Azaroth

I truly wonder...

Hey all,

Een poosje geleden dat ik iets geplaatst heb, maar wordt inmiddels alweer een poosje geplaagd door een vrij simpele vraag, maar blijkbaar een wat lastiger antwoord. Om even wat geheugens op te frissen omtrent mijn zogenoemde "problemen". Gescheiden in eind maart 2012, werkloos sinds september 2012. In principe leef ik nog altijd solo, vrijwel zonder menselijk contact (hooguit boodschappen en nu en dan een kroeg op doordeweekse dagen ivm drukte). Ik liep in principe onder psychologische behandeling, maar mijn behandelaar heeft altijd mijn "problemen" gegooid op mijn regelmatige gebruik van Cannabis, welke uiteraard een werking heeft op mijn lichaam en daarom ook mijn geest, maar ik nooit als 'het' probleem heb gezien. Daar ik ook maanden van geen gebruik kan aantonen. Desalniettemin is het een machtsstrijd geworden tussen mij en de behandelaar (waarbij meermalen aangeven dat ik een andere wilde geen resultaten had) ben ik inmiddels uitgeschreven uit de behandelprocedure omdat ik "niet te helpen ben". Dat mag zo zijn, maar dan kom ik op het punt wat mij bezighoud.

Juist omdat ik inmiddels bijna twee jaar vrijwel niks doe (leef in huis, game wat, speel piano en dat is t wel) en in theorie ben ik daar content mee, zij het dat ik me de laatste tijd wat begin te vervelen. Maar de maatschappij trekt. Uwv wil dingen, omgeving begint af te zetten omdat ik altijd alles dicht heb zitten (al een paar keer eieren tegen t raam) en mijn buurman controleert zo nu en dan of ik nog leef (goed blijk van vertrouwen...) omdat zijn vrouw zich zorgen maakt over mijn isolement. Ik leef volledig naast de maatschappij, verstoken van enige tijdsbeleving, structuur en eigenlijk alles waar de rest v/d wereld op draait, maar ik ben daarin happy. Het is de wereld die "eist/verwacht" dat ik mezelf niet opsluit in huis. Toegegeven, mijn zelfverzorging e.d. kan en zou beter moeten (eet 1 keer per dag een klein beetje, hygiene laat wat te wensen over en douche nu ca 2 keer per week, afhankelijk van warmte etc.). Mensen op persoonlijk gebied vermeid ik zoveel mogelijk omdat er altijd dingen "gebeuren". De gebruikelijke dingen misschien, meisjes vinden me aantrekkelijk, onbekenden willen communiceren om hun nieuwsgierigheid te bevredigen etc. Punt is alleen dat vrijwel iedereen met wie ik spreek vind dat ik "bijzonder" of "interessant" ben vanwege mijn schijnbaar unieke vorm van redeneren (waar ik dus ook met mijn officiële behandeling steeds tegenaanliep). Om die reden gaan mensen dus ook trekken, ze willen wat. hetzij vriendschap, hulp, mijn mening of liefde. ten tijde van een eerste contact zie ik al die sporen en mogelijke consequenties. In sommige gevallen zelfs maanden/jaren vooruit (die zijn dan ook makkelijker te lezen :p). Vanwege dat bewustzijn, voel ik me als mens "verplicht" hierin een eerlijke keuze te maken om de ander, maar ook mezelf te beschermen (de een voor z'n gevoel, de ander tegen stress en problematiek) en kies dus eigenlijk altijd voor isolement omdat dat simpelweg de makkelijkste manier is.

Waar doe ik wijs aan. M'n kop stijf blijven houden en doen wat ik wil en waar ik zin in heb of mezelf weer in de routine brengen van zelfopoffering omwille van multinationals die geen enkele betekenis hebben bij mij als persoon. Moet ik me weer onder mensen gaan mengen, omdat zij dat immers verwachten en de regel hanteren dat mensen niet solo moeten leven, maar ten koste zal gaan van veel dingen? In januari heb ik mezelf aangemeld bij de verslavingszorg omdat dat blijkbaar het enige is waarop ik me nog kan aanmelden, maar ik daar niet gek veel van komen. Toch is dat nog toekomst en daarom invulling. Ik ga er wel open heen. Het is simpelweg dat ik me begin af te vragen of mijn volledige isolement wel de beste keuze is. 1 keer in de zoveel tijd mis ik wel mensen en voel ik mij alleen. Daar kan alleen maanden overheen gaan.
So please, someone. Give some advise?
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: I truly wonder...

Hallo Aza,

Je vraagt: "Waar doe ik wijs aan?"
Als ik naar de laatste alinea van je stukje kijk, dan denk ik eigenlijk dat de vraag stellen hetzelfde is als hem beantwoorden. Je zult waarschijnlijk wel tot het inzicht gekomen zijn dat in volledig isolement leven niet altijd even aangenaam is. Met die gedachte in het achterhoofd zul je toch wat meer initiatieven moeten ontplooien om de impasse te doorbreken.
Het lot ligt volledig in jouw handen, jij bent degene die de stappen moeten zetten naar een andere invulling van je bestaan. Wees vooral kritisch en eerlijk in je zelfobservaties. Is het normaal en gezond dat iemand nog nauwelijks de deur uit komt en maar twee per week een douche neemt? Het antwoord is "Nee".
Hoe langer je wacht hoe groter die stappen gaan worden, dus ik zou je aanraden niet te lang te wachten met
het aanbrengen van veranderingen in je situatie.
* Liebe Macht Frei *
Azaroth

Re: I truly wonder...

Hoi Vh,

Bedankt voor je scherpe reactie en inderdaad je hebt gelijk, ik zie het ook als zodanig. Toch zit daar ook gelijk de kink in de kabel.

In het verleden leefde ik altijd samen met een ander persoon. Hetzij in ouderlijke vorm hetzij in relationele vorm. Tevens had ik altijd enige structuur omdat ik toen nog "geloofde" in jezelf opofferen 'for the greater good'. Inmiddels ben ik zover dat ik eigenlijk alleen nog wil werken als ik iets kan doen wat ik écht leuk vind, maar vind daar geen ondersteuning bij (zowel vrijwillig als betaald). Ook is het zo dat sinds het verdwijnen van mijn ex-vrouw ik juist de keuze gemaakt heb alleen te zijn om te leren om volledig zelfredzaam te worden en gevoelsmatig ben ik dat ook wel. Zoals gezegd er zijn zeker avonden dat ik me eenzaam voel, maar daar kan soms maanden overheen gaan voordat ik dat voel. En ik heb nog nooit van mn leven echt vrienden gehad (in mn schoolperiode voor 3 jaar eentje, maar tijd verstrijkt nu eenmaal). Al zijn er nu wel mensen die mij hun vriend noemen, maar dingen zijn voor mij iets gecompliceerder en er zijn veel sporen waarmee ik verschillende levens kan vernietigen (lees op een negatieve manier kan veranderen) en moet ik dus enorm opletten wat mijn gedrag is en wat ik communiceer. Ik voel omgedraaid geen gelijke binding met die mensen. Voor mij zijn het prettige middelen om mijn eigen doelen te kunnen verwezenlijken. Als voorbeeld gebruik ik een stel om samen boodschappen te doen, zodat ik minder opval in de gemeenschap en me daardoor sneller kan overhalen daadwerkelijk de deur uit te gaan. Ook hebben zij geen auto en stellen het erg op prijs dat ik hun wil helpen met boodschappen (onder die noemer heb ik het dan ook naar hun toe geformuleerd. Ik ben bang dat als ik eerlijk ben, ik toch wel wat gevoelens zal kwetsen en dat is niet mijn ambitie. Tevens snij ik dan ook mezelf en moet ik andere alternatieven gaan verzinnen).

De andere kant is helaas dat ik blijkbaar iemand ben die in principe niks voor zichzelf doet en zelfs met flink proberen lukt het me niet om het in stand te houden om wél goed voor mezelf te zorgen. Ik heb een poosje geleden een eigen verzonnen test uitgeprobeerd waarmee ik wat motivationele rollen kon omdraaien en de inspiratie buiten mezelf kon neerleggen. In dat opzicht werkte het ineens wel en zorgde ik weer voor mezelf. Tot ik er eerlijk over was naar mijn maatschappelijk werker. Zij kon er niet mee omgaan en trok het zich ineens persoonlijk aan waardoor Maatschappelijk werk toen is stopgezet (maar dat is al even geleden). Sindsdien ben ik weer ingekakt omdat de inspiratie duidelijk niet vanuit mezelf komt. Ik douche wel als ik de deur uit moet en verplichting heb, maar anders niet.

Zie je de cirkel waar ik niet uit lijk te komen? Ik weet niet goed hoe ik dingen moet formuleren want er zijn best veel zaken die in elkaar verwikkeld zitten.
Of het normaal is dat een niet onaantrekkelijk enorm sociaal ogend persoon zichzelf volledig afzondert van de buitenwereld, heb ik me nooit mee bezig gehouden. Normaal is slechts een kwestie van perspectief en daar kan en mag ik dus nooit over oordelen. Of het gezond is weet ik heel eerlijk gezegd niet. Tot op heden merk ik geen lichamelijke afwijkingen, behalve met mijn eet en slaap gewoontes, daarin zijn er wel wat lichte klachten. Geestelijk gezien merk ik dat massa's me enorm beginnen te storen. Ondanks mijn isolement heb ik heel sterk het idee dat veel van de wereld meer met zichzelf bezig zijn dan ik (en dan ben ik netjes).
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: I truly wonder...

Azaroth schreef:Ondanks mijn isolement heb ik heel sterk het idee dat veel van de wereld meer met zichzelf bezig zijn dan ik (en dan ben ik netjes).
De wereld is meer met zichzelf bezig dan jij?
En hoe noem jij het zelf gekozen isolement waar jij je nu mee bezig houdt dan?
"Normaal is een kwestie van perspectief." Kom nou, zo lust ik er nog wel een paar!
"Íedereen is gestoord, maar ik ben normaal." Hou jezelf nou niet zo voor de gek, Aza.
* Liebe Macht Frei *
Azaroth

Re: I truly wonder...

De wereld is meer met zichzelf bezig dan jij?
En hoe noem jij het zelf gekozen isolement waar jij je nu mee bezig houdt dan?
"Normaal is een kwestie van perspectief." Kom nou, zo lust ik er nog wel een paar!
"Íedereen is gestoord, maar ik ben normaal." Hou jezelf nou niet zo voor de gek, Aza.
En dit is gelijk een mooi voorbeeld van precies wat ik bedoel.
Wat ik bedoelde met de wereld is meer met zichzelf bezig; Tuurlijk ik kom er niet veel in en ben daarom vrijwel alleen met mezelf bezig, maar als ik erin kom hou ik rekening met anderen. Help ik ze zonodig en ben ik altijd vriendelijk. Iets wat bij veel (lang niet allemaal) mensen lijkt te ontbreken of alleen aanwezig is op specifieke momenten.

Normaal is een kwestie van perspectief. Dingen die ik normaal vind hoeven anderen niet normaal te vinden of omgedraaid. Sommigen vinden het normaal om te schelden met kanker b.v. Ik en vele anderen met mij vinden dat niet. Maar dat neem niet weg dat zij die het doen het blijkbaar wél normaal vinden. Die redenatie volgend, zal ik niet oordelen over subjectieve visies. Dat is niet mezelf voor de gek houden, dat is objectief naar dingen kijken. Ik zeg niet dat ik normaal ben. Ik zeg dat ik me normaal vind. En dat is iets anders. En ik zeg al helemaal niet dat ik anderen gestoord vind. Vaak alleen onnadenkend en impulsief (of explosief). Iets wat mij stoort wil niet zeggen dat het geen gebruikelijk gedrag is. Als je in een supermarkt loopt dan is het "normaal", dat het druk is, weinig ruimte en mensen altijd in de weg staan. Maar dat neemt niet weg dat ik dat irritant vind. Mijn situatie is hooguit ongebruikelijk, maar ik ben bij lange na niet de enige.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: I truly wonder...

Hey Azaroth,

Héél lastig is dat als sociaal contact vaak als negatief wordt ervaren.
Mijn mening (en eigen ervaring) is dat niemand zich meer onder de mensen hoeft te begeven omdat het "normaal" is.
De ene persoon heeft daar meer behoefte aan dan de andere, daarbij vind ik dus ook dat "normaal" hier totaal subjectief is.

Daarentegen opende je wel dit topic en beschrijf je dat je niet zo goed voor jezelf zorgt (eet- en slaappatroon).
Of dit zou beteren door meer onder de mensen te komen blijft dan wel de vraag.
Enerzijds, als je nu en dan "verplichtingen" hebt op sociaal vlak kan het inbouwen van meer structuur en zelfzorg in je leven verbeteren.
Anderzijds valt het af te wegen in hoeverre dat opweegt tegen de negatieve elementen die je ervaart tijdens sociaal contact.

Wat me opvalt in je schrijven is dat -wanneer je onder de mensen komt- steeds je best probeert te doen voor iedereen.
Het voorbeeld die je aangeeft
veel van de wereld meer met zichzelf bezig zijn dan ik
onder andere.
Dat komt voor mij over alsof je duidelijk een verschil merkt tussen de doorsnee personen waarmee je in contact komt en jezelf.
Inderdaad : er zijn veel mensen die volgens de "normale" regeltjes regelmatig naar buiten komen, veel sociale contacten hebben maar zich gedragen als boeren (ik zal het maar even minder netjes formuleren dan jij ;) ).

Kan het zijn dat je te kritisch bent t.o.v. jezelf wanneer je onder de mensen komt?
Niet dat ik je wil aanzetten om je ook zo te gedragen, verre van.
Maar er moet toch een middenweg bestaan voor jou volgens mij, waarbij je toch contacten hebt waar je naartoe kan op die momenten dat je je éénzaam voelt + iets van sociale contacten inbouwt in de mate dat het niet té overbelastend is en dit een hulp kan zijn om meer structuur in je leven te brengen.

Bijvoorbeeld door, wanneer het benauwelijk wordt voor jou en het gevoel er is dat mensen te veel van jou verlangen daar zonder schuldgevoel "nee" tegen te zeggen.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: I truly wonder...

Azaroth schreef:Mijn situatie is hooguit ongebruikelijk, maar ik ben bij lange na niet de enige.
Nee, er zijn heus wel meer mensen die zich zelf afzonderen, dat is inderdaad niet ongebruikelijk.
En dat zullen ook aimabele, brave mensen zijn, die niet schelden met kanker en naar de buitenwereld vriendelijk en aardig zijn.
Inderdaad, je zult een ontzettende rotzak en hufter zijn, dan heb jij je zelfgekozen isolement bij wijze van straf verdiend. Elk ballontje is zo door te prikken, hoor.

Een deur dicht doen is makkelijk. Maar die deur weer open doen, dat zul je toch echt zelf moeten doen.
Welke strategie helpt daar bij het beste? Je kunt er een pagina lange discussie van maken met veel begrijpende
woorden en virtuele knuffels. Maar ik hak toch liever met het botte bijltje. Hier is de multiple-choice vraag waar
het allemaal om draait:

Ben je tevreden met de manier waarop je nu leeft?
Ja. Waarom open je dan een topic?
Nee. Doe er dan wat aan.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: I truly wonder...

Welk advies zou jij iemand geven die in dezelfde situatie zit?
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Roady

Re: I truly wonder...

Beste Azaroth,

Ik heb je verhaal / vraag gelezen, en ook lees ik hier en daar reacties van je. Wat bij mij naar voren komt is jouw grote behoefte aan vrijheid. Ik denk dat dat je onderscheidt van de maatschappelijke slaafjes die gewoon netjes naar hun werk gaan en het op hun manier naar de zin hebben. Dat levert je ook de nodige waardering op. Maar zou je die waardering ook krijgen als mensen je echt zouden kennen?

De vraag die ik jou wil stellen: is de manier waarop je nu leeft werkelijke vrijheid? Of is het een schijn-vrijheid? En als het schijn is, wat zit er dan onder dat bedekt moet blijven?

Kijk, elk mens IS vrij om te doen en te laten wat hij wil. Maar omdat er altijd een morgen is, zul je op een bepaalde manier aan de kost moeten komen. En ook zul je een manier moeten vinden om ook "morgen" weer te halen en dan het liefst een manier waarbij je tevreden blijft. Als je dat kan "bereiken" met je huidige manier van leven, dan is dat prima.
Niemand verplicht jou om weer bij een grote baas te moeten werken. Je kunt ook je weekloontje bij mekaar sprokkelen door een postwijk, of schoonmaakwerk, of weet ik veel.
Het systeem waarin we allemaal leven dat er is nou eenmaal. Ik denk dat ware vrijheid een manier van leven is, om midden in dat systeem toch jezelf te kunnen zijn.

Ik denk dat je jezelf enorm tegen iets aan het verzetten bent. En het probleem met jezelf verzetten, is dat je alsnog verbonden blijft met dat wat je uitkotst. Dat ga je op den duur dus niet volhouden. Je zegt ook dat je in staat bent om vriendschappen / contacten te vernietigen (negatief te beinvloeden). Ook hier de vraag of je dit echt wilt, of dat het een ongewenst gedrag is, dat voortkomt uit een veel dieperliggend probleem. Vergeet niet: vriendschappen vernietigen betekent jezelf vernietigen.

Ik hoop dat je je werkelijke probleem onder ogen wilt komen. Je huidige manier van leven is volgens mij slechts een symptoom, een gevolg van iets.

Die stap naar de verslavingszorg vind ik helemaal top van je.
Die stap zet je niet als je niet aan een probleem wilt werken.
Azaroth

Re: I truly wonder...

Hey all,

Thnx for het reageren. Ik ga t ff splitsen en hopelijk iedereen een nette reactie geven.
Kan het zijn dat je te kritisch bent t.o.v. jezelf wanneer je onder de mensen komt...
Ja en nee. Ik ben wie ik ben en als anderen dat vervelend vinden jammer dan. Al heb ik liever wel dat mensen me aardig vinden, kan soms wel doorlopen met vervelende gedachtes. Maar ja ik ben enorm streng voor mezelf. Mijn latten liggen gigahoog. Tegelijkertijd ligt daar ook mijn uitdaging. Iets wat makkelijk te bereiken is, is voor mij niet interessant genoeg. Ik leef nu 30 jaar op deze aarde en heb veel van mensen gezien. Wat mij opvalt is dat heel veel mensen dromen over een betere ik, een vriendelijkere omgeving etc. Vroeger had je een reclamespotje op tv met de zin "Een betere wereld begint bij jezelf", die zin is altijd blijven hangen en een leefregel geworden. Als ik wil dat mensen mij goed behandelen, zal ik eerst hetzelfde moeten doen. En zo werkt het in principe ook. Dat voorbeeld wil ik uitstralen. Nu kan je zeggen, dat is niet jouw verantwoordelijkheid, nee misschien niet, maar van wie dan wel? Niemand écht, dus zal er iemand moeten zijn die het goede voorbeeld probeert te geven. Ben ik lang de enige niet in overigens, maar het is wel een beetje mijn gedachten gang. Ik snap nog dat ook ik menselijk ben en daarom fouten maak, maar daarin ben ik wel kritisch en erg streng voor mezelf ja. Er moet immers iets van te leren zijn, anders was het niet fout. Nee zeggen tegen mensen heb ik moeite mee, maar dat komt ook omdat ik een vrij grote drempel ben om hulp aan te vragen voor de omgeving, dus als ze het doen is het meestal wel menens.

De balans die je probeert te schetsen heb ik meermalen geprobeerd en in zekere zin lukt dat, maar altijd met nieuwe mensen. Zoals gezegd, dingen worden lastig als mensen zich gaan binden aan mij en dat ligt lang niet altijd aan mij. Als voorbeeld het stel waar ik zo nu en dan mee boodschappen doe; Het meisje is hopeloos verliefd op mij, ze is al een paar keer na het stappen (waarbij ik gewoon thuis was) naar mij gekomen ipv naar huis. Ook klopt ze vrij regelmatig aan de deur als haar vriend is werken. Menselijk als ik ben en verstoken van lange lichamelijke attentie heb ik (meermalen) de fout gemaakt erop in te gaan, maar ik zie ook de consequenties als ik dit hardop ga uitspreken. Het is geen angst om een knal voor mn bek te krijgen, die heb ik in dit geval meer dan verdient, Heb ook tussen de regels door meermalen geprobeerd dingen te vertellen aan vriendlief, maar hij wil het simpelweg niet zien. Wat dus inhoud dat ik zijn wereld breek als dit bovenkomt. Het is in zekere zin niet mijn probleem en ik zie het ook niet als zodanig en kan het daarom loslaten, maar ik heb wel een zekere machtspositie gekregen over zijn gevoel en dat geeft verantwoordelijkheid waar ik niet op zit te wachten. Dit soort situaties zijn over het algemeen meer regel dan uitzondering, zij het ook in andere vormen en dat is heel erg tricky om een balans te vinden met vaste mensen. (De uitgelegde situatie is nu min of meer onder controle en haar verliefdheid is er nog, maar ik negeer m gewoon.)
Inderdaad, je zult een ontzettende rotzak en hufter zijn, dan heb jij je zelfgekozen isolement bij wijze van straf verdiend. Elk ballontje is zo door te prikken, hoor.
Je reactie is er een die ik zo zelf had kunnen plaatsen en je hebt gelijk, zo ben ik ook begonnen en in een paar kleine dingen straf ik me zo nu en dan inderdaad ook, maar het is inmiddels al lang de échte reden niet meer. Ja ik vind mezelf een hufter omdat er enorm veel levens en gezinnen kapot zijn gegaan door mijn aanwezigheid (nu kan je zeggen hoeveel macht heb je nou uiteindelijk, geen. Ik heb alleen het idee dat ik ze net even een andere kant laten zien waarop ze uiteindelijk hun eigen keuze maken, maar toch geeft mij dat een soort gevoel van verantwoordelijkheid. Ook kan je zeggen hoe erg zou het zijn, in mijn tienerjaren hebben 2 mensen zelfmoord gepleegd op mijn "aanraden" zijn er meermalen gevallen van overspel boven water gekomen (Gelukkig nog nooi met mij als persoon, maar ik weet t vaak wel), waarop ik de "dader" laat inzien of ze nou wel zo goed bezig zijn en of dat niet anders kan. Je kan zelf wel voorstellen wat er daarna kan gebeuren). Tegelijkertijd is de andere kant ook waar, er zijn ook veel goede dingen gebeurd en dat zie ik ook in. Om die reden ben ik gestopt met mezelf straffen en heb ik een symbolische tattoo op mijn littekens laten zetten. Wat je zegt over ellenlange discussies en virtuele knuffels, nee daar zit ik ook niet op te wachten, maar mijn vraag is wel serieus. Ik ben tevreden met wie ik ben en hoe ik leef, maar ik weet ook dat dit verhaal tijdelijk is. In september stopt mijn uitkering en sociale dienst alleen is lang niet voldoende met alle schulden die ik heb rond te kunnen komen (even het leegplukken van de Nederlandse burger gevoel daarnaast). Dus financieel gezien voel ik erg veel druk. Ook mag ik dan tevreden zijn, ik wil wel meer. Dit kan niet alles zijn wat het leven te bieden heeft, als ik op deze manier doorga betwijfel of ik een vijfjaren plan nog zal meemaken. Niet vanwege zelfmoord, dat weiger ik simpelweg, maar nalatigheid of doelloosheid. Ik heb nog nooit doelen gehad in mijn leven, behalve diegene die mij opgelegd waren en daar zit ook een deel van het probleem. Ik denk er al 20 jaar over na en weet het nog niet. Ook heel veel testen gedaan, maar tot op heden allemaal zonder resultaat. Dat gegeven wil ik wat mee. En dus ja ik sta in de positie, doe er wat aan. Mijn probleem is alleen wat dan? Hulpinstanties helpen me niet en de maatschappij verlangt diploma's, ambities en weet ik t wat. Zomaar iets doen komt ik weer in conclaaf met UWV etc etc. Ik kom hier maar niet uit...
Welk advies zou jij iemand geven die in dezelfde situatie zit
Niet schrikken... Geen. Afhankelijk van de situatie en mijn interesse in die persoon zou ik subtiel (en vrij snel) een vriendschappelijke band met die persoon opbouwen. Vervolgens trek ik die persoon mee in mijn netwerk en zorg ervoor dat hij/zij zelfstandig aansluitingen gaat maken. Zodra dat loopt verdwijn ik weer. In verschillende situaties is dit eigenlijk altijd wel de methode die ik toegepast heb in mijn leven. Inclusief mijn exen. Het principe werkt feilloos. "Hulpvragenden" Krijgen een heel goed gevoel van iemand die tijd en energie in ze steekt op een moment dat ze het nodig hebben (hence de makkelijkheid om persoonlijke aansluiting te maken) en zodra hun leven weer begint te rollen, hebben ze meer dan genoeg aanspraak om mijn verdwijnen als heel erg vervelend te ervaren. Tuurlijk zullen de meesten het nog even proberen, maar dat negeer ik altijd en na een poosje is iedereen verder met hun leven en ik de mijne.
Ik geloof niet zo in adviseren. Mensen dingen vertellen leren ze niks van, ze moeten het zelf ondervinden, het zelf "voelen" om dingen te kunnen veranderen. Tuurlijk is wijsheid naar voren brengen zeker wel iets wat ik probeer te doen, net als jullie nu hier. Het geeft stof tot redenatie en een andere manier van tegen dingen aankijken.

@Roady, jou ga ik niet quoten want dan moet ik alles quoten. Je hebt een heel scherp observatievermogen, want ik had niet beseft dat ik die wens uitsprak in mijn teksten. Ja ik ben al jaren op zoek naar vrijheid. Zowel de lichamelijke als de geestelijke. Lichamelijke vrijheid is zoals je zegt beperkt en in zekere zin daarom een illusie. Zelfs al zou de maatschappij niet bestaan, dan nog ben je een slaaf van je lichaam. Je moet eten, drinken etc etc. Geestelijke vrijheid is dus in zekere zin mijn ambitie, maar dat vind ik erg moeilijk te combineren met de wereld waarin we leven. Ik hecht geen enkele waarde aan geld of economie en zegt het mij dus helemaal niets (het is letterlijk waardeloos), dus materialistische vrijheid vind ik wel dat ik dat heb. Toch werkt de praktijk anders. Elke maand komen meerdere bedrijven alles bij elkaar zo'n 1300,- halen omdat ik dat volgens de maatschappij verplicht ben om te betalen (zorgverzekering, belasting etc etc). Dat geeft mij dus weer kopzorgen. Ik wil gewoon lekker kunnen eten, leuke dingen kunnen doen enz. Dat wordt onmogelijk gemaakt door dergelijke uitgaves. Dus zie ik hierin de enige mogelijkheid om vrij te zijn door of heel veel geld te hebben, of een andere economie zien te verzinnen. Ik leef niet voor geld en er zijn zo nu en dan dingen die ik doe, waar ik geld voor zou kunnen vragen (vuurshows etc), maar waarom? Waarom moeten mensen mij geld betalen voordat ik een prestatie neerzet waar ze blij van worden. Ik vind dat zo'n onzin... Zo werkt dat voor mij in het bedrijfsleven helaas ook. Toen ik nog in de slijter werkte is er op een warme zomerdag een keer een zwerver naar binnen gelopen voor een fles water, die hij van mij gratis gekregen heeft, omdat ik vind dat dat zo hoort. Het heeft me wel een officiele eerste waarschuwing gekost, met een rayonmanager die me wilde ontslaan vanwege diefstal. Hiervoor zat ik in de goudhandel en dat is een nog hardere zakenwereld alleen maar gebaseerd op geld. Heb ook in de zorg en grafische business gezeten en ook daar loop je tegen hetzelfde probleem aan. Alles draait om centjes. Dan kom ik daar met mijn geldloze gedachtengangen (en dus mijn vrijheid). Je snapt denk ik dat, dat niet werkt. Dus in zekere zin ja, mijn geestelijke vrijheid is een illusie, maar niet een die ik mezelf aangepraat heb om wat te beschermen, maar eentje die de maatschappij een illusie maakt waar het niet zo zou hoeven zijn. Mensen zeggen weleens waarom ga je niet in een hutje op de hei wonen en volledig zelfstandig iets opbouwen. Ja in principe zou ik dat best willen, maar dan moet ik eerst een vaste baan hebben om een hypotheek te kunnen afsluiten voor een lap grond of een boederij. Dan moet ik maandelijks inkomen hebben om die lasten te kunnen betalen. Stromend water moet je een aansluiting voor hebben bij het waterbedrijf anders krijg je het gewoon niet. Veedieren mag je alleen houden met vergunningen en bepaalde wettelijke eisen en zo gaat het maar door. Het is nu even een simpel uitgetrokken voorbeeld, maar zo werkt het wel, dus waar blijf ik (of wie dan ook) nog.

ga toch nog wat quoten.
Ik hoop dat je je werkelijke probleem onder ogen wilt komen. Je huidige manier van leven is volgens mij slechts een symptoom, een gevolg van iets.
Die stap naar de verslavingszorg vind ik helemaal top van je.
Die stap zet je niet als je niet aan een probleem wilt werken.
Wat mijn werkelijke probleem is weet ik niet en officiële instanties weten het ook niet, vandaar ook dat ik er steeds uitgezet wordt. Ik heb heel veel werelden gezien (misbruik,mishandeling,psychiatrie en nog wel een lijstje) en heb in dit geval mijn intelligentie en psychiatrische achtergrond tegen. Mijn laatste behandelaar vond dat ik een marihuanaverslaafde ben en dat, dat mijn probleem is. Ik ben het daar absoluut niet mee eens, maar kan er niks tegenin brengen want toen ik dat probeerde werd ik van behandeling wederom ontslagen. In dit geval is verslavingszorg het enige nog waar ik aan kan kloppen. We zullen het gaan zien. Werken aan mijzelf doe ik al vanaf mijn 8ste. Dat is het moment waarop ik alleen kwam te staan in de wereld en waarop ik mij bewust werd van het feit dat mijn gedrag allesbepalend is voor het gedrag van de wereld om mij heen, maar dit is nog altijd een leerproces wat verandert over de tijd en zo zal ik (en ieder mens) altijd werken aan zichzelf om jezelf te kunnen verbeteren in een streven naar perfectie.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: I truly wonder...

Hallo Azaroth,
Niet schrikken... Geen. Afhankelijk van de situatie en mijn interesse in die persoon zou ik subtiel (en vrij snel) een vriendschappelijke band met die persoon opbouwen. Vervolgens trek ik die persoon mee in mijn netwerk en zorg ervoor dat hij/zij zelfstandig aansluitingen gaat maken. Zodra dat loopt verdwijn ik weer. In verschillende situaties is dit eigenlijk altijd wel de methode die ik toegepast heb in mijn leven. Inclusief mijn exen. Het principe werkt feilloos. "Hulpvragenden" Krijgen een heel goed gevoel van iemand die tijd en energie in ze steekt op een moment dat ze het nodig hebben (hence de makkelijkheid om persoonlijke aansluiting te maken) en zodra hun leven weer begint te rollen, hebben ze meer dan genoeg aanspraak om mijn verdwijnen als heel erg vervelend te ervaren. Tuurlijk zullen de meesten het nog even proberen, maar dat negeer ik altijd en na een poosje is iedereen verder met hun leven en ik de mijne.
Ik geloof niet zo in adviseren. Mensen dingen vertellen leren ze niks van, ze moeten het zelf ondervinden, het zelf "voelen" om dingen te kunnen veranderen. Tuurlijk is wijsheid naar voren brengen zeker wel iets wat ik probeer te doen, net als jullie nu hier. Het geeft stof tot redenatie en een andere manier van tegen dingen aankijken.
Is het werkelijk de bedoeling dat hij of zij meegaat in jouw netwerk? Of is van belang dat die persoon ZELF (al dan niet terwijl je achter hem of haar staat) ZELF opzoek gaat naar wegen waar hij of zij zich prettig bij voelt? Daar bedoel ik mee dat JOUW netwerk niet de weg hoeft te zijn voor hem of haar. Dat is namelijk je EIGEN weg en niet per definietie in alles de weg van de ander. Misschien werkt het wel niet eens voor hem of haar. En wie zegt dat hij of zij beter word ervan als hij of zij meegetrokken word in JOUW situatie. Je kan een persoon een beetje sturen, een duwtje geven, maar dat hoerft niet in de richtingh die jij voor ogen hebt. Dat kan ook in de richting waar diegene graag naartoe wilt maar dat nog niet gelukt is.
Methoden die voor jou werken geven absoluut geen garantie voor anderen. Het is immers niet altijd hetzelfde pad. Het kan zelfs averechts werken.
Het gaat niet altijd om oplossingen. ;) Zeker niet je eigen oplossingen en het dan maar weer verdwijnen. Waarom niet? Omdat zij niet hetzelfde zijn als jij.
Hoe graag je misschien ook wilt dat het allemaal werkt.
"Hulpvragenden" Krijgen een heel goed gevoel van iemand die tijd en energie in ze steekt op een moment dat ze het nodig hebben (hence de makkelijkheid om persoonlijke aansluiting te maken) en zodra hun leven weer begint te rollen, hebben ze meer dan genoeg aanspraak om mijn verdwijnen als heel erg vervelend te ervaren. Tuurlijk zullen de meesten het nog even proberen, maar dat negeer ik altijd en na een poosje is iedereen verder met hun leven en ik de mijne.
Dat geldt niet voor iedereen. Jammer dat je hier iedereen over één kam scheert. Daarmee snijdt je jezelf in de vingers. Daarmee help je jezelf ook niet vooruit.
Blijf je deels blind voor eigen problematiek én kwets je misschien wel anderen omdat je negeert, afkaatst, laat gaan. En dat eigenlijk altijd. Dat is toch niet waar je het voor doet en toch zeker niet heel je leven dat voor je ligt mag ik hopen? Mijn mening is, dat het misschien eerst een gemakkelijke weg lijkt het zo te doen, maar je jezelf uiteindelijk keihard tegenkomt.
(En daarmee merkt dat je geen enkele stap verder bent gekomen na het afkaatsen / kwetsen. Misschien zelfs alleen achteruit.)
Ik geloof niet zo in adviseren. Mensen dingen vertellen leren ze niks van, ze moeten het zelf ondervinden, het zelf "voelen" om dingen te kunnen veranderen. Tuurlijk is wijsheid naar voren brengen zeker wel iets wat ik probeer te doen, net als jullie nu hier. Het geeft stof tot redenatie en een andere manier van tegen dingen aankijken.
Ze moeten inderdaad zelf dingen ontdekken. Advierzen hoeven ze inderdaad echt niet altijd te gebruiken. Maar jij spreekt jezelf hier enorm tegen. Jij opent hier namelijk een topic. Dat doe je niet voor niets lijkt mij en daaronder schrijf je zelf:

So please, someone. Give some advise?

Voor de rest viel mij dit op ondanks dat het naar Volhoudertje gericht is:
Ik ben wie ik ben en als anderen dat vervelend vinden jammer dan.
Eigenlijk wijst heel veel erop dat je dat veel doet. Je wilt het anders en dat schreef je ook wel, al dan niet in andere woorden. De zin die jij schrijft, strookt niet met wat jij wilt en voelt heb ik het idee. ;) Het is een beetje tegenspreken.

Ik hoop dat je er iets mee kan.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Azaroth

Re: I truly wonder...

Is het werkelijk de bedoeling dat hij of zij meegaat in jouw netwerk...
In deze begrijp je me verkeerd. Nee ik hou die persoon niet beet en dring hem/haar mijn weg op. Ik gebruik mijn netwerk waarin ze zelf hun aansluitingen kunnen maken. Zodra ze dat doen, gaat dat verder en groeit dat. Sommigen blijven erin zitten, anderen groeien er ook weer uit. Het gaat om het zetten van die eerste stap waarbij ik ze mogelijkheden geef. Geen oplossingen, dat kunnen ze alleen zelf. Ik laat ze volledig vrij om hun eigen pad te volgen en daarom werkt het ook. Ze blijven overigens ver bij mijn "situatie" vandaan. Ik ben heel open en sociaal, maar tegelijkertijd is dat ook mijn "muur". Er zijn er maar heel weinig die daar doorheen prikken als ik dat niet wil.
Dat geldt niet voor iedereen...
Dit vind ik een lastige, omdat het denk ik ook maar net is wat je gewend bent. In mijn leven is er letterlijk niemand gebleven (tot aan ouders/familie aan toe) al is er een enkeling wisselend aanwezig en misschien daarom nooit helemaal weg, maar dit kan met tussenliggende periodes van jaren zijn. Ook valt het kwetsgedeelte wel mee. Sommigen hebben dat zeker, een enkeling zelfs extreem, maar de meeste zullen het hooguit jammer vinden, maar het laten gaan voor wat het is. Simpelweg vaak omdat ze bezig zijn met hun eigen leven, zoals het hoort. Wat mij betreft, ik heb nooit geleerd sociale contacten te onderhouden op lange termijn, simpelweg omdat ik nergens echt lange termijn heb gewoond van mijn 15 tot mij 20e zelfs in geheimhouding heb geleefd waarbij ik wel vrienden mocht hebben, maar ze mochten niks van mijn situatie weten en dat is tricky. Dus mezelf in mn vingers snijden is hier ook weer een kwestie van perspectief. 1 speelt het mee dat ik vertrouwensissues heb, maar ik heb simpelweg ook gewoon geleerd om geen binding te hebben met mensen, want ze verdwijnen weer. Dat wil niet zeggen dat ik op momenten van, niet kan genieten.

Advies/een andere kijk vragen is altijd goed. Hence ook mijn topic. Hoe goed je ook kan denk, een persoon is altijd beperkt door zijn eigen visie. Hoe breed ook. In die zin bedoelde ik ook niet dat ik niet geloof in adviseren. Maar als iemand iets wil veranderen, kan je kletsen als brugman zonder dat er wat gebeurd en dat is wat ik bedoelde. Soms heeft iemand net even dat gevoel van veiligheid nodig om de stap te kunnen zetten die ze willen maken en dat is wat ik mensen probeer te geven. Zie je het verschil? Dat wil niet zeggen dat ik daarvoor niet uitgebreid met die persoon heb gecommuniceerd. Maar het zijn voor mij twee verschillende dingen.

Met jouw laatste zin heb je wel gelijk. Ik leef ook in continue tweestrijd zonder dat ik echt weet waarom. Ik vind ook echt dat ik ben wie ik ben en dat andere dat maar moeten accepteren of niet. Toch voelt het altijd als falen wanneer me dat niet lukt en zoals gezegd kan ik daar best mee zitten soms. Het is dubbel, zoals veel dingen. Mijn enorme drang om mensen te helpen en mijn isolement evenzo. Ik weet ook echt niet hoe dat zo gegroeid is, alleen dat met echt enorm veel dingen er altijd meerdere kanten in mijn lijf zich afspelen waarbij een klein zwart vlokje ik tussenzweeft die probeert alle slierten en draden uit de knoop te houden.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: I truly wonder...

Dit vind ik een lastige, omdat het denk ik ook maar net is wat je gewend bent. In mijn leven is er letterlijk niemand gebleven (tot aan ouders/familie aan toe) al is er een enkeling wisselend aanwezig en misschien daarom nooit helemaal weg, maar dit kan met tussenliggende periodes van jaren zijn. Ook valt het kwetsgedeelte wel mee. Sommigen hebben dat zeker, een enkeling zelfs extreem, maar de meeste zullen het hooguit jammer vinden, maar het laten gaan voor wat het is. Simpelweg vaak omdat ze bezig zijn met hun eigen leven, zoals het hoort. Wat mij betreft, ik heb nooit geleerd sociale contacten te onderhouden op lange termijn, simpelweg omdat ik nergens echt lange termijn heb gewoond van mijn 15 tot mij 20e zelfs in geheimhouding heb geleefd waarbij ik wel vrienden mocht hebben, maar ze mochten niks van mijn situatie weten en dat is tricky. Dus mezelf in mn vingers snijden is hier ook weer een kwestie van perspectief. 1 speelt het mee dat ik vertrouwensissues heb, maar ik heb simpelweg ook gewoon geleerd om geen binding te hebben met mensen, want ze verdwijnen weer. Dat wil niet zeggen dat ik op momenten van, niet kan genieten.
Het is begrijpelijk dat je moeite hebt met dat gegeven omdat je het niet gewend bent. Maar iets wat JIJ niet gewend bent, hoeft niet betekenen dat iedereen hetzelfde dan doet.
Natuurlijk is het goed dat mensen bezig zijn met een eigen leven, dat is juist hartstikke super en daarin is loslaten prima. Maar loslaten hoeft dus niet te betekenen helemaal laten gaan.
Het is wat je zelf beschrijft. Last van bindingsangst hebben, of, verlatingsangst hebben. (Maar dat eigenlijk zo'n beetje geheel in stand houden, als jij je maar blijft afzonderen en opsluiten, en dat terwijl ik vermoed, dat je het zo deels niet wilt.

Wat ik mij afvraag is of jij dit in de woorden waarmee je het hier hebt geschreven, het ook vertelt hebt aan de hulpverlening.
(Met als punt, dat als je iets maar voor de helft of iets helemaal niet verteld, ze je ook niet optimaal kunnen begeleiden.)

In deze begrijp je me verkeerd. Nee ik hou die persoon niet beet en dring hem/haar mijn weg op. Ik gebruik mijn netwerk waarin ze zelf hun aansluitingen kunnen maken. Zodra ze dat doen, gaat dat verder en groeit dat. Sommigen blijven erin zitten, anderen groeien er ook weer uit. Het gaat om het zetten van die eerste stap waarbij ik ze mogelijkheden geef. Geen oplossingen, dat kunnen ze alleen zelf. Ik laat ze volledig vrij om hun eigen pad te volgen en daarom werkt het ook. Ze blijven overigens ver bij mijn "situatie" vandaan. Ik ben heel open en sociaal, maar tegelijkertijd is dat ook mijn "muur". Er zijn er maar heel weinig die daar doorheen prikken als ik dat niet wil.
Oke, het is heel goed dat je ze een eigen weg laat en ze laat ontdekken welke mogelijkheden er zijn.
Maar nu nog, en dat is voor velen een lastig punt, nog op jezelf toepassen. ;) Het is echt niet onmogelijk ook al is het lastig. Volledig erachter staan, is wel een vereistte schat ik zo in.
Advies/een andere kijk vragen is altijd goed. Hence ook mijn topic. Hoe goed je ook kan denk, een persoon is altijd beperkt door zijn eigen visie. Hoe breed ook. In die zin bedoelde ik ook niet dat ik niet geloof in adviseren. Maar als iemand iets wil veranderen, kan je kletsen als brugman zonder dat er wat gebeurd en dat is wat ik bedoelde. Soms heeft iemand net even dat gevoel van veiligheid nodig om de stap te kunnen zetten die ze willen maken en dat is wat ik mensen probeer te geven. Zie je het verschil? Dat wil niet zeggen dat ik daarvoor niet uitgebreid met die persoon heb gecommuniceerd. Maar het zijn voor mij twee verschillende dingen.
Als je het nu ook eens jezelf gaat geven? Wat je anderen geeft, verdien jij ook.
En als jij het jezelf leert geven, kan je het anderen nog beter geven.
"Ze" zeggen niet voor niets; dat je eerst jezelf "meer"moet helpen voordat je anderen gaat helpen. Juist als je dat doet en aan durft te gaan hebben anderen meer aan wat je aanreikt.
Sta eerst zelf sterker in de schoenen. Het is goed anderen te helpen. Maar jezelf niet vergeten, juist voor jezelf en daarmee weer voor anderen, want dat is ook voor een groot deel wat je dan naar een ander uitstraalt.
Met jouw laatste zin heb je wel gelijk. Ik leef ook in continue tweestrijd zonder dat ik echt weet waarom. Ik vind ook echt dat ik ben wie ik ben en dat andere dat maar moeten accepteren of niet. Toch voelt het altijd als falen wanneer me dat niet lukt en zoals gezegd kan ik daar best mee zitten soms. Het is dubbel, zoals veel dingen. Mijn enorme drang om mensen te helpen en mijn isolement evenzo. Ik weet ook echt niet hoe dat zo gegroeid is, alleen dat met echt enorm veel dingen er altijd meerdere kanten in mijn lijf zich afspelen waarbij een klein zwart vlokje ik tussenzweeft die probeert alle slierten en draden uit de knoop te houden.
Het is niet verkeerd om die zin een beetje te laten varen. "Ik ben wie ik ben en zo moeten mensen mij maar accepteren." Op zich heb je er gelijk in.
Maar het kan echt geen kwaad om ook eens (vaker) naar anderen te kijken. Andere denkbeelden aan te nemen of je je eigen overtuigingen misschien iets of wat meer zou moeten bijstellen. Het kan geen kwaad om er wat ruimer in te worden. Het kan je zelfs meer brengen. Het kan je uit een tunnel halen.
Daarbij komt natuurlijk: Een mens is bewegelijk. Veranderlijk. Wat betekent dat overtuigingen ook kunnen verschuiven of veranderen. Wat betekent dat hoe je bent, ook kan bewegen en veranderen. Je staat immers niet stil. Je groeit. Deels door: "Ik ben wie ik ben en zo moeten ze mij maar accepteren" een beetje los laten. Want wie je bent, staat niet je hele leven vast. Gelukkig niet. Misschien in bepaalde grote lijnen, maar ertussenin zit speling en verandering. Groei. Beweging. Verschuiving.

Het kan zijn dat jij er anders over denkt maar op dit moment zie ik het zo. Wellicht kan je ermee verder.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Roady

Re: I truly wonder...

Azaroth schreef:
Ja ik ben al jaren op zoek naar vrijheid. Zowel de lichamelijke als de geestelijke. Lichamelijke vrijheid is zoals je zegt beperkt en in zekere zin daarom een illusie. Zelfs al zou de maatschappij niet bestaan, dan nog ben je een slaaf van je lichaam. Je moet eten, drinken etc etc. Geestelijke vrijheid is dus in zekere zin mijn ambitie, maar dat vind ik erg moeilijk te combineren met de wereld waarin we leven.

Ik denk dat je voor jezelf een bevredigend antwoord moet zien te vinden op de vragen die je stelt: Wat is vrijheid? Waarom ben je nu een slaaf? Van wie ben je een slaaf? Of "voel" je je een slaaf? Wat heb je ten diepste nodig, los van al het materiele?


Ik hecht geen enkele waarde aan geld of economie en zegt het mij dus helemaal niets (het is letterlijk waardeloos), dus materialistische vrijheid vind ik wel dat ik dat heb.

Geld is een ruil-middel, een betaal-middel.
Het is alleen jammer dat
1. veel mensen het als doel hebben gemaakt
2. er allang geen zwaarder wegend waardemiddel (zoals goud) tegenover staat. Hierdoor is geld inderdaad iets vluchtigs en waarde-loos geworden. Net als het systeem wat op dit geld is gebouwd. Het is gebouwd op een enorme luchtbel die ooit uit elkaar zal spatten. De huidige "crisis" is daar een gevolg van. Overigens heeft die crisis niets met geld te maken maar met het innerlijk van mensen.


Toch werkt de praktijk anders. Elke maand komen meerdere bedrijven alles bij elkaar zo'n 1300,- halen omdat ik dat volgens de maatschappij verplicht ben om te betalen (zorgverzekering, belasting etc etc). Dat geeft mij dus weer kopzorgen.

Ja die rekeningen moeten betaald worden he. Omdat je moet (wilt) leven. En je gebruik wilt maken van bepaalde diensten. Helaas worden veel dingen min of meer opgedrongen, maar alles heeft een oorsprong, ook die belastingformulieren en ook die zogenaamde verzekeringen die jou en mij willen wijsmaken dat het "zekerheid" biedt. Dat is een complete leugen.


Ik wil gewoon lekker kunnen eten, leuke dingen kunnen doen enz. Dat wordt onmogelijk gemaakt door dergelijke uitgaves. Dus zie ik hierin de enige mogelijkheid om vrij te zijn door of heel veel geld te hebben, of een andere economie zien te verzinnen.
Tja je kunt ook gewoon rustig aan het werk gaan. Dat hoeft echt geen topbaan te zijn, maar dan verdien je elke maand je centen, dat geeft je een bepaalde zin en bevrediging plus onafhankelijkheid.
Maar aangezien je huidige levensstijl je dit min of meer onmogelijk maakt, denk ik dat je moet praten over de diepere laag.
Ik post hier even een plaatje: de pyramide van Maslov, dat geeft een beetje weer wat ik zeg: je kan je bezighouden met materiele zaken en geld, maar als er dieperliggende behoeften niet vervuld worden, dan ben je het jezelf verplicht om eerst daaraan aandacht te besteden. Het liefst zolang je de mogelijkheid en ruimte nog hebt.

Afbeelding


Ik leef niet voor geld en er zijn zo nu en dan dingen die ik doe, waar ik geld voor zou kunnen vragen (vuurshows etc), maar waarom? Waarom moeten mensen mij geld betalen voordat ik een prestatie neerzet waar ze blij van worden. Ik vind dat zo'n onzin...
Waarom je daar geld voor kan vragen? Omdat een arbeider z'n loon waard is. Gun die ander ook om iets te geven. Daarmee doe je hen weer een plezier.


Zo werkt dat voor mij in het bedrijfsleven helaas ook. Toen ik nog in de slijter werkte is er op een warme zomerdag een keer een zwerver naar binnen gelopen voor een fles water, die hij van mij gratis gekregen heeft, omdat ik vind dat dat zo hoort. Het heeft me wel een officiele eerste waarschuwing gekost, met een rayonmanager die me wilde ontslaan vanwege diefstal.
Ik snap je goede bedoeling en snap ook dat je chef daar anders over dacht. Ik zou hem wat geld hebben gegeven, zodat hij zelf die fles water kon kopen.


Dan kom ik daar met mijn geldloze gedachtengangen (en dus mijn vrijheid).

Ik denk dat je hier een denkfout maakt. Probeer voor jezelf 's een manier te formuleren waarbij jij je vrij kunt voelen en toch met het noodzakelijke geld kan omgaan. In het geld zit het kwaad niet, het is de manier waarop mensen ermee omgaan, wat een hoop ellende veroorzaakt.

Dus in zekere zin ja, mijn geestelijke vrijheid is een illusie, maar niet een die ik mezelf aangepraat heb om wat te beschermen, maar eentje die de maatschappij een illusie maakt waar het niet zo zou hoeven zijn.

Tja beste Azaroth, en toch proef ik dat verlangen van werkelijke vrijheid bij jou. En dat verlangen, daar is niets mis mee. Maar stel dat je vrij zou zijn, dan zou je nog je verantwoordelijkheden te dragen hebben. Ook daarin ligt een stuk vrijheid. Ik wijs weer op die pyramide. Er liggen diepere behoeftes die aandacht vragen.


Mensen zeggen weleens waarom ga je niet in een hutje op de hei wonen en volledig zelfstandig iets opbouwen. Ja in principe zou ik dat best willen

Dat zou je probleem niet oplossen, want je neemt jezelf gewoon mee.
Je zou op dezelfde manier met jezelf en andere mensen omgaan. Daarom kun je beter in het hier en nu je probleem onder ogen zien.

want toen ik dat probeerde werd ik van behandeling wederom ontslagen.

Wat was de reden voor die behandeling? Had je die zelf aangevraagd?


In dit geval is verslavingszorg het enige nog waar ik aan kan kloppen. We zullen het gaan zien. Werken aan mijzelf doe ik al vanaf mijn 8ste.

Ligt hier niet een sleutel voor je diepere probleem beste Azaroth?
Azaroth

Re: I truly wonder...

Wat ik mij afvraag is of jij dit in de woorden waarmee je het hier hebt geschreven, het ook vertelt hebt aan de hulpverlening.
(Met als punt, dat als je iets maar voor de helft of iets helemaal niet verteld, ze je ook niet optimaal kunnen begeleiden.)
Waarschijnlijk wel, maar is het dan niet aan hun het gesprek zodanig te sturen dat ik wél vertel wat ze willen weten?
Het is echt niet onmogelijk ook al is het lastig. Volledig erachter staan, is wel een vereiste schat ik zo in.
Het is niet eens vrij lastig. Ik kan mijn situatie zo omdraaien en morgen heel sociaal en "normaal" gaan leven. Punt is alleen dat ik het niet vol hou omdat ik zoals je zegt er niet achter sta, maar dat is het punt met alles een beetje. Zoals ik ergens in het begin schreef, mijn inspiratie weet ik tot op heden alleen uit een derde partij te halen. Dat werkt altijd maar tijdelijk. Ik weet (nog) niet hoe ik die inspiratie vanuit mezelf moet halen, juist omdat ik zo objectief denk.
Sta eerst zelf sterker in de schoenen. Het is goed anderen te helpen. Maar jezelf niet vergeten, juist voor jezelf en daarmee weer voor anderen, want dat is ook voor een groot deel wat je dan naar een ander uitstraalt.
Dit (en de paar zinnen erboven) is voor mij wat dubbel. Ik ben inderdaad geen ster in ontvangen en heel eerlijk vind ik dat soms best jammer, maar heb ik eigenlijk ook niks nodig van anderen. Het is leuk om te weten als je geliefd bent, maar dat gevoel komt bij mij wel redelijk uit mezelf. Ik vind mezelf geliefd en daarmee draai ik de boel om, maar is er wel een stabiliteit. Wat je zegt over anderen kunnen helpen wanneer je eerst jezelf helpt klopt, maar er zit een trucje achter. Het gaat niet zozeer om het feit of je jezelf wel of niet helpt. Het gaat om de perceptie van de ander over jou. Zolang die in lijn ligt met wat je wilt bereiken maakt het niet zo uit hoe mijn eigen leven er écht uitziet. In zekere zin is het een vals beeld scheppen misschien, maar in deze benadeel ik er in principe niemand mee en hou ik voor mezelf voldoende afstand om niet meegetrokken te worden in de problematiek van de ander. Tegelijkertijd klopt het wel dat je zegt dat ik op die manier mijn bindingsissues evenzo in stand houd. Dus is er weer een nieuwe tegenstrijdigheid en zo gaat dat door.
Het is niet verkeerd om die zin een beetje te laten varen...
Ik luister echt wel naar meningen van anderen en als iets voor mij niet werkt dan probeer ik ook te spiegelen. Dat is ook wat ik met dit issue zowel hier als in de reguliere zorg probeer te doen. Desalniettemin blijft dat ik zelfs met die gegevens mijn eigen weg moet vinden en dus mijn eigen keuzes zal moeten maken. Dat doe ik al mijn hele leven en zoals je zegt ben ik het met je eens dat mensen veranderlijk zijn, maar de kern van dingen zijn vaak wel gelijk. Ik ben continu bezig met proberen te groeien en mezelf te verbeteren, maar het einde is voor mij zoek evenals de reden waarom en ik betwijfel of ik die ooit gehad heb, behalve voor de uitdaging om te kijken of het kan. Ik weet dat ik alles kan wat ik wil en zo niet kan leren, maar het waarom is me nooit duidelijk. Wat is het punt ervan? Ik weet niet goed hoe ik dat moet formuleren, ik snap best dat het doel is om "gelukkiger" te worden, maar nogmaals ik ben niet ontevreden, ik mis alleen íets en ik weet niet zeker wat. Ik ben ook zeker niet ontevreden met mijn volledige isolement, juist omdat het veilig is voor mijzelf en ik op die manier zeker weet dat ik geen veranderingen teweeg kan brengen bij anderen. Maar wat ik ook schreef, het zijn anderen die er mijn probleem van maken en ik wil weten waar ik dan sta. Heeft de rest van de wereld gelijk of ik. Moet ik weer slaaf worden van de maatschappij, huisje boompje beestje principe. De illusies van liefde, menselijkheid en vertrouwen weer in leven wekken. Of weten dat het allemaal keuzes en (sterke) gedachten zijn die de het waanbeeld van samenzijn in stand houd, maar daardoor tegelijkertijd alleen zijn. Ik snap dat het geen punt van gelijk hebben is. In deze probeer ik te luisteren naar wat de rest van de wereld allemaal zegt en/of verlangt, maar met de manier waarop ik denk en handel, raak ik daardoor alleen maar heel erg in de war, kom ik in conflicten waar ik niet in wil zitten en krijg ik allemaal verantwoordelijkheid waarop ik niet zit te wachten. Dus moet ik of mijn manier van denken veranderen en een "zakenman" worden door over de ruggen van anderen mijn eigen leven te verbeteren of ik blijf er zover mogelijk bij vandaan om niet met mezelf in conflict te komen.

Ik probeer écht zo kort mogelijk te reageren, maar deze dingen zijn zo ingewikkeld voor mij omdat er zoveel sporen zijn die de meesten als "normaal" zien, waar ik compleet anders over denk. Als ik mijn volledige karakter moet gaan uitleggen dan ben ik wel even bezig en ik wil dat niet. Toch is het van belang om te weten dat ik dingen als liefde en eenheid e.d. berationaliseert heb. Daarmee wil ik niet zeggen dat het voor mensen niet bestaat, het is alleen zo dat ik geloof in oorzaak en gevolg en "gevoelens" (Lees, niet emoties) dus voor mij keuzes zijn waardoor de kern van het hele principe gelijk weer wegvalt en het geen gevoel meer is.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: I truly wonder...

Om nog even één zinnetje eruit te pikken, (want ik vind dat de rest hierin ook weldegelijk iets mag brengen en het is geen gesprek tussen twee):
ik snap best dat het doel is om "gelukkiger" te worden,
Dat heb ik nergens aangegeven. Geluk is voor iedereen anders. Daarbij komt als je alleen maar naar geluk streeft, de kans niet altijd even groot is dat je het gaat vinden.
Leef in de momenten en kijk welke punten je eventueel kan gebruiken. Blijf niet altijd zoeken. Beleef. Geluk hoeft niet in iets groots te zitten.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Azaroth

Re: I truly wonder...

Waarom je daar geld voor kan vragen? Omdat een arbeider z'n loon waard is. Gun die ander ook om iets te geven. Daarmee doe je hen weer een plezier
Ze mogen het geven, ik ga het niet vragen. Dat zijn twee verschillende dingen.
Ik snap je goede bedoeling en snap ook dat je chef daar anders over dacht. Ik zou hem wat geld hebben gegeven, zodat hij zelf die fles water kon kopen.
Ik snap ook zeker beiden. Was toen nog een stukje jonger ;).
Ik denk dat je hier een denkfout maakt. Probeer voor jezelf 's een manier te formuleren waarbij jij je vrij kunt voelen en toch met het noodzakelijke geld kan omgaan. In het geld zit het kwaad niet, het is de manier waarop mensen ermee omgaan, wat een hoop ellende veroorzaakt.
Nee maak ik niet, geld is inderdaad het kwaad niet. Geld is een levenloos iets, maar voor mij wel de belichaming van eigenlijk enorm veel algemene problematiek. Ik kan een paar biljoen mensen de schuld gaan geven (en er een complete chaos van maken in mn hoofd) of 1 simpel waardeloos iets.
Wat was de reden voor die behandeling? Had je die zelf aangevraagd?
Ja, ik heb zo nu en dan emotionele uitspattingen die niet onder controle te houden zijn. Ze zijn heel zeldzaam nu ik alleen ben, maar met mensen met een wat diepere binding ben ik vrij destructief. Maar dat is een kenmerk van een blowverslaafde, dus... (ik zeg verder niks oké, die diagnose wekt nog steeds wat irritatie op)
Ligt hier niet een sleutel voor je diepere probleem beste Azaroth?
Oh dat weet ik wel zeker. In die tijd ben ik enorm gepest door zo'n 3000 man uit naam van god en de kerk. Ook werkte mijn vader altijd in het buitenland en als hij thuis was, zat hij in een inrichting en was moeder bezig aan alle kanten het gezin te redden. Mijn zusje was nog baby en vroeg enorm veel aandacht etc etc. Tuurlijk komt mijn denken nu, voor een groot deel uit die tijd en ook tijden erna. Nogmaals er is best veel gebeurd en ik heb best veel gezien. Maar juist omdat ik er zo nuchter en objectief over kan praten gaan behandelaars er niet echt op in. Ik vertel het alsof het mooi weer is vandaag zeg maar. En zo voel ik het ook wel denk ik. Het zijn feiten die gebeurd zijn in mijn verleden en me hebben gemaakt tot wat ik nu ben, niks meer of minder. Dat wil niet zeggen dat ik daardoor niet in de hand kan hebben wie ik in de toekomst wil zijn, maar wie wil ik dan zijn haha...

Wat betreft je piramide ben ik denk het meeste opzoek naar veiligheid en zekerheid. Het meeste daarvan is (kom ik weer) gebaseerd op geld. Mijn uwvcoach wil me in de productie hebben omdat ik geen diploma's e.d heb en ook geen geld om ze te gaan volgen. Maatschappelijk gezien is mijn enige doel achter een machine gaan staan 40 uur per week. Sorry, maar dat weiger ik simpelweg. Ik heb het 3 jaar gedaan en ik ga daar kapot, zooo geestdodend. En wat je zelf ook zegt met mijn situatie nu zou ik niet lang volhouden bij welke job dan ook. Dat gevoel belemmerd mijn gevoel van vrijheid.
Azaroth

Re: I truly wonder...

Leef in de momenten en kijk welke punten je eventueel kan gebruiken. Blijf niet altijd zoeken. Beleef. Geluk hoeft niet in iets groots te zitten.
Dat is precies zoals ik mijn leven volhou.
Ik geniet van kleine dingen zoals mijn piano en leef helemaal mee met karakters uit series of loop rond in virtuele werelden van mijn games waar ik de meest wonderlijke dingen tegenkom. Geluk valt uit alles te halen. Dat is het mooie ervan (en tegelijkertijd een beetje mijn valkuil).
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: I truly wonder...

Azaroth schreef:
Leef in de momenten en kijk welke punten je eventueel kan gebruiken. Blijf niet altijd zoeken. Beleef. Geluk hoeft niet in iets groots te zitten.
Dat is precies zoals ik mijn leven volhou.
Ik geniet van kleine dingen zoals mijn piano en leef helemaal mee met karakters uit series of loop rond in virtuele werelden van mijn games waar ik de meest wonderlijke dingen tegenkom. Geluk valt uit alles te halen. Dat is het mooie ervan (en tegelijkertijd een beetje mijn valkuil).
Tja en juist omdat het voor jou als valkuil kan werken.... en je het blijkbaar toch wat tegenstaat omdat je het toch anders wilt en dit topic opent....

Zoals ik zei:
Het is niet verkeerd om die zin een beetje te laten varen. "Ik ben wie ik ben en zo moeten mensen mij maar accepteren." Op zich heb je er gelijk in.
Maar het kan echt geen kwaad om ook eens (vaker) naar anderen te kijken. Andere denkbeelden aan te nemen of je je eigen overtuigingen misschien iets of wat meer zou moeten bijstellen. Het kan geen kwaad om er wat ruimer in te worden. Het kan je zelfs meer brengen. Het kan je uit een tunnel halen.
Daarbij komt natuurlijk: Een mens is bewegelijk. Veranderlijk. Wat betekent dat overtuigingen ook kunnen verschuiven of veranderen. Wat betekent dat hoe je bent, ook kan bewegen en veranderen. Je staat immers niet stil. Je groeit. Deels door: "Ik ben wie ik ben en zo moeten ze mij maar accepteren" een beetje los laten. Want wie je bent, staat niet je hele leven vast. Gelukkig niet. Misschien in bepaalde grote lijnen, maar ertussenin zit speling en verandering. Groei. Beweging. Verschuiving.
Aan jou wat je ermee doet natuurlijk. :)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Roady

Re: I truly wonder...

Goedemiddag beste Azaroth,

Azaroth schreef:
Nee maak ik niet, geld is inderdaad het kwaad niet. Geld is een levenloos iets, maar voor mij wel de belichaming van eigenlijk enorm veel algemene problematiek. Ik kan een paar biljoen mensen de schuld gaan geven (en er een complete chaos van maken in mn hoofd) of 1 simpel waardeloos iets.

Maar als het kwaad niet in het geld zit, ligt het dus aan de manier waarop elk mens afzonderlijk hiermee omgaat. Heel objectief gezien vormt dat voor een heel belangrijk deel het "maatschappelijk beeld" dat via tientallen manieren op ons afkomt.

Ja, ik heb zo nu en dan emotionele uitspattingen die niet onder controle te houden zijn. Ze zijn heel zeldzaam nu ik alleen ben, maar met mensen met een wat diepere binding ben ik vrij destructief. Maar dat is een kenmerk van een blowverslaafde, dus... (ik zeg verder niks oké, die diagnose wekt nog steeds wat irritatie op)

Je wekt mij de indruk dat je het een hele eer vindt om je emoties onder controle te houden. Persoonlijk vind ik het veel gezonder om emoties gecontroleerd tot uiting te brengen. Dingen onderdrukken levert uiteindelijk alleen maar meer frustratie en lichamelijke/geestelijke ongemakken op.
Ja ik geloof graag dat je "destructief" bent als mensen dieper bij jou binnenkomen. Daar ligt een diepverborgen pijn, waar niemand aan mag komen. En terecht, dat recht hebben ze niet. Het probleem is alleen dat je er zelf ook niet meer bij kan komen om het te genezen. Want zelfs hulpverleners halen dat niet bij jou.
Een uitstekend middel om die diepe pijn te bedekken en te verdoven, is te blowen, of je op een andere manier afhankelijk te maken van dingen die een spanningskick of roes geven. Hou jezelf niet voor de gek Azaroth, je weet drommels goed wat er aan de hand is.

Ligt hier niet een sleutel voor je diepere probleem beste Azaroth?


Oh dat weet ik wel zeker. In die tijd ben ik enorm gepest door zo'n 3000 man uit naam van god en de kerk.
Ook werkte mijn vader altijd in het buitenland en als hij thuis was, zat hij in een inrichting en was moeder bezig aan alle kanten het gezin te redden. Mijn zusje was nog baby en vroeg enorm veel aandacht etc etc. Tuurlijk komt mijn denken nu, voor een groot deel uit die tijd en ook tijden erna. Nogmaals er is best veel gebeurd en ik heb best veel gezien. Maar juist omdat ik er zo nuchter en objectief over kan praten gaan behandelaars er niet echt op in. Ik vertel het alsof het mooi weer is vandaag zeg maar. En zo voel ik het ook wel denk ik. Het zijn feiten die gebeurd zijn in mijn verleden en me hebben gemaakt tot wat ik nu ben, niks meer of minder. Dat wil niet zeggen dat ik daardoor niet in de hand kan hebben wie ik in de toekomst wil zijn, maar wie wil ik dan zijn haha...


Ja je geeft hier inderdaad belangrijke informatie over hoe je jezelf gevormd hebt tot wie je nu bent, en hoe je je (over)leven hebt ingericht om het te kunnen volhouden.
Je bent een intelligent persoon, en zodoende ben je in staat om je hulpverlener om de tuin te leiden. Daarbij werkt het zo dat emoties als gevolg van vernedering, kwetsing en angst bedekt worden door een jong persoon. Net als bij een ui komen daar nieuwe lagen van emoties overheen.
Plus het feit dat je als mens direct een mechanisme in werking stelt om herhaling van het pijnlijke te voorkomen. Zo ontstaan de bekende muren rondom ons hart. Die moeten ons dan beschermen, maar vormen tegelijkertijd onze gevangenis.

Ik snap niet hoe je als kind door 3000 man uit een kerk getreiterd kan worden, het klinkt tenminste als iets gruwelijks. Ik zeg niet dat je je hier (op het forum) kwetsbaar moet opstellen hierover, maar het kan goed zijn om dat 's met iemand te delen als je dat nog nooit gedaan hebt. Ik ben zelf op de middelbare school getreiterd. Later ontdekte ik dat daar een mensenangst door ontstaan is. En dat was maar door een stelletje pubers (zeg ik nu).


Wat betreft je piramide ben ik denk het meeste opzoek naar veiligheid en zekerheid. Het meeste daarvan is (kom ik weer) gebaseerd op geld.

Je spreekt jezelf tegen beste Azaroth. Want eerder zei je dat je op materieel terrein vrijheid hebt gevonden.
Al bezat je een miljoen euro, dat zou je probleem niet oplossen.
Sommige dingen in dit leven laten zich niet met geld kopen al lijkt de maatschappij andere gedachten hierover uit te ademen.


Mijn uwvcoach wil me in de productie hebben omdat ik geen diploma's e.d heb en ook geen geld om ze te gaan volgen. Maatschappelijk gezien is mijn enige doel achter een machine gaan staan 40 uur per week. Sorry, maar dat weiger ik simpelweg. Ik heb het 3 jaar gedaan en ik ga daar kapot, zooo geestdodend. En wat je zelf ook zegt met mijn situatie nu zou ik niet lang volhouden bij welke job dan ook. Dat gevoel belemmerd mijn gevoel van vrijheid.

Ja dat werk is redelijk geestdodend. Ik ken het werk ook. Toen d'r tijd mocht ik af en toe op een busje goederen rondbrengen als afwisseling op het profielen stansen. Dat was erg welkom :) Ik heb het niet langer dan 3 maanden volgehouden. Toen werd ik door het uitzendbureau geplaatst op een bloemenveiling. Daar mocht ik de rotte tomaatjes uit de klasse-A bakjes peuteren zodat ze nog als klasse-B bakjes verkocht konden worden. M'n "chef" had alleen een dusdanige grote muil dat ik na een dag afhaakte.
Toen ben ik een jaar in de thuiszorg als schoonmaker gaan werken, daar liep ik toevallig tegenaan. Die omgeving beviel me een stuk beter :) Dat was de meest leerzame tijd uit mijn arbeidsleventje lijkt het wel.

Vergeet niet dat het uwv pure luxe is. Het blijft jouw eigen verantwoording om je centen te verdienen en je keuzes te maken.
"Dat gevoel belemmert mijn gevoel van vrijheid"
Maar nu ben je ook niet vrij Azaroth. Een brave burger die van acht tot vijf z'n productiewerk doet, en z'n salaris, eindejaarsbonus en vakantiegeld ontvangt, is vrijer dan jij nu.


Tot zover maar even, anders wordt de lap tekst wel erg lang :)
Laatst gewijzigd door volhoudertje op 28 dec 2013 14:24, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: quotes hersteld
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: I truly wonder...

Roady schreef:Vergeet niet dat het UWV pure luxe is. Het blijft jouw eigen verantwoording om je centen te verdienen en je keuzes te maken. "Dat gevoel belemmert mijn gevoel van vrijheid" Maar nu ben je ook niet vrij Azaroth. Een brave burger die van acht tot vijf z'n productiewerk doet, en z'n salaris, eindejaarsbonus en vakantiegeld ontvangt, is vrijer dan jij nu.
Dat het UWV ‘pure luxe’ zou zijn is een wat merkwaardige voorstelling van zaken, zeker
in deze tijd van crisis en arbeidsschaarste.
Ik gun je alle vrijheid die je wilt hebben, Aza. Maar helaas worden de regels en voorwaarden voor mensen die een uitkering hebben steeds stringenter. Los van al de persoonlijke problematiek waar je op dit moment mee worstelt lijkt het me raadzamer om wat dat betreft de bui voor te zijn.
* Liebe Macht Frei *
Roady

Re: I truly wonder...

volhoudertje schreef:
Dat het UWV ‘pure luxe’ zou zijn is een wat merkwaardige voorstelling van zaken, zeker
in deze tijd van crisis en arbeidsschaarste.


Met mijn opmerking bedoelde ik aan te geven dat het beter is de eigen verantwoording te nemen, dan deze subtiel bij "het uwv" neer te leggen. Dat proef ik in de houding van Azaroth door zijn woorden:
Mijn uwvcoach wil me in de productie hebben omdat ik geen diploma's e.d heb en ook geen geld om ze te gaan volgen. Maatschappelijk gezien is mijn enige doel achter een machine gaan staan 40 uur per week. Sorry, maar dat weiger ik simpelweg.


Maar ik begrijp jou ook Volhoudertje: het is natuurlijk een prima zaak als instanties als het uwv mensen weer op een goede manier aan het werk krijgt.

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”