Gebruikersavatar
famke87
Berichten: 246
Lid geworden op: 22 nov 2011 09:29

het is weer zover....

Soms lijkt het wel alsof mijn niks is gegund...
ik weet het allemaal niet meer. Vroeger ben ik vanaf mijn 14e tot ongeveer 16e jaar meerdere malen verkracht en in die tijd tot mijn 22e jaar ongeveer geestelijk en lichamelijk ben door mijn ouders, voornamelijk door mijn vader die een alcoholprobleem had..

tot op de dag vandaag ondervind ik nog steeds problemen en ik ben iemand die niet gauw ergens over praat of mijn gevoel kan uiten. Van buiten lijk ik altijd vrolijk maar van binnen ga ik kapot...
Ik ben toen vorig jaar in mei in therapie gegaan om aan mezelf te werken, afgelopen november kwam naar boven dat ik mijn verleden nog niet helemaal had verwerkt... en me opeens heel slecht voelde. Toen mijn therapeut dat zei, dat hij het wel had zien aankomen. Eerst dacht ik nog, eindelijk wordt er wat aan gedaan, maar niets leek minder waar. En waarom? Omdat ik opeens vlak daarna kriebels kreeg van mijn therapeut. Eerst begon het onschuldig. Af en toe kwam hij op zijn hurken voor mij zitten en met mijn handen op mijn benen leggen en zei hij: Je weet toch dat je mij kan vertrouwen? En daarna gaf hij mij een knuffel en zij hij, ik doe dit om je te laten weten dat ik aan je denk en dat je er niet alleen voor staat...
En dat soort dingen. Ik heb hem toen wel aangegeven dat ik dat niet prettig vondt en dan krijg ik alsnog een antwoord van: Ik leef met je mee, ik denk je aan, ik als therapeut zijnde heb het beste met de mensen voor..

En opeens begon het met berichtjes sturen naar mijn telefoon: Dan stuurde hij mij bijvoorbeeld een tekst of zei hij veel sterkte vandaag, geloof in je eigen kracht. En dan weer van ik denk aan je. Ik maak me zorgen om jouw. Heb toen wel aangegeven dat ik dat niet fijn vindt, en dat ik prive en werk gescheiden wil houden. Daar gaf hij geen gehoor aan want hij zei dat is normaal als therapeut zijnde. En daarbij dwong hij mij ook nog eens dingen om te doen die ik niet wou. Ik moest van hem naar een masseur gaan en dan vervolgens helemaal naakt gaan om mij te laten masseren om zo weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam. Ik zag dat niet zitten en was er nog niet aan toe. Krijg ik weer een preek dat dat echt goed voor me zal zijn en hem maar moest vertrouwen. Steeds meer kreeg ik kriebels van die vent en vond ik hem eng. Maar was allang blij dat ik hulp had. Maar vorige week heb ik hem een berichtje gestuurd dat ik niet meer kom op advies van andere mensen. En daar was hij het niet mee eens. Hij stuurde van dat ik als geen ander weet dat ik het nodig heb en dat hij graag een reactie terug wou van mij. Ik heb daar geen gehoor aangegeven.

Maar met veel moeite heb ik vorige week toch een afspraak gemaakt bij de huisarts. En daar kan ik morgen terecht.
Ik zie het gewoon echt niet meer zitten. Vanaf november voel ik mij alleen maar slechter. Daarvoor was het up en downs. In 2011 toen ik een angststoornis kreeg is het nooit helemaal beter geworden. Ik hield altijd de schijn op. En als mensen soms down waren en negatief waren, was ik altijd diegene die zie: Kijk hoe mooi die wereld is, het is maar net wat je er zelf van maakt, wees positief er is zoveel moois..

Maar nu.. Ik weet het niet.. Ga kapot van binnen. Voel me zo somber en neerslachtig. Ik merk gewoon dat ik nergens zin in heb om dingen te ondernemen. Vaak als ik een afspraak heb, zeg ik het soms toch op het laatste moment af, omdat ik er gewoon geen zin meer in heb. Sommige dingen zijn ver te zoeken en soms moet ik mezelf echt een duwtje geven om soms toch wat te gaan doen. Merk dat mijn energie erg laag is. Ik werk momenteel wel, maar vaak ga ik er toch heen met tegen zijn. Op het werk hou ik mij groot en lijk ik vrolijk. Maar als ik dan thuis ben of kom, kan het gewoon zomaar zijn dat ik in huilen uitbarst, gewoon omdat ik het niet meer weet. Op het werk heb ik dat gevoel ook wel eens dat ik elk moment in huilen kan uitbarsten, maar dan hou ik mij gewoon in. Thuis lijkt het dat alles er dan uit moet. En soms uit frustratie snij ik mezelf. Gewoon omdat ik niet weet wat ik hier me aan moet. Kom ik thuis, denk ik, ah kon ik maar slapen. Maar lig dan meestal wel vroeg op bed. En ben ik moe, wil ik slapen, kom ik heel soms niet eens in slaap of slaap ik wel gelijk, maar dan soms wordt ik meerdere keren in de nacht wakker en soms schrik ik gewoon wakker van iets. Waarvan weet ik nooit. En dan durf ik daarna niet meer te gaan slapen. Wordt ik sochtends wakker denk ik vaak, weer zo'n dag en zou het liefst gewoon in bed willen blijven liggen. Maar omdat ik nog wel blij ben dat ik werk heb, zal ik er toch uit moeten. Voel me de laatste tijd zo waardeloos, dat ik vaak denk, van was ik maar dood, want het leven stelt toch niks voor. Of als ik dan ergens langs een meer fiets, denk ik vaak, wat nou als ik daar zou in fietsen? Zou ik van alles verlost zijn en zou niemand mij missen. En soms schrik ik zo erg van mijn eigen gedachten dat ik er teveel mee bezig ben dat ik weer in huilen uitbarst...

Op het werk gaat het soms met moeite maar ik laat niks merken aan mijn collega's. Denk vaak ook van ze zullen me vast niet missen als ik er niet ben. Ze vinden mij toch niet aardig. Moet soms echt moeite doen om alles te onthouden, en soms als ik iets wil zeggen ben ik het alweer vergeten. Ik wordt soms zo gek van mijn gedachten dat ik er ook bang van wordt..

Morgen naar huisarts.. Maar op dit moment heb ik geen vertrouwen dat het goed komt... Heb geen hoop meer, wil zo graag sterk blijven, maar dat lukt mij niet meer..

Ik zie ook erg tegenop voor morgen. Bang dat ik morgen weer alles ben vergeten wat ik wil gaan zeggen en dat ik de helft vergeet. Of dat ik uberhaupt wel alles ga vertellen. Want weet niet hoe ik het moet brengen...
Gebruikersavatar
famke87
Berichten: 246
Lid geworden op: 22 nov 2011 09:29

Re: het is weer zover....

ter aanvulling: Voel me de laatste tijd ook zo gespannen en kan niet meer ontspannen. De hele tijd zo angstig gevoel in mij. En vaak heb ik uit het niets hartkloppingen, ook als ik niks doe. En daarbij soms een steek of een klemmende gevoel op borst
Gebruikersavatar
Itinerant
Berichten: 66
Lid geworden op: 21 jul 2013 21:13

Re: het is weer zover....

Hoi Famke,

Zwaar verhaal.
Dat stuk van je therapeut is zo gek. Ik zou direct stoppen met zo'n therapeut en een ander zoeken.
Wat je zegt, je moet het wel gescheiden houden. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat een goede therapeut zoiets zou doen.

Goed dat je de stap naar de huisarts hebt gemaakt. Wees inderdaad blij dat je nog werk hebt, want dat is toch wel belangrijk om je gedachten wat te verzetten lijkt mij.
Op het werk gaat het soms met moeite maar ik laat niks merken aan mijn collega's. Denk vaak ook van ze zullen me vast niet missen als ik er niet ben. Ze vinden mij toch niet aardig. Moet soms echt moeite doen om alles te onthouden, en soms als ik iets wil zeggen ben ik het alweer vergeten. Ik wordt soms zo gek van mijn gedachten dat ik er ook bang van wordt..
Dit vind ik wel interessant, je maakt een aanname dat ze je niet aardig vinden, terwijl ze (denk ik) ook niet echt de kans krijgen om je te leren kennen. Dus je creëert vooraf al wat negatieve gedachten en daar ga je dan op focussen. Probeer dat los te laten, makkelijker gezegd dan gedaan. I know that.
Ik zie ook erg tegenop voor morgen. Bang dat ik morgen weer alles ben vergeten wat ik wil gaan zeggen en dat ik de helft vergeet. Of dat ik uberhaupt wel alles ga vertellen. Want weet niet hoe ik het moet brengen...


Als je bang bent dingen te vergeten, schrijf ze dan nu op. Dan kun je het niet vergeten.

Succes bij de huisarts.
-= Just because you're right doesn't mean you're not wrong. =-
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: het is weer zover....

Hou je wel genoeg van jezelf? Zo niet, waarom niet? Geef jezelf een eerlijke kans. Het lijkt wel alsof je jezelf ten onrechte veroordeelt tot deze kwelling. Daarbij heb je recht op een goede hulpverlener. Het is geen wonder dat je je slecht gaat voelen als je je tijd verspilt met zo'n vent. Je klachten duiden op zware stress en daar moet nodig iets aan gebeuren! Ook moet je beseffen dat je meer bent dan je ervaringen uit het verleden, je bent een eigen persoon met eigen krachten en kwaliteiten. Daar kan niemand iets aan veranderen. Jij hebt jou door moeilijke tijden gesleept en daar mag je jezelf best wat meer voor waarderen. ;) Veel sterkte en succes bij de huisarts!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: het is weer zover....

Hoi Femke,
Wat verschrikkelijk! :knuffel:
Ga je in therapie omdat je seksueel geweld hebt meegemaakt, krijg je iemand tegenover je die ronduit zijn beroepseed breekt.
Het is een belediging voor de diersoort wolf om deze man aan te duiden als een wolf, maar in psychisch opzicht is hij een verscheurend monster, punt.
:knuffel:
Goed om het hier neer te zetten! !
:knuffel:
Goed om morgen naar de huisarts te gaan!
Als je morgen uit je keel kunt krijgen dat er dingen goed mis zijn en dat je geen voet meer bij deze sexbeluste man over de drempel wilt zetten is dat op zich genoeg.
Een ding tegelijk is voorlopig echt genoeg!

Je had al een trauma en deze ellendeling heeft het trauma alleen maar erger gemaakt.
Logisch, dat je hart bonkt (groot gelijk, je was in gevaar) dat je geheugen een zeef is en dat je het gevoel hebt dat anderen jou niet waarderen.
:knuffel:
Dat heb je zo bij trauma.
En trauma is goed te verhelpen, maar dan wel een fatsoenlijke psychotherapeute deze keer!
Gebruikersavatar
famke87
Berichten: 246
Lid geworden op: 22 nov 2011 09:29

Re: het is weer zover....

Gelukkig was de huisarts erg begrip vol en kon precies in de computer zien wanneer ik daar voor het laatst was geweest..
En wat betreft die therapeute: Hij zei gelijk daar weg wezen, ik vond het al moeilijk om die stap naar de huisarts te zetten. Maar ik merkte dat het nu volledig uit de hand dreigde te lopen.. Ik had een brief geschreven en heb het hem laten lezen want ik kon dat echt niet uitspreken..

Hij zei er is heel wat gebeurd... Logische dat je het moeilijk vindt en dan ook nog een therapeut die aan je zit...
Hij zei daar moet wel wat aan gedaan worden.. Hij had connecties met een goede psycholoog en doet vaak een terug koppeling naar de huisarts toe hoe het met een bepaalde persoon gaat... Ik heb er nog niet echt vertrouwen in maar hij wel.. Het is alweer de zoveelste mislukte poging..

Want hij zei je draagt een heel groot geheim met je mee. Kun je er wel over praten met je collega's? Ik zei nja weet niet.. Ik heb ze niks verteld want ik kan daar moeilijk over praten en hou het liever bij mij.. Maar ik denk dat ik het inderdaad toch maar aan de leidinggevende moet vertellen..

En heb ook medicatie gekregen, die me helpen om rust te krijgen in mijn hoofd... Ik ben altijd tegen medicatie geweest maar ik zie nu geen uitweg meer.... Dus ik hoop maar dat het allemaal beter wordt en gaat... Hij vond het goed dat ik de stap heb gezet om bij hem te komen. Hij kent mijn ouders ook redelijk goed.. en weet wel wat er speelt... maar ik weet niet... van buiten lijk ik vrolijk maar van binnen ga ik kapot, ik laat niks aan de wereld merken

Ik moet straks de psycholoog bellen voor een afspraak.. Hij zij ik weet niet hoe lang die wachtlijsten zijn, maar als jij lang moet wachten regel ik wel dat jij eerder kan want dit is dringend...
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: het is weer zover....

Hoi Famke,
GOED dat je naar de huisarts bent geweest en GOED dat je dingen op papier had gezet!!

Gelukkig dat de huisarts je begrijpt! Er is letterlijk gezegd dat het heel wat is en dat je nu dringend hulp nodig hebt.

En ach - om twee dagen valium oid te slikken, het zij zo. Je kunt altijd nog naar de drogist voor L-Glutamine.

En tja: aan de ene kant heb je een nieuwe therapie/therapeute hard nodig, maar gun jezelf ook de tijd om deze onschuldige vrouw nog een tijdlang boos aan te kijken - je vertrouwen is nu zo vaak geschonden, zij moet jouw vertrouwen van a tot z verdienen! !

En denk bij collega's er idd over na of je ze in vertrouwen wilt nemen. De leiding gevende moet wellicht iets weten, details zijn niet nodig. En in een ritme blijven is sowieso goed, maar wellicht is 20% ziektewet een goed idee.

...en nu maar bellen voor een spoedafspraak, of heb je dat al gedaan?
Gebruikersavatar
famke87
Berichten: 246
Lid geworden op: 22 nov 2011 09:29

Re: het is weer zover....

Ik heb al gebeld. Ik las op hun site dat je ook kan bellen voor een afspraak tijdens telefonische spreekuur tussen 12.00 en 13.00 uur. en daarbuiten kun je het antwoord apparaat inspreken. Ik dacht ga ik mooi om 12 uur bellen, krijg ik te horen dat de telefonische spreekuur is komen te vervallen door ziekte dus heb ik mijn telefoonnummer en boodschap achter gelaten..

Ik weet niet of 20% van die ziektewet een goed idee is.. omdat ik altijd wel roep van, het gaat me lukken, het is nergens voor nodig en misschien is die ziektewet toch nog een goed idee om toch tot rust te komen, maar ook die stap durf ik niet zetten...
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: het is weer zover....

Goed gedaan hoor!

En houd gewoon in je achterhoofd dat je allerlei keuzes hebt.
Deeltijd ziektewet houdt idd een erkenning in, of misschien wel meer dan een - en dat kan griezelig zijn.
Probeer gewoon van dag tot dag uit te vissen wat je NU nodig hebt!
Gebruikersavatar
famke87
Berichten: 246
Lid geworden op: 22 nov 2011 09:29

Re: het is weer zover....

psycholoog heeft mij ook al gebeld.. en hebben samen wat gepraat door die telefoon en ik kon merken dat ze begrip had en heel rustig was... En het ook gewoon begreep... en gisteren belde ze weer want in haar praktijk waren de wachtlijsten vol, maar ze had wel een andere collega in een andere woonplaats, waar ik in die woonplaats ook werk en misschien wou ik dat ook wel, om dat daar te gaan doen, maar dat zie ik niet zo zitten... Ze zei ook nog ik bel je sws even zodat je straks niet denkt dat we je zijn vergeten en weet dat we er mee bezig zijn... Ook heeft de huisarts een afspraak gemaakt met de GGZ... om ook met haar te praten... en daar heb ik volgende ook een afspraak mee

maar dinsdagavond begonnen met citolapram, maar echt heb me nog nooit beroerd gevoel na 1,5 uur toen ik het innam, de hele nacht niet geslapen en ontzettend moe en hoofdpijn. Mij dus ziek gemeld voor de hele week, maar de leidinggevende was er niet mee eens... Maar nu voel ik me toch weer anders.. ben nog nooit zo angstig geweest en bang om mezelf wat aan te doen...

maar ik merk ook dat ik op zie tegen alles wat er komen gaat... ik weet dat ik eindelijk hulp heb en het niet meer alleen hoef te doen... voel me opeens best raar...

ik ga straks het werk bellen om mij voorlopig ziek te melden... want ik merk ook dat alles gewoon spannend is... dat ik gewoon op ben en moe...
Gebruikersavatar
Bol
Berichten: 5
Lid geworden op: 11 dec 2014 20:01

Re: het is weer zover....

Dit gaat over Famke.
Ja dacht bij je vorig bericht al een ad opstarten en blijven werken is niet makkelijk.
De bijwerkingen gaan voorbij. Ff doorzetten meid.
Gebruikersavatar
famke87
Berichten: 246
Lid geworden op: 22 nov 2011 09:29

Re: het is weer zover....

Ik heb gelukkig niet meer last van die bijwerkingen... Alhoewel nog wel ontzettend moe en energieloos... en nog wel rare gedachten, en angstig... maar ik heb mij voorlopig ook ff ziek gemeld op het werk... omdat het toch wat te veel werd... er komen opeens zoveel dingen op mijn pad.... en ik weet me net nog staande te houden, hoe moeilijk het soms ook nog is..
Gebruikersavatar
Bol
Berichten: 5
Lid geworden op: 11 dec 2014 20:01

Re: het is weer zover....

Leuk om te horen dat je gn last meer hebt vd bijwerkingen.
Goed dat je even tijd neemt voor jezelf.
Je gaat hier sterker uitkomen.
Gebruikersavatar
famke87
Berichten: 246
Lid geworden op: 22 nov 2011 09:29

Re: het is weer zover....

Leidinggevende is vanmiddag even bij mij op bezoek geweest om te praten...
Maar gelukkig had hij er begrip voor, maar heb niet alles verteld want dat hoefde ook niet.

Maar hij kon begrijpen dat ik gek werd als ik de hele dag thuis zou zitten omdat de muren op mij afkwamen.. Ik ga hem gelijk. Heb van hem toestemming gekregen, om toch wel naar buiten te gaan, om te bewegen want straks wordt die drempel alleen maar hoger.. En moet hem volgende week weer even bellen om te kijken hoe het gaat... En dat ik waarschijnlijk wat uurtjes kan werken op een andere locatie in mijn eigen woonplaats zodat ik er toch even uit ben en afleiding heb, op therapeutische basis en dat voelt goed.. Heb ik mee ingestemd.

Weer een opluchting.. Maar toch maar even buiten geweest, boodschappen gedaan, wat was dat wennen, na een week niet naar buiten te zijn geweest.. maar ik wou het liefst weer aan het werk, maar dat leek hem niet zo goed.. want straks gaat het weer mis.. want ik weet niet wat er straks allemaal op m'n pad komt..
Gebruikersavatar
famke87
Berichten: 246
Lid geworden op: 22 nov 2011 09:29

Re: het is weer zover....

Eindelijk heb ik hulp van een psycholoog. Daar ben ik afgelopen vrijdag voor het eerst geweest. Ze had contact gehad met de huisarts ook omdat ik aangaf dat ik me net staande weet te houden... En kon toen vrij snel daar terecht. Het was een intake. Volgende week maandag mag ik daar weer heen en ik hoop echt dat ze mij kan helpen. En dat die klik er is en ook blijft bestaan...

Momenteel werk ik nu 2 a 3 uurtjes per dag. Dat vind ik opzich wel fijn. Maar ik merk dat veel dingen mij veel energie kost. Alles wat ik heb meegemaakt heb ik verzwegen voor de buitenwereld. Doen alsof het goed met mij ging.
Ik zet nu ook nog dagelijks een masker op en mensen zien niet aan mij, aan de buitenkant wat er is, Terwijl ik van binnen soms kapot ga van verdriet... Ik hou me groot op sommige momenten en dat heb ik ook tegen de psycholoog gezegd.. Maar ik merk wel dat hoe meer ik alles opkrop hoe meer mij dat energie gaat kosten want voel me nog even slecht als altijd...

Omdat alles nog in mijn hoofd zit, en niemand weet er van, op 1 goede vriend na... Ik weet dat als ik er over praat dat het dan oplucht, maar ik heb het vertrouwen in mensen verloren...

Maar ik heb voor mezelf besloten om het toch aan mijn leidinggevende te vertellen. Over mijn thuissituatie, en mijn misbruik, niet hoe alles in details is gegaan.. Maar gewoon dat dat heeft gevormd heeft om wie ik nu ben, niet meer mezelf kan zijn, het vertrouwen in mensen heb verloren, over me heen laten lopen, en dagelijks een masker opzetten alsof er niks aan de hand is... Omdat ik vroeger vaak genegeerd en gekleineerd... Ik denk eerlijk gezegd als ik dit ook aan die leidinggevende vertel dat er een last van mijn schouder af zal vallen, dat hij mij beter zal begrijpen... Omdat hij dan ook weet wat er in mij omgaat...

En ik vindt het sowieso al moeilijk om die stap te zetten, maar hoe kan ik dit op een subtiele manier overbrengen?

Terug naar “Overige problemen en vragen”