( ik weet niet of dit het juiste topic is)
De laatste tijd sinds ik op mezelf woon is het voor mij een drama als ik naar buiten moet.
Overdag wil nog wel maar zodra het donker is ga ik dus echt mooi nergens meer heen.
Ja als iemand me ophaalt, en me weer bij de deur afzet, en zelfs dan loop ik te dralen en probeer ik tijd te rekken. Het is niet dat ik niet wil, ik wil wel maar alles in mijn lijf en hoofd schreeuwt dat ik het niet moet doen. En aangezien het in mijn hoofd nooit rustig is, en er altijd 10 dingen tegelijk aanwezig zijn, of het nu herinneringen, gedachtes, liedjes noem het maar op het is er altijd, en het staat nooit uit, zelfs als ik slaap niet. Ik pieker en maal veel, en probeerde er achter te komen waarom ik nu weer zo verschrikkelijk meer moeite heb om naar buiten te gaan.
De conclusie was, zelfs toen ik nog thuis woonde ging ik in het donker bijna niet weg, het lijkt alleen erger omdat ik nu geen ouders meer om me heen heb, en dus dat stukje sociale contacten mis. Maar toch maar verder gaan malen waarom ik niet naar buiten wil in het donker.
Ik heb het niet makkelijk gehad als kind (zoals velen hier denk ik) werd veel gepest toen ik op de basisschool zat. Nog erger toen ik naar het vbo ging. Ik was altijd "anders". Ik voelde me ook niet als al die andere kinderen, want ik zag dat hun in gedrag anders waren als mij. Maar het stomme is, als kind was ik nergens, maar dan ook nergens bang voor behalve clowns en spinnen.
Als tiener was het nog erger ik liep rustig midden in de nacht op straat en was voor de duvel nog niet bang, ik vocht veel, deed veel dingen die volgens sommigen door god verboden waren. Maar als je zo gepest word en je hebt het gevoel dat je niks waard bent. Dan is drugs iets wat heel verleidelijk is, want het kan je toch niks meer schelen.
Ik was 12 toen ik mijn eerste joint rookte, en na een maand of 3 a 4 ging het van af en toe naar ieder weekend een paar, ik begon om te gaan met de verkeerde mensen. Toen ik ongeveer een maand of 8 a 9 gebruikte rookte ik er al meerdere per week, en na iets maar dan een jaar gebruikte ik dagelijks tot meerdere per dag. Ik deed er alles aan om maar niet al die gevoelens te hebben, van zelfhaat, verdriet, woede. Maar zoals vele kunnen begrijpen hielp het niet meer.
Dus ging ik steeds extremere maatregelen nemen. Ik spijbelde veel, had al een aantal vriendjes gehad en het kon me allemaal niks meer schelen. De mensen waar ik mee omging hadden een slechte invloed op me ik ben erg impulsief dus ging makkelijk mee in dingen, en op een gegeven moment bevond ik me midden in een wereld vol drugs, geweld en criminaliteit. Maar ik voelde me prettig als ik maar high was. Of dit nu van het roken van coke was of van hasj het maakte me niet uit.
Op een gegeven moment probeerde ik te stoppen omdat ik een aantal mensen er kapot aan zag gaan. Dit ging niet zo goed omdat ik veel stress had in die periode en dus probeerde zelfmoord te plegen door middel van een overdosis. Dit is niet gelukt omdat mijn toenmalige vriend me op tijd vond. Daarna heb ik nog 2 keer geprobeerd mezelf van het leven te beroven en beide keren was er een "reddende engel" in de buurt die me van mezelf redde.
Ik heb veel pijn en verdriet meegemaakt en sommige dingen kan ik niet over praten ben ik nog niet aan toe (misschien kom ik ooit zover) ik was vaak de dupe van geweld omdat ik me er altijd midden in bevond door de mensen waar ik mee omging.
Toen ik een jaar of 16 was ging het zo slecht dat ik in dat jaar meerdere keren van huis ben weggelopen omdat ik niks van mezelf snapte, niet snapte waarom ik zo anders was, en waarom mensen me niet accepteerden zoals ik was op mijn "vrienden" na. En ik het idee had dat ik mijn ouders er veel verdriet mee deed hoe ik was. Ik had een vriend die me mishandelde en me 3 keer het ziekenhuis in heeft geslagen, maar omdat ik bang voor hem was durfde ik niet bij hem weg te gaan. Nadat ik voor de 2e keer vermist was ben ik op de telex gezet, en opgepakt door de politie toen ik terug naar mijn toenmalige huis liep. Ik kwam in een crisiscentrum terecht waar ik ook nog 4 keer ben weggelopen, dit was aan het einde van mijn verblijf daar, ik was er klaar mee wou daar niet meer zijn en liep dus weg.
Mijn eye-opener was dat ik midden in de nacht op straat liep helemaal van de kaart, knetterstoned en straalbezopen (nadat ik die ochtend naast mijn ex wakker was geworden) had ik vreemd genoeg zo'n helder moment. Ik moest opeens denken aan mijn ouders, zus, oma en een oom van me. En wat ik hun aandeed. Heb me toen bij een agent aangegeven en alle drugs en wapens die ik op zak had ingeleverd.
Een aantal dagen later mocht ik naar huis, en heb sinds die nacht nooit meer gebruikt. Ook heb ik nooit echt meer gevochten met mensen omdat ze me uitdaagden of uitscholden. Dit jaar is het 10 jaar geleden dat ik gestopt ben met gebruiken en daar ben ik best trots op.
Om een chaotisch en lang verhaal kort te maken. Ik denk dat de reden dat ik niet naar buiten wil is, omdat ik nog zoveel onverwerkte dingen met me meedraag. En omdat ik weet tot welke verschrikkelijke dingen mensen in staat zijn. Gelukkig werk ik hier aan met mijn psycholoog en heb ik ook weer een beetje de hoop dat mijn leven toch zo zachtjes aan ook al is het met mini stapjes de goede kant op gaat.