Hi, ik ben een meisje van 15 jaar en loop al een hele tijd te piekeren. Nu ik bijna al mijn vriendinnen kwijt ben - waarom doet er nu niet toe - en er nog maar één over heb, ben ik gaan nadenken en terug gaan kijken naar met wie ik ooit allemaal bevriend ben geweest. Ik kies op de een of andere manier altijd iemand met problemen uit om bevriend mee te worden. Ik heb te maken gehad met mensen die grote problemen hadden thuis, met hun ouders, met mensen die zichzelf sneden...
Toen ik zover terug had gekeken dat ik aankwam bij mijn allereerste vriendin ooit, op de basisschool in groep 1, bleven mijn gedachten bij haar hangen. Ze was zo iemand die, net als ik, een beetje buiten de groep viel. Ze had rood haar, heeft nu ook een bril en een beugel, maar ze was normaal. 'Gewoon' iemand wie de rest zou pesten. Op de allereerste dag klikte het meteen en waren we onafscheidelijk. Maar na ongeveer twee jaar trilden haar polsen zo erg dat ze er áltijd zware gewichten aan had hangen. En dat heeft ze nu nog steeds. Ook begon ze tics te krijgen en durfde ze op sommige momenten niemand aan te kijken of tegen ze te praten.
Ik was in groep 3 echt zo iemand die anderen een beetje wilde plagen, niet pesten. Nee, ik kwam juist voor anderen op. Als ik bij haar was plaagde ik haar ook wel eens, maakte ik haar een beetje bang. Het ging niet heel ver of zo, maar ik deed het wel. Ik was nog te jong om te begrijpen dat er iets niet goed zat met haar. Maar ze kwam steeds minder op school en kon steeds minder met me afspreken, omdat ze naar een dokter moest of naar een psycholoog. En dan was ik ook nog zo gek om daarom boos te worden op haar.
In groep 4 kwam ze helemaal niet meer op school, en sindsdien heb ik me een beetje afgezonderd denk ik, want ik heb nooit meer zo'n goede vriendin gehad.
Ik heb nooit te horen gekregen wat er nou precies met haar was. Ik weet dat ze stemmen hoort en in haar eigen wereld leeft. Toen ik naar de middelbare school ging zag ik haar nog wel eens, altijd kauwde ze op de touwtjes van haar jas en friemelde met haar handen. In het begin zei ze me nog wel eens gedag, maar elke keer als ik haar weer zag (niet zo vaak) merkte ik dat ze weer achteruit was gegaan. De laatste keer dat ik haar zag was ongeveer een maand geleden. Ik zag haar staan en durfde haar gedag te zeggen, maar ze leek me niet eens op te merken en mompelde terwijl ze naar haar handen staarde.
Ze is nu 17. Ik maakte jarenlang deel uit van haar leven. En ik maak me zorgen. Heb ik mijn steentje bijgedragen aan haar situatie? Heb ik het erger gemaakt? Ik wilde dat ik het wist.
Ik heb een groepje mensen dat ik vrienden hoor te noemen, maar zo voelt het niet. De enige vriendin die ik nog heb is iemand die haar moeder is verloren aan kanker. Ik heb haar altijd gesteund. Ik heb al mijn vriendinnen altijd al gesteund en zij waren er nooit wanneer ik hén nodig had. Ik slaap slecht, ik heb paniekaanvallen en voel me best eenzaam. Ik luister veel muziek (Green Day <3) lees veel, probeer een boek te schrijven.. Het gaat prima met me, maar ik ben boos op mijn vriendinnen, op mezelf, en heb het gevoel dat ik naar adem moet happen.
Ik denk niet dat ik dit lang ga volhouden op deze manier. Ik kan en wil er met niemand over praten dus dat is geen optie. Wat moet ik wel doen?