Hey all,
Thnx for het reageren. Ik ga t ff splitsen en hopelijk iedereen een nette reactie geven.
Kan het zijn dat je te kritisch bent t.o.v. jezelf wanneer je onder de mensen komt...
Ja en nee. Ik ben wie ik ben en als anderen dat vervelend vinden jammer dan. Al heb ik liever wel dat mensen me aardig vinden, kan soms wel doorlopen met vervelende gedachtes. Maar ja ik ben enorm streng voor mezelf. Mijn latten liggen gigahoog. Tegelijkertijd ligt daar ook mijn uitdaging. Iets wat makkelijk te bereiken is, is voor mij niet interessant genoeg. Ik leef nu 30 jaar op deze aarde en heb veel van mensen gezien. Wat mij opvalt is dat heel veel mensen dromen over een betere ik, een vriendelijkere omgeving etc. Vroeger had je een reclamespotje op tv met de zin "Een betere wereld begint bij jezelf", die zin is altijd blijven hangen en een leefregel geworden. Als ik wil dat mensen mij goed behandelen, zal ik eerst hetzelfde moeten doen. En zo werkt het in principe ook. Dat voorbeeld wil ik uitstralen. Nu kan je zeggen, dat is niet jouw verantwoordelijkheid, nee misschien niet, maar van wie dan wel? Niemand écht, dus zal er iemand moeten zijn die het goede voorbeeld probeert te geven. Ben ik lang de enige niet in overigens, maar het is wel een beetje mijn gedachten gang. Ik snap nog dat ook ik menselijk ben en daarom fouten maak, maar daarin ben ik wel kritisch en erg streng voor mezelf ja. Er moet immers iets van te leren zijn, anders was het niet fout. Nee zeggen tegen mensen heb ik moeite mee, maar dat komt ook omdat ik een vrij grote drempel ben om hulp aan te vragen voor de omgeving, dus als ze het doen is het meestal wel menens.
De balans die je probeert te schetsen heb ik meermalen geprobeerd en in zekere zin lukt dat, maar altijd met nieuwe mensen. Zoals gezegd, dingen worden lastig als mensen zich gaan binden aan mij en dat ligt lang niet altijd aan mij. Als voorbeeld het stel waar ik zo nu en dan mee boodschappen doe; Het meisje is hopeloos verliefd op mij, ze is al een paar keer na het stappen (waarbij ik gewoon thuis was) naar mij gekomen ipv naar huis. Ook klopt ze vrij regelmatig aan de deur als haar vriend is werken. Menselijk als ik ben en verstoken van lange lichamelijke attentie heb ik (meermalen) de fout gemaakt erop in te gaan, maar ik zie ook de consequenties als ik dit hardop ga uitspreken. Het is geen angst om een knal voor mn bek te krijgen, die heb ik in dit geval meer dan verdient, Heb ook tussen de regels door meermalen geprobeerd dingen te vertellen aan vriendlief, maar hij wil het simpelweg niet zien. Wat dus inhoud dat ik zijn wereld breek als dit bovenkomt. Het is in zekere zin niet mijn probleem en ik zie het ook niet als zodanig en kan het daarom loslaten, maar ik heb wel een zekere machtspositie gekregen over zijn gevoel en dat geeft verantwoordelijkheid waar ik niet op zit te wachten. Dit soort situaties zijn over het algemeen meer regel dan uitzondering, zij het ook in andere vormen en dat is heel erg tricky om een balans te vinden met vaste mensen. (De uitgelegde situatie is nu min of meer onder controle en haar verliefdheid is er nog, maar ik negeer m gewoon.)
Inderdaad, je zult een ontzettende rotzak en hufter zijn, dan heb jij je zelfgekozen isolement bij wijze van straf verdiend. Elk ballontje is zo door te prikken, hoor.
Je reactie is er een die ik zo zelf had kunnen plaatsen en je hebt gelijk, zo ben ik ook begonnen en in een paar kleine dingen straf ik me zo nu en dan inderdaad ook, maar het is inmiddels al lang de échte reden niet meer. Ja ik vind mezelf een hufter omdat er enorm veel levens en gezinnen kapot zijn gegaan door mijn aanwezigheid (nu kan je zeggen hoeveel macht heb je nou uiteindelijk, geen. Ik heb alleen het idee dat ik ze net even een andere kant laten zien waarop ze uiteindelijk hun eigen keuze maken, maar toch geeft mij dat een soort gevoel van verantwoordelijkheid. Ook kan je zeggen hoe erg zou het zijn, in mijn tienerjaren hebben 2 mensen zelfmoord gepleegd op mijn "aanraden" zijn er meermalen gevallen van overspel boven water gekomen (Gelukkig nog nooi met mij als persoon, maar ik weet t vaak wel), waarop ik de "dader" laat inzien of ze nou wel zo goed bezig zijn en of dat niet anders kan. Je kan zelf wel voorstellen wat er daarna kan gebeuren). Tegelijkertijd is de andere kant ook waar, er zijn ook veel goede dingen gebeurd en dat zie ik ook in. Om die reden ben ik gestopt met mezelf straffen en heb ik een symbolische tattoo op mijn littekens laten zetten. Wat je zegt over ellenlange discussies en virtuele knuffels, nee daar zit ik ook niet op te wachten, maar mijn vraag is wel serieus. Ik ben tevreden met wie ik ben en hoe ik leef, maar ik weet ook dat dit verhaal tijdelijk is. In september stopt mijn uitkering en sociale dienst alleen is lang niet voldoende met alle schulden die ik heb rond te kunnen komen (even het leegplukken van de Nederlandse burger gevoel daarnaast). Dus financieel gezien voel ik erg veel druk. Ook mag ik dan tevreden zijn, ik wil wel meer. Dit kan niet alles zijn wat het leven te bieden heeft, als ik op deze manier doorga betwijfel of ik een vijfjaren plan nog zal meemaken. Niet vanwege zelfmoord, dat weiger ik simpelweg, maar nalatigheid of doelloosheid. Ik heb nog nooit doelen gehad in mijn leven, behalve diegene die mij opgelegd waren en daar zit ook een deel van het probleem. Ik denk er al 20 jaar over na en weet het nog niet. Ook heel veel testen gedaan, maar tot op heden allemaal zonder resultaat. Dat gegeven wil ik wat mee. En dus ja ik sta in de positie, doe er wat aan. Mijn probleem is alleen wat dan? Hulpinstanties helpen me niet en de maatschappij verlangt diploma's, ambities en weet ik t wat. Zomaar iets doen komt ik weer in conclaaf met UWV etc etc. Ik kom hier maar niet uit...
Welk advies zou jij iemand geven die in dezelfde situatie zit
Niet schrikken... Geen. Afhankelijk van de situatie en mijn interesse in die persoon zou ik subtiel (en vrij snel) een vriendschappelijke band met die persoon opbouwen. Vervolgens trek ik die persoon mee in mijn netwerk en zorg ervoor dat hij/zij zelfstandig aansluitingen gaat maken. Zodra dat loopt verdwijn ik weer. In verschillende situaties is dit eigenlijk altijd wel de methode die ik toegepast heb in mijn leven. Inclusief mijn exen. Het principe werkt feilloos. "Hulpvragenden" Krijgen een heel goed gevoel van iemand die tijd en energie in ze steekt op een moment dat ze het nodig hebben (hence de makkelijkheid om persoonlijke aansluiting te maken) en zodra hun leven weer begint te rollen, hebben ze meer dan genoeg aanspraak om mijn verdwijnen als heel erg vervelend te ervaren. Tuurlijk zullen de meesten het nog even proberen, maar dat negeer ik altijd en na een poosje is iedereen verder met hun leven en ik de mijne.
Ik geloof niet zo in adviseren. Mensen dingen vertellen leren ze niks van, ze moeten het zelf ondervinden, het zelf "voelen" om dingen te kunnen veranderen. Tuurlijk is wijsheid naar voren brengen zeker wel iets wat ik probeer te doen, net als jullie nu hier. Het geeft stof tot redenatie en een andere manier van tegen dingen aankijken.
@Roady, jou ga ik niet quoten want dan moet ik alles quoten. Je hebt een heel scherp observatievermogen, want ik had niet beseft dat ik die wens uitsprak in mijn teksten. Ja ik ben al jaren op zoek naar vrijheid. Zowel de lichamelijke als de geestelijke. Lichamelijke vrijheid is zoals je zegt beperkt en in zekere zin daarom een illusie. Zelfs al zou de maatschappij niet bestaan, dan nog ben je een slaaf van je lichaam. Je moet eten, drinken etc etc. Geestelijke vrijheid is dus in zekere zin mijn ambitie, maar dat vind ik erg moeilijk te combineren met de wereld waarin we leven. Ik hecht geen enkele waarde aan geld of economie en zegt het mij dus helemaal niets (het is letterlijk waardeloos), dus materialistische vrijheid vind ik wel dat ik dat heb. Toch werkt de praktijk anders. Elke maand komen meerdere bedrijven alles bij elkaar zo'n 1300,- halen omdat ik dat volgens de maatschappij verplicht ben om te betalen (zorgverzekering, belasting etc etc). Dat geeft mij dus weer kopzorgen. Ik wil gewoon lekker kunnen eten, leuke dingen kunnen doen enz. Dat wordt onmogelijk gemaakt door dergelijke uitgaves. Dus zie ik hierin de enige mogelijkheid om vrij te zijn door of heel veel geld te hebben, of een andere economie zien te verzinnen. Ik leef niet voor geld en er zijn zo nu en dan dingen die ik doe, waar ik geld voor zou kunnen vragen (vuurshows etc), maar waarom? Waarom moeten mensen mij geld betalen voordat ik een prestatie neerzet waar ze blij van worden. Ik vind dat zo'n onzin... Zo werkt dat voor mij in het bedrijfsleven helaas ook. Toen ik nog in de slijter werkte is er op een warme zomerdag een keer een zwerver naar binnen gelopen voor een fles water, die hij van mij gratis gekregen heeft, omdat ik vind dat dat zo hoort. Het heeft me wel een officiele eerste waarschuwing gekost, met een rayonmanager die me wilde ontslaan vanwege diefstal. Hiervoor zat ik in de goudhandel en dat is een nog hardere zakenwereld alleen maar gebaseerd op geld. Heb ook in de zorg en grafische business gezeten en ook daar loop je tegen hetzelfde probleem aan. Alles draait om centjes. Dan kom ik daar met mijn geldloze gedachtengangen (en dus mijn vrijheid). Je snapt denk ik dat, dat niet werkt. Dus in zekere zin ja, mijn geestelijke vrijheid is een illusie, maar niet een die ik mezelf aangepraat heb om wat te beschermen, maar eentje die de maatschappij een illusie maakt waar het niet zo zou hoeven zijn. Mensen zeggen weleens waarom ga je niet in een hutje op de hei wonen en volledig zelfstandig iets opbouwen. Ja in principe zou ik dat best willen, maar dan moet ik eerst een vaste baan hebben om een hypotheek te kunnen afsluiten voor een lap grond of een boederij. Dan moet ik maandelijks inkomen hebben om die lasten te kunnen betalen. Stromend water moet je een aansluiting voor hebben bij het waterbedrijf anders krijg je het gewoon niet. Veedieren mag je alleen houden met vergunningen en bepaalde wettelijke eisen en zo gaat het maar door. Het is nu even een simpel uitgetrokken voorbeeld, maar zo werkt het wel, dus waar blijf ik (of wie dan ook) nog.
ga toch nog wat quoten.
Ik hoop dat je je werkelijke probleem onder ogen wilt komen. Je huidige manier van leven is volgens mij slechts een symptoom, een gevolg van iets.
Die stap naar de verslavingszorg vind ik helemaal top van je.
Die stap zet je niet als je niet aan een probleem wilt werken.
Wat mijn werkelijke probleem is weet ik niet en officiële instanties weten het ook niet, vandaar ook dat ik er steeds uitgezet wordt. Ik heb heel veel werelden gezien (misbruik,mishandeling,psychiatrie en nog wel een lijstje) en heb in dit geval mijn intelligentie en psychiatrische achtergrond tegen. Mijn laatste behandelaar vond dat ik een marihuanaverslaafde ben en dat, dat mijn probleem is. Ik ben het daar absoluut niet mee eens, maar kan er niks tegenin brengen want toen ik dat probeerde werd ik van behandeling wederom ontslagen. In dit geval is verslavingszorg het enige nog waar ik aan kan kloppen. We zullen het gaan zien. Werken aan mijzelf doe ik al vanaf mijn 8ste. Dat is het moment waarop ik alleen kwam te staan in de wereld en waarop ik mij bewust werd van het feit dat mijn gedrag allesbepalend is voor het gedrag van de wereld om mij heen, maar dit is nog altijd een leerproces wat verandert over de tijd en zo zal ik (en ieder mens) altijd werken aan zichzelf om jezelf te kunnen verbeteren in een streven naar perfectie.