,Ik heb het een beetje snel getypt maar als er iets niet duidelijk is gewoon vragen
.Tijdens mijn basisschool jaren, op het punt toen het speeluur werd verruild voor gymlessen begonnen mijn klasgenootjes te merken dat ik een slechtere conditie had,
ik was behoorlijk dik en had een mollig postuur.
Ze wisten natuurlijk nog niet wat conditie inhoud maar ze snapten wel dat ik in dat opzicht anders ben.
Als snel werd begon het plagen, een eindeloos geren over het speelplein waarbij ik
op de hielen werd gezeten door een knokploeg van 3 oudere jongens (ik meen het.)
Ik werd uitgejoeld als dik (en een twintigtal aan andere scheldnamen, die ik nu gelukkig na twaalf jaar niet meer herinner.)
Waarom ik nooit iets liet merken aan mijn ouders is mij een raadsel, misschien vond ik het in die tijd wel normaal.
Maar mijn leraren en leraressen deden in ieder geval helemaal niets en wilde mij niet eens geloven.
En ik geef hun ook de schuld, ze letten alleen maar op mijn cijfers die langzaam daalden maar zochten niet de oorzaak van die daling.
Tijden de pauzes bleef ik altijd bij de onderwijzer die die dag over het speelplein waakte, met de hoop dat ze het ooit zouden inzien.
Ik leed mentaal, ik was bang en ik wist niet wat ik moest doen.
Eindelijk zat ik in groep zes, de drie pesters die mij al vanaf het begin aan al pesten waren eindelijk van school.
Ik wilde gewoon vrienden worden maar onbewust pestte ik.
In mijn ogen deed ik precies hetzelfde als ieder andere jongen maar ik snapte niets van de sociale gebruikelijkheden, wat kan wel en wat weer niet.
Het lukte mij niet om vrienden te maken, ik werd een afgesloten type en betrapte mijzelf vaker op het pesten van andere klasgenoten
alleen omdat zij dat ene hebben dat ik niet heb.
Al snel werd ik de stille jongen die op het bankje bleef zitten, nadenkend over hoe andere denken, nadenkend over de verschillen.
In groep acht schreef mijn moeder mij in voor een obesitas-cursus.
Het hielp wel en ik kreeg eindelijk een slank en fit postuur, het gaf een boost over mijn zelfvertrouwen.
Maar ik miste jaren aan informatie en technieken. Ik weet gewoon niet hoe ik de gemiste sociale vaardigheden kon oppakken.
Ik ben bang dat ik op het punt sta waarin ik niet weet wat ik moet doen en dat ik hierdoor word vernederd.
Diep van binnen weet ik dat dit slechts schijn is, maar wat als?
Wat als ik niet weet hoe ik op dat moment moet handelen, wat als ik daardoor wordt vernederd.
Een heel goed voorbeeld dat vandaag (, 12 jaar later,) is gebeurt,
op mijn school ben ik verplicht om mijn maatschappelijke stage te voltooien (Ik moet daarbij ongeveer 30 uur aan vrijwilligers werk voltooien met daarin een verplichte 13 uur als schoolwacht.)
Hierbij moet ik schoolgenoten attenderen op de aspecten van een schoon milieu op school, maar zelfs bij de meest simpele vragen "Zou je dit even willen opruimen?"
staat mijn hart stil, ik durf het niet, ik kan het niet, ik ben bang dat er iets mis gaat,
ik ben bang dat ik in een situatie terecht kom waarin ik niet weet wat ik moet doen, waarin ik word vernederd.
Wat nou als ze mij spontaan beginnen uit te lachen, wat als wat dan ook gebeurt.
Als ik zelf terug kijk naar dat moment denk ik; kom op het is een simpele vraag, wat zou er mis kunnen gaan,
maar dat besef had ik niet op dat moment.
En het ergste vind ik nog wel dat dit leidde tot een perfectionistische mij, als preventie tegen de mogelijke vernedering.
Maar ik ben nog steeds hetzelfde stille type dat andermans gedachten probeert te ontcijferen.
Ik ben echt blij omdat ik de kans heb om het met jullie te kunnen delen, hopelijk kunnen jullie mij verder helpen
.