Leven in het verleden

[Dromer]

Hallo,

Ik zal me eerst even kort voorstellen, noem mij maar dromer... ik blijf liever nog even anoniem.
Ben een jongen (zie mezelf nog niet als man ) van 30 jaar oud.
ADD-er, vandaar de nickname.

Hoe dan ook, ik heb me hier maar eens aangemeld omdat ik met een probleem zit waar ik waarschijnlijk zelf niet meer uit kom.
Ik heb een aantal gesprekken met psychologen gehad maar daar heb ik niet veel aan gehad.

Dit is de situatie:

Ik heb al vanaf ongeveer mijn 18e dat ik vaak terug verlang naar het verleden, iedereen heeft dit vast wel eens, prima.
Echter, in de loop der jaren is dit verlangen steeds sterker geworden tot het punt waar ik nu ben.
Ik leef nu alleen nog maar in het verleden, zou graag een paar jaar terug willen toen ik nog wat jonger was en minder problemen had, het liefste zou ik eerlijk gezegd terug gaan naar de tijd dat ik nog thuis woonde met de hele familie en iedereen nog jong en gezond was (volkomen irreële gedachte uiteraard).

Het heeft er ook een beetje mee te maken vermoed ik, dat ik zelf niet in staat ben gebleken grote dingen te ondernemen en vriendschappen te onderhouden, dit heeft te maken met ADD en autistisme spectrum waarschijnlijk.
Vroeger had ik nog wat vrienden en ondernam ik nog 'grote' dingen als vakanties naar het buitenland op sleeptouw van familie en vrienden zeg maar.
Tegenwoordig voel ik mij een beetje opgesloten alleen in mijn huis, geen vrienden meer, geen werk meer, en kan net rondkomen, in een woonplaats en omgeving die heel hard probeer te waarderen, maar eerlijk gezegd als deprimerend ervaar (Ik ben van jongs af aan een ruige natuur mens, en dat is hier niet).

heb het idee dat er in de toekomst alleen nog maar ellende te wachten staat, en kan niet meer in het moment leven, behalve dan dat ik me druk maak dat de tijd vliegt en door mijn vingers glipt.

Ik heb er het laatste jaar best hard aan gewerkt om dit te veranderen, geprobeerd leuke dingen te ondernemen, leven in moment, maar ik beleef hoe langer hoe minder plezier van het leven.

Ik ben nu ergens onderin in een vicieuze cirkel beland, en ik denk niet dat het goed gaat komen als ik dit gedachtepatroon niet kan doorbreken, ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of misschien tips hebben.
Er zijn gezondheidsproblemen met familieleden en ik ben bang dat dit mij in de nabije toekomst over het randje gaat duwen, ik heb er niet de energie meer voor om er mee te dealen ben ik bang.

Goed, het is nogal een zeur verhaal geworden als ik het zo lees , maar dit is hoe het ervoor staat, en ik hoop echt het tij te kunnen keren, misschien met tips van nuchtere buitenstaanders..

Bedankt voor het lezen

[Memories]

Warm welkom op het forum, Dromer. [AAI] Hopelijk is dit/gaat dit een plek worden waar je dingetjes kwijt kan en waar jij je prettig voelt.
(En uiteraard; wat je kwijt wilt, bepaal jij geheel en al helemaal zelf, dat is helemaal aan jezelf.)
Het is sowieso al knap dat je het zo hebt opgeschreven en ik vind het verhaal niet lang. Je hebt iets waar jij mee zit en dat deel je.
De één vind het fijn om dingen te delen, weer een ander wacht daar liever nog even mee, weer een ander heeft daar niet echt de behoefte aan (en gaat anders ermee om). En bij allemaal, is het niet fout. Dus neem de tijd.

Ik heb al vanaf ongeveer mijn 18e dat ik vaak terug verlang naar het verleden, iedereen heeft dit vast wel eens, prima.
Echter, in de loop der jaren is dit verlangen steeds sterker geworden tot het punt waar ik nu ben.
Ik leef nu alleen nog maar in het verleden, zou graag een paar jaar terug willen toen ik nog wat jonger was en minder problemen had, het liefste zou ik eerlijk gezegd terug gaan naar de tijd dat ik nog thuis woonde met de hele familie en iedereen nog jong en gezond was (volkomen irreële gedachte uiteraard).

Wat is er zoal veranderd in de tussentijd dat je alleen nog maar naar het verleden kan verlangen en nu (op het moment) niet een toekomst ziet (zitten)?
Wat denk jij nodig te hebben om je weer wat fijner in het heden te voelen? -Inderdaad, er is niets mis mee om naar het verleden te verlangen, blijf dat doen als je dat wilt. Maar er is ook nog een heden en een toekomst, vooral bij het heden ga je geheel voorbij als je enkel met het verleden bezig bent.) Misschien is dat wel de bedoeling, maar tegerlijkertijd is dat zonde.
(En misschien heb je de behoefte, om stukjes van het verleden, te schrijven.)

Het heeft er ook een beetje mee te maken vermoed ik, dat ik zelf niet in staat ben gebleken grote dingen te ondernemen en vriendschappen te onderhouden, dit heeft te maken met ADD en autistisme spectrum waarschijnlijk.
Vroeger had ik nog wat vrienden en ondernam ik nog 'grote' dingen als vakanties naar het buitenland op sleeptouw van familie en vrienden zeg maar.
Tegenwoordig voel ik mij een beetje opgesloten alleen in mijn huis, geen vrienden meer, geen werk meer, en kan net rondkomen, in een woonplaats en omgeving die heel hard probeer te waarderen, maar eerlijk gezegd als deprimerend ervaar (Ik ben van jongs af aan een ruige natuur mens, en dat is hier niet).

Natuur is een bron van rust. En als je een natuurmens bent, dan is het hard, dat je het nu eigenlijk niet om je heen hebt. (Het zou je kunnen helpen om rust te creëren.)
Wellicht is er verderop een plek of zijn er verderop plekken, waar natuur aanwezsig is, of is er een mogelijkheid om (desnoofd met een afspraak met iemand) eens ergens naartoe te gaan waar natuur is. (Het hoeft niet duur te zijn, misschien is er in overleg veel mogelijk, en kun je kijken wat je graag wilt, misschien kan het zelfs gratis, maar dat weet ik natuurlijk niet. Het ligt eraan, hoe en wat jij wilt. Want op de fiets, is een gratis rit, maar als dat niet wil, is dat lastig. Kan je je gedachten erover laten gaan?)
Balen dat het momenteel zo gaat, maar goed, dat je de stap neemt naar schrijven over, praten over.

Ik heb er het laatste jaar best hard aan gewerkt om dit te veranderen, geprobeerd leuke dingen te ondernemen, leven in moment, maar ik beleef hoe langer hoe minder plezier van het leven.

Hartstikke naar en het vreet energie. Maar je mag trots op jezelf zijn, dat je in de tussentijd dingen hebt ondernomen. Je wilt verandering. Daar wil je voor gaan. Het is alleen jammer, dat het nog niet zo lukt of dat het maar kort heeft gewerkt.

Ik ben nu ergens onderin in een vicieuze cirkel beland, en ik denk niet dat het goed gaat komen als ik dit gedachtepatroon niet kan doorbreken, ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of misschien tips hebben.
Er zijn gezondheidsproblemen met familieleden en ik ben bang dat dit mij in de nabije toekomst over het randje gaat duwen, ik heb er niet de energie meer voor om er mee te dealen ben ik bang.

Ik denk dat het eerst van belang is dat er -als je dat nog niet hebt- een ritme komt in de dagen. Met ook voldoende slaap. (Je verwerkt veel in je slaap, waardoor het ook lastig kan zijn om rust te krijgen, maar als je eraan werkt, dan went je lichaam eraan en als je vaste tijden neemt van slapen en opstaan (ongeveer) zal je geest dat ritme ook oppakken uiteindelijk.
(Geen idee welke gezondsproblemen er in de familie zijn, maar dat is natuurlijk altijd vervelend en zorgt ook voor onrust.) Zorg daarom voor kalmte in de tent. Neem ook voldoende tijd voor jezelf. Wat vind jij leuk om te doen? Heb jij een passie? (Alleen met jezelf bezsig gaan en je even niet bezighouden met andere ellende, kan wonderen doen.) Zet je laptop, je telefoon, je computer, je televisie gerust uit!!
En als jij het voor jezelf een goed idee vind kan je naast dit forum, ook nog altijd eens in gesprek gaan met een hulpverlener. Je hebt aan de vorige niet zoveel gehad, maar wie weet kom je met een ander wel wat verder.
Welk gedachtepatroon, speelt het meest? Welke gedachten heb je?

[Tommyy]

Sorry Dromer maar wat hebben ze jou nou weer aangepraat? ADD en autistisme spectrum? Als je het nog niet had, smeren die psychologen je ook wat maar aan he?

Wat ik aan je verhaal lees vind ik allemaal niet dramatisch. Waarschijnlijk heb je gewoon moeite met ouder worden. Je hebt moeite om afscheid te nemen van de tijd dat je nog vers naar het leven keek. Veel dertigers maken een crisisje mee. Ik zou zeggen kap met die aanstellerij. Kop recht en je bent nog jong genoeg om nog allerlei spannende dingen te ondernemen in je leven.

Dit forum is bedoeld voor mensen met een depressie (dus echte wanhoop), niet voor mensen die dit forum misbruiken om eens een schouderklopje te krijgen. Sorry Dromer maar zo is het wel.

[volhoudertje]

Dit forum is bedoeld voor mensen met een depressie (dus echte wanhoop), niet voor mensen die dit forum misbruiken om eens een schouderklopje te krijgen. Sorry Dromer maar zo is het wel.

Correctie Tommyyy, dit forum is weldegelijk bedoeld voor mensen die een schouderklopje wensen te krijgen.
Gelieve je persoonlijke frustraties niet op je mede forumleden uit te leven.
Beschouw dit als een waarschuwing.

[Memories]

Dit forum is niet alleen voor mensen met een depressie.

Dromer: Neem je tijd om het in je op te nemen en als jij de behoefte hebt terug te reageren.

[Dromer]

Bedankt voor je reactie memories,

Ik denk dat het inderdaad te maken heeft met de omslag van mijn leven nadat ik uit huis ging, ik ben letterlijk en figuurlijk in een isolement terecht gekomen.
Op zich kan ik daar wel mee dealen, ik zoek alleen naar een manier om dat verlangen naar vroeger wat te minderen en te accepteren dat die tijd geweest is en het af te sluiten zodat ik verder kan met mijn leven.
Zolang me dit niet lukt gaat het ook niet lukken uit mijn depressie te raken bedoelde ik te zeggen.

@ Tommyy, Zoals ik al aangaf heeft iedereen wel moeite met ouder worden en verlangt iedereen wel eens terug naar het verleden, bij mij is dat zo obsessief geworden dat het niet gezond meer is.. dat even voor de duidelijkheid.
Kop op en zet je eroverheen, zo makkelijk is het niet helaas, anders was ik hier niet beland.
Het lijkt me dat hetzelfde voor jou geld?

ADD/autisme ga ik helemaal niet over discussieren, laat ik alleen nog wel even zeggen dat zo een diagnose niet zomaar komt aanwaaien, voor je eenmaal de diagnose ADD op latere leeftijd is er meestal al het een en ander aan voorafgegaan in je leven.

[Memories]

Ik denk dat het inderdaad te maken heeft met de omslag van mijn leven nadat ik uit huis ging, ik ben letterlijk en figuurlijk in een isolement terecht gekomen.
Op zich kan ik daar wel mee dealen, ik zoek alleen naar een manier om dat verlangen naar vroeger wat te minderen en te accepteren dat die tijd geweest is en het af te sluiten zodat ik verder kan met mijn leven.
Zolang me dit niet lukt gaat het ook niet lukken uit mijn depressie te raken bedoelde ik te zeggen.

Wat ik mij kan voorstellen is dat het (in het begin) een hele omslag moet zijn als je uit huis bent. Het heeft soms tijd nodig om aan een nieuwe situatie te wennen.
En helaas, heeft het voor jou het gevolg dat er een isolement is. Het is goed dat je er wel mee kan dealen, maar wat fijner zou kunnen zijn is als je mogelijkheden hebt om er anders in te gaan staan. Zou je voor jezelf na kunnen gaan wat jij leuk vindt? Waar liggen je hobby's, passies? Als je erachter bent wat jij prettig vind en waar je in verder zou kunnen gaan, heb je mogelijkheden om bijvoorbeeld te zoeken naar mogelijkheden in groepsverband via een vereniging. Op het moment dat je aangesloten bent bij een vereniging, heb je naast dat je bezig bent met een activiteit, ook aanspraak met anderen.

Haal het ritme ook naar je huis toe. Ga eens na wat je nodig hebt bij je thuis om bezig te zijn met iets waar je zin in hebt. Welke activiteiten vind je leuk en kan je thuis uitvoeren?
Welke activiteiten of passies kan je in je omgeving uitvoeren? Welke mogelijkheden kan je desnoods (ook) alleen uitvoeren? Welke manieren zijn er om op de juite plekken voor jezelf ook te kunnen genieten?

[Kitty1955]

Hallo,

Ik zal me eerst even kort voorstellen, noem mij maar dromer... ik blijf liever nog even anoniem.
Ben een jongen (zie mezelf nog niet als man ) van 30 jaar oud.
ADD-er, vandaar de nickname.

Hoe dan ook, ik heb me hier maar eens aangemeld omdat ik met een probleem zit waar ik waarschijnlijk zelf niet meer uit kom.
Ik heb een aantal gesprekken met psychologen gehad maar daar heb ik niet veel aan gehad.

Dit is de situatie:

Ik heb al vanaf ongeveer mijn 18e dat ik vaak terug verlang naar het verleden, iedereen heeft dit vast wel eens, prima.
Echter, in de loop der jaren is dit verlangen steeds sterker geworden tot het punt waar ik nu ben.
Ik leef nu alleen nog maar in het verleden, zou graag een paar jaar terug willen toen ik nog wat jonger was en minder problemen had, het liefste zou ik eerlijk gezegd terug gaan naar de tijd dat ik nog thuis woonde met de hele familie en iedereen nog jong en gezond was (volkomen irreële gedachte uiteraard).

Het heeft er ook een beetje mee te maken vermoed ik, dat ik zelf niet in staat ben gebleken grote dingen te ondernemen en vriendschappen te onderhouden, dit heeft te maken met ADD en autistisme spectrum waarschijnlijk.
Vroeger had ik nog wat vrienden en ondernam ik nog 'grote' dingen als vakanties naar het buitenland op sleeptouw van familie en vrienden zeg maar.
Tegenwoordig voel ik mij een beetje opgesloten alleen in mijn huis, geen vrienden meer, geen werk meer, en kan net rondkomen, in een woonplaats en omgeving die heel hard probeer te waarderen, maar eerlijk gezegd als deprimerend ervaar (Ik ben van jongs af aan een ruige natuur mens, en dat is hier niet).

heb het idee dat er in de toekomst alleen nog maar ellende te wachten staat, en kan niet meer in het moment leven, behalve dan dat ik me druk maak dat de tijd vliegt en door mijn vingers glipt.

Ik heb er het laatste jaar best hard aan gewerkt om dit te veranderen, geprobeerd leuke dingen te ondernemen, leven in moment, maar ik beleef hoe langer hoe minder plezier van het leven.

Ik ben nu ergens onderin in een vicieuze cirkel beland, en ik denk niet dat het goed gaat komen als ik dit gedachtepatroon niet kan doorbreken, ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of misschien tips hebben.
Er zijn gezondheidsproblemen met familieleden en ik ben bang dat dit mij in de nabije toekomst over het randje gaat duwen, ik heb er niet de energie meer voor om er mee te dealen ben ik bang.

Goed, het is nogal een zeur verhaal geworden als ik het zo lees , maar dit is hoe het ervoor staat, en ik hoop echt het tij te kunnen keren, misschien met tips van nuchtere buitenstaanders..

Bedankt voor het lezen

Lieve dromer,
Ow, ow wat is jouw verhaal herkenbaar voor mij!
Mijn zoon (inmiddels 25) heeft ook ADD.
Laat ik je vertellen wat ik ervan weet:
ADD staat idd op het punt opgenomen te worden in de lijst van het autistisch spectrum of misschien is dat inmiddels al zo.
Bekend is ook dat ADD vaak gepaard gaat met depressie.
Mijn zoon heeft/had dat nl maar ook heeft hij een zgn ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
Het gaat vaak hand in hand helaas.
Google maar eens.
Mijn dromertje is voor de depressie behandeld met een antidepressivum en kort daarna in een therapiegroep voor 'geplaagde' adolescenten geplaatst.
Na ruim 2 jaar wekelijks therapie kon hij afscheid nemen van de groep en had hij genoeg handvatten om zelf verder te gaan.
Sinds kort heeft hij zelfs een relatie!
De weg is lang en moeilijk maar met de juiste hulp kom je er!
Ik wens je zo onwijs veel sterkte en hoop echt dat je iets hebt aan dit verhaal.

Groet,
Kitty.

[Dromer]

Hoi Kitty,

Weet niet of je nog actief bent hier, maar bedankt voor je reactie, ik heb me eens verdiept in ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dit klinkt allemaal erg bekend.

Daarnaast ben ik er eigenlijk wel achter dat mijn verlangen naar het verleden hoofdzakelijk veroorzaakt wordt doordat ik vind dat de kwaliteit van mijn leven de afgelopen jaren snel minder is geworden, tot het punt dat ik enorm afgestompt ben.
Ik voel weinig emotie meer, krijg weinig meer mee van de buitenwereld, ik leef in een soort grijze waas.

Helaas is er onlangs een familielid overleden waarmee ik een sterke band had, de enige emoties die ik nu nog wel heb zijn gevoelens van verdriet, ik weet dat een periode van rouw normaal is, maar ik heb sterk het idee dat het leven weer wat glans verloren heeft en moet er niet teveel bij nadenken wat de zin van het leven nog is.

Volgens mij is de enige weg Psychische hulp zoeken, maar ik ken mezelf dat gaat hem niet worden.

Lekker dramatisch verhaal zo, ik weet niet precies wat voor nut het heeft dat ik het op zit te tikken, maar goed, het is om het voor mezelf even duidelijk op een rijtje te krijgen misschien.

[Memories]

Waardoor komt het dat het volgens jou geen hulpverlening gaat worden? Wat zijn de redenen om het niet te doen? Wat houdt je daarbij tegen?

[Dromer]

Waardoor komt het dat het volgens jou geen hulpverlening gaat worden? Wat zijn de redenen om het niet te doen? Wat houdt je daarbij tegen?

Het komt er gewoon niet van de stap te zetten, klinkt een beetje raar, maar het is ook iets wat bij ADD schijnt te horen.
Om een voorbeeld te noemen, ik neem me al 5 jaar voor om 'binnenkort' naar de tandarts te gaan voor een controle.
Ben helemaal niet bang voor de tandarts ofzo, maar ik blijf dat soort dingen maar vooruit schuiven.

Bovendien heb ik niet veel vertrouwen in de Psychische hulpverlening, ik ben een aantal jaar terug min of meer verplicht met een psycholoog te gaan praten en dat heeft me veel geld gekost maar niets opgeleverd.. vandaar

[FlowerPower2020]

Waardoor komt het dat het volgens jou geen hulpverlening gaat worden? Wat zijn de redenen om het niet te doen? Wat houdt je daarbij tegen?

Bovendien heb ik niet veel vertrouwen in de Psychische hulpverlening, ik ben een aantal jaar terug min of meer verplicht met een psycholoog te gaan praten en dat heeft me veel geld gekost maar niets opgeleverd.. vandaar

Hoi Dromen,

Klinkt misschien wat afgezaagd maar.. "resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst". Wat wil zeggen dat die ervaring met de psycholoog uit het verleden niet leidend hoeft te zijn bij een volgende keer naar de psycholoog. De ene psycholoog is de andere niet. Met de ene klikt het wat beter dan met iemand anders.

In 2003/2004 liep ik ook bij een psycholoog, maar dat liep voor geen ene meter. Ik heb toen hetzelfde beeld gehad: het helpt helemaal niets. Ik vond ze amateuristisch. Ik stond er ook niet goed voor open, ik wist niet wat ik wou oplossen. Dan helpt het ook niet. In 2013 na een paar jaar aarzelen heb ik het opnieuw geprobeerd, ik ben nog bezig. Maar ik wil zeggen: geef het een kans, want het is heel erg gemakkelijk om al die psychologen te bestempelen als allemaal hetzelfde.

En dat het veel geld kan kosten Ja.. het is investeren in jezelf. Dat mag ook wel iets kosten, nietwaar?

Zet alles op een rijtje: waar wil ik aan werken, waar zit ik mee uit het verleden en hoe kan ik beter met mijzelf omgaan? Wellicht helpt ook de gedachte: het lukt niet om probleem x aan te pakken, daar heb ik een klein beetje hulp bij nodig. Iemand die mij de juiste richting aangeeft.

Uiteindelijk ben je zelf eindverantwoordelijke van jezelf. Het zou jammer zijn als je achteraf zegt: wat heb ik lang met die problemen zitten te torsen, ik wou dat... Succes ermee!

[risingphoenix]

Hey dromer,

Ik heb stil je verhaal gelezen...
Zo onmiddellijk tips, heb ik niet, maar wel dit

Is er echt geen klein stukje natuur in de buurt: een park? een kouterveld? een groene wijk?
Is er niemand met wie je, al was het maar 1x/week even naar zo'n stukje groene long kan?
Eventueel inschrijven of eens meedoen met een groene vereniging: Natuurpunt, Greenpeace, ....


Sterkte alvast!