katje schreef:Dag Janneke,
ik doe alle dingen die horen...medicatie nemen, naar de psychiater, naar de psycholoog, sociaal contact opzoeken,sporten,...Ik zit niet de hele tijd te denken aan een ziekte hoor, maar het feit is dat het wel een ziekte blijft...Ik heb er steeds moeite mee gehad om dat zo te zien, want ik dacht dat het gewoon aan mijn "zwakte" lag. En nu nog kan ik het moeilijk erkennen.
Ja, het is zeker een ziekte en een grillige ook. De ziekte is in staat om jouw gedachten, gevoel en gedrag veel geniepiger en grondiger te beïnvloeden dan mazelen ooit zouden kunnen.
Een ander verschil met mazelen is, dat zowle de oorzaak als de aanpak minder eenduidig is. Lopen, bewegen: het is in principe voor iedereen gezond. Maar bij een depressie die veroorzaakt is door uitputting is oppassen de boodschap, terwijl bij een depressie gebaseerd op trauma je in feite er het beste aan doet om zo explosief te trainen als je lichaam maar aankan.
De problemen slapen al jaren aan maar zijn eind november 2014 geëscaleerd. Begin december werd ik opgenomen en kreeg toen elke dag iets om te slapen. Niets hielp echter en alles leek een tegenovergesteld effect te hebben. Mijn psychiater zei dat het noodzakelijk is om iets te nemen, want ik putte mezelf volledig uit. Ik wil niet verslaafd raken maar dit middel helpt wel. Als het niet zou verbeteren volgen er wel onderzoeken.
Rot hoor! Heb je een idee hoe of waarom het escaleerde, of kwam het "gewoon" uit het niets opzetten?
Zijn er ideeën over het hoe en waarom van het tegengestelde effect?
En als je al jaren beroerd slaapt, is een goed slaaponderzoek geen luxe, zo lijkt mij.
Alle gesprekken die ik al had hebben nog steeds de oorzaak van de depressie niet kunnen achterhalen.
Erfelijkheid speelt wel degelijk een rol.
Erfelijkheid is idd een mogelijke factor. Zo kan het erfelijk zijn, dat je de stof vitamine B6 moeilijker/ langzamer opneemt dan anderen. Houd je daar te weinig rekening mee, dan ontstaat een tekort, waardoor je lichaam niet in staat is, om serotonine aan te maken. En zo zijn er nog vele andere biochemische verbindingen die je nodig hebt om niet depressief te zijn.
En uiteraard: wat lijkt op erfelijkheid: gesteld dat je wordt opgevoed door depressieve ouders, dat laat sporen na. (Maar als dat aan de orde was, zou het in gesprekken aan de orde zijn geweest. )
Het jammere is dat, hoewel ik mij "goed" voel (beter dan in jaren), sommige dingen gewoon NIET meer lukken. Ik kan nog steeds geen boek lezen, film kijken, restaurantbezoeken zijn een hel (lawaai en drukte), alsook de trein en bus.
Daarom wil ik gewoon weten of dat bij anderen soms ook zo lang duurde. Ik besef wel dat elk geval anders is, maar ik zou het fijn vinden als ik het niet als enige zo moeilijk heb om de draad weer op te pikken. En ik wil me heus niet verstoppen achter "ziek" zijn, maar het is wel de enige manier waarop de omgeving er mee omgaat.
Groetjes, en merci voor je reactie,
K.
De symptomen die je noemt, zijn heel erg vervelend, maar op zichzelf niet specifiek voor depressie, maar wel voor stress en uitputting. Twee dingen die op zichzelf erggoed aan te pakken zijn, maar dan moet je wel weten hoe en wat.
Onder invloed van stress 'gaan je zintuigen wagenwijd open'. Dat was in de oertijd erg nuttig, als er redenen waren om te veronderstellen dat er mogelijk een tijger was. In de 21ste eeuw in een restaurant is het een crime.
Ook zaken als je concentreren kunnen lastig zijn als je lichaam in feite reageert alsof er een tijger in de buurt zou kunnen zijn - en ook mensen met een burn out kunnen hier van meepraten ("na 10 tropenjaren weigert het hoofd dienst").
....en een omgeving die jou niet respecteert, helpt uiteraard ook niet.