thatssoliesa

Psychische mishandeling moeder

Hallo,

ik heb me hier aangemeld omdat ik al een hele tijd met een probleem zit en niet goed weet wat ik er nou precies mee kan en moet. Ik hoop dat jullie me verder kunnen helpen.

Ik ben een 19-jarige mbo studente en ik woon thuis met mijn alleenstaande moeder, 11-jarig zusje en 9-jarig broertje. Mijn broertje en zusje zijn allebei erg druk en lastig. Mijn zusje heeft autisme en mijn broertje hoogstwaarschijnlijk ook. Nu is het zo dat ik al jaren een erg slechte band met mijn moeder heb die eigenlijk alleen maar erger en erger wordt. Het begint erop te lijken dat ik psychisch mishandeld wordt. Ik denk hier zelf niet graag aan, maar zo voelt het echt.

Mijn moeder is hertrouwd toen ik 7 was. Sindsdien ben ik eigenlijk alleen maar links gegooid en heb ik me dus ook erg teruggetrokken. We zijn toen vanuit Nederland naar België verhuisd. Toen mijn broertje en zusje geboren waren, werd ik steeds onbelangrijker. Zo werden mijn broertje en zusje naar school gebracht met de auto en ik moest lopen terwijl we op de zelfde school zaten. Er werd amper naar me omgekeken 'Oh Lisa redt zichzelf vast wel', ik zat vaak alleen op mijn kamer en ook op vakanties werd er weinig tot niet naar mij omgekeken. Er werd gesproken van 'de kinderen en Lisa' alsof ik geen kind van mijn moeder was. Mijn stiefvader wilde me het liefst gewoon weg hebben, zo mocht ik na een tijdje niet meer mee met de vakanties en wilde hij me naar een internaat sturen 'omdat ik onhandelbaar was' (ik had een depressie, was suïcidaal en trok me terug). Dit is gelukkig nooit gebeurd.

Mijn moeder scheidde van mijn stiefvader toen ik 14 was. We moesten van de één op de andere dag verhuizen van België weer terug naar Nederland. Ik moest voor de tweede keer mijn leven weer opnieuw beginnen. In de tussentijd is er veel gebeurd. Zowel met mij (pesterijen, verkrachting, slechte relatie, verhuizing, al mijn vrienden weer achterlaten) als met mijn moeder (de scheiding, mijn zusje die autisme heeft, verhuizing, mijn stiefvader die mijn moeder probeerde zwart te maken). Dat zorgt voor veel stress in huis.

Ik ging om de twee weken een weekend naar mijn vader, maar daar ben ik sinds anderhalf jaar mee gestopt omdat we te vaak en te erge ruzies hadden. Nu ben ik 19 en vindt mijn moeder dat ik onderhand maar eens het huis uit moet. Hier ben ik het mee eens, alleen is het niet zo makkelijk als gezegd wordt. Ik kan het niet betalen en ik ben hier emotioneel ook nog niet klaar voor.

De laatste paar dagen is het niet meer uit te houden thuis. Ik word continu dom genoemd, ik ben onvolwassen, ik heb haar nooit geholpen, ik ben er nooit voor haar geweest, ik ben de schuld van alle problemen thuis, als ik er niet ben is alles goed, ik stook mijn broertje en zusje tegen haar op, ik ben een 'k*th*r' 'b*tch', noem maar op. Ik heb nog 1 jaar om uit huis te gaan en anders moet ik maar bij mijn vader gaan wonen. Haar letterlijke woorden: 'Over een jaar ga ik verhuizen met M & M (mijn broertje en zusje) en gaan we een nieuw leven beginnen zonder jou!'

Om dit alles even recht te zetten: Ik haal tienen en negens op school, hier wordt niet naar omgekeken, er wordt nooit gezegd dat ze trots op me is of dat ik het goed doe. Ik ben erg vaak mee geweest naar gesprekken over mijn zusje en haar autisme, mijn stiefvader heeft geprobeerd mijn broertje en zusje af te pakken, ik heb mijn moeder hiermee geholpen in gesprekken met school en jeugdzorg en maatschappelijk werk. Mijn moeder bespreekt altijd haar problemen met mij. Mijn moeder weet niet eens of ik thuis ben of niet. Ik zit vaak boven en hoor mijn moeder dan zeggen tegen iemand aan de deur of mijn broertje of zusje dat ik nog op school ben, en als ik wegga denkt ze dat ik nog thuis ben. Dit interesseert haar niets. Als ik dan toch weg ben, zijn mijn broertje en zusje nog even druk en maken nog even veel ruzie als dat ik er wel ben. Ik heb vaak niets met de ruzies te maken, toch krijg ik er de schuld van. En vaak als ik me ermee bemoei zijn mijn broertje en zusje weer gekalmeerd, maar dan wordt er gezegd dat ik me niet moet bemoeien omdat ik ze alleen maar tegen mijn moeder opzet, en als ik dan een keer me er niet mee bemoei wordt er gezegd dat ik nooit help.

Mijn moeder is ook erg gewelddadig naar mijn broertje en zusje toe. Ze zijn erg vervelend, dat is ook niet makkelijk om mee om te gaan. Ze slaat ze, trekt aan haren, schopt, duwt en knijpt. Natuurlijk wilt mijn moeder ons geen pijn doen, maar de manier waarop er hier wordt gehandeld vind ik niet kunnen en het wordt alleen maar erger. Als er dan een gesprek met maatschappelijk werk aankomt, wordt mij gevraagd hierover te liegen. Als ik er wel iets over zeg op het moment dat het gebeurd, bemoei ik me weer en zet ik mijn broertje en zusje weer tegen haar op.

Ook ik heb een aantal gesprekken gehad met een psychiater en mijn moeder. Bij die gesprekken was mijn moeder poeslief. Ze komt erg geloofwaardig over en ik begrijp dat ouderen achter alles wat ik vertel niets zoeken. Er werden afspraken gemaakt om met elkaar om te kunnen gaan, maar eenmaal thuis was het weer een heel ander verhaal en gebeurd alles weer van voor af aan. Ook mijn oma staat helemaal achter mijn moeder. Ik ben gek, ik lieg, ik ben onhandelbaar, ik ben de schuld van alles. Mijn moeder vertelt bij elke ruzie alles aan mijn oma, behalve het deel van haarzelf, waar zij zelf de fout in is gegaan. Als ik dit omhoog breng, wordt hier niet naar geluisterd, mijn mening is onbelangrijk en ik lieg en snap er allemaal toch niets van.

Ik heb 2 jaar een relatie en mijn moeder heeft tegen mijn vriend gezegd dat hij beter verdient, dat ik helemaal psycho ben en dat ik hem slecht behandel. Mijn vriend is hier erg van geschrokken. Hij komt vaak bij ons thuis en ziet en hoort wat er allemaal gebeurd. Ook hij vindt dat dit zo niet kan.

Mijn moeder is zelden naar ouderavonden gekomen, welgeteld 4 keer op de basisschool, er wordt nooit aan me gevraagd hoe mijn dag was of hoe het gaat op school.

Ik begrijp dat jullie denken, waarom gaat ze niet gewoon uit huis? Dit ligt echter heel moeilijk voor mij.

Mijn vraag uiteindelijk is, wat kan ik hieraan doen? Kan ik aangifte doen of overdrijf ik gewoon?


Alvast bedankt
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Psychische mishandeling moeder

Beste That's so Liesa,

Allereerst heet ik je welkom op dit forum. Je bent al zo vrij geweest om je te uitten, en dat is goed. Je kan hier je verhaal kwijt, maar dat kan ook op de chat en je kan ook een eigen hoekje vormen als je je verhaal wilt delen.

Goed dat je alles hebt opgeschreven waar je mee zit. Maar ik schrok ook wat ik las. Ik vind het dan ook heel erg heftig waar je in zit. Ik denk dat het handig is om aan de bel te trekken bij hulporganisaties én aangifte te doen.
Mijn moeder is hertrouwd toen ik 7 was. Sindsdien ben ik eigenlijk alleen maar links gegooid en heb ik me dus ook erg teruggetrokken. We zijn toen vanuit Nederland naar België verhuisd. Toen mijn broertje en zusje geboren waren, werd ik steeds onbelangrijker. Zo werden mijn broertje en zusje naar school gebracht met de auto en ik moest lopen terwijl we op de zelfde school zaten. Er werd amper naar me omgekeken 'Oh Lisa redt zichzelf vast wel', ik zat vaak alleen op mijn kamer en ook op vakanties werd er weinig tot niet naar mij omgekeken. Er werd gesproken van 'de kinderen en Lisa' alsof ik geen kind van mijn moeder was. Mijn stiefvader wilde me het liefst gewoon weg hebben, zo mocht ik na een tijdje niet meer mee met de vakanties en wilde hij me naar een internaat sturen 'omdat ik onhandelbaar was' (ik had een depressie, was suïcidaal en trok me terug). Dit is gelukkig nooit gebeurd.
Het is natuurlijk wel logisch als je broertje en zusje geboren zijn dat ze meer aandacht krijgen. Alleen op een gegeven moment verdien jij ook aandacht, dat is weinig gebeurt. Zoals uit dit bericht straalt. [AAI]

Zoals dat jij moest lopen terwijl je broertje en zusje wel met de auto worden weggebracht, kan zijn dat zij wat jonger zijn. Maar ook dat je stiefvader minder liefde of minder overhad voor jou, en dat is jammer. Maar ik lees dat vaker. De andere kinderen zijn favoriet en jij dus niet. Maar vind je het gek dat je een depressie had of dat je suïcidaal was en teruggetrokken was? Ik denk ook dat het een gebrek aan aandacht geweest zou kunnen zijn. Ben je nu nog depressief?
Mijn moeder scheidde van mijn stiefvader toen ik 14 was. We moesten van de één op de andere dag verhuizen van België weer terug naar Nederland. Ik moest voor de tweede keer mijn leven weer opnieuw beginnen.
Lekker dan! Heb je je éénmaal even ergens geprobeerd te wortelen. Moet je weer gaan verhuizen, zonder dat er wat aan jou wordt verteld. Alsof je niet bestaat. :evil:
Zowel met mij (pesterijen, verkrachting, slechte relatie, verhuizing, al mijn vrienden weer achterlaten) als met mijn moeder (de scheiding, mijn zusje die autisme heeft, verhuizing, mijn stiefvader die mijn moeder probeerde zwart te maken). Dat zorgt voor veel stress in huis.
Allereerst heb jij een hoop meegemaakt (de opsomming). Dan krijg je nog met externe factoren te maken (je moeder dus). Heftig vooral als je bij pesterijen, verkrachting en slechte relatie weinig steun hebt gehad. Tenminste dat vul ik nu even voor je in, maar ik denk niet dat je veel steun aan je moeder hebt gehad. En dat is keihard balen! Je wilt toch met dit soort dingen ook wel de aandacht van de ander, iemand die iets liefs tegen je zegt. Als je al veel stress hebt doordat je veel hebt meegemaakt en dan ook nog eens moet zorgen voor je moeder omdat zij bij jou alles neerlegt, dan brengt nog alleen maar meer stress met zich mee.
Nu ben ik 19 en vindt mijn moeder dat ik onderhand maar eens het huis uit moet. Hier ben ik het mee eens, alleen is het niet zo makkelijk als gezegd wordt. Ik kan het niet betalen en ik ben hier emotioneel ook nog niet klaar voor.
Zo vind jouw moeder dat? Waar haalt zij het lef vandaan? :evil: GRR! Wat vind je zelf? Heb je ook je eigen mening verteld? En wat vond ze ervan?

Vooral als je aangeeft dat je er emotioneel nog niet klaar voor bent. Ergens is dit wel een paradox. Dat wil zeggen een tegenstrijdigheid. Thuis heb je het niet fijn. En eigenlijk zou misschien beter zijn om uit huis te gaan, om aandacht aan jezelf te besteden, weg van dat geruzie. Dat is een uitdaging hoe je daar een balans in kan vinden. Misschien dat een sociaal werker je verder kan helpen. Op dit punt weet ik het niet, misschien dat andere forumleden dat wel weten. Wat betreft de kwestie geld, lijkt mij dat een baantje zoeken het beste werkt.
De laatste paar dagen is het niet meer uit te houden thuis. Ik word continu dom genoemd, ik ben onvolwassen, ik heb haar nooit geholpen, ik ben er nooit voor haar geweest, ik ben de schuld van alle problemen thuis, als ik er niet ben is alles goed, ik stook mijn broertje en zusje tegen haar op, ik ben een 'k*th*r' 'b*tch', noem maar op. Ik heb nog 1 jaar om uit huis te gaan en anders moet ik maar bij mijn vader gaan wonen. Haar letterlijke woorden: 'Over een jaar ga ik verhuizen met M & M (mijn broertje en zusje) en gaan we een nieuw leven beginnen zonder jou!'
:knuffel:

Wat een fijne moeder zeg. :evil: :evil: :evil: :evil: [zucht]
Eén ding: jij bent niet dom. Degene die jou dom noemt, is pas een dommerd! Dus trap er niet in. Ik zou alles wat je hier schrijft niet serieus nemen. Zij valt uit tegen jou. Alsof jij haar problemen kan oplossen, dat hoeft toch niet? Jij bent toch het kind en zij toch het moeder? Zij neemt haar verantwoordelijkheden niet. Dat is háár probleem. En niet de jouwe.
Om dit alles even recht te zetten: Ik haal tienen en negens op school, hier wordt niet naar omgekeken, er wordt nooit gezegd dat ze trots op me is of dat ik het goed doe.
Nogmaals jij bent niet dom. En dat is ook niet leuk om nooit eens te horen dat men trots op je is. Je bent juist een pienter persoon. Als je ooit dom wordt genoemd denk maar eens aan al die tienen en hoe trots jou maakt. Je krijgt niet voor niets tienen: dan heb je heel erg hard gewerkt, dan verdien je ook trots. [applaus] [applaus] [applaus] Het is de aandacht en de erkenning die je niet krijgt. En dat is zo ontzettend jammer.
Mijn moeder bespreekt altijd haar problemen met mij. Mijn moeder weet niet eens of ik thuis ben of niet. Ik zit vaak boven en hoor mijn moeder dan zeggen tegen iemand aan de deur of mijn broertje of zusje dat ik nog op school ben, en als ik wegga denkt ze dat ik nog thuis ben. Dit interesseert haar niets.
Nogmaals wat een fijne moeder heb je. Jij bent haar interesse niet. Ik denk dat het handigste is om bij de volgende keer dat zij haar rotzooi en zorgen over je uitstrooit dat je aangeeft: "daar heb ik geen zin in en het interesseert mij niet. Want JIJ hebt ook geen interesse in mij. Zoek het maar uit." Dat zal ze waarschijnlijk niet van je gewend zijn, omdat je altijd meegaand bent geweest. Je hebt haar altijd geholpen. Ze zal er een hoop heibel over hebben. En dat zal niet gemakkelijk zijn, vast niet. En ik kan het wel opschrijven, maar uitvoeren is vers twee. Je moet op één of andere manier opkomen voor jezelf.
Mijn moeder is ook erg gewelddadig naar mijn broertje en zusje toe. Ze zijn erg vervelend, dat is ook niet makkelijk om mee om te gaan. Ze slaat ze, trekt aan haren, schopt, duwt en knijpt. Natuurlijk wilt mijn moeder ons geen pijn doen, maar de manier waarop er hier wordt gehandeld vind ik niet kunnen en het wordt alleen maar erger. Als er dan een gesprek met maatschappelijk werk aankomt, wordt mij gevraagd hierover te liegen. Als ik er wel iets over zeg op het moment dat het gebeurd, bemoei ik me weer en zet ik mijn broertje en zusje weer tegen haar op.
Wordt er gevraagd of wordt je gedwongen om te liegen? Ik denk misschien het laatste. Is het een idee om met maatschappelijk werk zelf te overleggen? Ik denk dat je zo snel mogelijk aangifte moet doen van geweld. Alle vormen van geweld is altijd fout. En jammer dat jij het moet doen, maar je moeder laat je geen andere keus.
Ook ik heb een aantal gesprekken gehad met een psychiater en mijn moeder. Bij die gesprekken was mijn moeder poeslief. Ze komt erg geloofwaardig over en ik begrijp dat ouderen achter alles wat ik vertel niets zoeken. Er werden afspraken gemaakt om met elkaar om te kunnen gaan, maar eenmaal thuis was het weer een heel ander verhaal en gebeurd alles weer van voor af aan. Ook mijn oma staat helemaal achter mijn moeder. Ik ben gek, ik lieg, ik ben onhandelbaar, ik ben de schuld van alles. Mijn moeder vertelt bij elke ruzie alles aan mijn oma, behalve het deel van haarzelf, waar zij zelf de fout in is gegaan. Als ik dit omhoog breng, wordt hier niet naar geluisterd, mijn mening is onbelangrijk en ik lieg en snap er allemaal toch niets van.
En waarom geen gesprek met de psychiater alleen? Er valt vast genoeg te vertellen. Je moeder wil niet meewerken, zo blijkt. Het is ook zo erg dat je niet als geloofwaardig wordt geacht. En dat je oma wordt opgestookt door je moeder. Met de gedachte: "haal maar alle liefde van mijn dochter weg. Dat verdient ze niet". Nou .. dat verdien je wel. Je verdient alle aandacht. Je mening verdient aandacht. En iedere keer als er tegen je wordt gezegd dat je er toch niets van snapt is ook een trucje om je minder mondiger te maken. ... men wil jou dus niet volwassener hebben, met een eigen mening. Men wil je afhankelijk maken.. En ZIJ wil jou uit huis hebben op eigen benen? Dat is dus wel heel erg tegenstrijdig.
Ik heb 2 jaar een relatie en mijn moeder heeft tegen mijn vriend gezegd dat hij beter verdient, dat ik helemaal psycho ben en dat ik hem slecht behandel. Mijn vriend is hier erg van geschrokken. Hij komt vaak bij ons thuis en ziet en hoort wat er allemaal gebeurd. Ook hij vindt dat dit zo niet kan.
Waar bemoeit je moeder zich mee? En wat ze zegt, is ze zelf.

En ook een bevestiging. Het kan zo niet langer. Het wordt dus tijd voor verandering!
Mijn vraag uiteindelijk is, wat kan ik hieraan doen? Kan ik aangifte doen of overdrijf ik gewoon?
Als je een bevestiging krijg te horen van je vriend dat het "gezin" zo niet langer kan. Dan kan je dat serieus nemen. Maar bovenal moet je jezelf serieus nemen. Wat jij bent degene die iedere dag leeft in dat gezin en niet je vriend. Jij hebt een mening en die mening kan je onderbouwen, zoals je dat ook hier hebt gedaan. Ik zou aangifte doen en er voor staan en vertellen wat je iedere dag ziet.

Misschien is het een idee om naar je huisarts toe te gaan en te overleggen. Misschien dat je een verwijzing kan krijgen naar een psycholoog. Die mensen zijn onafhankelijk. Zij kunnen wel een beeld vormen van hoe jij de dingen verteld. Ze zullen echt niet aan je moeder vragen om bevestiging. En vooral praten, het eruit praten of iemand maar al in vertrouwen nemen is al een grote stap. Dan kan het eindelijk allemaal eens eruit. Want het is niet fijn in de situatie die je zit.
Understand: you been understood

Terug naar “Ouders & gezin”