Rond mijn 16e had ik voor het eerst gevoelens voor een meisje, terwijl ik zelf ook een meisje ben. Op mijn 19e kwam ik uit de kast. En nu, 2.5 jaar later, vraag ik me soms wel eens af, hoe het nu precies zit. De afgelopen jaren heb ik me geregeld aangetrokken gevoeld tot meisjes, en niet tot jongens. Nu ik een jaar in therapie ben voor andere dingen, begin ik echter soms het idee te hebben dat er.. meerdere dingen spelen. Dat er mogelijk misschien ook wel andere redenen zijn waarom ik me aangetrokken kan voelen tot vrouwen. Niet puur andere redenen, maar wel redenen die het versterken. Dingen als geborgenheid en dergelijke. En dat is heel... vreemd.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik op vrouwen val. Ik geloof namelijk niet dat zo iets puur psychisch kan zijn. Althans, niet bij mij. Aangezien ik me ook niet met een jongen voor kan stellen. Maar tegelijkertijd, vraag ik me af, of het idee dat ik enkel op meisje val uberhaupt het idee dat ik met een jongen zou kunnen zijn niet als een optie beschouw.
Laat me even duidelijk voorop stellen, dat ik het idee dat soms wel eens wordt geschetst over gays dat het puur psychische dingen zijn waardoor het zo is, totaal niet ondersteun. Het is gewoon dat ik het op dit moment voor mezelf onder de loep neem. En me vooral afvraag of ik zo erg gericht ben om vrouwen, dat ik een jongen als optie niet meer beschouw.
Ik weet dat ik mezelf niet in een hokje hoef te plaatsen. Maar het is wel verwarrend. En vandaar dat ik het even hier wilde delen, omdat ik dat liever (nog) niet doe met mensen in mijn omgeving.