Zwijgzaam

Angstgevoelens maar niet kunnen begrijpen

Ik weet niet of dit bij het goede onderwerp staat. Maar ik voel me angstig op dit moment.

Ik ben nu een jaar in behandeling bij een psycholoog voor een eetstoornis, maar met vooral als aanleiding paniekaanvallen. Nu een jaar verder, gaat het een stuk beter. Heb ik al heel lang geen echte paniekaanval gehad. Echter de laatste tijd, en vooral nu in de vakantie, voel ik me soms ineens heel angstig of enigszins depressief. Daarbij vooral nu in de vakantie, omdat ik weinig standaard bezigheden hebt, en dus ook 'lege' dagen hebt. Zolang ik plannen heb, en mensen zie, gaat het goed. Maar op de andere dagen komt dat angstige gevoel soms ineens naar boven.

Het punt is, ik kan de angst niet specifiek plaatsen. Het is overduidelijk dat het iets te maken heeft met dagen dat ik geen duidelijke plannen heb. Of dagen dat ik niemand zie. Het 'grappige' is dat ik die angst niet voel als ik met iemand ben. Alles behalve. Met mensen (die ik ken) om me heen, heb ik in het algemeen totaal geen angst dat het mis kan gaan. En dit kan echt van de ene seconde (alleen op mijn kamer) op de andere seconde (huisgenoot komt binnen) omslaan. En dan ook echt compleet omslaan. Maar ook andersom, van het ene op het andere moment is de angst er. En nu zul je denken "Wat gebeurt er dan net voor zo'n moment?", maar er gebeurt niks specifieks. Althans, niet iets waar ik de duim op kan leggen. En geloof me, ik doe echt mijn best.

Omdat dit me beangstigd, probeer ik dan vaak op zoek te gaan naar antwoorden door te denken en te denken en te denken. Echter, maakt dit het vervolgens vaak alleen maar erger. Wat de drang om een antwoord te vinden alleen nóg groter maakt, en ik met nog meer paniek verder probeer te denken.

Dan zal je denken: doe dat dan niet. Maar hoe moet ik anders ooit snappen wat deze angst is.. Hoe moet ik daar ooit bijkomen, als ik er niet mee bezig ben? Als ik geen antwoorden vind, kan ik er ook niks aan veranderen. Ik heb het er wel bij de psycholoog over gehad, maar ik zit momenteel in de overgang van de ene psycholoog naar de andere, en daarom blijft het uitzoeken hoe het zit nogal beperkt tot de vragen als de eerder genoemde vraag "Wat gebeurt er dan net voor zo'n moment?", of "Waar ben je dan bang voor?". Vragen die ik niet kan beantwoorden. Omdat ik het niet weet.

Ik wil die angst niet voelen. Op dat soort momenten dat ik me angstig voel, wil ik daarom dan ook dat er iemand bij me is. En dan vooral iemand in het bijzonder; een meisje waar ik gevoelens voor had (ik ben lesbisch), en die wederzijds waren, maar die ik door een grote brij aan omstandigheden uiteindelijk niet heb toegestaan. Ik heb geen spijt dat ik toen het besluit heb genomen dat ik het niet wilde proberen, want op dat moment deed het te pijn en was het te veel tegelijk. Maar toch wil ik dat ze hier is, en ze naast me ligt met haar armen om me heen. Alsof ik even als een klein kind in haar armen kan liggen en niet meer bang hoef te zijn. En het feit dat dit niet gaat gebeuren, dat ik dat niet toe mag staan, doet me alleen maar nog meer pijn, waardoor ik er nog meer naar verlang.

Ik wil het zo graag begrijpen. Weten hoe het zit. Wat het ook is dat ik ervoor moet doen. Waarschijnlijk geeft een zo'n bericht niet voldoende informatie over mij, om te snappen waar mijn angst vandaan komt. Maar alsjeblieft, alle ingevingen zijn welkom. Misschien ziet iemand hier meer dan dat ik er nu in kan zien.

Alvast bedankt.
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Angstgevoelens maar niet kunnen begrijpen

Hoe was je jeugd? Had je een liefdevolle, troostende moeder of was ze eerder afwezig (ook emotioneel).

Ben je heel autoritair opgevoed of eender te vrij?

Kon je troost, veiligheid en een basisbehoefte vervullen bij je zorgdragers, als knuffelden ze je? Gaven ze je bevestigign in je kinderlijke behoeften of werden die als niet bestaand genegeerd of afgewezen.


Als dit ergens het geval is ben je emotioneel verwaarloosd en kun je last krijgen van emotionele deprivatiestoornis, wat angst (onverklaarbare) en geen binding of contact kunnen maken met anderen.

Je hebt een enorme behoefte aan onvervulde behoeften die je als kind niet kreeg en zoekt die nu in andere dingen (vb. veilig in de armen van je vriendin liggen)

Veel mensen hebben een 'gat in hun ziel' die ze proberen op te vullen met alles wat voorhanden is, drugs, alcohol, slechte relaties, eten, of niet eten ;) ,automutilatie enz enz

Ze zijn ook meer vatbaar voor depressie en hebben een soort doelloosheid en leegheid in zich.

Dit is een voedingsbodem voor alle psychische persoonlijkheidsstoornissen in het boekje.

Maar het zou de onverklaarbare angst uitleggen (samen met laag zelfbeeld, wantrouwen?)

Misschien kan je er wat mee ;)
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angstgevoelens maar niet kunnen begrijpen

Zwijgzaam schreef: Ik ben nu een jaar in behandeling bij een psycholoog voor een eetstoornis, maar met vooral als aanleiding paniekaanvallen. Nu een jaar verder, gaat het een stuk beter. Heb ik al heel lang geen echte paniekaanval gehad. Echter de laatste tijd, en vooral nu in de vakantie, voel ik me soms ineens heel angstig of enigszins depressief. Daarbij vooral nu in de vakantie, omdat ik weinig standaard bezigheden hebt, en dus ook 'lege' dagen hebt. Zolang ik plannen heb, en mensen zie, gaat het goed. Maar op de andere dagen komt dat angstige gevoel soms ineens naar boven.
Ja, dat klinkt bekend: er is minder afleiding en dan spreekt je binnenwereld meer.
Zwijgzaam schreef:Het punt is, ik kan de angst niet specifiek plaatsen.
Veel psychologen hebben zelf nooit heel erg duidelijk geleerd wat angst is en leggen hun clienten ook de kernzaken te weinig uit.
Ten eerste: angst is, dat je lichaam, je amygdala, een onderdeel van dat deel van je hersenen, dat je niet bewust kunt sturen, alarm slaat. Je amygdala is 24/7 in touw en doet een soort "grove screening" van alles wat je ziet (...en hoort, al je gewaarwordingen). Zodat de amygdala iets ruikt, ziet hoort, etc. wat gevaarlijk zou kunnen zijn, slaat ze "als een schildwacht" alarm. (Je ratio kan iets compleet anders vinden dan je amygdala, maar je amygdala heeft al lang alarm geslagen, voordat onze ratio ook maar weet, wat de amygdala gezien heeft.)

Ten 2e: het verhaal van de eikenboom, inclusief 2e graad conditionering of hoe heette het ook al weer.
"Naast je slaapkamer, 100 verder weg, staat een eikenboom. Normaliter hoor je die blaadjes niet - maar gesteld dat je 1x per maand wakker wordt uit een nachtmerrie, dan word je wakker met alle kenmerken van van 'je amygdala sloeg alarm': je hart bonkt, je bent misselijk, je spieren zijn gespannen, noem maar op: inclusief: al je zintuigen staan op scherp". Dus hoor je in je angsttoestand die eikenboom wel. -
Na laten we zeggen 6 maanden en 6 nachtmerries heeft iets in jou de combinatie vastgelegd: "iedere keer als ik me zo rot voel (pal na die nachtmerrie) hoor ik een eikenboom".
Drie tegen 1 dat je je dat niet echt bewust bent, maar de combi is gemaakt.
Gevolg: op een gezellige middag loop je onder die eikenboom door - en gaat prompt hyperventileren...."
Zwijgzaam schreef:En dit kan echt van de ene seconde (alleen op mijn kamer) op de andere seconde (huisgenoot komt binnen) omslaan. En dan ook echt compleet omslaan. Maar ook andersom, van het ene op het andere moment is de angst er.
Ja, je amygdala kan iets in je ooghoek gezien hebben - "je kunt een eikenboom gehoord hebben", etc.
Zwijgzaam schreef:En nu zul je denken "Wat gebeurt er dan net voor zo'n moment?", maar er gebeurt niks specifieks. Althans, niet iets waar ik de duim op kan leggen. En geloof me, ik doe echt mijn best.
Ja, ik geloof het grif - maar please, stop met daar over te speculeren.
Zwijgzaam schreef:Omdat dit me beangstigd, probeer ik dan vaak op zoek te gaan naar antwoorden door te denken en te denken en te denken.
Rot hoor, dat jou kennelijk niet is uitgelegd, hoe of angst werkt...!
Zwijgzaam schreef:Als ik geen antwoorden vind, kan ik er ook niks aan veranderen.
Ook dat is een akelige gedachte, die gelukkig anno 2013 niet meer geldt.
Met technieken zoals emdr kun je de angst de nek omdraaien, ook als je niet weet "wat je amygdala in je ooghoek zag" of als je niet weet "welke eikenboom je hebt gehoord". (Waarmee de noodzaak, om er uitgebreid mee bezig te zijn ook minder is.)
Zwijgzaam schreef:en daarom blijft het uitzoeken hoe het zit nogal beperkt tot de vragen als de eerder genoemde vraag "Wat gebeurt er dan net voor zo'n moment?"
Dat is geen onredelijke vraag, maar het probleem is "just that". De psycholoog stelt die vraag aan jouw ratio - en je ratio is niet degene die alarm sloeg. Je hoort zogezegd de vraag te stellen aan je amygdala (= tijdens een emdr sessie dit aan de orde stellen)
Zwijgzaam schreef:"Waar ben je dan bang voor?"
Idem - je amygdala weet, waar "de trigger" op leek.
Schoolvoorbeeld; iets lijkt op een slang, nog voor je zelf snapt, wat je aan het doen bent, ben je al naar achteer gesprongen.
Op die manier overleef je slangen - erg nuttig. Je amygdala sloeg alarm:"Die tak (stel je achteraf vast) lijkt op een slang - dus riep de amygdala "Actie - dat kan een slang zijn!"
Je ratio weet niet, wat je amygdala denkt, op het moment dat zij alarm slaat.
(Soms kun je vaststellen, dat het om een slang ging... Ik bevroor ooit, omdat mijn amygdala in mijn ooghoek een - plastic - spin hed gezien, 5 centimeter van mijn hoofd af. Tien centimeter groot. Ik wist van niets, maar als het een echte spin was geweest was ik "in trouble" geweest. Dat het ding van plastic was, dat detail kon de amygdala nou net niet zien. Omdat de amygdala snel moet zijn ivm. overleving, ziet de amygdala wat "grof en slordig".)
Zwijgzaam schreef:Ik wil die angst niet voelen.
Groot gelijk.
Heel verstandig: daar is angst ook helemaal niet voor.
Angst is het grootste rotgevoel wat Moeder Natuur kon verzinnen, omdat het simpelweg betekent:"Gevaar! Doe iets, anders ga je dood!"
("...dat je angst moet leren uithouden" is een uitvinding van moderne psychologen die dachten, dat het op die manier minder zou worden. Zo schijnt er een theorie te zijn "dat je nooit langer dan 35 minuten bang kunt zijn". Het idee alleen al vind ik van het soort "als het niet zo triest was, zou ik er om lachen".)

Zwijgzaam schreef:Op dat soort momenten dat ik me angstig voel, wil ik daarom dan ook dat er iemand bij me is. En dan vooral iemand in het bijzonder; een meisje waar ik gevoelens voor had (ik ben lesbisch), en die wederzijds waren, maar die ik door een grote brij aan omstandigheden uiteindelijk niet heb toegestaan. Ik heb geen spijt dat ik toen het besluit heb genomen dat ik het niet wilde proberen, want op dat moment deed het te pijn en was het te veel tegelijk. Maar toch wil ik dat ze hier is, en ze naast me ligt met haar armen om me heen. Alsof ik even als een klein kind in haar armen kan liggen en niet meer bang hoef te zijn. En het feit dat dit niet gaat gebeuren, dat ik dat niet toe mag staan, doet me alleen maar nog meer pijn, waardoor ik er nog meer naar verlang.
:knuffel: :knuffel: :knuffel:
Rot hoor...! Verbroken relatie, in de knop gesmoorde relatie - logisch dat je op die momenten heel erg graag in haar armen zou willen liggen!!
Sowieso: ieder mens heeft behoefte aan geborgenheid - en wie bang is wil dat nog een beetje meer.
Zwijgzaam

Re: Angstgevoelens maar niet kunnen begrijpen

Ik ga even proberen een bericht via mijn telefoon te sturen, aangezien ik in de V&D zit, om niet alleen op mijn kamer te zitten. Dus ik hoop dat het lukt met quotes.
momo schreef:Hoe was je jeugd? Had je een liefdevolle, troostende moeder of was ze eerder afwezig (ook emotioneel).

Ben je heel autoritair opgevoed of eender te vrij?

Kon je troost, veiligheid en een basisbehoefte vervullen bij je zorgdragers, als knuffelden ze je? Gaven ze je bevestigign in je kinderlijke behoeften of werden die als niet bestaand genegeerd of afgewezen.
Als echt klein kind had ik geen problemen met mijn ouders, maar vanaf de middelbare school inderdaad wel. Natuurlijk heeft iedere puber dat wel, maar bij mij was het wel heel erg. Mijn beide ouders werkten. Ik zal hele dagen alleen op mijn kamer achter mijn computer, en verliet die alleen om te eten en naar school te gaan. Ik huilde mezelf meerdere malen per week in slaap. Ik voelde me alleen, waardeloos en leeg. En vooral.. heel erg bang. Maar thuis werd gewoon niet gepraat.

Dat is het kort samengevat. Dit is ook iets wat besproken is en wordt bij de psycholoog. Waar ik het beschrijf als dat ik toen der tijd alleen maar gered wilde worden. Want ik voelde me zo leeg en bang. Maar mijn ouders deden het niet. Ik heb geen slechte ouders, maar ze hebben toen me gelaten voor wat het was. Niet door hoe slecht het ging. Nogmaals, geen slechte ouders, gewoon niet kunnen bieden wat ik toen nodig had.

Dus ja, daar zitten issues. En zeker omdat het voelt als dat ik 'als een klein kind veilig in haar armen wil liggen', zit daar vast wel iets in. Toen ik EDS op Google opzocht kon ik me ook wel heel erg vinden in alle 'symptomen'. Dus in ieder geval bedankt voor je gedachten. In ieder geval maakte het hier schrijven over de angst het al wat beter, en de reacties zijn helpfull.
Zwijgzaam

Re: Angstgevoelens maar niet kunnen begrijpen

Bedankt voor je reactie Janneke, en voor je uitleg over angst. Het geeft me een andere kijk op angst, iets meer vanaf een afstand. Dat als ik me angstig voel, ik me voor kan stellen dat het alleen maar mijn amagdala is die heeft gereageerd.

Toch zou je er bij de eikenboom nog achter kunnen komen waarom je angstig bent, als je die connectie kan leggen tot die andere angst. Dus een deel rationeel zou toch iets op kunnen leveren. Maar natuurlijk, in dit soort gevallen is het wel heel ver zoeken.

Die emdr, daar heb ik wel eens over gehoord en gelezen. Echter wat ik erover las, is dat die therapie werkt voor specifieke angsten/gebeurtenissen? Maar is dat niet zo dan? Of begrijp ik je nu verkeerd?
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angstgevoelens maar niet kunnen begrijpen

Zwijgzaam schreef:Bedankt voor je reactie Janneke, en voor je uitleg over angst. Het geeft me een andere kijk op angst, iets meer vanaf een afstand. Dat als ik me angstig voel, ik me voor kan stellen dat het alleen maar mijn amagdala is die heeft gereageerd.
En soms heeft het hartstikke veel zin, om je angst te relativeren:"Oh, mijn amygdala zag kennelijk iets heftigs..." en dan jezelf toespreken:"Ja, amygdala, ik snap wel, dat het lijkt op dat ene nare uit 2005 maar het is nu 2013 en ik loop heus geen gevaar".
(Uiteraard: op 1 dure voorwaarde: dat dat waar is, dat je echt geen gevaar loopt.)
Soms helpt het helaas ook niet.
Zwijgzaam schreef:Toch zou je er bij de eikenboom nog achter kunnen komen waarom je angstig bent, als je die connectie kan leggen tot die andere angst. Dus een deel rationeel zou toch iets op kunnen leveren. Maar natuurlijk, in dit soort gevallen is het wel heel ver zoeken.
Het is idd vaak heel erg zoeken. En heel erg precies terugdenken aan nare situaties en dan proberen je alle details te herinneren. (Ik schrok met rot van die nachtmerrie - en je dan kunnen realiseren, dat je *iets* hoorde - en dan ook nog, dat dat een eikenboom was. En dan ook nog weten, dat je op die gezellige middag in de stad bang werd van een eikenboom.... Want je doet op zo'n middag wel 100 indrukken op.)
Terwijl het via een techniek als emdr vrij snel gaat, doorgaans.
Zwijgzaam schreef:Die emdr, daar heb ik wel eens over gehoord en gelezen. Echter wat ik erover las, is dat die therapie werkt voor specifieke angsten/gebeurtenissen? Maar is dat niet zo dan? Of begrijp ik je nu verkeerd?
Emdr is een "derde generatie" therapie, met ingredienten uit gedragstherapie en wat al niet.
in NL is het de aanbevolen techniek bij mensen die 1 enkel trauma hebben meegemaakt, maar dat wil uiteraard niet zeggen, dat dat het enige is, wat emdr 'kan'.
Emdr beinvloedt je amygdala, in de zin dat "overactiviteit" (= het koude zweet breekt je uit bij een associatie, terwij je rationeel heel goed weet, dat er heus geen gevaar is) verdwijnt, maar dat de gewone, beschermende functie van je amygdala intact blijft. (WAUW!!!)

Een van de standaard misverstanden is wel, dat het alleen mar zou werken, als je "een specifieke angst" hebt.
Emdr werkt specifiek en gericht, dat is waar. Maar dat wil niet zeggen, dat je al het hele plaatje moet weten, voor je emdr kunt doen.
"Ik loop gezellig in de stad, opeens word ik hartstikke bang" is specifiek genoeg voor een sessie.
Okee, de negatieve gedachte over jezelf word dan waarschijnlijk iets zoals "ik baal ervan, ik kan zo maar opeens overvallen worden!" en als positieve gedachte: "Ik wil 'stabiel' kunnen zijn". En als je op gegeven moment in de sessie je concentreert op "dat je in de stad daar en daar liep" kun je opeens je die ene nachtmerrie herinneren. En is de volgende serie oogbewegingen over de inhoud van die nachtmerrie. En mogelijk dat dat gaat over iets dat tussen jou en je moeder mis ging toen je 3 was of iets in die zin.
En als alle "lading" eraf is, van dat gedoe toen je 3 was, dan is de nachtmerrie waarschijnlijk daarna ook vrij snel zonder lading, en daarna kun je probleemloos onder de eikenboom doorlopen.
Zij het, dat de sessie pas echt is afgerond, als je negatieve gedachte niet meer aan de ord eis, en je positieve gedachte van a tot z waar voelt.

...en soms herinner je je die hele nachtmerrie niet, ook dat kan. En het kan zelfs, dat er ook geen herinneringen van toen je 3 was komen, en dat het toch werkt.
(het artikel in wikipedia vind ik wel leuk: http://nl.wikipedia.org/wiki/Eye_moveme ... processing)
Zwijgzaam

Re: Angstgevoelens maar niet kunnen begrijpen

Dankjewel voor je informatie Janneke. Mag ik vragen wat jou relatie tot EMDR is? In de zin van, geef je het zelf? Heb je het zelf ooit gehad? Ken je het van lezen?
Zwijgzaam

Re: Angstgevoelens maar niet kunnen begrijpen

Ik heb zo'n moment.
Ik ben zo bang. Ik ben zo bang. Ik ben zo bang.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angstgevoelens maar niet kunnen begrijpen

Zwijgzaam schreef:Ik heb zo'n moment.
Ik ben zo bang. Ik ben zo bang. Ik ben zo bang.
:knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel:

Wat emdr betreft: ik ben fan.
Dat begon op het riagg: na maanden en maanden gemodder gingen er 2 "emdr"sessies heel goed en voor het eerst in jaren merkte ik vooruitgang. Daarna stagneerde het weer.
Ik was geintrigeerd en begreep er verder weinig van - dus zocht ik een goed boek. Om vervolgens van mijn stoel te vallen: die mevrouw op het riagg "deed maar wat" - ze liet zo ongeveer de hele structuur achterwege. (Dus zodra dingen net ietsje moeilijker werden, stagneerde ik, omdat zij knoeide.)
Enfin: er volgden meerdere boeken en een 2e therapeute. Deze mevrouw lette keurig op de structuur, lette op de veiligheid, steunde me als het heftig was, kortom: zij deed tenminste, wat ze moest doen. "Tel maar mee", zei ze wel eens, "over een minuut is het vast minder!" En dan gingen we weer: links - rechts - links - rechts...

Ik vind het nog steeds intrigerend. ook omdat het inwerkt, op "de plek, waar je angst echt zit", in je limbische systeem (je 'emotionele hersenen') en dus niet in je logische verstand (de cortex).
("Goed denken" in de zin van: jezelf troosten, steunen, voor jezelf zorgen, moeilijkheden oplossen, geen denkfouten maken - op zich allemaal van harte aanbevolen, ze kunnen beslist helpen. Maar het zijn niet de wezenlijke dingen die bepalen of je bang bent/ wordt ja of nee.)

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”