nickel92 schreef:Hierbij bedank ik jullie voor de reacties,
maar de laatste tijd is het nog erger met mij gesteld.
Op facebook zie ik vrienden van mij een gezin uitbouwen (zoals kinderen) en ik ben onzeker wat ik zal betekenen in de toekomst. Ik voel me meer en meer ongelukkig, iedereen blijkt alles te weten wat hij/zij wil. Het is alsof ik in een tunnel sta en iedereen het licht vind en dat ik in het donker rond loop zonder enige uitweg te zien.
Hou er rekening mee dat Facebook voor de meeste mensen een "goed nieuws" profilering is. Dat is ook wel logisch want niemand "hangt graag zijn vuile was buiten". Social media wordt voornamelijk gebruikt om positieve berichtjes op te plaatsen en in veel mindere mate de negatieve berichten of ervaringen omdat men zich daarvoor schaamt, schuldig over voelt of gewoon niet wilt dat iedereen dat weet. Vergis je dus niet.. ook daar zitten veel mensen die zich regelmatig heel rot voelen, waar het niet goed mee gaat of die niet lekker in hun vel zitten op het werk of in een relatie. Echter daar lees je veel minder over tenzij iemand graag alles deelt met zijn "vrienden".
Daarbij wordt het ook niet erg gewaardeerd als je op social media telkens gaat vertellen hoe slecht het gaat of hoe rot je je volet. Het is net als in het echte leven. Een tijdje reageren mensen daar nog op maar naar verloop van tijd ga je reacties krijgen als: zet je er gewoon overheen, het komt wel goed, maak je niet zo druk en dan komen de sterktes, beterschap of andere goed bedoelde opmerkingen en daarna dooft het langzaam uit want de meeste mensen worden niet graag geconfronteerd met mensen waar het niet zo goed mee gaat. Ze hebben vaak ook al genoeg aan zichzelf..
Jullie weten dat zingen voor mij een passie is, maar ik kan voor het moment geen zangcoach betalen om mij de kneepjes aan te leren. Ook door m'n straie durf ik bepaalde activiteiten niet meer doen (zoals zwemmen of gewoon een t-shirt dragen). Ook als het moment daar is, zou ik vanwege dit de liefde niet durven bedrijven. Ik weet dat er ergere dingen bestaan maar hetzelfde scenario blijft als een tape in mijn hoofd afspelen.
Ik vraag me af of je geen andere mogelijkheden hebt om te zingen. Ik weet dat ze hier regelmatig (met name mannen) vragen voor koren en zanggroepen. Dat is een hobby/vereniging waar je volgens mij niet zoveel geld aan kwijt hoeft te zijn. Je kan dan ook zingen en krijgt dan ook tips etc om het beter te kunnen doen. Is zoiets nog een optie voor je? Wat zou je wel kunnen doen (probeer niet de hele tijd te focussen op wat niet kan.. want dan kom je niet ver en dat frustreert alleen maar).
Ik ben stilaan aan m'n eigen identiteit beginnen te twijfelen, ik heb de energie en kracht niet meer om nog meer klappen op te vangen.
Nu is het de tijdperk waar het moeilijk is om serieuze gesprekken te houden met mensen die geheim blijven en ik mis iemand die me goede moed kan geven.
Ik denk dat je hier via het forum wel wat ervaringen zou kunnen delen en contact met mensen waarmee je serieuze gesprekken zou kunnen houden via de chat ofzo? Wellicht krijg je daar dan ook wat goede moed van?
Vanaf mijn 10 jaar woon ik bij mijn vader maar die is de type man die in het leger en thuishoort. Mijn moeder hoor ik zelden en doorheen de jaren heb ik bijna geen contact meer gehad, ik heb die band niet met mijn moeder zoals de meesten hebben. Ik stond voor alles alleen in het middelbaar. Zoals je al zelf hebt ervaren verandert je lichaam doorheen de pubertijd maar ik moest mezelf alles zelf aanleren en ik had het soms moeilijk hiermee.
Ik had geen moeder meer die elke ochtend naar mij glimlachte die vervolgens mijn dag als kind perfect maakte. De vrienden die ik had in het middelbaar heb ik nauwlijks contact mee, en ik wordt zelden nog uitgenodigd voor bepaalde evenementen.
Dat klinkt als een autoritaire cq verwaarloosde opvoeding. Niet echt bevorderlijk voor je vooral niet in de puberteit. Als je jezelf veel moet aanleren, mis je ook veel en is het extra moeilijk. Als je verder ook geen liefhebbende en steunende ouders hebt gehad dan zal dat je zelfbeeld en eigenwaarde ook geen goed hebben gedaan en dat merk je dan weer in je sociaal verkeer. Met name in de hechting met anderen die dan niet goed tot stand komt.
Tot slot sta ik hier als een volwassene van 20 jaar die niet heeft genoten van zijn eigen jeugd. Dit maakt mij ook depressief en ik voel dat het te laat is om alles in m'n leven recht te zetten. Nu moet ik zoals iedere volwassene hechten maar de meesten hebben goeie herinneringen waaraan ze kunnen denken als ze moeten gaan werken, die hen op de goede baan blijft houden.
Grappig dat je het woord hechten hier verwisseld met werken want onbewust heb je gelijk. Ook in werkrelaties zal je problemen met die hechting ervaren omdat je een andere negatieve opvoeding hebt gehad waarin het nodig je ontbroken is.
Ik heb vanaf mijn 10 jaar voor alles zelf gezorgd met als resultaat dat zoals de topic aangeeft eenzaam voel en er geen warmte of liefde aanwezig is die mij doet glimlachen. Elke dag sta ik met een negatieve bui op, met het gevoel dat ik een beter leven wou hebben dan dit.
Maar helaas ben ik degene die het moet doen met bijna geen energie meer over en het zin om van mijn leven te genieten verdwijnt ook langzaam.
Om dit bericht af te ronden (ik weet dat dit een serieuze boterham is) wil ik gewoon nog zeggen dat ik geen uitweg zie (zoals een vicieuze cirkel).
Met vriendelijke groeten
nickel92
Je hebt helder zicht op je negatieve vicieuze cirkel. Je hebt last van eenzaamheid, gebrek aan warmte, liefde en vreugde in je leven door je gebrek aan goede sociale contacten en relaties. Dit maakt dat je je leven als negatief ervaart en jezelf waarschijnlijk ook daardoor weer als negatief ziet. Niet geslaagd, niet gelukt etc. Dit geeft dan een negatieve vicieuze cirkel die zichzelf in stand houdt of erger versterkt. En dat kost bakken energie en de accu laadt niet goed op... vandaar dat je bijna geen energie meer over hebt en het genieten niet meer lukt. Dat noemen ze dan een depressie..
Heb je hier hulp voor Nickel?