Eind van de week en nog even wat van me afschrijven voor mijn weinige maar trouwe fans
Ook al mogen er nog steeds bij komen, al moet ik toevoegen momenteel is er geen feestje gepland
Woensdag was echt een rampzalige dag ondanks ik die nacht wel geslapen had, wat de voorbij twee nachten zo goed als niet gebeurde.
Niet in de vorm van nachtmerries ; meestal is er dan wel sprake van slapen tussendoor.
Eerder naar dromen en tijdens de dromen regelmatig wakker worden om nadien terug in slaap te vallen en terug te belanden in het vervolg ervan.
Tijdens het dromen ook het gevoel hebben dat ik niet slaap.
Bij het veelvuldig wakker worden droge keel, spanning op en top, meerdere keren opstaan omdat ik moet plassen = hell [blink]
Wat me wel opviel is dat ik die avonden steeds aan Lucky dacht in bed en de beelden die niet zo fraai waren + een deel schuldgevoelens me lang wakker hielden.
Nochtans laat ik de gedachten en gevoelens omtrent haar verlies overdag ook toe.
Maar dus de nacht voor woensdag sliep ik gemakkelijker in en had redelijk goed geslapen.
Misschien mede door de onstekingsremmers die ik op eigen initiatief gestart ben voor een week i.v.m. de pijn in mijn schouder.
Gaat het daarna niet duidelijk beter, tja dan wordt het dus doktersbezoek...
Ik ontwaak en alles komt op mij af...met vooral de vraag : wat heb ik nu nog aan mijn leven, wanneer ervaar ik nog eens rust/plezier/iets dergerlijks?
Wat kan ik doen om daarvoor te zorgen want het dagelijks opstaan om steeds de ééntonigheid van het leven + de fysieke spanningen + de zaken waar ik me zorgen over maak + de zaken waar ik me in opjaag begint me flink tegen de borst te stoten.
Niets vond ik...
Enkel op de beperkingen die ik heb en mijn vriendin op sociaal vlak, de angsten waar ik dagelijks mee omga en waarbij ik de balans moet opstellen tussen niet teveel vermijden en er toch voor zorgen dat ik niet extra overbelast wordt, de spanning in mijn spieren, die stomme schouder die maar blijft zeuren, mijn vriendin die ook moet opletten met haar rug,...ik bespaar jullie de hele lijst
Niets dus...
Verlamd lig ik dan in bed. Opstaan, ja waarom nog?
En dan heb ik echt iemand nodig die me opbeurt, een arm rond mij slaat maar mijn vriendin is dan al een paar uren op.
En dat klein detail (niet samen wakker worden, niet uit zichzelf eens terug komen als ik lang blijf liggen) is dan net genoeg om haar de schuld te geven van het grootste deel.
Al besef ik maar al te goed dat ik mijn handjes binnenste buiten kan kussen dat ik op zo'n unieke persoon gevallen ben en dat zij mijn redding is in de meeste gevallen.
Toch overheersen er dan herinneringen van vroeger, toen we nog niet zo lang bij elkaar waren (zelfs jaren nadien) en we beiden eens een zotte bui hadden waarbij we spelend en plagend met elkaar plezier maakten.
Daar vergeet ik natuurlijk op zo'n moment dat zij ook één en ander te verwerken heeft, de laatste maanden er zelf niets kan aan doen als ze veel last heeft van haar rug en nek.
En dat ik ook niet elke dag het zonnetje in huis ben...
Dus stuurde ik maar een sms'je of ze naar boven wou komen en uitte ik wat ik voelde.
Begrip kreeg ik, daar niet van, maar uiteraard vindt zij het ook niet leuk dat ik me uit alsof alles aan haar zou liggen.
Na zo'n halfuur praten en af en toe blokkeren en huilen (ik), probeert ze me toch aan te moedigen om op te staan, maakt ze me duidelijk dat ze het helemaal niet fijn vind dat ik nogal veel op haar afschuif (terecht) en gaat ze naar beneden...
Maar nee, de zin om op te staan en alweer een dag tegemoet te gaan is veel te doordringend en verlamt me nog steeds.
Uiteindelijk vertrekt ze naar de kinesist nadat ze van beneden roept dat ze weg is.
Dan schiet me te binnen dat ik niet weet om hoe laat ze daar moest zijn en of ze daarna nog naar stad gaat ; voordien wist ik wel want ze wou een attentie gaan halen voor deze omdat het de laatste beurt was.
Paniek overvalt me : om hoe laat komt ze thuis?
Vanaf welk uur moet ik me zorgen beginnen te maken als ze nog niet terug is?
Dus stuur ik haar een sms'je met die vraag, en of ze van plan is om me zoals iedereen achter te laten.
Ik krijg antwoord met het uur dat ze normaal gezien thuis komt...
Gekluisterd aan mijn bed met alle vragen over mijn & onze toekomst, doemscenario's spoken door mijn hoofd. Vergezeld door verdriet, slechte herinneringen uit het verleden, angst voor de toekomst...Griezelig pakket...
Mijn lichaam begint te schokken (wilt het uit bed/komt er spanning los?) en ik verval in een hulpeloos stukje afval die tranen produceert tegen 100km/uur.
Voor de eerste keer na maanden (sporadisch en zelden) ook in het bijten van mijn armen.
Iets dat zich in mijn puberjaren ook voordeed na een crisis, alsook tijdens het overlijden van ons Lucky had ik even mijn tanden in mijn hand gezet voordat ik het besefte maar stopte er al gauw mee omdat ik niet alleen was toen.
Je zou het kunnen als automutilatie interpreteren, doch voor mij is het iets heel anders.
Echte automutilatie heb ik jaren geleden een periode gedaan tijdens een opname en daar draaide het rond de pijn.
Dit, het bijten, doet op het moment zelf weinig pijn.
Op één of andere manier bracht het mij altijd een deel troost toen ik dat deed, het smaken van mijn eigen huid, contact hebben met mezelf...ik weet niet hoe ik het anders precies moet omschrijven maar het gevoel van troost overheerst dan duidelijk.
Ik denk dat het 14u00 was toen de bel ging en ze terug was.
Ze had wel haar sleutels mee maar gedacht dat ik al op zou zijn.
Was wel eerder binnen dan ik beneden stond, mja ik was uit bed.
Ik kreeg wel nog de kans om te praten met haar erover, maar voelde dat ik in een stemming was die niet bevorderlijk was voor een goed gesprek.
Later op de dag kwam mijn moeder langs en ik hoefde geen toneel te spelen, want zonder echt masker kan je geen opgezwollen kikkerogen verbergen, noch verdriet en wanhoop die geschreven staan in de fronsen van een gezicht.
"Het gaat precies niet goed" : vroeg mijn moeder en ik antwoordde erop van nee, zonder verder in detail te treden en was opgelucht dat ze daar ook niet op aandrong.
Het was niet leuk om me zo te zien zei ze wel, maar verder weet ze ondertussen dat haar dochter nog van die momenten heeft en indien gewenst daar zelf wel meer details over geeft.
De dag nadien was het ook nog even bekomen, en uiteindelijk ga ik toch weer verder.
Plezier/ontspanning/rust/vreugde, zullen misschien wel terug komen ooit.
Wie weet maar korte momenten, wie weet nog eens een paar dagen na mekaar zoals het een hele tijd geleden nog eens was.
Verdwijnen is geen oplossing, tenzij ik hen wil opzadelen met verdriet en dat is dus het allerlaatste dat ik wil.
Volgt een dag dat ik denk : kom op die douche onder en daarna ga je je haar extra verzorgen, je huid, je trekt andere kleren aan.
Ik noem het "resetten", ook al staat de knop in mijn hersenen en het gevoel dan niet op de optimale stand, je moet ergens beginnen met je "reset".
Zo gaat het al ietsje beter.
De spiegel kijkt al iets minder bedrukt terug naar mij.
Vandaag nochtans mij heel druk gemaakt i.v.m. een bank waar ik een spaarrekening staan heb en na overname en een week wachten op telefoon de filiaalhouder me nog steeds niet terug gecontacteerd had onder welke vorm (nieuwe benaming) mijn rekening nu stond, noch welke rente ze opbracht.
'k Heb zelf rondgebeld uiteindelijk naar 1 bank en na 1 kwartier had ik duidelijkheid om later in zijn kantoor te belanden en hem uit te leggen hoe de vork in de steel zit.
Meneer wachtte nog op antwoord op de mail die hij vorige week verstuurde, ik had blijkbaar geluk gehad dat ik van de eerste keer de juiste persoon aan de telefoon kreeg.
Rekening is in orde gebracht nadat ik nog naar zijn beklag over de overname heb mogen luisteren, maar duidelijk mijn punt gesteld heb.
Hij gaat het hen daar eens goed zeggen bij de volgende vergadering en als iemand hem tegenspreekt wringt hij die persoon zijn nek om.
Bij die woorden veranderde zijn gezichtsuitdrukking héél duidelijk, ik vrees dat hij het meende.
Tja, is verder zijn probleem : 'k heb hem alvast het telefoonnummer gegeven waar ik correct geïnformeerd werd i.v.m. de spaarproducten die hij nu verkoopt
'k Heb er mij zeer duidelijk in opgejaagd dat wel, maar een dag zoals woensdag had ik gewoon de telefoon nog niet in handen kunnen nemen.
Dus 'k hoop dat er minder tegenvallers volgen de komende tijd en dat het nog lang duurt tot ik opnieuw zo diep zit als woensdag.
The show must go on, and so do I