op hulpverleners en hun opstelling naar cliënten, lijkt het me beter om aandacht te besteden aan een van jouw hoofdvragen: hoe breng ik structuur aan in mijn leven.

Ik denk dat je er niet aan ontkomt om een schema op te stellen voor je dagelijkse activiteiten.
Het lijkt me nauwelijks denkbaar dat je op een andere manier structuur in je leven kunt aanbrengen.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
ZonnetekenRam
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 jun 2015 20:59

Re: Als therapie geen optie meer is

Janneke schreef:Hoi Ram, er is iets dat heet "hulp die klein houdt" - of afhankelijk, of die het probleem in stand houdt. Of nu ja: het oorspronkelijke probleem blijft intact, maar "baat het niet, dan schaadt het wel".
Ik vind het erg moeilijk om de balans te vinden tussen hulp zoeken en autonomie. Ik ben het zelf met de uitspraak "baat het niet, dan schaadt het niet" niet eens, omdat het soms wel schadelijk kan zijn. Mensen die erg onzeker zijn, voelen zich vaak afhankelijker dan ze in werkelijkheid zijn, omdat ze hun eigen capaciteiten onderschatten. Ze leunen dan teveel op de ander en kunnen dan hun eigen ego niet ontwikkelen. Ook zoiets is dat je altijd maar over je gevoelens moet praten en dat het zogenaamd sterk is om je zwakheden te laten zien. Ik snap wel dat veel mensen zoiets sterk of knap vinden, omdat ze dat zelf moeilijk kunnen. Maar dat is normaal: je leert je zwakheden te verbergen, je sterk te houden en je gevoelens op te kroppen omdat je anders het risico loopt niet serieus genomen te worden en dat mensen misbruik van je maken. Er zijn momenten dat je wel van je hart geen moordkuil moet maken en dat het beter is dat wel jezelf blootgeeft, omdat goedwillende mensen je dan beter kunnen begrijpen. Maar niet iedereen is goedwillend op de wereld en zelfs goedwillende mensen kunnen je niet altijd begrijpen, waardoor ze je niet serieus nemen.

Die maatschappelijke instantie is niet alleen maar slecht en ze hebben me absoluut geholpen. Maar dat gedoe van dat bandje: ik vermoed dat ze het van hun leidinggevende moeten vragen, omdat anders het bandje niet door kan gaan, met als gevolg dat de instantie minder subsidie krijgt ofzo. Het werd me echt belachelijk veel gevraagd, terwijl ik duidelijk was dat ik het niet wilde, dus ik geloof ook niet zo dat ze het in mijn belang doen.

Maar terugkomend op mijn hulpvraag. Ik weet niet wat nu. Het gaat niet makkelijk worden om een heel levensritme te veranderen, maar ik heb wel het idee dat ik het toch helemaal alleen moet doen en ben bang dat ik ermee toch in mijn oude patroon blijf hangen.
Gebruikersavatar
Max
Berichten: 191
Lid geworden op: 17 apr 2015 09:35

Re: Als therapie geen optie meer is

Hoi Ram, mag ik ook een duit in het zakje doen...Je schrijft:
Ik heb hulp nodig zodat ik kan leren mezelf meer discipline op te leggen, maar ook hoe ik dingen beter kan plannen. Het is vaak chaotisch in mijn hoofd. Ik wil altijd alles tegelijk. En terwijl ik met het één bezig ben, denk ik ondertussen al aan het andere en begin ik van de hak op de tak daarmee. Ik weet dan wel dat ik het bij het ene moet blijven houden, maar het lukt me dan niet om dat te doen. Als ik ergens geen zin in heb, is dat zo sterk dat het me niet lukt om het toch te doen. Ik raak daardoor vaak passief en de drempel om ook maar iets te ondernemen is erg groot. Bij dingen waarbij ik mijn hoofd niet hoef te gebruiken en/of die routine zijn, lukt het me veel beter om in actie te komen.
Je hebt hulp nodig jezelf discipline op te leggen en structuur in je leven aan te brengen, maar je wilt niet betutteld worden. Je vind jezelf " een gewone man van 35 en zo wil ik ook graag behandeld worden", is natuurlijk prima, maar je problemen die je hierboven schetst die lijken me niet zo heel gewoon voor een man van 33.
Ook wil je liever niet praten over gevoelens: gevoelens, emoties, die aan bovenstaande problemen ten grondslag zouden kunnen liggen.
Ik denk dat op die fiets, je van de hulpverlening heel weinig nog zou kunnen verwachten.
Maar ook: alles wat je opsomt hierboven, tja waarom zou je dat NIET zelf kunnen oplossen eigenlijk???
Het enige wat er voor nodig is is jezelf een doel te stellen en alles eraan doen om je motivatie dat doel te bereiken te maximaliseren.
Kan een ander een doel bedenken voor jou? Of motieven zoeken voor jou om aan dat doel te werken? Lijkt me heel lastig...
Gebruikersavatar
Max
Berichten: 191
Lid geworden op: 17 apr 2015 09:35

Re: Als therapie geen optie meer is

excuus voor het "33" de tweede keer dat ik je leeftijd noem, in plaats van wat het moest zijn: 35
Gebruikersavatar
ZonnetekenRam
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 jun 2015 20:59

Re: Als therapie geen optie meer is

Max schreef: Je hebt hulp nodig jezelf discipline op te leggen en structuur in je leven aan te brengen, maar je wilt niet betutteld worden. Je vind jezelf " een gewone man van 35 en zo wil ik ook graag behandeld worden", is natuurlijk prima, maar je problemen die je hierboven schetst die lijken me niet zo heel gewoon voor een man van 33.
Ook wil je liever niet praten over gevoelens: gevoelens, emoties, die aan bovenstaande problemen ten grondslag zouden kunnen liggen.
Ik denk dat op die fiets, je van de hulpverlening heel weinig nog zou kunnen verwachten.
Maar ook: alles wat je opsomt hierboven, tja waarom zou je dat NIET zelf kunnen oplossen eigenlijk???
Het enige wat er voor nodig is is jezelf een doel te stellen en alles eraan doen om je motivatie dat doel te bereiken te maximaliseren.
Kan een ander een doel bedenken voor jou? Of motieven zoeken voor jou om aan dat doel te werken? Lijkt me heel lastig...
Ik weet dat het nogal tegenstrijdig klinkt: hulp willen vs niet betutteld worden.

Ik ben voor één scenario juist bang: nog jarenlang bij therapie/instanties rondlopen terwijl er eigenlijk weinig verandert, met als gevolg dat ik bij het ouder worden stukje bij beetje steeds meer aan de rand van de samenleving ga staan. Ik wil echt wel hulp en ben bereid alles te doen wat ze zeggen als ik weet dat ik er beter wordt. Als jij persé dokter zou willen worden, doe je ook je best op je dokters-opleiding. Maar bij dit voorbeeld heb ik het idee dat ik telkens de verkeerde opleiding kies en daarom nooit mijn doel zal bereiken.

Ik heb niet het idee dat ik mijn gevoelens ontwijk. Ik ben altijd erg open geweest bij therapie. Ik vind het zelfs moeilijk om erover te zwijgen.

Ik heb vorig jaar (ook op verzoek van die maatschappelijke instantie ;-) ) een assertiviteitstraining gedaan. Dat beviel me wel, omdat het heel concreet was. Er werd helder in kaart gebracht door welke valkuilen je subassertieve of juist agressief gedrag gaat vertonen. De mensen die de cursus gaven, gingen heel gelijkwaardig met ons om. Hoewel de cursisten allemaal psychische issues hadden, werden we absoluut niet op die manier behandeld. We kregen gewoon cursus. Dat voelde echt heel prettig en dán voel ik me zeker niet betutteld.

Zoiets zou ik graag willen, maar dan meer betreffende structuur, discipline en time-management.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Als therapie geen optie meer is

Ik vind het erg moeilijk om de balans te vinden tussen hulp zoeken en autonomie.
Klopt. - dat is ook gewoon zo, dat ligt niet aan jou.
Er is per definitie machtsverschil, jij weet een x aantal dingen niet en zij wel.
....een goede hulpverlener weet dat, en houd daar rekening mee, praat er over - en tot en met in de beroepscode van psychologen staat, dat de autonomie van cliënten zoveel mogelijk moet worden bevorderd.
[/quote]
ben het zelf met de uitspraak "baat het niet, dan schaadt het niet" niet eens, omdat het soms wel schadelijk kan zijn.[/quote]
Dank je voor je instemming.
Mensen die erg onzeker zijn, voelen zich vaak afhankelijker dan ze in werkelijkheid zijn, omdat ze hun eigen capaciteiten onderschatten. Ze leunen dan teveel op de ander en kunnen dan hun eigen ego niet ontwikkelen. Ook zoiets is dat je altijd maar over je gevoelens moet praten en dat het zogenaamd sterk is om je zwakheden te laten zien. Ik snap wel dat veel mensen zoiets sterk of knap vinden, omdat ze dat zelf moeilijk kunnen. Maar dat is normaal: je leert je zwakheden te verbergen, je sterk te houden en je gevoelens op te kroppen omdat je anders het risico loopt niet serieus genomen te worden en dat mensen misbruik van je maken. Er zijn momenten dat je wel van je hart geen moordkuil moet maken en dat het beter is dat wel jezelf blootgeeft, omdat goedwillende mensen je dan beter kunnen begrijpen. Maar niet iedereen is goedwillend op de wereld en zelfs goedwillende mensen kunnen je niet altijd begrijpen, waardoor ze je niet serieus nemen.
Accoord, maar dit gaat over "mensen", over dat "je" dingen zo doet, zo voelt.
....hoe is dat voor jou persoonlijk?
Gebruikersavatar
ZonnetekenRam
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 jun 2015 20:59

Re: Als therapie geen optie meer is

Janneke schreef: Accoord, maar dit gaat over "mensen", over dat "je" dingen zo doet, zo voelt.
....hoe is dat voor jou persoonlijk?
Ik voel me dan heel klein vaak.

Als de spanning te hoog oploopt, is het fijn om er met iemand over te praten. Maar daarna kan ik me voor mijn kop slaan dat ik me opnieuw van mijn kwetsbare kant heb laten zien. En dan schaam ik me voor mezelf en dat ik mezelf weer in de zwakke slachtofferrol heb geplaatst. En als iemand dan zegt dat ik het goed gedaan heb of dat het knap is dat ik mezelf zo blootstel, wantrouw ik die persoon. Ik twijfel niet aan zijn/haar goede bedoelingen maar wel aan zijn/haar oprechte betrokkenheid. Dan ga ik ervan uit dat hij/zij dat alleen maar zegt om mij een feelgood-moment te geven, maar verder in werkelijkheid op mij neerkijkt.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Als therapie geen optie meer is

ZonnetekenRam schreef:
Janneke schreef: Accoord, maar dit gaat over "mensen", over dat "je" dingen zo doet, zo voelt.
....hoe is dat voor jou persoonlijk?
Ik voel me dan heel klein vaak.
:knuffel:
Wat een naar gevoel is dat, he?!
Als de spanning te hoog oploopt, is het fijn om er met iemand over te praten. Maar daarna kan ik me voor mijn kop slaan dat ik me opnieuw van mijn kwetsbare kant heb laten zien. En dan schaam ik me voor mezelf en dat ik mezelf weer in de zwakke slachtofferrol heb geplaatst.
Ja zeker, spanning kwijtraken door er over te praten: dat is hartstikke goed. Dwz: als jij je gesprekspartner vertrouwt, werkt het als een trein.
Maar idd: een van mijn regels is, dat mensen die mijn vertrouwen niet hebben, maar niet moeten weten 'dat ik misselijk word van Rowan Heze'. (Want ze zetten geheid die cd's op als ik wil slapen....)

En het is niet te hopen, dat je vertrouwen is beschaamd!

En naar de letter van de wet mbt de reddingsdriehoek: je kwetsbaarheid laten zien is iets totaal anders dan jezelf plaatsen in de slachtofferrol. (Google maar eens op 'reddingsdriehoek', ik vind de site van confront erg goed.) De slachtofferrol is zoiets als manipuleren van anderen, met behulp van je pijn: "Oehoe: kijk eens wat een ellende ik heb! (....zo praat je niet op momenten dat je cht pijn hebt!) Jij moet me dus helpen!!! Want, nee "uiteraard", ik ga geen poot uitsteken! Ik ben machteloos, hoor!"
( Soms benje machteloos, daar niet van. - maar de feiten benoemen, en dan overleggen hoe of wat, is iets anders dan manipuleren. )
En als iemand dan zegt dat ik het goed gedaan heb of dat het knap is dat ik mezelf zo blootstel, wantrouw ik die persoon. Ik twijfel niet aan zijn/haar goede bedoelingen maar wel aan zijn/haar oprechte betrokkenheid. Dan ga ik ervan uit dat hij/zij dat alleen maar zegt om mij een feelgood-moment te geven, maar verder in werkelijkheid op mij neerkijkt.
Dat van dat feelgood-moment, dat is tot daar aantoe.
(Bijvoorbeeld, ik loop over straat, ik kijk een wildvreemde aan en glimlach. Velen glimlachen terug. Ik vind dat fij. om te doen, en hetis een feelgood-moment.
Niets meer, maar verder neits mis mee.)
....maar om een of andere reden voel je, dat ze "het niet menen, maar het maar zeggen, om jou wat plezier te doen" - en daarna bij zichzelf denken, 'och, wat een loser'.
Naar gevoel! !

En het kan natuurlijk wel zo zijn, dat er "een gat zit" tussen wat iemand aan vriendelijke dingen zegt versus wat jij ervaart.
Een van mijn associaties hier is een nachtmerrie die ik ooit had: ik zag een muur. En iedereen beweerde, dat er deuren inzaten, "dat het aan mij lag, dat ik in deze kamer bleef, aan deze kant van de muur", want tja, volgens hen waren er dus deuren.
In termen van de reddingsdriehoek: ik werd vervolgd.
Wat mij betreft: het was een muur, geen deur te zien, te voelen, noem maar op.
En een fatsoenlijk mens, "buiten de reddingsdriehoek" probeert dan, om iemand te leren 'waar de deur wel zit'.
Zodat jij de kloof tussen de vriendelijke woorden en je eigen trieste ervaring kunt dichten.

Terug naar “Persoonlijkheidsstoornissen”