Hallo lezers,
Ik vraag om hulp. Hulp bij het doorkomen van de dagen. Ik ben in een acute depressie beland.
Het begon met het gevoel of had ik afgelopen weekend een feestje. Een maand geleden was ik gestopt met de antidepressiva. Mijn leven was is een rustig vaarwater. Probeerde weer wat boodschapjes te doen, mij wat meer met de dorpsbewoners te bemoeien en een afspraak gemaakt voor een gezellig onderonsje met een oud collega. Mijn behandelend psychiater was ook tevreden zolang ik maar niet ging stoppen met de lithium.
Wat kan het gevoel van mijn feestje dan teweeg hebben gebracht dat er een acute depressie ontstaat.
In dit geval is het de keus die ik nu moet maken, kies ik voor mijzelf en mijn gezondheid en moet ik mijn zoon en kleinzoon voorlopig niet meer zien of blijf ik mee gaan met het mij stelzichtmatig pijn laten doen door mijn schoondochter. Dat wij door haar niet zo gewenst zijn in haar huis dat voelen we al lang.
Zij is Zuid-Amerikaans, blij dat ze een blanke man had getroffen en naar Nederland kon. Op zichzelf heb ik daar nog niet zoveel problemen mee. Wat ons, mijn man dus ook, is dat ze nu eenmaal gesetteld een karaktereigenschap toont die alles behalve prettig is. Zo wordt de familie buiten gehouden. Mijn andere zoon is niet meer welkom. Maar ook ooms, tantes, neven en vrienden die bellen om langs te komen weert ze stelselmatig.
Vrijdag, na 6 uur rijden werden we al niet hartelijk ontvangen. De nodige irritaties volgden al snel. Mijn man had, terwijl die met de meegenomen bij ons opgeslagen dozen babykleertjes aan het sjouwen was, twee stappen had gezet in de hal met zijn schoenen nog aan. Mis. We hadden een hondje mee, geen oppas voor gevonden, mis. Terwijl ze tot een jaar geleden dit hondje mee nam in bed.
Toen ik haar vroeg of ze nog van mijn zoon hield, was het antwoord, 5 jaar geleden wel, je kan hem nu mee nemen. Maakt mij niets uit. Trouwens gaf ze ons nog even mee, ik hou alleen van Zuid-Amerikanen.
Mijn man is huilend naar de auto gevlucht, ik wilde wachten op mijn zoon. Alleen werd dit weerzien er niet leuker op. Ik werd uitgescholden. Mijn schoondochter had al haar frustraties al naar hem geappt.
En hij doet er alles aan om haar niet kwijt te raken. Maar die prijs die hij hiervoor moet betalen is erg hoog.
Binnenkort wordt de tweede geboren. Ik ben enorm verdrietig. Er zullen geen oma's en opa's aanwezig zijn om zijn trots en nieuwe geluk mee te kunnen delen.
Welke stap zou voor mij de beste zijn, hoe kan je hiermee om gaan?
Voor wie dit leest, bedankt