Leeuwtjuh

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Hee meis; hoe gaat het nu? Een dagje later?
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Bedankt Minerva.

Ik dacht vandaag niet te schrijven, want de meeste mensen kennen wel het verdriet en de onmacht die sowieso altijd gepaard gaan bij een verlies.
Die ga ik daarom ook niet beschrijven, enkel wat we gedaan hebben vandaag om wat afleiding proberen te zoeken.
Ondanks het weer niet uitnodigde om te gaan wandelen, hebben we ons toch maar warm aangekleed en zijn we een uurtje of meer gaan stappen.
Later hebben we dan ook een dutje gedaan in de zetel (deze nacht weinig geslapen), tot we wakker gebeld werden iets na 18u00.
Niet dat het storend was, integendeel het was mijn moeder die belde om te vragen hoe het ging en wat we gedaan hadden.
Niet dat er veel te vertellen viel, ze had ook deze middag al eens gebeld, maar toch is het gewoon fijn om te weten dat ze aan ons denkt.
Hoewel we dat sowieso weten, en anderzijds wil ik ook niet dat zij zich teveel zorgen maakt.
Ook gisteren toen ze erbij was, hoe erg zij ook over haar toeren was van het gebeuren, kwam het meermaals in mijn gedachten : "We hebben dit nog samen meegemaakt, dierbaren verliezen (mensen en dieren). Het is van onschatbare waarde dat we verdriet kunnen delen, maar ik wil dat jij ook je eigen verdriet kan verwerken en ons verdriet er niet extra bijneemt.".
Want al was Lucky ons meisje en zijn wij het dichtst betrokken ; ik heb mijn vriendin, mijn broer zijn vriendin, maar jij gaat alleen naar huis.
Met verdriet die je al meer dan 25 jaar draagt en nooit verwerkt hebt [crying]

Onze kater treurt ook : snuffelt regelmatig aan het tapijt en gaat er vervolgens liggen, ons vragend aankijkend.
Hij kwam nog zelden bij ons in de zetel, sinds hij zijn "eigen" zetel heeft en daarstraks heeft hij héél lang bij ons gelegen.

Vooral de laatste beelden die ik heb van ons Lucky doen pijn. Het leed, de manier waarop ze is gegaan.
En de zelfverwijten : haar ademhaling leek al niet top vrijdagavond, en zaterdagmiddag.
Had ik toch maar bij de dierenarts geweest toen...
Ik weet waarom ik het niet deed : hoe kon ik die nog vertrouwen?
En ik weet niet wat ik zou gedaan hebben indien ik daar ter plaatse van haar die het aanraadde om het product te gebruiken, had moeten horen/zien dat het onomkeerbaar was.
Dan was ik nog meer uit de bol gegaan dan bij die andere dierenarts.

Ik had wel kunnen een andere dierenarts contacteren voor ze zo op haar adem was, dat haar mondje open viel om naar adem te snakken.
Ook al liep ze een kwartier ervoor nog rond, maar ook niet oké.
Misschien had dat ook niet veel uitgemaakt maar dan kon ik me achteraf tenminste niets verwijten.

Van het laatste bandje die ze droeg (de laatste week niet sinds ze behandeld werd), heb ik het belletje en het kokertje verwijderd en draag ik rond mijn pols.
Het geeft dubbele gevoelens : ik heb toch iets van haar bij mij tegen mijn huid, anderzijds denk ik er soms automatisch bij : "hypocriet, had je sneller gehandeld dan had iemand haar misschien nog kunnen redden. Dan had zij het later nog kunnen opnieuw dragen : het is geen trofee!".

Ik zie wel de komende dagen of ik het aanhoudt. Ik wou het al gisteren meenemen naar bed om ze ergens bij mij te hebben.
Spoiler:
Voor ik post, lees ik net je vraag Leeuwtjuh ;) [AAI]
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Lieve Black Rose,

Ik zou graag even een Youtube filmpje met je willen delen.

Het bied misschien nu niet de troost die je nodig hebt...maar misschien geeft het in ieder geval een steuntje in de rug.

In ieder geval leef ik mee ... luister naar de muziek en kijk vooral goed ernaar.

http://www.youtube.com/watch?v=4-cpR4-y83w

[AAI] :knuffel:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Bedankt lieve Memo [AAI]

Ontroerend, heb een paar traantjes moeten wegpinken maar een traantje meer of minder maakt momenteel niet veel uit.
Wel dat ik ergens min of meer hierin geloof, misschien is het vooral hoop...
En een gedachte die vandaag ook even boven kwam, kwam nu opnieuw naar boven :
"Ze heeft onterecht geleden, en ik wou dat we dit hadden kunnen voorkomen/iets aan doen, maar nu heeft ze rust en lijdt ze niet meer".
Ik zal mijn best doen om daar zo vaak mogelijk aan te denken de komende tijd.

Thanks :knuffel:
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Lieve Br,

Heel graag gedaan en neem vooral alle rust...ruimte...en liefde om hiermee om te (leren) gaan...het is niet niets...

En ik zeg altijd, soms komen er dingen die dan weer aansluiten op wat je gelooft... waar je in gelooft en waar je denk ik ook naar verlangt als een dier overleden is... ik zeg altijd als je zoiets dan zo tegenkomt nu in de vorm weer terugkomend in een filmpje dan bestaat toeval niet en zal je katje het daar goed hebben.
Neemt niet weg dat je hem vreselijk mist en dat is ook logisch...mis het diertje vooral. :knuffel:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Lucky

It's all in a name they sometime's say
she was lucky to be with you
en you to have her love every day

You 'll never forget and so she lives on
in hart and memory
to walk and stay strong

'cause once an animal comes in your life
even after they go to that other place
their pawprints stay on your hart
and this never ever to be erased

Mo
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

momo schreef:Lucky

It's all in a name they sometime's say
she was lucky to be with you
en you to have her love every day

You 'll never forget and so she lives on
in hart and memory
to walk and stay strong

'cause once an animal comes in your life
even after they go to that other place
their pawprints stay on your hart
and this never ever to be erased

Mo
Prachtig geschreven Momieke.
Bedankt, echt superlief van jou love3
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Het slijt wel ... alles slijt met de tijd, wij mee
Terwijl de angst om te verliezen en de walging ten opzichte van het bestaan blijft groeien
Nooit wil ik nog af geven, niemand meer
En de greep van het leven versmacht me, want het weet dat ik hen waar ik van hou niet kan aandoen waar ik zelf zo bang voor ben

Leven, ik haat je elke dag meer en meer en wou dat ik wraak kon nemen op jou voor één ieder dat je pijn doet waar ik van hou.
Leven, jij bent tijdelijk maar ooit ren ik jou voorbij en dan sta jij voor altijd machteloos ten opzichte van mij.
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Een onmogelijke vriendschap?

[AAI]
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Het andere uiterste is nooit om iets of iemand genoeg geven dat het geen pijn doet als je ze verliest.

En dan leven we ook niet echt, dan waren we allang gestopt :nod:
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Mooi gedichtje van Momo..

Leven met verlieservaringen doet altijd pijn. Degene die het niets doet, die hebben zich er allang voor afgesloten waarschijnlijk of daar is iets niet goed mee. Het is iets wat bij het leven hoort. Geboorte, relaties en dood. Bij huisdieren is dat helemaal iets wat je eigenlijk al weet als je ze een thuis geeft. Je weet dat het zeer waarschijnlijk is dat je het beestje overleeft en dat het je verdriet gaat doen. Aan de andere kant is de tijd samen meestal langer dan dat het pijn doet en blijft zo'n beestje wel een warm plekje in je hart houden.

Nogmaals sterkte BR.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ja, dat is zo -spijtig genoeg- tenzij je een papegaai koopt dan is de kans groter dat zij je overleeft.
Mja, dan volgt de vraag : wie zorgt ervoor als ik er niet meer ben?
Sorry voor mijn ironie maar dat is zoals ik het zie...

Het ging ook al niet te denderend voordien, dus de kans is groot dat ik me nog vaker zo zal uiten in mijn topic.
Ik probeer me te beperken in het uiten van mijn walging t.o.v. het leven in het bijzijn van mijn vriendin, moeder en broer (al lukt dat thuis niet zo goed, vooral de eerste uren van de dag niet).
Ik wil geen spiraal zijn van negativiteit waar ik hen in meesleur, maar weet geen weg met mijn boosheid en onmacht.
De omstandigheden waardoor en hoe het gebeurde met Lucky hebben deze emoties nog versterkt.
Ik krijg die laatste beelden maar niet uit mijn hoofd, en als dat even lukt en ik denk aan de mooie momenten wil ik haar bij mij.

Vandaag gebeurde er iets raars ; onze kater die nooit stil zit wanneer hij buiten loopt is 10 minuten blijven zitten op de plaats waar Lucky'tje begraven ligt.
Om nadien terug naar binnen te komen eten i.p.v. zoals gewoonlijk op stap te gaan.
Ik weet wel dat dieren beter ruiken dan wij, maar dat lijkt me toch wel vroeg vooral aangezien de koude.
Gisteren viel me ook te binnen dat mijn vader overleed op 23 mei, onze vorige kater op 23 april en Lucky op 23 maart.
Maar mijn vriendin en ik zijn samen sinds een 23 september.

Vandaag heeft ze stenen hartjes gekocht voor in de tuin (5 rode en 1 paars), die gaan we er leggen éénmaal het weer wat stabieler wordt en we de aarde wat egaler kunnen maken.
Gisteren kochten we een houten hartje waar haar naam op komt en ik achteraf ga vernissen.
Het voelt dubbel aan, enerzijds is ze "bij ons"...anderzijds was mijn eerste gedachte dat ik ze het liefst in de tuin van mijn moeder had begraven naast onze vorige kater.
Telkens we naar daar gingen werd ik ermee geconfronteerd, en met Lucky zal dat nu elke dag worden in onze tuin.
Tuurlijk wil ik ze dicht bij mij, maar met andere herinneringen...
Ach, we zien wel : misschien had ik het me later ook beklaagd indien ze hier niet was begraven. Hoewel ben wat betreft overleden dierbaren ook nooit iemand geweest die de connectie vond op een begraafplaats.

En ze bracht ook een zalfje mee voor mijn ogen. Die zijn niet om aan te zien, maar vooral vervelend om mee te zien ;)
Bij de minste tranen heb ik altijd al van die opgezwollen ogen gehad en veel branderigheid.

Zelf huilt ze -buiten de eerste dag- vooral als ik het niet zie denk ik.
Of misschien niet meer en kropt ze het allemaal op.
Bij het minste zwarte pluchke dat ze opmerkt haalt ze er een vergrootglas bij, en gisteren moest ik haar gerust stellen dat het overtrek van de matras wolde en het geen beestjes konden zijn toen het opging na de was.
Maar ik twijfelde zelf... [blink]

En bij het minste krijgen we jeuk, zonder dat we een vlooi gezien hebben.
Ook ons katertje krabtje en waste zich daarstraks nogal lang.
We zijn bang dat er hier nog vlooien zouden rondhangen en weten niet met wat en of we hem binnen een viertal weken terug een pipet moeten geven.
In elk geval nooit meer van Frontline Combo, dus dat moeten we nog eens gaan uitzoeken wat het wordt in de toekomst.

Nooit gedacht dat vlooien zo'n dramatische gevolgen konden teweeg brengen [crying]
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Je vertrouwen in dierenartsen zal best een dieptepunt hebben bereikt door dit gebeuren. En ik snap je angst voor vlooien en vlooienmiddelen wel. Alle katten die we hier hebben gehad, hebben altijd een vlooienbandje om. Dat werkt prima. Dat zijn bandjes van Beaphar. De 6 maanden band rood. Prima ervaringen mee. Ik wil namelijk het liefst rode bandjes met een breuklijn zodat ze zichzelf buiten niet kunnen ophangen dus vandaar altijd dezelfde. Nooit problemen mee gehad.

De hond krijgt druppels in zijn nek omdat hij een band niet kan verdragen en dan telkens maar aan die band blijft krabben tot hij er kale plekken van krijgt. Dus die druppelen we eens in de vier maanden met spul van de dierenarts (weet nu niet hoe het heet).

Als ik het goed lees, verbergen zowel jij als je partner jullie verdriet voor elkaar. Mogelijk om elkaar te sparen? Ik vind het wel mooi om te lezen hoe jullie een gedenkplaatsje voor haar inrichten met die steentjes en het houten hartje. Afscheid nemen en daar intens mee bezig zijn is belangrijk om het een plaatsje te kunnen geven. Ik hoop dat het een plaatsje wordt waar je nog regelmatig even een kaarsje brandt of iets zodat je je er uiteindelijk wel goed bij kan voelen. Goed in de zin van acceptatie en toch het gevoel hebben dat ze daar bij jullie is.

Dat jullie andere kater haar zoekt en ruikt, lijkt me wel juist. Beesten voelen verdriet maar ook andere emoties vaak haarfijn aan en hebben een scherpe neus. Verder zal hij haar ook missen en haar zoeken misschien. Typisch van dat getal 23 dat telkens weer terugkeert als een symbool in jullie leven. Synchroniciteit noemen ze dat. Sommige zeggen daarvan dat het een manier van God is om te laten zien dat Hij bestaat. Maar als je niet in God gelooft mag je het ook gerust anders zien of noemen. Carl Jung een bekend psycholoog en psychiater heeft daar ook heel veel over geschreven.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

lieve BR ,
met tranen in mijn ogen lees ik je laatste berichtjes. zo herkenbaar ; dat verdriet bij het overlijden van een huisdier.
en naast verdriet is er bij jou ; heel begrijpelijk ; ook nog boosheid omwille van de hele situatie.
maar geef jezelf de tijd om dit te verwerken. al die gevoelens `horen` er nu eenmaal bij. en ja , je zal hem nog zien liggen , nog horen spinnen , nog voelen en ruiken.
maar ook dat is `normaal` denk ik.
een huisdier is tenslotte een deel van het gezin , het hoort erbij en dan is het maar logisch dat je hem enorm mist.
toch hoop ik dat je door dit alles niet in een neerwaartse spiraal komt van gevoelens , want je hebt zo hard gevochten om te staan waar je nu staat.
een troostende knuffel van mij.
[AAI]
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

@ Minerva :
Ik denk dat het zo'n bandje is die Miloh ook droeg.
Vermikill is ook van Beaphar (als ik me niet vergis), wel zwart maar ook met zo'n soort "kronkels" + elastisch zodat het makkelijk loskomt indien hij ergens aan een tak zou vastzitten.
We hadden dat voor hem gekocht omdat hij, ondanks het driemaandelijks toedienen van pipetten, niet echt hielp tegen teken en hij daar toch wel eens mee naar huis kwam.
Ondertussen, via opzoekingen, heb ik ook gelezen dat de meeste antivlooi-middelen 3 maanden preventief werken tegen vlooien maar enkel één maand tegen teken.
Toen bleek dat ons Lucky vlooien had en we eerst Vermikill aan beiden toedienden, hebben we zijn bandje uit gedaan (voor een dubbele werking te voorkomen + zodat het product in de huid en niet in het bandje zou raken).
Goed dat je je ene hond dat bandje niet laat dragen als hij er jeuk van krijgt.

Inderdaad : we proberen mekaar wat te sparen, maar vooral mijn vriendin mij geloof ik.
Zij zegt wel duidelijk dat ze het moeilijk heeft met mijn vragen "wat als we dit/dat gedaan hadden", ook met mijn boosheid, maar mijn tranen hoef ik voor haar niet te verbergen.
Zij ook niet voor mij, maar door haar verleden heeft ze lang geleerd om niet te wenen.
Ze laat het wel in bepaalde mate toe t.o.v. vroeger, maar net zoals vandaag nog komt ze binnen, pinkt een traantje weg en vraag ik haar of alles oké is.
Dan knikt ze van "ja", stoppen de tranen...maar ik praat er over met haar dat ze het niet mag inhouden.

@ Katleen :
Die neerwaartse spiraal komt regelmatig terug, soms door "kleinigheden" soms door ernstigere zaken.
En als er dan een verlies bij te pas komt van een lief klein wezentje die meer dan een kwart van ons leven met ons gedeeld heeft...ja, dat is zeker dat dit tijd nodig zal hebben.
Ik was ook enorm boos toen onze kater overleed 4 jaar geleden, maar dan niet op iemand of een product, daar hij een uitgezaaide tumor had op zijn darmen.
Boos op het "lot", zeker?
Ook zijn grafje in de tuin van mijn moeder gaan we binnenkort terug opfrissen nu het (hopelijk) beter weer wordt.
En ja, ik heb wel het gevoel dat ik blijf vechten maar niet dat ik zo sterk sta.
Daarmee bedoel ik niet precies de huidige situatie, maar ik verviel voordien al terug in een depressieve staat.

Vandaag was ik toch al een beetje opgelucht dat mijn ogen minder branderig aanvoelden, door de zalf die ik gebruikte gisteren.
Misschien stom, maar bij het minste dat ik even aan iets anders dacht voordien herinnerden mijn ogen me nog meer aan mijn verdriet.
Ondertussen heb ik de lettertjes aangebracht op het houten hartje en na een laagje vernis, komt het op haar plaatsje in haar tuin.
Ook voor de hartjes hebben we nog een tegel gevonden in de kelder waar we ze aan kunnen bevestigen met siliconen, zodat ze niet in de aarde zakken bij slecht weer.

Deze morgen is onze kater eerst terug naar haar plaatsje geweest, toen hij zag dat mijn vriendin hem in de gaten hield, kwam hij achteraf miauwend de trap op en begon te vleien.

De beelden van Lucky's laatste momenten zijn nog steeds het meest aanwezig, al hadden we het er vandaag over het moment dat ze "over ging". Toen lag ze nog in mijn vriendin's armen, dus niet alleen op de tafel van de dierenarts hoorde ik van haar.
Ook in de auto toen we er héén reden was ze onrustig, maar -dat heb ik ook gezien- werd ze rustiger toen mijn vriendin haar hand onder haar hoofdje legde terwijl ze in haar draagbak lag.
Het zijn die kleine details, ook zoals het feit dat ze 15min voor wij haar op de stoel vonden met haar mondje open om naar adem te snakken, nog lag te spinnen terwijl mijn vriendin haar aaide,die mij wat geruststelling brengen.
Het feit dat ze niet continu heeft afgezien, of op zijn minst toch onze aanwezigheid voelde en daar waarschijnlijk even rustiger door geworden is.

Bedankt voor jullie reacties [AAI] [AAI] [AAI]
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Tijd...ja het verzacht de scherpe kanten wel kan ik zeggen uit eigen ervaring.

Maar sommige dieren zijn onvergetelijk [AAI]

Dat verhaal vertelde ik je al. Iedereen neemt afscheid op zijn manier, moet het verwerken zoals hij kan en troost is moeilijk bij dit soort verlies.Want je voelt je ontroostbaar.

Dikke knuffel
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Bedankt Momieke [AAI]

Voor we vandaag de auto instapten was onze buurman aan het snoeien in zijn voortuin.
Toen we hem het slechte nieuws meldden, vertelde hij dat hun kat en hond ook met vlooien gezeten hadden.
Ze hebben hen ook Frontline gegeven, maar niet de Combo en de plaatsen waar hun kat slaapt met een spray behandeld.
We gaan hen eens vragen welke spray ze gebruikten en hoe zodat we onze mat ook kunnen inspuiten.
Niet dat we er nog gezien hebben, zelfs niet tijdens het dagelijks stofzuigen, maar dat lijkt me de ideale broeiplaats.

Daarna zijn we naar de psychiater gereden van mijn vriendin (ongeveer een uurtje rijden).
Na het gesprek is ze dikwijls vermoeid, en halverwege de terugweg hangt er een vrachtwagen te pushen achter onze auto.
Op een rechte baan waar ik altijd twijfel of ik er 90/70 mag rijden.
Neem dat je er 90km/u mag, dan is 70 nog niet slakketraag en een boete riskeer ik me niet.
Dus geen reden om zo vlak achter mij te rijden dat ik er zo van schrok, mijn 4 pinkers eens deed gaan en vertraagde uit angst (niet sterk vertraagde, maar langzaam van 70 naar 60).
Begon die gek met zijn lichten te pinken en te toeteren, de angst sloeg om in boosheid, mijn vriendin was ook in paniek.
Echt ik had die zo uit zijn lomp monster willen halen.
Terwijl ik door mijn achteruitkijkspiegel keek las ik zijn nummerplaat af en liet het mijn vriendin noteren.
Mja, wat ben je ermee?
Enkel dat hij het misschien gezien heeft, want daarna hield hij wel afstand.

Ik heb de hele tijd met een woede achter het stuur gezeten, mijn vriendin naast mij met angst en toeval wou dat hij net langs ons huis moest rijden.
Traag heeft hij wel moeten rijden nadien :tongue:
Maar éénmaal aan onze oprit (wetend dat ik hem in de verte nog steeds zag volgen) heb ik me opzij gezet, uit de auto gestapt en -niet in het midden van de straat maar ook niet op het voetpad- ben ik hem vloekend tegemoet gegaan.
Hij heeft mij ontweken en is doorgereden zo'n halve meter naast mij.
Beetje verder moest hij hem nog opzij slaan voor een andere vrachtwagen en was ik nog aan het roepen uit boosheid.
Echt waar, het had me niet kunnen schelen indien hij was blijven staan of het een grote/dikke/gespierde lomperik was.
Dat is al de tweede keer dat ik dit tegen kom op die baan met een vrachtwagen, op een stuk die je op 5 minuten voorbij rijdt en het twijfelachtig is of je er 70/90 per uur mag.

'k Heb nog een hele tijd thuis op mijn benen gedaverd nadien.
Mijn vriendin vind ook niet dat ik over mij moet laten lopen, maar zij is dan onmiddelijk bang na wat er vroeger gebeurd is als ik boos word achter het stuur.
Pfff, vroeg of laat ontploft er eens iets in mij en dan komt het niet goed vrees ik.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Vandaag toch een moeilijke stap gezet, die anders nooit moeilijk zou geweest zijn.
Mijn vriendin wou na het -nu dagelijks stofzuigen- mat en kussens van de zetels behandelen met een antivlooi-spray.
Na het kloppen op de kussens bleken er zwarte dingetjes uit te komen die wel eens larven zouden kunnen zijn.

Al dat antivlooi-gedoe lijkt bijna een hysterie geworden, het scheelt niet veel of ik smijt dat vergrootglas hier nog eens in de vuilbak.
Doch, het blijft een feit dat onze kater (ondanks de FC) nog krabt en er soms een jonge vlo te bespeuren valt.
Larven en eitjes overal kunnen zitten en we het hier clean willen krijgen voor hem.
En voor ons, nog steeds geen beten ofzo gekregen, maar het idee...een eitje kan zich tot 1 jaar later ontpoppen...Miloh krabt zich nog steeds --> alles leidt nog steeds naar wat er gebeurde met ons Lucky vorig weekend [crying]

En voor we boodschappen zouden doen en mijn vriendin vertelde over zo'n spray, tja dan komt die nieuwe angst op en toen raakte ik (zoals bij andere triggers/angsten) kort van adem, kreeg er bijna geen woord meer uit, heel mijn lichaam verkrampte.
Want wat als....???
Dus, niet om flauw te doen, maar 'k heb toch een uur moeten "bekomen".
Op adem komen, even in de zetel gaan liggen (drang was er om te vluchten van alles en iedereen), en gewoon de aanwezigheid van mijn vriendin.

Dan toch om boodschappen kunnen gaan, en achter zo'n spray geweest.
Getwijfeld, maar toch gekocht.
Mijn vriendin heeft buiten de mat en kussens ingespoten (moest in verluchtte omgeving gebruikt worden) en nadien alles wat buiten laten hangen.
De kussens liggen terug, de mat wordt even verbannen uit de leefruimte.

Ondertussen heb ik ook de naam van ons Lucky en vorige kater aangebracht op hun houten hartje en van een laag vernis voorzien.
Nadien heb ik een tegel proper gemaakt en de hartjes die ze mee had deze week met siliconen er op bevestigd.
Zo kunnen de hartjes niet in de aarde zakken.
Toevallig lagen er nog 6 in de winkel : 5 rood-roze en één paars.
Eergisteren dacht ik al : dat zijn er exact voor iedereen die er was op die laatste dag met Lucky = wij (2), mijn moeder, mijn broer en schoonzus.
Maar nee, dan kwam ik maar aan 5.
En nadien werd het snel duidelijk ; het éne hartje die paars is die komt niet van een mens, het komt van ons katertje = dus de som klopt.

In een cirkel liggen ze nu te drogen op de tegel, daar kan eventueel later nog een potje met bloemen of wat dan ook komen.
En voor het hartje met haar naam hebben we nog iets liggen die we in de grond kunnen steken waar het kan aanhangen.
Ik denk dat we het morgen gaan plaatsen, liefst met onze kater erbij.
Momenteel ligt hij te slapen in "zijn" zetel, maar de uren voordien was het constant tussen ons en gevleid willen worden.
Niet dat we dat erg vinden, integendeel : maar het is duidelijk meer aandacht en liefde zoeken dan voordien, ik hoop dat hij ook beseft dat wij hem ook begrijpen en hij troost vindt bij ons.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Die zwarte dingetjes kunnen vlooienpoepjes zijn. Goed dat je de kussens en de mat ook hebt gesprayd en inderdaad buiten laten luchten is dan even het beste. Een vlooienband of vlooiendruppels moet bij jullie kater nu de rest doen. Het duurt echter even voordat alle vlooien, larven en eitjes dood zijn. Dat neemt niet weg dat het "spul" wel zijn werking heeft. Gelukkig is het nu nog geen warm weer, anders was het nog moeilijker om weg te krijgen. De kou helpt er wel wat aan mee.
En voor we boodschappen zouden doen en mijn vriendin vertelde over zo'n spray, tja dan komt die nieuwe angst op en toen raakte ik (zoals bij andere triggers/angsten) kort van adem, kreeg er bijna geen woord meer uit, heel mijn lichaam verkrampte.
Want wat als....???
Dus, niet om flauw te doen, maar 'k heb toch een uur moeten "bekomen".
Op adem komen, even in de zetel gaan liggen (drang was er om te vluchten van alles en iedereen), en gewoon de aanwezigheid van mijn vriendin.
Zo te lezen had je een hyperventilatie aanval?

Wat mooi van die roze en dat ene paarse hartjes love3 Erg symbolisch. Jullie katertje zal zeker troost zoeken maar ook jullie troost komen geven door lekker tussen jullie in te komen zitten.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ja, soms kan het stof zijn maar wanneer het een rood-bruine plek achterlaat wanneer je erover wrijft is het wss een larve of poep :(
Ik begin er ook aan te twijfelen of die Vermikill niet voldoende geweest was en de omgeving nadien behandelen (zoals we nu gedaan hebben).
De Frontline Combo was misschien niet eens nodig geweest, gewoon meer tijd [crying]
Eerst twijfelden we voor een spray die ook mag aangebracht worden op kat & hond (niet om op ons katertje, maar met het idee als dat mag kan het zeker geen kwaad in de omgeving). Daar stond op vermeld dat dit niet mocht aangebracht worden op een dier indien het de voorbije weken ander antivlooimiddelen gekregen had.
Waarom daar wel en niet bij Frontline Combo e.a. vroeg ik me dan af :-s
Maar er is geen weg terug meer enkel lessen voor de toekomst kunnen we eruit trekken...

Of we de kou "mee" hebben weet ik niet zeker ; net zoals van de DA als van onze buur hoorden we dat ze net liever binnen blijven bij koud weer.
Maar de spray doodt in elk geval vlooien, larven en eitjes (hebben dus niet die ene spray gekocht die ook op kat mocht voor de omgeving).

Ik denk hyperventilatie : 't is te zeggen vroeger kreeg ik dit in hevigere mate qua ademhaling zelf = ademhaling was nog sneller + het héél warm krijgen en later héél koud (na de aanval).
Toen ging het ook sneller voorbij.
De laatste jaren als ik het krijg is mijn ademhaling ook sneller, afwisselend met een gevoel van weg te willen vallen. En gaat het ook gepaard met niets/weinig kunnen zeggen + verkramping van de spieren.
De aanvallen zelf duurden vroeger ook nooit zo lang.

En da's waar zelf vinden we ook wel troost bij ons katertje, het is een wisselwerking, delen, geven, nemen... love3
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

paniekaanval , boosheid , verdriet , afzonderen van alles en iedereen , ...
heftige gevoelens.
en toch merk ik ook een bepaalde kracht en sterkte bij jou in de manier hoe je ermee omgaat. en dan bedoel ik het verwerken op een creatieve manier , met denken aan lucky , maar ook aan de mensen rondom je.
zo vind ik dat beeld van die hartjes voor jou , vriendin , moeder , e.d. een heel mooi en ontroerend pakkend iets.
ik hoop dat het voor jou allemaal toch hanteerbaar blijft en wens je dan ook nogmaals veel sterkte toe. [AAI]
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Bijna elke morgen is het ontwaken met tegenzin, en dan is de kunst iets te vinden om te doen dat dit gevoel vermindert.
Vandaag was dat echt héél moeilijk. Ik heb niet echt iets met feestdagen, maar toch wordt je er ongewild mee geconfronteerd hoe sommige mensen samen komen om te proberen er iets leuks van te maken.
Mijn moeder had plannen met vrienden (waar ik blij om ben want ook zij vervalt gemakkelijk in depressieve periodes), thuis kon ik niet veel doen (door het koude weer kunnen we niet verder met bepaalde werken in huis), en onze sociale kring is nu éénmaal héél beperkt.
Thuis blijven is ook anders sinds ons Lucky'tje overleden is, er is altijd wel een moment, een plaats, een handeling die ons er regelmatig mee confronteert dat ze er niet meer is.
Dat zal nog lang zo blijven en moeten we leren mee omgaan, maar eens buitenhuis gaan helpt even, zeker nu in het begin vind ik dat zeer belangrijk.

Ik belde mijn broer op om te vragen of zij plannen hadden ; misschien gingen ze wel eens wandelen maar wist nog niet wanneer ofzo en zou me terugbellen.
En dat deed pijn, ook al weet ik dat het niet slecht bedoeld is, want zij hebben ook maar hun weekend waarin ze alles moeten plannen.
Ook zij hebben geen vrienden die regelmatig over de vloer komen, maar lijken dit ook minder te missen.
Dus daar zat ik maar met de vraag : "en waarom stelt hij dan niet voor om samen te gaan wandelen", "en zal ik me dan toch maar aankleden of een jogging aantrekken"?
't Liefst was ik onder mijn dekentje gekropen in de zetel en te huilen, maar mijn vriendin trek ik er dan terug in mee = geen optie.

Gelukkig belde mijn broer nog redelijk snel terug achteraf, al is het soms ook een moeilijke beslisser ;)
"Kom maar eens af", zei hij : "we vinden dat eigenlijk leuker dan te gaan wandelen en dat doen we vanavond dan wel".
Ik kreeg eigenlijk de tranen in mijn ogen toen hij dat zei...van ontroering dan.
Dus toch eens buiten geweest en een beetje gebabbeld over van alles.
Zelfs tijdens het lachen voel je het verdriet nog alsof het aan je kleeft, maar ook dat zal slijten.


Toen we terug thuis kwamen toch wel een beter gevoel, zelfs de zon scheen langs de keuken binnen.
De kater van onze buren speelde in onze tuin en is ook langharig (zoals Lucky), ook zijn bewegingen tijdens het spelen zijn bijna identiek aan de hare.
Dat doet telkens wat raar...
Maar ons katertje kwam dan eindelijk terug naar huis en bij het TV kijken terug tussen ons liggen love3
En kijk, de dag is bijna om...

Morgen of overmorgen gaan we de plaats waar ze begraven ligt wat opfleuren.
Voor mij is het nu een moeilijke plaats om naar te kijken, wetend dat ze daar ligt onder een hoopje aarde.
Zou ze er zo willen uithalen moest ik van niet beter weten.
Eénmaal haar naamplaatje en tegel met hartjes er ligt is het al een ander zicht en hopelijk focus ik me dan minder op het idee van dat putje die nu gevuld is.
Het wordt mooi in ieder geval.

Nu bedjestijd.... :knuffel:
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

lieve BR ,
heel herkenbaar wat je schrijft over dat verdriet dat `lijkt te kleven`. en zo is dat ook. zoveel kleine dingen herinneren aan lucky en ja , nu overheerst dat verdriet.
wel goed dat je toch ook afleiding zoekt , en gelukkig zijn er dan broers waar je terecht kan (ook dit is heel herkenbaar voor me).
hoewel het een moeilijke periode is , vind ik toch dat je er goed mee omgaat : je neemt de tijd om het verdriet toe te laten , je bent er mee bezig ; maar je zoekt ook afleiding. en ik denk dat dat goed is.
en tja meis ; tijd is het enige wat echt `helpt` ... het verdriet wordt minder scherp en de mooie en fijne herinneringen zullen die nare laatste beelden vervangen.
een lieve knuffel voor nu [AAI]
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Bedankt Katleen [AAI] [AAI] [AAI]

Vandaag kleefde het de hele dag door, ook geen afleiding gevonden.
Noch ideeën, noch de moed om iets te ondernemen.
Alles drukt in mijn lichaam maar ik kan de druk niet omzetten naar iets actiefs.
Het enige dat ik gedaan heb is met mijn vriendin het hartje met de naam van ons Lucky gehangen op haar plaatsje.
De rest had zij al gedaan (de tegel met de hartjes) en zo mij toch wat gemotiveerd.
En ja, het is mooi en voor haar maar toen ik daar stond zag ik meer de aarde en haar lichaampje die daar eigenlijk niet hoefde te liggen eronder.

Er komen ook zoveel andere rotgevoelens boven en ik heb geen zin om weer te huilen tot mijn ogen zo geïrriteerd raken dat ik ze amper kan open houden.
Vooral het alleen voelen, geïsoleerd, niemand mag mij, niemand begrijpt mij overheersen.
En het onbehulpzaam kindgevoel, onzelfstandig, ontredderd terwijl mijn vriendin net omgekeerd reageert = veel doet en mij begrijpt zonder woorden.
Ik voel me dan ook wel een last, al weet ik dat zij net behoefte heeft om bezig te zijn om zich recht te kunnen houden, toch ziet ze mij zoals ik ze liever niet wil dat ze me ziet = een trieste lamlendige plant.

Pfff, ik ben het eigenlijk allemaal zo moe. Alles...
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

ach ... lieve lieve BR ...
ik heb even geen woorden ... enkel een warme , troostende knuffel [AAI]

en de hoop dat de nacht weer wat licht brengt in deze voor jou zo zware tijd.

Terug naar “Eenzaamheid, relaties en seksualiteit”