Hoi Fairytail,
wat goed, dat je dat schema in de papierbak hebt gegooid..!
Laat ik proberen duidelijk te maken wat ik bedoel met "iets constructiefs doen". Ten eerste, heel flauw, zou je dat kunnen vertalen naar "alles, wat je voor je zelf kan doen of laten doen, wat maakt dat je wel vooruit kunt".
En wat ik er eigenlijk mee bedoelde, is dit. Als gezegd: vaak is eten "een middel". Een middel, om jezelf af te leiden van "het echte probleem" - bij jou, denkbaar, je onzekerheid.
Dan is het dus schitterend, als je jezelf kunt terugfluiten:
"Oh, hier ga ik weer (met een schema maken - of wat dan ook) - op zich niet erg, maar
laat ik er voor kiezen, om nu niet het echte probeem toe te dekken (door bezig te gaan met eten, afvallen, etc.)
maar laat ik iets doen met/ aan/ tegen het echte probleem".
...en datgene, wat je dan doet "aan het echte probleem", dat hoeft maar 1 millimeter
groot te zijn.
Als gezegd: soms is "bezig zijn rond eten" vooral afdekken. Dus als je 2 seconden kunt stilstaan bij je onzekerheid, is dat in wezen al harstikke grote winst. Dat is wat paradoxaal: "het oog van de buitenwereld ziet niets" - maar 'niet afdekken'
is een prestatie van formaat!
En als je in die 2 seconden 'niet afdekken' ook nog iets constructiefs tegen je onzekerheid kunt bedenken, wordt het helemaal feest.
En uiteraard zou je ook aan de andere kant kunnen beginnen.
Je schrijft, dat als je minder onzeker zou zijn, je beter in je vel zou zitten. (Ik geloof dat grif.)
Maar gosh, onzeker of niet: zijn er dingen, die maken dat jij goed in je vel komt te zitten...?
(Bijv. je masseert jezelf, of laat jezelf masseren - daarna ben je ontspannener, wat sowieso prettig is, en wellicht ook stukjes onzekerheid wegneemt.)
Dan nog je vraag over therapie. (Oma is nog uit de 1960er jaren en in mijn beleving is therapie niet iets "dat je krijgt" (op een
presenteerblaadje) maar iets dat jij doet, samen met een therapeut.)
Of je dit zelf "snel genoeg, voordat het een echte eetstoornis" gaat worden, dat zal de toekomst moeten leren. Kijk gewoon, ho ever je komt en als je hulp nodig blijkt te hebben: "gewoon vragen!!"
(Idd: rationeel gezien: niets om je voor te schamen. En ik snap, dat het niet zo voelt, maar probeer, als het nodig mocht zijn, op dat moment rationeel te zijn.)
Ook schreef je iets in de trant van "ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen".
Nou kan dat in mijn oren 2 dingen betekenen.
Aan de ene kant: je bent onzeker - en de ervaring leert, dat onzekere mensen vaak een boel goede ideeen hebben, maar er niet altijd naar handelen. Dwz.: je weet een boel dingen, die je zou kunnen doen maar het lastige punt is het maken van de keuze: "wat precies zal ik eens gaan doen...?"
Soms is dan een "keuzehulp" hartstikke goed. (Maar dan dus wel iemand, die je helpt, om zelf keuzes te gaan maken.)
Maar als je opmerking "ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen" betekent: ik
heb geen echte ideeen, hoe dit aan te pakken - dan is ook dat een uitstekende vraag om mee naar een therapeut te stappen.
(Mijn ervaring is ook: dat als je met een gericht 'verhaal met vragen' naar een therapeut stapt "help me kiezen" en/of "geef me technieken", dat de kans op sucses dan veel groter is. (En dat als dingen mis gaan, je vrij snel in de gaten hebt, dat je niet krijgt, wat je wilt en nodig hebt - en dan probeer je het een deurtje verder nog eens.)