mijn eerste berichtje hier in mijn nieuwe dagboekkie ...
waar zal ik eens beginnen? ik weet het niet en ik weet ook niet wat ik ga schrijven maar ik denk dat het me gaat helpen.
Ik begin bij het begin en ik vul het aan..
Ik ben Patricia ik ben 22 jaar oud en ben altijd woonachtig geweest in Nuenen bij mijn ouders.
Ik heb een tweeling zus en die heet cindy, ik ben overigens er eentje van een tweeling en ik ben de jongste.
Ik heb het nooit echt makkelijk gehad in mijn leven, ik ben geboren met zuurstof tekort en ik moest meteen aan de draden en mijn gezichtje stond ook nog eens helemaal scheef.
Ik heb toen een maand of 2 in het ziekenhuis gelegen om helemaal bij te trekken.
Helaas is toen geconstanteerd dat ik samen met mijn zus het niet kon volhouden op een rugeliere bassischool, ik ben samen met me zuster naar een speciaal onderwijs gegaan.
Ik bleek spraakles nodig te hebben en mijn concentreren op bepaalde dingen was altijd heel erg moeilijk, ik was snel afgeleid.
in allerlei vakken was ik wel goed en ik kon dus goed voorruit.
mijn zus helaas niet, ze is eigenlijk altijd het zorgen kindje geweest bij mijn ouders.
met mij is het goed gekomen, ik had veel vriendjes en vriendinnetjes en als peuter, kleuter deed ik het harstikke goed.
spraakles had ik op een gegeven moment niet meer nodig (schoolkind).
Omdat mijn school ver weg was moest ik met een busje, ik ben toen vaak gepest maar eigenlijk deed mij dit weinig tot helemaal niets.
Ik kon altijd mezelf wel beschermen, rond de schoolkind periode was ik een vegtersbaasje en had ik het niet makkelijk.
Ik had het thuis niet makkelijk, mijn vader is een man die erg voor zich opkomt.
ik heb altijd het gevoel gehad (sinds ik echt erover na kon denken ik was een jaar of 7 toen het me echt opviel).
ik ben altijd achter gesteld geweest, we hadden nooit veel vriendinnen over de vloer en dit mocht ook niet.
Ons huis was nooit verwarmt en we mochten een keer in de week douchen.
voor mij was dat toen heel normaal, als kind weet je ook niet beter.
toen ik een jaar of 13 was ben ik naar het VMBO gegaan ook hier had ik het niet makkelijk ik ben veel gepest omdat ik mager was en kort haar had.
ik heb altijd een schreeuw om aandacht proberen af te wenden naar andere kinderen maar helaas. ......
veel vrienden had ik niet, ik denk een man of 3.
deze werden overigens ook altijd gepest.
mijn opa overleed plotseling (deze was mijn vader figuur, mijn voorbeeld! mijn alles), het was een schok toen ze hem vonden in een sloot. [crying] [crying] ik heb dit nooit kunnen verwerken, en heb dus geen rouwproces gehad.
ik ben 3 keer op zijn begraafplaats geweest maar meer ook niet. ik kon het niet aan. en kan het nog steeds niet aan.
Ik ging me steeds meer afzetten van mijn vader en moeder, en dit was geen gemakkelijke tijd, hier begon ook het mishandelen, het vernederen etc.
Ik ben vaak geslagen, of mijn haren uit me hoofd getrokken gehad of dergelijke.
Ik probeerde steeds minder thuis te zijn, ik ging naar vriendinnen en was vaak op straat te vinden daar had ik het altijd wel gezellig ..
Toen leerde ik de hardcore scene kennen, de gabbers en de feesten en partijen en natuurlijk de drugs.
Vanaf mijn 16e ben ik gabber geworden, en ging ik naar elk feest wat ik maar kon. of het nu duur of niet duur was ... het was voor mij een toffe tijd... ik kon zoveel drugs pakken als ik wilde (PEP! LEES: Snelle, Ketamine).
Ik kon alles vergeten en ik voelde me wel moe na 3 dagen wakker te zijn geweest maar ach......zolang ik maar niet thuis was.
mijn zus en mijn moeder en zelfs mijn vader merkte veel veranderingen aan me ... maar ik kon wel iets verzinnen ... als ik zei dat het goed was ... dan was dat het ook ... maar het liefst had ik gehoord: kom eens hier meid ... het gaat niet goed he!!. ..
toen ik 15 was leerde ik mijn huidige vriend kennen marijn....DE rots in de branding .... mijn soulmate .... mijn alles ...
Ook hier werd ik nog vaak uitgescholden en zelfs een keer toen marijn erbij was ben ik in mijn gezicht gespuugd, mijn pa at brood en spuugde dit in mijn gezicht.
heel erg vernederend!
DIt was ook de tijd dat ik er klaar mee was, en ben toen een tijdje bij marijn gaan wonen, hier kon ik niet tot me rust komen.
ik werd vaak opgebeld of mijn vader kwam langs.
nee het was geen gemakkelijke tijd voor me. ..
toen ik 17 was kreeg ik dan eindelijk het verlossende nieuws.....
ik mocht gaan wonen in een studentenwoning ....
mooi wegwezen en me spullen pakken dus.
Ik heb het daar nooit echt naar me zin gehad, je moest alles delen en alles was er redelijk vies.
maar goed, ik ben in die tijd erg zelfstandig geworden nog meer als voorheen.
tussen mij en marijn ging het harstikke goed en ik kon mijn steun bij hem vinden [AAI] ...
ik heb hier 4 jaar gewoond.. ook in deze tijd gebruikte ik veel drugs ...
vanaf Juli 2012 ben ik met marijn samen gaan wonen in een flatje hier in brabant..
het was heel zwaar om alles op te starten, we hadden veel geld problemen.. en ik verloor mijn geliefde baantje ...
ook raakte ik afgestudeerd in de kinderopvang en heb tot op heden niks kunnen vinden.
in augustus werd het me teveel en ben ik helemaal ingestort ... de muur die ik had opgebouwd was gevallen.
Ik was LETTERLIJK helemaal op... ik heb dagen geslapen ... en vaak de dokter gebeld ... deze zei dat alles goed kwam en dat marijn maar bij me moest blijven. .
zo gedaan ... het rusten hielp me ...
Ik ben toen ZELF naar een psycholoog gegaan omdat het niet zo verder kon...
Vanaf vandaag ben ik nog steeds in behandeling bij mijn psycholoog. en ik moet zeggen dat ik niet meer zulke aanvallen heb gehad als in het begin (lees: Schokken, trillen en niet op de benen kunnen staan. letterlijk met je hoofd tegen de muur lopen).
Het gaat steeds beter me me ...
alleen hou ik de angst nog steeds om in drukke, overvolle, open. of juist dichte ruimtes te zijn.. ook vind ik het eng om alleen te zijn. ...
als ik hieraan denk slaan me gedachtes op hol, en denk ik soms wel eens aan de dood.
ik vind het leven heel lang duren, maar gelukkig kan ik me hier in herpakken.
Ik denk veel aan kinderen, en marijn is nog steeds mijn steun en toeverlaat.
Ik ben nu echt opzoek naar mezelf, wie ik nu eigenlijk ben en waar ik ECHT gelukkig van wordt,,,
Hierbij komen de angsten nog steeds om de hoek kijken, en dwalen mijn gedachten nog steeds veel af .... maar het gaat steeds beter.
Volgende week de 7e januari moet ik naar de psychiate, mijn psycholoog heeft me er naartoe gestuurd want misschien heeft hij een middeltje voor mijnonrust in mijn hoofd.
zoals ik al zeg ... als deze onrust er eens niet is, dan voel ik me perfect, prima en toppie!! en kan ik de wereld aan ...
maar als ik weer teveel nadenk en er teveel onrust is word ik somber, verdrietig en denk ik dat ik het leven niet aan kan.
maar ik ben van nature een doorzetter, en ik hou mezelf voor dat alles op een dag goed komt, en dat er dan iets moois staat te gebeuren.
ik geloof erg in : karma is een bitch ...
Ik doe veel goed voor andere...
Ik wilde dit aan jullie kwijt omdat ik vanuit hier elke dag een dagboekje ga bijhouden.
ik wil graag jullie informatie. steun en dergelijke.
ik hoop dat er respectvolle reacties komen en zo niet dan verwijder ik het weer.
Bedankt Patricia