Ik weet niet of dit bij het goede onderwerp staat. Maar ik voel me angstig op dit moment.
Ik ben nu een jaar in behandeling bij een psycholoog voor een eetstoornis, maar met vooral als aanleiding paniekaanvallen. Nu een jaar verder, gaat het een stuk beter. Heb ik al heel lang geen echte paniekaanval gehad. Echter de laatste tijd, en vooral nu in de vakantie, voel ik me soms ineens heel angstig of enigszins depressief. Daarbij vooral nu in de vakantie, omdat ik weinig standaard bezigheden hebt, en dus ook 'lege' dagen hebt. Zolang ik plannen heb, en mensen zie, gaat het goed. Maar op de andere dagen komt dat angstige gevoel soms ineens naar boven.
Het punt is, ik kan de angst niet specifiek plaatsen. Het is overduidelijk dat het iets te maken heeft met dagen dat ik geen duidelijke plannen heb. Of dagen dat ik niemand zie. Het 'grappige' is dat ik die angst niet voel als ik met iemand ben. Alles behalve. Met mensen (die ik ken) om me heen, heb ik in het algemeen totaal geen angst dat het mis kan gaan. En dit kan echt van de ene seconde (alleen op mijn kamer) op de andere seconde (huisgenoot komt binnen) omslaan. En dan ook echt compleet omslaan. Maar ook andersom, van het ene op het andere moment is de angst er. En nu zul je denken "Wat gebeurt er dan net voor zo'n moment?", maar er gebeurt niks specifieks. Althans, niet iets waar ik de duim op kan leggen. En geloof me, ik doe echt mijn best.
Omdat dit me beangstigd, probeer ik dan vaak op zoek te gaan naar antwoorden door te denken en te denken en te denken. Echter, maakt dit het vervolgens vaak alleen maar erger. Wat de drang om een antwoord te vinden alleen nóg groter maakt, en ik met nog meer paniek verder probeer te denken.
Dan zal je denken: doe dat dan niet. Maar hoe moet ik anders ooit snappen wat deze angst is.. Hoe moet ik daar ooit bijkomen, als ik er niet mee bezig ben? Als ik geen antwoorden vind, kan ik er ook niks aan veranderen. Ik heb het er wel bij de psycholoog over gehad, maar ik zit momenteel in de overgang van de ene psycholoog naar de andere, en daarom blijft het uitzoeken hoe het zit nogal beperkt tot de vragen als de eerder genoemde vraag "Wat gebeurt er dan net voor zo'n moment?", of "Waar ben je dan bang voor?". Vragen die ik niet kan beantwoorden. Omdat ik het niet weet.
Ik wil die angst niet voelen. Op dat soort momenten dat ik me angstig voel, wil ik daarom dan ook dat er iemand bij me is. En dan vooral iemand in het bijzonder; een meisje waar ik gevoelens voor had (ik ben lesbisch), en die wederzijds waren, maar die ik door een grote brij aan omstandigheden uiteindelijk niet heb toegestaan. Ik heb geen spijt dat ik toen het besluit heb genomen dat ik het niet wilde proberen, want op dat moment deed het te pijn en was het te veel tegelijk. Maar toch wil ik dat ze hier is, en ze naast me ligt met haar armen om me heen. Alsof ik even als een klein kind in haar armen kan liggen en niet meer bang hoef te zijn. En het feit dat dit niet gaat gebeuren, dat ik dat niet toe mag staan, doet me alleen maar nog meer pijn, waardoor ik er nog meer naar verlang.
Ik wil het zo graag begrijpen. Weten hoe het zit. Wat het ook is dat ik ervoor moet doen. Waarschijnlijk geeft een zo'n bericht niet voldoende informatie over mij, om te snappen waar mijn angst vandaan komt. Maar alsjeblieft, alle ingevingen zijn welkom. Misschien ziet iemand hier meer dan dat ik er nu in kan zien.
Alvast bedankt.