Zwijgzaam

Vrouwen. Maar mannen dan?

Rond mijn 16e had ik voor het eerst gevoelens voor een meisje, terwijl ik zelf ook een meisje ben. Op mijn 19e kwam ik uit de kast. En nu, 2.5 jaar later, vraag ik me soms wel eens af, hoe het nu precies zit. De afgelopen jaren heb ik me geregeld aangetrokken gevoeld tot meisjes, en niet tot jongens. Nu ik een jaar in therapie ben voor andere dingen, begin ik echter soms het idee te hebben dat er.. meerdere dingen spelen. Dat er mogelijk misschien ook wel andere redenen zijn waarom ik me aangetrokken kan voelen tot vrouwen. Niet puur andere redenen, maar wel redenen die het versterken. Dingen als geborgenheid en dergelijke. En dat is heel... vreemd.

Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik op vrouwen val. Ik geloof namelijk niet dat zo iets puur psychisch kan zijn. Althans, niet bij mij. Aangezien ik me ook niet met een jongen voor kan stellen. Maar tegelijkertijd, vraag ik me af, of het idee dat ik enkel op meisje val uberhaupt het idee dat ik met een jongen zou kunnen zijn niet als een optie beschouw.

Laat me even duidelijk voorop stellen, dat ik het idee dat soms wel eens wordt geschetst over gays dat het puur psychische dingen zijn waardoor het zo is, totaal niet ondersteun. Het is gewoon dat ik het op dit moment voor mezelf onder de loep neem. En me vooral afvraag of ik zo erg gericht ben om vrouwen, dat ik een jongen als optie niet meer beschouw.

Ik weet dat ik mezelf niet in een hokje hoef te plaatsen. Maar het is wel verwarrend. En vandaar dat ik het even hier wilde delen, omdat ik dat liever (nog) niet doe met mensen in mijn omgeving.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Vrouwen. Maar mannen dan?

Zwijgzaam schreef:Rond mijn 16e had ik voor het eerst gevoelens voor een meisje, terwijl ik zelf ook een meisje ben. Op mijn 19e kwam ik uit de kast. En nu, 2.5 jaar later, vraag ik me soms wel eens af, hoe het nu precies zit. De afgelopen jaren heb ik me geregeld aangetrokken gevoeld tot meisjes, en niet tot jongens. Nu ik een jaar in therapie ben voor andere dingen, begin ik echter soms het idee te hebben dat er.. meerdere dingen spelen. Dat er mogelijk misschien ook wel andere redenen zijn waarom ik me aangetrokken kan voelen tot vrouwen. Niet puur andere redenen, maar wel redenen die het versterken. Dingen als geborgenheid en dergelijke. En dat is heel... vreemd.
Hoi Zwijgzaam,
dat lesbisch zijn een bevlieging zou zijn geldt inmiddels als behoorlijk achterhaald. Uiteraard kunnen er meerdere dingen meespelen: vrouwen die verkracht zijn maken met plezier gebruik van haar lesbische kanten. (Ik geloof zelf niet, dat je als mens of het een bent of het ander, maar dat ieder mens meerdere mogelijkheden heeft.)(En sommige vrouwen die verkracht zijn, blijken niet over die lesbische kanten te beschikken... - niet de ervaring, maar je aanleg telt.)
En idd: geborgenheid bij een vrouw die jou echt begrijpt en aanvoelt - dat is niet een twee drie leverbaar in een heterorelatie...

Zwijgzaam schreef:En me vooral afvraag of ik zo erg gericht ben om vrouwen, dat ik een jongen als optie niet meer beschouw.
;) Hoezo: "zo erg"...? :)
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Vrouwen. Maar mannen dan?

Zwijgzaam schreef:Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik op vrouwen val.
Dat is prima en helemaal ok. Wat je gevoel zegt is precies wat bij je hoort.
Als mannen geen optie voor je zijn, dan moet je dat lekker zo laten. Je bent ok zoals je bent.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Vrouwen. Maar mannen dan?

Waarom vind je dat vreemd?
Je bent toch wie je bent en het belangrijkste in een relatie lijkt me vooral te vinden waar je zelf naar zoekt en nood aan hebt bij een partner.
Zo ook dat het evident is als je lesbisch bent dat je vooral gericht bent op vrouwen...

Zelf ben ik opgegroeid in een tijdperk en vooral regio waar homoseksualiteit zo goed als niet "bestond" : geen voorbeelden in mijn omgeving, noch beelden op t.v. die het bestaan ervan weergaven, enz...
Was dit anders geweest dan had het geen 26 jaar geduurd voor ik uit de kast kwam, was ik waarschijnlijk nooit met jongens geweest.
Maar ik moet wel toegeven dat dit er misschien deels voor gezorgd heeft nadien geen twijfels meer te hebben over mijn geaardheid.

Ik denk dat die twijfels ook wel eens opdagen bij mensen die al een héél stuk leven geleid hebben in een hetero-relatie.
Het kan natuurlijk niet de bedoeling zijn dat je hierdoor in verwarring blijft.
Zou je leeftijd (net over de 20 als ik goed reken ;) ) ook een rol hierin kunnen spelen?
Dat je nu begint te denken aan een vaste relatie en voor je hiervoor gaat twijfels opduiken uit angst dat je binnen x-aantal jaar tot de conclusie zou komen ook voor mannen iets te kunnen voelen?
Uit je tekst lijkt me dat twijfelachtig, maar zolang je niet in een vaste relatie zit hoef je hier ook niet voor 100% zekerheid over te hebben.
Dan kan je nog als je later voor een jongen valt eventueel een relatie als optie beschouwen.
Het is niet dat je met een "pasje" rond lopen waarop staat -lesbisch- en hier eeuwig aan verbonden moet blijven.
Zit je wel in een vaste relatie op het moment dat je twijfelt, dan ligt het natuurlijk veel complexer...al denk ik dan : als je je goed voelt bij iemand man/vrouw maakt het uiteindelijk niet veel meer uit en verdwijnen die twijfels automatisch.
Net zoals er verscheidene vrouwen/mannen zijn die het nooit als optie beschouwd hadden om met iemand van hetzelfde geslacht een relatie aan te gaan en later toch een homoseksuele relatie aangaan waar ze zich prima bij voelen.

Je topic doet me ook denken (buiten het onderwerp zelf) over hoe mensen door therapie zichzelf nog meer gaan analyseren.
Als dit al in je genen zit (zelfanalyse) komt dit soms tot "overanalyseren", wat op zichzelf héél verwarrend kan zijn.
Ik zou het feit dat het verwarring voor jou meebrengt proberen aan te geven bij je therapeut.
Roady

Re: Vrouwen. Maar mannen dan?

Ik denk dat veel mensen je twijfels delen.
Ikzelf ben ook door zo'n periode gegaan.
Achteraf gezien was ik op zoek naar mezelf. En naar God.

Ik geloof wel dat er dingen meespelen als het zoeken naar geborgenheid, veiligheid en identiteit.
Als je dat vroeger gemist hebt, dan heb je nu een probleem. Zo was dat in mijn geval.
Ik had ook homoseksuele neigingen. Ik heb dat tijdens zelfonderzoek uit weten te pluizen en ben erachter gekomen dat ik enorm verlangde naar mijn vader, die altijd emotioneel afwezig was.
Als dat verseksualiseerd wordt, ga je als man "geloven" dat je op mannen valt. En dat er geen keuze meer is. Maar dat is niet waar gebleken. Ik heb een enorme persoonlijke en geestelijke groei doorgemaakt, en moet er nu niet meer aan denken "iets" met mannen te hebben.
Ja, vriendschappen met mannen, daar geniet ik erg van, en heb ik ook nodig.
Maar seksueel contact met hen, no way. Het idee alleen al.

Ik wil je dus adviseren alle opties voor jezelf open te laten. Stop jezelf niet in een hokje, laat je gevoelens vooral toe, maar onderzoek voor jezelf waar die gevoelens vandaan komen.
Het zijn complexe vraagstukken, maar als je geduldig bent met jezelf en een goede sparringspartner hebt, dan kun je daar helderheid in krijgen. Helderheid in wie jij werkelijk bent, en niet wie jij bent omdat je nu eenmaal zo moet zijn als gevolg van opvoeding, gemis, andere invloeden etc. Ik hoop dat je er iets mee kunt.
MickeyD

Re: Vrouwen. Maar mannen dan?

Hoi Zwijgje,

Aangenomen wordt dat men niet uitsluitend homo of hetero is. Het kan zijn dat jij voornamelijk aangetrokken voelt tot vrouwen maar incidenteel ook tot mannen. 3some
Je hoeft je niet te beperken tot dogma`s. Misschien is het wel leuk om te ontdekken welke type man je leuk vindt. Wil niet zeggen dat je er ook daadwerkelijk iets mee moet doen :tongue:

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”