Soms lijkt het wel alsof mijn niks is gegund...
ik weet het allemaal niet meer. Vroeger ben ik vanaf mijn 14e tot ongeveer 16e jaar meerdere malen verkracht en in die tijd tot mijn 22e jaar ongeveer geestelijk en lichamelijk ben door mijn ouders, voornamelijk door mijn vader die een alcoholprobleem had..
tot op de dag vandaag ondervind ik nog steeds problemen en ik ben iemand die niet gauw ergens over praat of mijn gevoel kan uiten. Van buiten lijk ik altijd vrolijk maar van binnen ga ik kapot...
Ik ben toen vorig jaar in mei in therapie gegaan om aan mezelf te werken, afgelopen november kwam naar boven dat ik mijn verleden nog niet helemaal had verwerkt... en me opeens heel slecht voelde. Toen mijn therapeut dat zei, dat hij het wel had zien aankomen. Eerst dacht ik nog, eindelijk wordt er wat aan gedaan, maar niets leek minder waar. En waarom? Omdat ik opeens vlak daarna kriebels kreeg van mijn therapeut. Eerst begon het onschuldig. Af en toe kwam hij op zijn hurken voor mij zitten en met mijn handen op mijn benen leggen en zei hij: Je weet toch dat je mij kan vertrouwen? En daarna gaf hij mij een knuffel en zij hij, ik doe dit om je te laten weten dat ik aan je denk en dat je er niet alleen voor staat...
En dat soort dingen. Ik heb hem toen wel aangegeven dat ik dat niet prettig vondt en dan krijg ik alsnog een antwoord van: Ik leef met je mee, ik denk je aan, ik als therapeut zijnde heb het beste met de mensen voor..
En opeens begon het met berichtjes sturen naar mijn telefoon: Dan stuurde hij mij bijvoorbeeld een tekst of zei hij veel sterkte vandaag, geloof in je eigen kracht. En dan weer van ik denk aan je. Ik maak me zorgen om jouw. Heb toen wel aangegeven dat ik dat niet fijn vindt, en dat ik prive en werk gescheiden wil houden. Daar gaf hij geen gehoor aan want hij zei dat is normaal als therapeut zijnde. En daarbij dwong hij mij ook nog eens dingen om te doen die ik niet wou. Ik moest van hem naar een masseur gaan en dan vervolgens helemaal naakt gaan om mij te laten masseren om zo weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam. Ik zag dat niet zitten en was er nog niet aan toe. Krijg ik weer een preek dat dat echt goed voor me zal zijn en hem maar moest vertrouwen. Steeds meer kreeg ik kriebels van die vent en vond ik hem eng. Maar was allang blij dat ik hulp had. Maar vorige week heb ik hem een berichtje gestuurd dat ik niet meer kom op advies van andere mensen. En daar was hij het niet mee eens. Hij stuurde van dat ik als geen ander weet dat ik het nodig heb en dat hij graag een reactie terug wou van mij. Ik heb daar geen gehoor aangegeven.
Maar met veel moeite heb ik vorige week toch een afspraak gemaakt bij de huisarts. En daar kan ik morgen terecht.
Ik zie het gewoon echt niet meer zitten. Vanaf november voel ik mij alleen maar slechter. Daarvoor was het up en downs. In 2011 toen ik een angststoornis kreeg is het nooit helemaal beter geworden. Ik hield altijd de schijn op. En als mensen soms down waren en negatief waren, was ik altijd diegene die zie: Kijk hoe mooi die wereld is, het is maar net wat je er zelf van maakt, wees positief er is zoveel moois..
Maar nu.. Ik weet het niet.. Ga kapot van binnen. Voel me zo somber en neerslachtig. Ik merk gewoon dat ik nergens zin in heb om dingen te ondernemen. Vaak als ik een afspraak heb, zeg ik het soms toch op het laatste moment af, omdat ik er gewoon geen zin meer in heb. Sommige dingen zijn ver te zoeken en soms moet ik mezelf echt een duwtje geven om soms toch wat te gaan doen. Merk dat mijn energie erg laag is. Ik werk momenteel wel, maar vaak ga ik er toch heen met tegen zijn. Op het werk hou ik mij groot en lijk ik vrolijk. Maar als ik dan thuis ben of kom, kan het gewoon zomaar zijn dat ik in huilen uitbarst, gewoon omdat ik het niet meer weet. Op het werk heb ik dat gevoel ook wel eens dat ik elk moment in huilen kan uitbarsten, maar dan hou ik mij gewoon in. Thuis lijkt het dat alles er dan uit moet. En soms uit frustratie snij ik mezelf. Gewoon omdat ik niet weet wat ik hier me aan moet. Kom ik thuis, denk ik, ah kon ik maar slapen. Maar lig dan meestal wel vroeg op bed. En ben ik moe, wil ik slapen, kom ik heel soms niet eens in slaap of slaap ik wel gelijk, maar dan soms wordt ik meerdere keren in de nacht wakker en soms schrik ik gewoon wakker van iets. Waarvan weet ik nooit. En dan durf ik daarna niet meer te gaan slapen. Wordt ik sochtends wakker denk ik vaak, weer zo'n dag en zou het liefst gewoon in bed willen blijven liggen. Maar omdat ik nog wel blij ben dat ik werk heb, zal ik er toch uit moeten. Voel me de laatste tijd zo waardeloos, dat ik vaak denk, van was ik maar dood, want het leven stelt toch niks voor. Of als ik dan ergens langs een meer fiets, denk ik vaak, wat nou als ik daar zou in fietsen? Zou ik van alles verlost zijn en zou niemand mij missen. En soms schrik ik zo erg van mijn eigen gedachten dat ik er teveel mee bezig ben dat ik weer in huilen uitbarst...
Op het werk gaat het soms met moeite maar ik laat niks merken aan mijn collega's. Denk vaak ook van ze zullen me vast niet missen als ik er niet ben. Ze vinden mij toch niet aardig. Moet soms echt moeite doen om alles te onthouden, en soms als ik iets wil zeggen ben ik het alweer vergeten. Ik wordt soms zo gek van mijn gedachten dat ik er ook bang van wordt..
Morgen naar huisarts.. Maar op dit moment heb ik geen vertrouwen dat het goed komt... Heb geen hoop meer, wil zo graag sterk blijven, maar dat lukt mij niet meer..
Ik zie ook erg tegenop voor morgen. Bang dat ik morgen weer alles ben vergeten wat ik wil gaan zeggen en dat ik de helft vergeet. Of dat ik uberhaupt wel alles ga vertellen. Want weet niet hoe ik het moet brengen...