Bij toeval kwam ik dit bericht tegen toen ik even globaal bij de persoonlijkheidsstoornissen keek en ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik hoop niet dat mijn reactie ongepast is omdat het een nogal oud topic is.
Ik wil dit bericht niet langer maken dan dat het nodig is, dus ik zal proberen om op zo min mogelijk berichten hier te reageren. Ten eerste wil ik zeggen dat er nooit twee mensen met DIS hetzelfde zijn, wat voor de ene geldt kan voor de andere compleet anders zijn. Ik heb zelfs gemerkt dat de manier waarop de verschillende alters (“persoonlijkheden”) de aandoening zien flink kan verschillen.
Om mee te beginnen, DIS is geen MPS… Om mezelf als voorbeeld te nemen, ik heb geen meerdere complete persoonlijkheden, ik heb enkel meerdere persoonlijkheidsaspecten die ieder apart van elkaar ontwikkelen om zo compleet mogelijk te zijn. Daarom had ik ‘persoonlijkheden’ in de vorige alinea ook tussen aanhalingstekens staan. Het is lastig om het begrip ‘alter’ uit te leggen in de termen van een persoonlijkheid. Iemand die de aandoening niet heeft, heeft een persoonlijkheid die bestaat uit meerdere persoonlijkheidsaspecten. Iemand die de aandoening wel heeft, heeft een persoonlijkheid die bestaat uit alters. Dat komt redelijk dicht bij de reden waarom de term MPS is veranderd is DIS.
Lioness schreef:een vraagje, als iemand DIS/MPS heeft, worden de andere persoonlijkheden dan ook altijd ouder met dezelfde snelheid van ouder worden als andere mensen? en beginnen die persoonlijkheden altijd op leeftijd 0?
De alters worden niet allemaal even snel ouder en beginnen ook niet allemaal op de leeftijd 0. Ik heb een alter die in het begin gebaseerd was op mijn oudere zus (die alters worden vaak ‘introjects’ genoemd, alters die lijken op mensen die de persoon met DIS kent). Door de jaren heen is ze steeds minder op haar gaan lijken, maar ze begon op een leeftijd die ik nog niet bereikt had. Er zijn ook alters die bijvoorbeeld twee keer zo snel of twee keer zo langzaam ouder worden. Buiten dat zijn er ook alters die sliden of wisselen qua leeftijd. Ik heb een alter die soms 7 is, soms 12 en soms 19. Sliden is elke willekeurige leeftijd aan kunnen nemen tussen 2 leeftijden, bijvoorbeeld 23 en 26, die alter kan dan iedere leeftijd uit dat gebied aannemen. Er zijn ook alters die een vaste leeftijd hebben.
Dat de leeftijd zich enkel in gedrag uit is alleen wat zich zichtbaar afspeelt, veel mensen met DIS hebben een ‘inner world’, wat een soort mentale representatie is van een bepaalde omgeving. In die inner world zien de alters er ook uit als iemand met de desbetreffende leeftijd. Dat is echter niet bij iedereen het geval, ik zal hier niet verder op in gaan. Daarbij hebben veel alter ook een soort gevoelsleeftijd, instinctief hebben ze een bepaalde leeftijd, dat is de leeftijd die de alter heeft. Net als wanneer jij je bijvoorbeeld rond de 25 voelt, voelen zij zich exact 25, of wat voor leeftijd dan ook. (hoeft wederom niet bij iedereen het geval te zijn, al heeft iedereen met DIS die ik ken de leeftijden van zijn/haar alter(s) te weten kunnen komen, maar ik ken niet iedereen dus ik weet niet of het bij iedereen zo is.) De leeftijden zijn voor zover ik weet overgenomen van het systeem dat de buitenwereld daarvoor gebruikt, om van alles een logisch geheel te maken. Jullie kunnen zeggen dat je 15, 23, 68 of wat dan ook bent, alters kunnen dat ook. Het is bij hun alleen een getal dat voortkomt uit het waarnemen van de buitenwereld on plaats van een geboortedatum.
De leeftijden van mijn alters zijn afhankelijk van de leeftijd(en) waar ze zich prettig bij voelen (voor zover ik weet). Dit is echter niet zomaar uit de lucht komen vallen, volgens mij is dat één van de vaardigheden die de alters krijgen als er een goede band tussen de alters is en het systeem dus eigenlijk geen hel is.
Ik hoop dat ik de leeftijden zo goed heb uitgelegd.
Black Rose schreef:Doch, wanneer een alter voor een lange periode de controle overneemt dan merkt de omgeving dat wel duidelijk en wordt er met medicatie eventueel samengaand met een opname terug rust gebracht bij de patiënt zodanig dat de kernpersoon opnieuw aan het roer van het schip staat.
Hier wil ik even kort op reageren want dat is niet altijd het geval. Hierbij wil ik graag een citaat neerzetten van de therapeut Jerry Mungadze: “The job of DID is to hide the disorder”. Er zijn mensen die de diagnose pas na meerdere jaren bij een psychiater krijgen, zelfs als alters soms hele maanden het lichaam overnemen. De alters zijn er immers om de persoon te beschermen, dat gaat niet lukken als je er een kermisattractie van maakt zoals te zien is in de film Sybil. De mate van camouflage is echter wel van veel dingen afhankelijk, gevallen waarbij DIS wel duidelijk te zien is zijn dus niet uitgesloten.
Op het moment dat niemand weet dat iemand DIS heeft zijn het vooral opmerkingen als “hij is vast verdrietig”, “logisch dat ze zich raar gedraagt, haar vader is plotseling vertrokken”. Als mensen weten dat iemand DIS heeft veranderen de opmerkingen in “oh, dat is een andere persoonlijkheid”. Dat zeg ik aan de hand van mijn eigen ervaringen, dus jullie mogen het niet met mij eens zijn als jullie ervaringen iets anders zeggen.
Tommy1991 schreef:En dat er therapeuten zijn die 100 (bij wijze van spreken) gevallen per jaar krijgen en andere die er nooit een hebben gehad.
Na het lezen van mijn vorige stukje kun je dit ook gemakkelijk van de andere kant bekijken. Geeft de ene therapeut het labeltje veel sneller weg dan de andere, of kan de ene psycholoog beter door de camouflage van de aandoening heen kijken dan de andere? Het kan jarenlang duren voordat iemand iets van DIS ziet, het is zelfs zo dat veel ouders het niet eens aan hun kind merken of dat iemand er na 20 jaar getrouwd te zijn pas achter komt dat zijn/haar man/vrouw DIS heeft, mogelijk zelfs zonder dat die zijn/haar aandoening zelf in de gaten heeft. Daarbij komt ook dat iemand zonder kennis van het bestaan van DIS niet snel aan iets als DIS zal denken.
Dat er mensen zijn die de aandoening weggeven alsof het een folder is wil ik niet ontkennen, die mensen zijn er zeker. Dat is er echter ook bij borderline, autisme, enz. Ik ken iemand die PDD-NOS aangepraat heeft gekregen, op basis van één enkele test. Toen hij een andere therapeut kreeg kwam pas boven water dat hij geen PDD-NOS heeft.
Lioness schreef:weet iemand ook wat er gebeurd met de persoonlijkheden die niet de controle hebben? hoe voelt dat? werken hun zintuigen nog? hebben ze het gevoel ergens anders te zijn?
Dat verschilt. Bij de ene voelt het alsof je slaapt zegmaar, maar dan zonder dromen. Op het ene moment is het 2 uur en als je naar jouw gevoel 5 seconden later weer naar de klok kijkt is het 8 uur, bijvoorbeeld. Of je bent in een cafe in maastricht, en opeens ben je uit het niets in groningen en is het gelijk een paar uur, dagen of weken later. Bij die mensen is er dus niets.
Bij anderen is er wel iets, een gevoel van leegte, een gevoel van dagdromen, of gewoon een hele tweede werkelijkheid. Als alter 1 de controle heeft en begint met een grote schoonmaak kan het gebeuren dat alter 2 het over neemt (door wat voor reden dan ook) en alter 1 dan naar de tweede werkelijkheid gaat. Alter 1 maakt een boswandeling of zoiets in de tweede werkelijkheid, en als die een paar uur later weer de controle krijgt ziet die dat alles compleet anders is omdat alter 2 in deze werkelijkheid rond heeft gehangen.
Dit is echter een onderwerp dat voor mij ook erg ingewikkeld is om uit te leggen, vragen mag, maar ik ga er nu niet verder op in.
(De discussie over of DIS aangepraat wordt of niet sla ik over, dat is emotioneel nou eenmaal te zwaar voor mij en ik heb geen zin om nu te wisselen vanwege een zware emotionele last, ik hoop dat ik daar niemand mee beledig of dat ik belangrijke punten mis)
Ik heb het aan het begin ook al gezegd, maar ik doe het voor de zekerheid nog een keer. Iedereen met DIS is anders. Wat hier staat is mijn waarheid, als je iemand met DIS kent die compleet anders is dan ik beschrijf is dat zeer begrijpelijk (en ik vind dat ook leuk, al die diversiteit).
Ik hoop niet dat ik iemand met dit bericht beledigd of gekwetst heb, dat is in ieder geval niet mijn bedoeling geweest. Sorry als dit wel gebeurd is.