Hier mijn verhaal:
Ik heb altijd al vanaf mijn pubertijd periodes gehad waarin het niet goed ging. Dat uitte zich vooral met angsten over mijn gezondheid, maar daar konden ook dwangmatige handelingen uit voortkomen en extreme angsten. Als het dan weer beter ging, dacht ik altijd, dat het wel weer goed zou blijven gaan. Ik was er eigenijk aan gewend.
Inmiddels ben ik getrouwd en heb ik twee jonge kinderen: een jongen van 4 jaar en een meisje van 2. Eigenlijk begon ik 3 jaar geleden te merken, dat het minder goed ging. Heel langzaam aan dit keer. Ik wilde alles supergoed doen voor mijn kinderen en dat lukte eerst ook prima. Ik was, als het maar even kon, de hele tijd met ze bezig en we hadden veel plezier.
Maar af en toe was ik wel met ze bezig, maar kon ik er geen echt plezier aan beleven. Ik begon steeds meer te piekeren, kreeg weer angsten over mijn gezondheid en raakte zo in een spiraal naar beneden. Ik dacht het zelf wel weer op te kunnen lossen, want dat was me altijd gelukt. Maar dat luke nu dus niet en het werd zo erg, dat ik alleen nog maar aan het piekeren was en ik huibuien kreeg. Ik voelde me ook helemaal geen goede moeder meer. In augustus vorig jaar kwam ik zo bij de psychologe.
Ik heb nu regelmatig een gesprek met haar en krijg via haar therapie en oefeningen. Die lijken af en toe te helpen, maar dan ook weer niet en weet ik ook niet precies waar het door komt. Soms heb ik het idee, dat ik te graag wil en dan vooral, zodat ik weer een goede moeder voor mijn kinderen kan zijn. Want als het nu een paar weken goed gaat, kunnen we leuk spelen en geniet ik er ook van, maar als het dan niet goed gaat, speel ik niet zoveel met ze, want dan kan ik dat gewoon niet opbrengen en dat doet me dan weer pijn.
Heeft iemand van jullie hier misschien tips voor mij uit ervaring. Hoe ik dus toch zo goed mogelijk kan zijn voor mijn kinderen, ook als het niet goed gaat.